Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

Στον παλιό καταρράκτη – Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

Μικρά κείμενα από ταξίδια


Έρχεται κάποιο πρωί που ένας κοκκινολαίμης πηδάει από τις φυλλωσιές του κήπου πάνω στη βρύση του νεροχύτη σου και σε κοιτάει συστρέφοντας το κεφαλάκι του εκεί που βάζεις νερό στην καφετιέρα. Και δεν φοβάται, παρότι ακούει την ανάσα σου, παρότι κοιταζόσαστε στα μάτια. Και μετά φτερουγίζει πίσω στα κλαδιά της δάφνης και ξέρεις ότι κάτι μέσα σου έχει σπάσει οριστικά. Και δεν θες πια να πας στη δουλειά σου.
Και δεν βάζεις πια τη «Σοφοκλέους live». Και αφήνεις τις μετοχές σου ανάμεσα στα ζιζάνια, αφήνεις τον καφέ στην καφετιέρα να καεί. Αισθάνεσαι ότι ήρθε η ώρα να πας λίγο πιο κάτω – αντί για Σοφοκλέους, πας Ευριπίδου και αγοράζεις βολβούς για φρέζιες.
«Πού πάτε, κύριε, τώρα που τα οικονομικά μας ανθούν;» ρωτούν έκπληκτες οι γραμματείς. Οι οποίες ποτέ δεν ανέλυσαν τη φύση της δόξας, ποτέ δεν είδαν ένα ποταμάκι να κυλάει ήσυχα ανάμεσα στους ισολογισμούς. Φεύγουν τα μεγάλα στελέχη, γυρνούν σαν ζόμπι στα λιβάδια και τις σκήτες, χτίζουν cottages και καλύβια κάτω από τους θόλους της βελανιδιάς, χωρίς ηλεκτρικό, πλένονται με τα νερά της πηγής, οι Νύμφες τούς λούζουν τα μαλλιά, τα ξωτικά τούς μαγειρεύουν πλιγούρι.
«Κάποτε η ζωή ήταν απλή», λένε, «τώρα πρέπει να την απλοποιήσουμε εμείς. Μετά από εμάς τίποτα το αξιόλογο δεν θα ‘ρθει. Απ’ αυτές τις πόλεις θα απομείνει μόνο εκείνο που διάβηκε από μέσα τους: ο άνεμος…»

«Ηλίου φαεινότερο λοιπόν ότι τα κείμενα αυτού του ανθρώπου έχουν το μυστικό μιας ακριβοθώρητης γοητείας που δεν είναι δάνειο, κρυπτομνησία ή συστηματικό αλληθώρισμα, αλλά προσωπικό ένστικτο. Στα ταξιδιωτικά του αυτή η αρετή είναι διάχυτη. Πριν από όλα εντυπωσιάζει το διαζύγιο με το «πνεύμα της βαρύτητας». Πουθενά ακρογωνιαίος λίθος αγκωνάρι ή φέροντες οργανισμοί. Αυτή η υδάτινη ροϊκότητα, που άλλοτε μιμείται τον αέρα και άλλοτε πέφτει από ψηλά, συνιστά ένα κατασταλαγμένο μάθημα ζωής, ένα είδος φυσιογνωμίας που μεταλλάσσεται ανάλογα με τη διάθεση και το έναυσμα της στιγμής.» (Αθηνόραμα, Κωστής Παπαγιώργης)

Αφηγήσεις, Lifo Δύο Δέκα Εκδοτική, 2020, 144 σελ.

Ας φυσά τώρα – Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

ΚΛΕΛΙΑ
Τον τελευταίο καιρό, που νιώθω ότι είναι άχρηστο να λέω τη γνώμη μου αν δεν τη συνοδεύει κάποια δράση, κάποια πράξη σοβαρή, και κάπως πήζω μέσα στη χλαπάτσα από απόψεις που τη μεγέθυνε η ψηφιακή δικτύωση – ίσως και λόγω ηλικίας σκέφτομαι ότι εγώ, αντιθέτως, θα ‘θελα να περιγράψω λεπτομερέστατα ένα βάζο με αγριοτριαντάφυλλα που μια πολύ συγκεκριμένη μέρα (σχεδόν μισό αιώνα πριν) υπήρχε στη σάλα του πατρικού μου. Τη δροσιά και το χρώμα τους. Τ’ αγκάθια τους στον γερό, πράσινο γυαλιστερό τους μίσχο. Τα υπορόδινα εκατόφυλλα που μαδάνε στο νερό. Τα άγαρμπα χέρια της Κλέλιας που μας τα έφερνε απ’ τους Κήπους (60άρα, ανύπαντρη, ταπεινή και φοβισμένη, όπως τα σκυλιά) και που με χάιδευαν γεμάτα σκλήθρες από την αξίνα. “Αλλά ποιον αφορά;” σκέφτομαι. Και δεν γράφω τίποτα…

Πεζογραφία, Lifo Δύο Δέκα Εκδοτική, 2019, 152 σελ.

Στον παλιό καταρράκτη – Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

Κείμενα από ταξίδια του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου 1999-2003
Δεν έχουν μείνει σπουδαία πράγματα από εκείνη την εποχή. Νευρικά ταξίδια, απολαύσεις ξεκρέμαστες, ημιτελείς χειρονομίες, μια γενική ζαλάδα και το πικρό φως μιας διαπίστωσης την επόμενη μέρα: μέσα στην υπεροψία και τη μέθη, όλοι διψούσαμε τότε κάτι να βρούμε -λίγη αγάπη, το Θεό, το χώμα της πατρίδας μας, τον παλιό καταρράκτη.
Κάιρο, Σάο Πάολο, Βηρυτός, Καζαμπλάνκα, Λισσαβώνα, Ισταμπούλ -μυθικά σκηνικά για μια πτώση μοιραία, που μας ξέβρασε όλους, σ’ αυτό που ζούμε σήμερα.

Αφηγήσεις, Τσαγκαρουσιάνος, 2005, 161 σελ.

Μοναξιές – Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

Η Μαντόνα, τα κλεφτά φιλιά, το τατουάζ, οι bisexuals, τα media, οι μοναξιές, hip police, η γοητεία της Κόλασης, το techno, ο Σεπτέμβρης, οι μεταμοντέρνοι, το πάσχον σώμα, οι Massive Attack, η κατάρρευση των κομμάτων, το Κάιρο, οι βρομόγατες, οι δημοσιογράφοι του lifestyle… Ένα παζλ από τις μυθολογίες των 90s, γραμμένο από ένα δημοσιογράφο.

Πεζογραφία, Κάκτος, 1996, 287 σελ.