Τάκης Γκόντης

Ελληνες λογοτέχνες

Ο Τάκης Γκόντης, κατά κόσμο Χρήστος Τότλης, γεννήθηκε το 1955 στη Φλαμουριά της Έδεσσας όπου και ζει.
Έζησε κι εργάστηκε σε διάφορες πόλεις της επαρχίας, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Το 1979 απολύθηκε από τη ΔΕΗ όπου εργαζόταν εξαιτίας των απεργιακών κινητοποιήσεων στις οποίες συμμετείχε. Την ίδια χρονιά εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, μια συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο “Εκείνη ο Χριστός κι ο ένας”. Το 1980 προσλαμβάνεται και ορίζεται υπεύθυνος στο τμήμα φωτοσύνθεσης της νεοσύστατης τότε ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗΣ, από όπου παραιτείται έξι χρόνια μετά. Την ίδια χρονιά ολοκληρώνει και εκδίδει το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο “Η πολιτεία με τα τέσσερα παράθυρα”. Το 1988 εγκαθίσταται στη γενέτειρά του ασχολούμενος με βιολογικές καλλιέργειες. Έχει εκδώσει συνολικά πέντε βιβλία με ποιήματα και πεζά. Τελευταίο η ποιητική συλλογή “Κολιμπρί” από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Σημαντικό μέρος από το έργο του παραμένει ανέκδοτο.

Μυθιστορήματα
Η πολιτεία με τα 4 παράθυρα (1980)
Η πολιτεία με τα 4 παράθυρα (1986), Θεωρία
Σιρόκος (2017), Γαβριηλίδης

Διηγήματα
Εκείνη ο Χριστός κι ο ένας (1979)
Η άλλη εκδοχή (1998), Παρασκήνιο
Τετ α τετ (2019), Εντευκτήριο

Ποίηση
Οραμάτων σκιές (1993), Παρασκήνιο
Κολιμπρί (2012), Γαβριηλίδης
Η επιστροφή της Εκάβης (2014), Γαβριηλίδης
Παντομίμα (2015), Γαβριηλίδης
Διαλείπον εκκρεμές (2018), Γαβριηλίδης
Τα πλοία στην ομίχλη δεν τα βλέπει κανείς (2021), Κέδρος

Συλλογικά έργα
Τα ποιήματα του 2018 (2019), Κοινωνία των (δε)κάτων

Τα πλοία στην ομίχλη δεν τα βλέπει κανείς – Τάκης Γκόντης

Αδυναμίες
Τις λυπάμαι τις λέξεις
τις αλυσοδεμένες σε φράσεις,
που μυρίζουν αναχρονιστική μούχλα,
προσηλυτιστική διδασκαλία και θρησκευτικό ρατσισμό.

Θέλω να ανοίξω τα κλουβιά να πετάξουν.
Να γίνουν πουλιά,
με μια ιδιαίτερη προτίμηση στους κοκκινολαίμηδες
και στους τρυποφράκτες.

Αλλά και τους σπίνους τους αγαπάω.

Δεν μου αρέσουν τα όρνεα – τα ανθρωπόμορφα.

Όμως την αμαρτία μου θα την πω:
Πιο πολύ απ’ όλα, λατρεύω
τα ανείδωτα πουλιά στις παιδικές ζωγραφιές.

Ποίηση, Κέδρος, 2021, 64 σελ.

Τετ α τετ – Τάκης Γκόντης

Μία ανήλικη πρόσφυγας που πέφτει στα δίχτυα μαστροπών εν αγνοία της.
Μία νεαρή επιβάτης αμαξοστοιχίας που συνταξιδεύει με τον πιο μυστηριώδη, αλλά και συνάμα γοητευτικό, άνδρα που θα μπορούσε να της λάχει.
Ένα παιδί που θέλει να γίνει κυνηγός.
Αυτά τα πρόσωπα συνθέτουν τον πίνακα των τριών, διαφορετικών σε έκταση και σε ύφος, ιστοριών που μας αφηγείται σε αυτήν την… τρισδιάστατη σύνθεση ο Τάκης Γκόντης.
Τρία τετ α τετ. Θα μπορούσαν να είναι ό,τι βλέπουμε στον καθρέφτη -αν μπορούσε ο καθρέφτης να δείξει όχι την εικόνα μας αλλά εκείνη που να αντανακλά και να αποτυπώνει τις ενοχές και τους ενδόμυχους φόβους μας.

Διηγήματα, Εντευκτήριο, 2019, 72 σελ.

Διαλείπον εκκρεμές – Τάκης Γκόντης

Εδώ πώς βρέθηκα;
Ιδέα δεν έχω
Να μεταβολίζω τον εαυτό μου
Σαν κήτος
Παγιδευμένο στην αντοχή του Ιωνά
Ανάμεσα σε λέξεις παράταιρες
Με όλους αυτούς τους άνυδρους χρόνους

Μα να
Εδώ βρέθηκα!
Πώς;
Ιδέα δεν έχω
Ατύχημα μάλλον
Κακό συναπάντημα;
Αμάρτημα;
Φονικό από παρόρμηση;
Ποτέ δεν θα μάθω
Ποτέ!
(Τυχαίο συμβάν)

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2018, 56 σελ.

