Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσιο Δίκαιο στη Νομική Αθηνών. Ανήκει στη γενιά των ποιητών που άρχισαν να εμφανίζονται από τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Πρώτο του βιβλίο η “Ανακτορία”, το 1977, καθαρή ποίηση μέσα σε καιρούς έντονης πεζολογίας και πολιτικοποίησης. Έκτοτε δημοσίευσε άλλα οκτώ ποιητικά βιβλία, ανάμεσά τους τα πιο ώριμα: “Ανασκαφή” (1984), “Βυσσινιές στο σκοτάδι” (1991), “Άνθη του νερού” (1994), η μεγάλη ποιητική σύνθεση “Μιχαήλ” (1996), η “Κωμωδία” (1998), το “Κοιτάζοντας δάση” (2002) και η τελευταία του συλλογή “Εποχή παραδείσου” (2008, βραβείο ποίησης περιοδικού “Διαβάζω” 2009). Το 2002 κυκλοφόρησε η συγκεντρωτική ως τότε έκδοση: “Στίχοι ενός άλλου: ποιήματα 1977-2002”. Η έκφρασή του χαρακτηρίζεται από μουσικότητα, έντονη μεταφυσική ανησυχία, μυστικιστική υποβολή αλλά και από αμεσότητα και εμμονή στο γνήσιο και το συγκεκριμένο.
Την δεκαετία 2000-2010 ήταν σταθερός συνεργάτης τους Εθνικού Θεάτρου. Μετέφρασε για τη σκηνή πάνω από τριάντα έργα. Ανάμεσά τους : Ευριπίδη, Μήδεια, Ιππόλυτος, Ορέστης ( για την Επίδαυρο), Σαίξπηρ, Αγάπης Αγώνας Άγονος, Ρακίνα, Φαίδρα, Ανδρομάχη, Βερενίκη, Εδμόνδος Ροστάν, Οι Ρομαντικοί, Συρανό, Πωλ Κλωντέλ, Ο Κλήρος του Μεσημεριού, Το ατλαζένιο γοβάκι, Κούσνερ-Κορνέϊγ, Φρεναπάτη, Πήτερ Σάφφερ, Το δώρο της Μέδουσας, Ευγένιος Λαμπίς, Οι Τρεισευτυχισμένοι, Τέρενς Μακ Νάλλι, Master Class κ. α. Έχει ανθολογήσει Καραγάτση και Παπαδιαμάντη, και, επίσης, επιμελήθηκε τον τόμο της σειράς “Μια πόλη στη λογοτεχνία” των εκδόσεων “Μεταίχμιο”, για την πατρίδα του Μυτιλήνη. Το 2006 εκδόθηκε το μοναδικό μυθιστόρημά του “Ο άνθρωπος του λεωφορείου”. Έγραψε κείμενα για παιδικές θεατρικές παραστάσεις (Οι τρεις Βασιλοπούλες που λιώναν τα γοβάκια τους, Θησέας και Αριάδνη στο νησί των ταύρων, Τρωικός Πόλεμος, Δον Κιχώτης, Παναγία των Παρισίων ) και διασκεύασε λογοτεχνικά έργα για το θέατρο ( Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, Τρελλαντώνης της Πηνελόπης Δέλτα, Η Μεγάλη Χίμαιρα και Γιούγκερμαν του Καραγάτση, Οι Αθώοι του Μπροχ). Επίσης, σε δικό του κείμενο βασίστηκε η παράσταση Μελίνα, όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα (Πρέσπες-Ηρώδειο, καλοκαίρι 2013) καθώς και η παράσταση αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη «Σερσέ λα φαμ» (Πρέσπες-ΚΘΒΕ 2014-15). Τέλος, μετέφρασε πολλά λιμπρέτα και κείμενα τραγουδιών για το Μέγαρο Μουσικής. Έχει βραβευθεί με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ποιητή Μαρίας Ράλλη (1977) για τη συλλογή “Ανακτορία”, με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1994) για τη συλλογή “Άνθη του νερού”, δύο φορές με το βραβείο ποίησης του Διαβάζω και με το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης (1998), καθώς και με το βραβείο μεταφρασμένης ποίησης «Άρης Αλεξάνδρου». Ποιήματα και βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Το 2016 του απονεμήθηκε από τη Γαλλική κυβέρνηση το παράσημο του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών.
