Αποφοίτησε από το Κοργιαλένειο λύκειο Αργοστολίου. Από το 1973 ζει στην Αθήνα. Παρασκευαστής φαρμάκων στον “Ηράκλειτο” του Κώστα Μανωλκίδη. Για βιοπορισμό σταδιοδρόμησε στα πετρελαιοειδή. Έχει βραβευθεί σε ποιητικούς διαγωνισμούς και ιδιαίτερα σε διαγωνισμούς στίχου για τραγούδι. Έχει επαινεθεί από διαλεκτούς κριτικούς και άλλους λογοτέχνες. Θήτευσε δίπλα σε λόγιους. Έχει συνεργασθεί με σημαντικούς συνθέτες και τραγουδιστές. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, Αντιπρόεδρος της επιτροπής κρίσης νέων μελών (ΕΚΝΜ) και της ΑΕΠΙ δημιουργών Ελληνικού τραγουδιού.
Σταλαγμίτες (1987), Αίνος
Καταφύγιο (1991), Αίνος
Ανασκαφές (1997), Αίνος
Φύλακας φυλαχτών (2015), Οδός Πανός
Ερήμην, ερημία (2017), Οδός Πανός
Στη φλούδα της καρδιάς (2019), Οδός Πανός
Σταλαγμίτες – Σπύρος Ζαχαράτος
Ο Σπύρος Ζαχαράτος με τους “Σταλαγμίτες” μας γνωρίζει μια ποίηση δυναμική, λυρική, εξομολογητική. Είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις.
Ακόμη ενδιαφέροντες με ήθος κι ευαισθησία είναι οι πρώτοι μελοποιημένοι στίχοι του.
Τάκης Αντωνίου
Ποίηση, Αίνος, 1987, 46 σελ.
Καταφύγιο – Σπύρος Ζαχαράτος
Καταφύγιο μου·
Η ποίηση
Ο έρωτας
Το Ιόνιο
Τα μάτια των παιδιών
Και οι καρδιές των ταπεινών.
Εκεί δε με φοβίζει
Ούτε η όξινη βροχή
Ούτε τα μύρια βέλη.
Ποίηση, Αίνος, 1991, 46 σελ.
Ανασκαφές – Σπύρος Ζαχαράτος
Όσοι γύρεψαν την αιτία
Γιατί τα πράγματα δεν ήρθανε αλλιώς
Έχουν στη μοναξιά θητεία
Όπως μου έλεγ’ ένας δάσκαλος παλιός.
Αυτοί που βάλαν την καρδιά τους στο σημάδι
Για να μπορούμε να κοιτάμε ουρανό
Αυτοί θα βγουν απ’ τα υπόγεια ένα βράδυ
Να μας βουλιάξουν σ’ ένα απέραντο κενό.
Όσοι γύρεψαν την αιτία
Γιατί μας παίζουνε στα ζάρια δυνατοί
Έχουν στη μοναξιά θητεία
Κι όλοι πεθάναν μ’ ένα δίκοπο γιατί;
Ποίηση, Αίνος, 1997, 46 σελ.
Φύλακας φυλαχτών – Σπύρος Ζαχαράτος
“Ο Σπύρος Ζαχαράτος αγαπάει με τέτοιο τρόπο το λόγο, το στίχο – που τον περιέχει, ώστε βλέποντας το φως της κάθε μέρας πλέκει την τέχνη του με ιερή λατρεία. Χαίρεται την ομορφιά και την καταγράφει. Λυπάται για την οποιαδήποτε καταστροφή και κεντά στην νύχτα τη ζωή, τη νίκη της αρρώστιας.
Του εύχομαι ο δρόμος του να γεμίζει άνθη και μουσικές. Απόκοσμες.”
Γ. Χρονάς
Ποίηση, Οδός Πανός, 2015, 48 σελ.
Ερήμην, ερημία – Σπύρος Ζαχαράτος
Σκουριά και δάκρυα
Με συγκινήσατε που κρατάτε ακόμα, αυτό το μικρό σχόλιο του ’84 για τα ποιήματά σας. Το μοτίβο δεν έχει αλλάξει και πολύ στα χρόνια, που πέρασαν από τότε.