Σιρόκος – Τάκης Γκόντης

Νύχτωσε. Ο ουρανός είχε γεμίσει αστέρια. Τόσο λαμπερά και ακίνητα, που θα έλεγε κανείς ότι δεν τρέχει τίποτα. Και όμως ο βοριάς φυσούσε μανιασμένα και το κύμα τούς ανέβαζε ψηλά κι έπειτα τους κατέβαζε σχεδόν στο βυθό, σαν τροχός λούνα παρκ, και πάνω ξανά και κάτω μετά, σε έναν ξέφρενο, θανάσιμο χορό. Τα χέρια τους, ξυλιασμένα, είχαν γαντζωθεί σφιχτά στο βρεγμένο σανίδι. Το κορμί τους πονούσε, η καρδιά τους χτυπούσε δυνατά. Ο φόβος σε κάνει δυνατό. Η Μάρθα είχε ματώσει στα χείλη. Έμπαινε νερό στη βάρκα. Το έβγαζε ο Μάριος με το ένα χέρι, με τον γαλάζιο κουβά, όποτε του επέτρεπε το κύμα.
Ο Μάριος είχε φτάσει στο στόχο του αλλά μετά ένα ήθελε μόνο: να φύγει. Από πού; Από τον “επίγειο παράδεισο”.
“Σιρόκος”. Γραμμένο τη δεκαετία του ’90 τότε που τίποτα ακόμα δεν είχε συμβεί. Γι’ αυτό και προχώρησε ανυποψίαστο, όχι μόνο στο σήμερα, αλλά ακόμα πιο πέρα. Στο μετά…

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2017, 264 σελ.

Παντομίμα – Τάκης Γκόντης

ΠΑΝΤΟΜΙΜΑ
Η Σαλώμη πάντα μετά τον καφέ
γύριζε ανάποδα το φλιτζάνι.

Όχι πώς ήλπιζε να διαλευκάνει το μέλλον

γούσταρε όμως
λικνίζοντας έτσι κυκλικά το κορμί
να διαταράσσει το χάος.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2015, 66 σελ.

Η επιστροφή της Εκάβης – Τάκης Γκόντης

Όταν ακόμα η Εκάβη εγκυμονούσε τον Πάρη είδε όνειρο ότι φλόγες έβγαιναν από το σώμα της. Κατέφυγε στους μάντεις, οι οποίοι, εξηγώντας το όνειρο, την προειδοποίησαν για το κακό που επρόκειτο να συμβεί αν έφερνε στον κόσμο το παιδί που κυοφορούσε, και αν το άφηνε στη συνέχεια να ζήσει. Η Εκάβη, από κοινού με το σύζυγό της τον Πρίαμο, βασιλιά της Τροίας, δεν πήρε την προειδοποίηση εκείνη “τοίς μετρητοίς”, με αποτέλεσμα να συμβεί ότι γνωρίζουμε πως συνέβη στην Τροία. …

Ποια τρέλα μ’ έκανε του νου, ώρα κακιά, αχρεία
την πρόταση ν’ αποδεχτώ του καταχθόνιου Δία
στο χρόνο πίσω να βρεθώ και με τον Πάρη βρέφος
στην αγκαλιά μου, ξέροντας της δυστυχίας το νέφος
πως καταφθάνει ανήλεο, ψηλά από τη Τροία
– εκτός… κι αν πάρω απόφαση, ανείπωτη, αθλία;

Απόφαση τόσο σκληρή, που η σκέψη δεν αντέχει
– μια ευκαιρία δεύτερη η Τροία για να έχει.
Να μη χαθούν τόσες ζωές που σα να ‘ταν παιδιά μου
τις θρήνησα και τις θρηνώ μαζί με τα δικά μου.
Η Τροία η πανέμορφη αλώβητη κι εκείνη
περήφανη, αδούλωτη κι απόρθητη να μείνει…

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2014, 64 σελ.

Κολιμπρί – Τάκης Γκόντης

Δια γυμνού οφθαλμού όλα φαίνονται αλλιώς:
το χρώμα του κόκκινου, το σχήμα του μήλου
το αυγό του φιδιού.
Δια γυμνού οφθαλμού την πατήσαμε
όσοι πιστέψαμε στην ακρίβεια του λόγου
σε φορείς ευτυχίας και παρόμοια τινά.
Δια γυμνού οφθαλμού δεν υπάρχει κενό
ούτε αρχή δίχως άλφα
ούτε ο βάκιλος καν.
Δια γυμνού οφθαλμού
η σελήνη γεννάει και καταπίνει το φως της
τα χελιδόνια διαγράφουν ασκόπως τροχιές
ο χρονομετρητής σφραγίζει αιώνες
κι εμείς
δια γυμνού οφθαλμού και ελαφρά τη καρδία
επιμένουμε ακόμα να αρνούμαστε
το νόημα που έχει ο μοναδικός αληθινός αριθμός:
το μηδέν.