Ανακτορία (1977), Ίκαρος
Ανασκαφή (1984), Ίκαρος
Μια νύχτα του Ερμαφρόδιτου (1989), Ίκαρος
Βυσσινιές στο σκοτάδι (1991)
Άνθη του νερού (1994), Ίκαρος
Μιχαήλ (1996), Ακρίτας
Κωμωδία (1998), Το Ροδακιό
Κοιτάζοντας δάση (2002), Μεταίχμιο
Στίχοι ενός άλλου (2003), Μεταίχμιο
Εποχή παραδείσου (2008), Γαβριηλίδης
Τα εικονίσματα (2013), Γαβριηλίδης
Στίχοι ενός άλλου (2019), Μεταίχμιο
Η Μεγάλη Παρασκευή (2021), Κάπα Εκδοτική
Παιδική λογοτεχνία
Το ασημένιο ρομποτάκι με το κόκκινο φωτάκι (2005), Μεταίχμιο
Μυθιστορήματα
Ο άνθρωπος του λεωφορείου (2006), Μεταίχμιο
Θεατρικά έργα
Σολωμός: Άστραψε φως. Καρυωτάκης: Ο “Φαίδων” στην λάσπη (2019), Κάπα Εκδοτική
Δοκίμια-Μελέτες-Ποίηση
Ποίηση σε μικρόψυχους καιρούς (2017), Γαβριηλίδης
Συλλογικά έργα
Μικρή ζωολογία (1998), Εκδόσεις Πατάκη
Μια πόλη, ένας συγγραφέας (2001), Μίνωας
Φάουστ (2002), Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας
Ο Γιώργος Σεφέρης ως αναγνώστης της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας (2002), University Studio Press
Η δημιουργός. Πληγή από μαχαίρι. Η μύηση. Αγύριστο κεφάλι (2002), Μεταίχμιο
57 κείμενα για τη Νίκη Καραγάτση (2002), Άγρα
Μ. Καραγάτσης: Ιδεολογία και ποιητική (2010), Μουσείο Μπενάκη
Στίχοι στο καβαλέτο (2011), Εκδόσεις Τέχνης “Οίστρος”
Βραβεία-Διακρίσεις
Βραβείο ποίησης Ιδρύματος Ουράνη για τη συλλογή «Άνθη του νερού» (1994)
Κρατικό Βραβείο λογοτεχνικής μετάφρασης έργου ξένης λογοτεχνίας στην ελληνική γλώσσα το 1998 για το έργο του «Βερενίκη» (1998)
Βραβείο ποίησης περιοδικού «Διαβάζω» για τη συλλογή «Κωμωδία» (1999)
Βραβείο ποίησης περιοδικού «Διαβάζω» για τη συλλογή «Εποχή Παραδείσου» (2009)
Βραβείο Θεατρικής Μετάφρασης Μάριος Πλωρίτης (2009)
Ανασκαφή – Στρατής Πασχάλης
«Εντός εισαγωγικών»
«Ερείπια στον περίβολο των ανακτόρων φέρουν τα ίχνη του σοβά
που λείος κάλυπτε ολόκληρη την τότε ακέραια πλινθοποιία.
Ζώα της θάλασσας ή ωκέανιες μορφές και άλλα τέρατα βουβά
διακοσμούν τα δάπεδα μέσα σε μια γεωμετρική χρωματουργία
με το βασιλικό από λευκές ψηφίδες μεγάλο έμβλημα στο κέντρο.
Ξεραμένοι καρποί τα λιθάρια που ματώνουνε γόνατα και σαγόνια.
Ολόγυρα πουθενά στον ορίζοντα δεν στέκεται κανένα δέντρο.
Τα σύγχρονα κτίρια είναι πιο πέρα μακριά σταματημένα βαγόνια.
Ο ήλιος καθώς ανατέλλει στέκει ένα κεφάλι ασώματο κομμένο
πάνω απ’ τους απαλούς αμμόλοφους που είναι σα να βασιλεύουν
και τα βουνά είναι τα πεταμένα μέλη από κορμί ξεκολλημένο
στο νερό που καθώς όλο αίμα έρχονται προς την ακτή βαριά
…………………………………………………………………………σαλεύουν».
Ποίηση, Ίκαρος, 1984, 31 σελ.
Μια νύχτα του Ερμαφρόδιτου – Στρατής Πασχάλης
«Μύθοι»
Χρυσό και κόκκινο
πάνω απ’ τις μαύρες κορυφές
το δειλινό που ωρίμασε.
