Μίλτος Σαχτούρης

Ο Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005) γεννήθηκε στην Υδρα το 1919 αλλά από μικρό παιδί έζησε στην Αθήνα. Δισέγγονος του γνωστού ναυάρχου του 21, Γιώργου Σαχτούρη. Ο παππούς του συνέχισε τη ναυτική παράδοση της οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν ανώτερος δικαστικός καί νομικός σύμβουλος του κράτους καί προόριζε το γιό του γιά τις νομικές σπουδές.

Το 1937 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά απ’όλη αυτή τη βαριά οικογενειακή παράδοση παραιτείται με το θάνατο του πατέρα του (1939). Το 1940 τα εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην ποίηση, καίει μάλιστα, όπως εξομολογείται, όλα τα νομικά του βιβλία.

Εμφανίστηκε στα Ελληνικά Γράμματα το Μάιο του 1944 με ποιήματα στο περιοδικό Τα Νέα Γράμματα.

Μιά άλλη εμπειρία που τον σημαδεύει είναι ο θάνατος της μητέρας του(1955). Λέει ο ίδιος: Αφού πέθανε κι η μητέρα μου, άρχισα σιγά-σιγά να γδύνομαι μέσα κι έξω από πολλά, σιγά-σιγά η όρασή μου έγινε διεισδυτικότερη καί η ακοή μου οξύτερη, ώστε να βλέπω καί ν’ακούω τώρα καλύτερα τι μου αποκαλύπτουν πίσω από την πρόσοψη τους τα πράγματα.

Μένει σε μιά νοικιασμένη γκαρσονιέρα καί ουσιαστικά στον κλειστό προσωπικό του χώρο με τις εσωτερικές διαστάσεις των ονείρων καί των φαντασμάτων του, των οραμάτων της τέχνης του.

Eκτός από το ξεκίνημά του, όταν σύχναζε με τους υπερρεαλιστές ποιητές στο πατάρι του Λουμίδη, την υπόλοιπη ζωή του ζεί απομονωμένος μακριά από συνεντεύξεις καί δημοσιότητες.

Tιμήθηκε με τρία Κρατικά Βραβεία. Το 1956, τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο ΝΕΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ από την ιταλική ραδιοφωνία και τηλεόραση για την συλλογή του Oταν σας μιλώ, το 1962 με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την συλλογή του Τα Στίγματα και η τελευταία βράβευση του ήταν το 1987 με το Α΄ Κρατικό Βραβείο ποίησης για το έργο του Εκτοπλάσματα.

Τα ποιήματα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες..

Ο Τάκης Σινόπουλος έγραψε στο περιοδικό “Εποχές”, τ. 24, Απρίλιος 1965, με αφορμή την έκδοση της όγδοης ποιητικής συλλογής του Μίλτου Σαχτούρη “Σφραγίδα ή η όγδοη σελήνη”: “Δεν είμαι πάντοτε σίγουρος αν με την ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη βρισκόμαστε μπροστά σ’ έναν φρόνιμο τώρα πια, εκλογικευμένο υπερρεαλιστή, που έβαλε σε τάξη τις γαίες του, οργάνωσε δηλαδή και τυποποίησε τον παραλογισμό του, ή σε μια περίπτωση τερατώδους μοναξιάς, όπου ο ποιητής πορεύεται προς το θυσιαστήριο με την απόφαση να εξιλεώσει έναν άγνωστο και σκοτεινό θεό…
Θα ήταν επανάληψη γνωστών πραγμάτων αν λέγαμε πως ανήκει στους επίλεκτους της μεταπολεμικής γενιάς. Κατάχτησε κι αυτός με την επιμονή του και το πείσμα του λίγο-λίγο τη θέση που κατέχει σήμερα, παλεύοντας με λογής-λογής αρνήσεις. Από το 1945 μέχρι το 1964 έχει στο ενεργητικό του οχτώ συλλογές. Δεν είναι ογκώδεις…
Ωστόσο με κάθε βιβλίο του μας υποχρεώνει να τον αντιμετωπίσουμε ξανά από την αρχή μέσα στον μικρό αφώτιστο κήπο του, που αντί να’ ναι ο κήπος της Εδέμ, είναι ο καθόλου ευχάριστος κήπος του φόβου, του άγχους και της ενοχής. Άλλα άνθη που θ’ αποκομίσουμε είναι ο σφαγιασμένος έρωτας, παραλλαγμένος συχνά σε ανάλγητες πράξεις, η μοναξιά με την έννοια της αυτοτιμωρίας, η παραμόρφωση και η αντιστροφή της σχέσης των πραγμάτων, η επίκληση μιας χαμένης αθωότητας, η κρύα ανάσα του γείτονα θανάτου. Κι ανάμεσα ο Σαχτούρης “βασιλιάς σε ματωμένους κήπους”, αθεράπευτα στιγματισμένος από τη μνήμη ενός βαθειά ριζωμένου, αλλά όχι και ανεξιχνίαστου, πρωταρχικού αμαρτήματος.”

Έφυγε από τη ζωή το 2005 στην Αθήνα.