Ένας λόγος άλλοτε λυγμικός, άλλοτε ηδυσμένος αλλά πάντοτε πλήρης συναισθήματος. Η συγκίνηση τρυπώνει παντού, τόσο στα έμμετρα και ομοιοκατάληκτα όσο και στα άλλα τα πιο ελεύθερα.
Ουσιαστικά δηλαδή η στάση σας, το ήθος σας ως προς την ποίηση δεν διαφέρει. Υπάρχει ένας εσωτερικός λυρισμός και μια αισθαντικότητα που δίνει τον τόνο σε όλα. Και αυτή είναι που γειώνει και ενανθρωπίζει.
Διδαχθήκατε από τον Γκάτσο και τον Ελύτη, αλλά εσείς το όνειρο το θέλετε περισσότερο της αφής. – Αλέξης Ζήρας
Αν μου στερούσες το νερό
θα ικέτευα το σύγνεφο.
Αν μου έβγαζες τα μάτια
θα έβλεπα με την ψυχή.
Αν τέλειωνε το μελάνι
θα έγραφα με το αίμα μου.
Αν έλιωναν τα φτερά μου
θα δανειζόμουν του αετού.
Αν μου στερούσες·
την Ποίηση
δε θα είχα οξυγόνο·
για να ζήσω.
Ποίηση, Οδός Πανός, 2017, 48 σελ.
Στη φλούδα της καρδιάς – Σπύρος Ζαχαράτος
Στο σώμα της πολιτείας
“…μόνο σκόνη παγωνιά, παγωνιά και υγρασία
και μας πνίγουν τα δεκάξι τα πατώματα…”
Λουκιανός Κηλαηδόνης – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Το τραγούδι αυτό ήταν αφορμή να γνωρίσω τον στιχουργό του.
Αγαπητέ μου Σπύρο Ζαχαράτε,
Εγώ δεν μπορώ να μιλήσω για τα έργα σου, νομίζω όμως ότι μπορώ να μοιραστώ μαζί σου ό, τι εισέπραξα διαβάζοντάς τα.
Το “Στη φλούδα της καρδιάς” παρέα με όλα τα άλλα που μου χάρισες είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη έργα μίας αυτόνομης γραφής. Έχουν ένα ύφος ιδιαίτερο, μία περιεκτικότητα στη γραφή και λέξεις δυνατές που σε ταξιδεύουν.
Όσο οι λέξεις διαβάζονται εσωτερικά μεγαλώνουν και επιλέγεις να σταματάς να τις ξαναδιαβάσεις για να δεις αυτό το επιπλέον που σου έχει ξεφύγει. Τα νοήματα ορίζουν πλούσιες διαδρομές και ζητούν τη συμμετοχή τη δική σου για να τις περπατήσεις. Οι δρόμοι που τραβάς διαφέρουν στο πρώτο και στο δεύτερο διάβασμα γιατί οι λέξεις διαβάζονται και ερμηνεύονται διαφορετικά. Φτιάχνεις κάθε φορά ένα δικό σου δρόμο, αφού τα ίδια λόγια μπορεί να σου γεννούν άλλες διαδρομές. Αυτό δίνει μία ελευθερία στην πορεία σου. Το ποίημα το κάνεις δικό σου κι εκεί ξεκινά η γοητεία του. Οι σελίδες κυλούν αργά, η διαδρομή γίνεται ευχάριστη και νιώθεις να αντλείς πράγματα που σε μεγαλώνουν.
Φίλε μου Σπύρο, εσύ προτείνεις ένα δρόμο κι εγώ νιώθω να κάνω το δικό μου ταξίδι. Δεν είμαι σίγουρος αν πηγαίνω εκεί που πας αλλά σίγουρα πηγαίνω εκεί που με πας κι αυτό έχει απεριόριστη ομορφιά. Να ανακαλύπτεις πού θέλεις να πας τραβώντας το δικό σου δρόμο μέσα από αυτά που σου έχουν χαριστεί. Αυτή είναι η δύναμη του δημιουργού!!!
Τιμή μου που σε γνώρισα. Να είσαι καλά να συνεχίσεις να προσφέρεις…
Δημήτρης Λούσιος-Παπαντωνίου, Συγγραφέας – Μουσικός παραγωγός
Ποίηση, Οδός Πανός, 2019, 48 σελ.
Πηγές: Biblionet, Αίνος, Οδός Πανός