Κρύες πνοές, δέντρα ή φάσματα,
στην παγωνιά.
Ένα κοτσύφι
με έντονο ράμφος
ψάχνει στα χόρτα
καθώς το δάσος όλο και γίνεται
μια σπηλιά που βαθαίνει.
Ήρωες του παραμυθιού
ήρθαμε ως εδώ
χωμένοι σ’ άξύπνητον εφιάλτη.
Πού ‘ναι το κάστρο και το θεριό;
Ένας αέρας
πέρασε, χάθηκε στα βουνά
κι υστέρα με απλότητα
έπεσε η νύχτα.
Ποίηση, Ίκαρος, 1989, 42 σελ.
Βυσσινιές στο σκοτάδι – Στρατής Πασχάλης
Μια συλλογή ποιημάτων όπου ο ποιητής επιχειρεί μια επιστροφή στον κλασσικισμό και μια αναζήτηση της ομορφιάς στον ποιητικό ρεαλισμό.
Σκοτεινιασμένες βυσσινιές
πνίγουν το περιβόλι·
τούτες οι μαύρες φυλλωσιές
δεν κρύβουν τριαντάφυλλα
γερμένα από τον κάματο
πάνω σ’ ένα πηγάδι.
Μέσα σ’ εβένινα κλαριά
στάζουν κρυμμένα χείλη
γυναίκας που έβρεξε τα δάχτυλα
στο ματωμένο κάνιστρο
το στόμα της να βάψει
μπρος σε θαμπό καθρέφτη·
και το φεγγάρι βγήκε αργά,
στόλισμα της Σαλώμης.
Ποίηση, Ίκαρος, 1991, 48 σελ.
Άνθη του νερού – Στρατής Πασχάλης
«Χρυσόμαλλο δέρας»
Αστραφτερό παιχνίδισμα που κρύβει
τα βάθη του υδάτινου θηρίου
είναι από κίτρινο τη μέρα
τη νύχτα είναι από λευκό χρυσάφι
— οφθαλμαπάτη θησαυρού πάνω στο κύμα.
Βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών 1994
Ποίηση, Ίκαρος, 1994, 27 σελ.
Μιχαήλ – Στρατής Πασχάλης
Πώς έρχονται τα κύματα
σαν άλλου κόσμου αναλαμπές κι ανέγγιχτες υπάρξεις·
αστράφτουνε για μια στιγμή, χιόνια ψηλά στα εφήμερα όρη της
τρικυμίας, κι υστέρα πάλι χάνονται
-άσπρες οφθαλμαπάτες.
Και πώς εσύ, ό Ανύπαρκτος,
έτσι τα κατευθύνεις, με προσταγές αμείλικτες
για λίγο να καλπάζουν, να πλαταγίζουν
τρομεροί, αμόλυντοι χιτώνες
κι ευθύς να εξαφανίζονται
-τί άγγελμα κομίζουν
κι όλος αυτός ό ρεμβασμός πού μ’ έχει συνεπάρει
μοιάζει με το αγνάντεμα μιας υπερκόσμιας μέθης.
Ποίηση, Ακρίτας, 1996, 107 σελ.
Κωμωδία – Στρατής Πασχάλης
τη νύχτα εκείνη διαισθάνθηκα τα γεγονότα
να πλησιάζουν
αφού ο καιρός είχε αλλάξει δραματικά
η βροχή πύκνωνε τά φώτα λιγόστευαναν οι μέρες
ήταν πένθιμες και αργές
και τά όνειρά μού μιλούσαν όλο καί πιό ανάγλυφα
Βραβείο Ποίησης – Περιοδικό “Διαβάζω” 1998
Ποίηση, Το Ροδακιό, 1998, 36 σελ.
Κοιτάζοντας δάση – Στρατής Πασχάλης
Μικρές, μας τίμησαν
κρυφές, μας έψαξαν
πικρές, μας διάλεξαν
γι’ αρραβώνα δόξας
Ποίηση, Μεταίχμιο, 2002, 45 σελ.
Στίχοι ενός άλλου – Στρατής Πασχάλης
Ποιήματα 1977-2002
Με τον τίτλο “Στίχοι ενός άλλου” αποτυπώνεται όλη η ποιητική διαδρομή του Στρατή Πασχάλη, από το 1977 ως το 2002. Οι οκτώ συλλογές που περιλαμβάνονται “Ανακτορία” (1977), “Ανασκαφή” (1984), “Μια νύχτα του Ερμαφρόδιτου” (1989), “Βυσσινιές στο σκοτάδι” (1991), ‘Άνθη του νερού” (1994), ‘Μιχαήλ” (1996), “Κωμωδία” (1998) και “Κοιτάζοντας δάση” (2002) συνιστούν το σύνολο του έργου του γνωστού ποιητή και βοηθούν τον αναγνώστη να γνωρίσει όλους τους σταθμούς της ποιητικής πορείας του Στρατή Πασχάλη στο πέρασμα του χρόνου. Οι ζωγραφιές του Χρόνη Μπότσογλου στο εξώφυλλο και στο εσωτερικό, ένα ακόμα δείγμα της υψηλής αισθητικής του Έλληνα ζωγράφου, κοσμούν το βιβλίο και συνδυάζονται αρμονικά με τον ποιητικό λόγο.
Zωγραφική: Χρόνη Μπότσογλου
Ποίηση, Μεταίχμιο, 2003, 379 σελ.
Το ασημένιο ρομποτάκι με το κόκκινο φωτάκι – Στρατής Πασχάλης
Τ’ ασημένιο ρομποτάκι με την κόκκινη φωτιά
στ’ ασημένιο κεφαλάκι έχει ολόχρυση καρδιά.
Τα παιχνίδια, όμως, τ’ άλλα
που όλο λεν λόγια μεγάλα,
το πληγώνουνε, το σπρώχνουν
με κακία και το διώχνουν.
Κι όσο εκείνο τους μιλάει με χαμόγελο γλυκό,
κοροϊδεύουν, του φωνάζουν:
“είσαι διαφορετικό!…”.
Τι θα γίνει; Θα θελήσουν τελικά να τo αγαπήσουν;…
Ένα θεατρικό παραμύθι γραμμένο για το “διαφορετικό παιδί”, μια ομάδα καλλιτεχνικής δράσης που, με όχημα το θεατρικό παιχνίδι, συναντά τα παιδιά που βρίσκονται σε δύσκολες και ειδικές συνθήκες ζωής.
Eικονογράφηση: Μαρία – Λουίζα Βαφιαδάκη
Mουσική σύνθεση: Αποστόλης Κάλτσας
Παιδική ποίηση, Μεταίχμιο, 2005, 36 σελ.
Ο άνθρωπος του λεωφορείου – Στρατής Πασχάλης
Μπορεί ένας επιβάτης λεωφορείου μόνο με το τυχαίο του βλέμμα ν’ αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου; Να του χαρίσει το τρίτο μάτι που μπορεί να δει το αθέατο; Να τον βυθίσει σε μια εσωτερική περιπέτεια παράξενου έρωτα, οριακών βιωμάτων, σπαρακτικών διαψεύσεων; Σε ένα μετεωρισμό ανάμεσα στο ναρκισσιστικό παιχνίδι της τέχνης και τον βαθύτερο καημό της ψυχής;
Μήπως η ουσιαστική επαφή κρύβεται περισσότερο στις απρόοπτες συναντήσεις με τους αγνώστους της καθημερινότητας, σε ό,τι προσπερνούμε αδιάφορα χωρίς να προσέχουμε, και λιγότερο σε αυτούς που θεωρούμε οικείους, γνωστούς και φίλους;
Τι κοινό έχουν ο Αλλοπρόσαλλος, η Κοντέσα Παράνοια, ο ερωτευμένος ταξιτζής, ο LIMBO, το αιμομικτικό ζευγάρι των ξενοδόχων, ο τοξικομανής στο Άγιο Όρος, ο ποδηλάτης του δάσους, η ηθοποιός που μισεί την ομορφιά της;
Όλα αυτά βρίσκουν απάντηση σε μια αφήγηση που κόβει την ανάσα φλερτάροντας το θρίλερ και αποτυπώνει τη σιωπή.
Μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2006, 329 σελ.
Εποχή παραδείσου – Στρατής Πασχάλης
Ζωή χωρίς ιδανικά
Ιδανική
Σκέτη ζωή -απέριττη
Νεκροζώντανος
Αοιδός χωρίς γλώσσα
Πικραγαπημένος
Από ένα δελφίνι
Κοιτάζοντας τη θάλασσα της φυγής του
Στην έρημη ζάλη
Αμείλικτος θεωρός
Ίχνη από σένα
Ρίγη φευγαλέας
Ριπής
Κλειδιά μουσικής υπόκωφης
Σε χορδές τύψης
Ίχνη από μένα
Πέλματα βρεγμένα στην πέτρα
Ίχνη από βήματα νερού
Ό,τι χτίζω γίνεται τάφος
Ό,τι γκρεμίζω ανθίζει αδίστακτα
(από την ενότητα “Το χαμένο τραγούδι του Αρίωνα”)
Βραβείο Ποίησης – Περιοδικό “Διαβάζω” 2009
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2008, 106 σελ.
Τα εικονίσματα – Στρατής Πασχάλης
ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΑΔΑΚΡΥΤΗΣ
Δεν δάκρυσες από λύπη, δάκρυσες όπως δακρύζει η μαύρη παιδική μπίλια –
Δεν δάκρυσες απ’ την αμηχανία για εκείνη τη δακρύβρεχτη στιγμή –
Δάκρυσες με μακρινά φώτα παραθαλάσσιας πόλης όπως δακρύζει η νύχτα –
Δεν δάκρυσες βουρκώνοντας – με στεγνό μάτι τρόμου –
Δάκρυσες μόνο για τα δάκρυα – δάκρυσες μόνο απ’ την έκπληξη που κάποιος βρέθηκε να σου ομολογήσει πως μένει πάντα Αδάκρυτος
Ακόμα κι όταν βαφτίζεται στην πιο δακρυρροούσα πηγή –
Γιατί δεν ήταν δάκρυα αυτά τελικά,
Ήταν μάτια από βρεμένο σκοτεινό βότσαλο σε βλέφαρα
Κόρης του έβδομου προ Χριστού αιώνα, που μέσα τους
για μια στιγμή σελάγισαν οι σπίθες του χιονιού.
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2013, 78 σελ.
Ποίηση σε μικρόψυχους καιρούς – Στρατής Πασχάλης
Η μικροψυχία του καιρού δεν είναι έξω από μας. Αν η επιθυμία μας να μιλήσουμε στον διπλανό μας και να του μεταφέρουμε το πνεύμα αυτό που ονομάζουμε ποίηση είναι ισχυρή, τότε δεν θα ήταν καλό ν’ αναζητήσουμε μέσα μας τη μικροψυχία και να την κατανικήσουμε ώστε να επιτύχουμε αυτόν το σκοπό μας; Κάτι που δεν γίνεται ούτε χωρίς κόπους ούτε χωρίς θυσίες. Αυτό είναι άλλωστε και το στοίχημα των ημερών. O εγκλωβισμός του σύγχρονου ανθρώπου ίσως άδηλα μας προτείνει και κάποιους άλλους τρόπους για μια διαφορετική λειτουργία της ποίησης, παρά την αντιποιητικότητα των καιρών. Μιας ποίησης που αποτινάζει τη σκόνη των βιβλιοθηκών και ανοίγεται χωρίς συμπλέγματα σε μια κατά μέτωπο αναμέτρηση με το διαδραστικό τεχνολογικό μέλλον. Με ποιο τρόπο; Μα αυτό είναι και το ζητούμενο. Πράγμα που δίνει στην εποχή μας ενδιαφέρον συγκλονιστικό.
Γι’ αυτό και το πικρό ερώτημα του Χαίλντερλιν δεν θέλω να το βλέπω σαν μια απαισιόδοξη διερώτηση. Προτιμώ να το αντιμετωπίζω σαν μια ρητορική απορία. Στην οποία ο ποιητής απαντά με σαφήνεια.
Ερώτηση: “Μα είναι δυνατόν να παρουσιάζονται ποιητές σ’ έναν μικρόψυχο καιρό; Προς τι;” Απάντηση: “Αυτό δεν τίθεται ως ζήτημα. Ανώφελοι ή αναγκαίοι, οι ποιητές πάντα θα εμφανίζονται, σαν τους ιερείς του Βάκχου, μες στο σκοτάδι και της πιο βαθιάς νύχτας. Κυρίως τότε”.
Μελέτες, άρθρα, δοκίμια, ποιητικά πεζά, εισαγωγές σε ανθολογίες, ομιλίες, παρεμβάσεις σε συνέδρια, συμμετοχές σε προγράμματα θεάτρου και αφιερώματα είναι τα περισσότερα κείμενα του Στρατή Πασχάλη που συγκεντρώνονται εδώ. Γραμμένα από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μέχρι σήμερα. Απηχώντας ο γενικός τους τίτλος τον γνωστό στίχο του Χαίλντερλιν, στην εποχή αυτή της κρίσης και της μετάβασης προς το απειλητικό άγνωστο, τα πεζά τούτα ας μη θεωρηθούν “δοκιμές” λόγιου ποιητή, αλλά περισσότερο εργόχειρα λυρικού στοχασμού -ακόμα κι όταν εξερευνούν πολύ πεζές διαδικασίες, όπως η λογοτεχνική κριτική- ενός χειροτέχνη της γραπτής σκέψης.
Δοκίμιο, Γαβριηλίδης, 2017, 272 σελ.
Στίχοι ενός άλλου – Στρατής Πασχάλης
Ποιήματα 1977-2013
Συγκεντρωτική έκδοση του συνόλου της ποιητικής παραγωγής ενός από τους σπουδαιότερους σύγχρονους Έλληνες ποιητές.
Ποίηση, Μεταίχμιο, 2019, 544 σελ.
Σολωμός: Άστραψε φως. Καρυωτάκης: Ο “Φαίδων” στην λάσπη – Στρατής Πασχάλης
Στο μονόπρακτο “Σολωμός – Άστραψε φως”, ένας νέος άντρας, βυθισμένος στον κόσμο των σολωμικών χειρογράφων, πασχίζει να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδα του σύγχρονου κόσμου, όταν δέχεται την επίσκεψη μιας φασματικής Γυναίκας. Στον μονόλογο “Καρυωτάκης – Ο “Φαίδων” στη λάσπη”, ο ίδιος ο ποιητής εμφανίζεται ως δραματικός ρόλος.
Ο Στρατής Πασχάλης συνθέτει δύο θεατρικά έργα, βασισμένος σε κείμενα των δύο κορυφαίων ποιητών, ποιητικά και πεζά, καθώς επίσης σε αποσπάσματα από αλληλογραφία, επίσημα έγγραφα και δημοσιεύματα, και παραδίδει μια στερεή δραματουργία με την προτροπή “να ξαναρχίσει από την αρχή η ιστορία της σκηνικής μαγείας, ακόμα και σε καιρούς αποδόμησης”.
Θεατρικά, Κάπα Εκδοτική, 2019, 72 σελ.
Η Μεγάλη Παρασκευή – Στρατής Πασχάλης
Και ο τοίχος με την κόκκινη βουκαμβίλια
Η «Μεγάλη Παρασκευή» του Στρατή Πασχάλη είναι ένα συνθετικό ποίημα, με άξονα τον θάνατο του μύθου, την περιπετειώδη εσωτερική διαδρομή του σύγχρονου ανθρώπου και την αναζήτηση διεξόδου μέσα από τη λυτρωτική δοκιμασία που χαρίζει ο έρωτας. Πατώντας πάνω στα χνάρια της δραματικότητας και του στοχαστικού λυρισμού της «Έρημης Χώρας», συνιστά ένα διαχρονικό ποιητικό παλίμψηστο αποσπασμάτων από ποιητικά έργα, ελληνικά και ξένα, με θέμα τον θρύλο του Νεκρού Θεού. Συγχρόνως, αποτυπώνει κι ένα προσωπικό βίωμα μηδενιστικού μετεωρισμού στα χρόνια της οικονομικής και της υγειονομικής κρίσης, με απώτερο στόχο την αγωνιώδη προσπάθεια για αλχημική μεταποίηση σε μύθο και ομορφιά των υλικών μιας κυρίαρχης πνευματικής και κοινωνικής δυστοπίας.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, με τίτλο «Ο τοίχος με την κόκκινη Βουκαμβίλια», συγκεντρώνονται μεμονωμένα ποιήματα που γεννήθηκαν την ίδια περίοδο και μεταφέρουν τους ίδιους προβληματισμούς, αλλά με παράλληλο άξονα και το ζήτημα της ελληνικότητας σε μια εποχή αποδόμησης και επαναπροσδιορισμού.
Ποίηση, Κάπα Εκδοτική, 2021, 160 σελ.
Πηγές: ΕΚΕΒΙ, Biblionet, Μεταίχμιο, Γαβριηλίδης, Το Ροδακιό, Ακρίτας, Ίκαρος, artviews.gr, Κάπα Εκδοτική
