Γιούλη Καρουσάκη

Η παρα-ολυμπιάδα των ζώων – Γιούλη Καρουσάκη

Η “Παρα-Ολυμπιάδα των ζώων” είναι μία μυθοπλασία που πραγματεύεται τις σχέσεις ανθρώπων και Ζώων, με κεντρικό άξονα την αναπηρία, η οποία πολλές φορές είναι αναπόφευκτη, τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα Ζώα.
Δύο τυφλές Κουκουβάγιες, μία Ελληνίδα, η Αθηνά και μία Αγγλίδα, η Elisabeth, μελέτησαν με τη μέθοδο Braille, η οποία είναι η επίσημη γλώσσα των τυφλών, την Ιστορία της Πατρίδας τους.
Με έναν μαγικό τρόπο, οι σκέψεις τους διασταυρώθηκαν και οραματίστηκαν τον ίδιο στόχο: να κατορθώσουν τα ανάπηρα Ζώα να διοργανώσουν αθλητικούς αγώνες παγκόσμιας ακτινοβολίας, σύμφωνα με τα πρότυπα των αγώνων των αναπήρων ανθρώπων. Με οδηγό τους τη μάθηση και όχημα το πείσμα τους για το ποθητό αποτέλεσμα, έγιναν οι εμπνεύστριες των Παρα-Ολυμπιακών Αγώνων των Ζώων. Μύησαν τα “αδέρφια” τους στη γνώση, την εκπαίδευση και την πειθαρχία που απαιτούν οι υψηλών προδιαγραφών Παραολυμπιακοί Αγώνες των ανθρώπων.
Όλα τα Ζώα, υγιή και ανάπηρα, αποφασισμένα να μιμηθούν τους ανθρώπους, με σημαία το “ευ αγωνίζεσθαι” και με απώτερο σκοπό το “ευ ζην” της κοινωνίας τους, ενώθηκαν χωρίς έχθρες μεταξύ τους για χάρη του οράματός τους.
Τελικά τα ανάπηρα Ζώα κατάφεραν να διοργανώσουν μία επιτυχημένη Παρα-Ολυμπιάδα, όπως οι ανάπηροι άνθρωποι; Να υπερβούν τους εαυτούς τους και να μετατρέψουν το ανέφικτο σε εφικτό; Να αποδείξουν σε όλο τον πλανήτη πως η αναπηρία είναι πρόκληση και όχι εμπόδιο;

Πεζά, Δρόμων, 2019, 296 σελ.

Κώστας Καρουσάκης – Γιούλη Καρουσάκη

Τα λερωμένα… Τ’ άπλυτα… της Νύχτας


Προσωπικοί ήταν οι λόγοι που ώθησαν τη συγγραφέα να γράψει αυτό το βιβλίο: η σχέση της με τον καλλιτέχνη Κώστα Καρουσάκη και η αγάπη της για το λαϊκό τραγούδι.
Αυτό το βιβλίο δεν είναι αμιγώς βιογραφικό, αλλά είναι εμπλουτισμένο με πληροφορίες και στοιχεία που αφορούν τα σπουδαιότερα κομμάτια της καλλιτεχνίας, τα οποία συνδέονται με το τραγούδι και τη μουσική.
Για τη συγκέντρωση και την καταγραφή αυτού του υλικού, χρειάστηκαν περίπου πέντε χρόνια.
Η δόξα εξαργυρώνεται πολύ ακριβά, με την ίδια σου την ψυχή. Πρέπει να ισορροπήσεις πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί, γιατί, ενώ έχεις σάρκα και οστά, οι ίδιοι αυτοί που σε χρίζουν “ξεχωριστό”, σε θαυμάζουν, σε αποθεώνουν, σε χειροκροτούν… έρχεται η ώρα που στρέφουν το βλέμμα τους σε κάποιον άλλον. Τότε τα ίδια μάτια που σε θαύμαζαν και τα ίδια χέρια που κοκκίνιζαν από τα παλαμάκια για σένα, χειροκροτούν τον άλλο μέχρι να τελειώσει και ο δικός του κύκλος και πάει λέγοντας… Είναι μεγάλη η πίκρα για έναν καλλιτέχνη να στερηθεί το χειροκρότημα του κόσμου, γιατί είναι το πιο σπουδαίο βραβείο γι’ αυτόν.
Όταν έρθει η ώρα να μπει στο “καλλιτεχνικό” περιθώριο, παθαίνει στερητικό σύνδρομο, μακριά από τη νύχτα, που, ίσως για τους περισσότερους, να είναι απλά το σκοτάδι μέχρι, να ροδίσει η επόμενη μέρα. Για τον καλλιτέχνη όμως η νύχτα είναι κομμάτι της ζωής του -το σπουδαιότερο- είναι ο έρωτάς του που δεν τελειώνει, είναι η απόκρυφη αναζήτηση του άπιαστου ονείρου του, η περιπλάνησή του σε διαδρομές σκοτεινές, αλλά και λαμπερές σαν τον ήλιο…
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ξεπηδούν ιστορίες που στιγμάτιζαν τη νύχτα, όπως η υπόθεση Κοεμτζή, αλλά και άλλες που τη φώτισαν, όπως στοιχεία από τη ζωή και το έργο της μοναδικής και ανεπανάληπτης Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, που η μοίρα θέλησε να της κρατήσω εγώ το χέρι πριν φύγει από κοντά μας.
Περιλαμβάνει επίσης αναφορές σε θέματα της καλλιτεχνίας που συνδέονται με τη μουσική και το τραγούδι, όπως η γέννηση ενός τραγουδιού, οι κυριότεροι συντελεστές του, οι διαφοροποιήσεις των κατηγοριών, του ρεμπέτικου, έντεχνου και λαϊκού, το κυνήγι του σουξέ, οι ευαίσθητες καλλιτεχνικές ισορροπίες, η ψυχούλα του καλλιτέχνη και οι θανάσιμες εξαρτήσεις. Θα μάθετε τα μυστικά της νύχτας και τα εσώψυχα των καλλιτεχνών και άλλα πολλά, που θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον σας…

Αφηγήσεις, Δρόμων, 2008, 495 σελ.

Κύκλοι ζωής – Γιούλη Καρουσάκη

Εσύ λογική, βαδίζεις με γνώμονα το άγριο πρέπει που σε κάνει στρατιωτάκι άβουλο να διεκδικήσει τις επιθυμίες του. Μη μου μιλάς λοιπόν, άσε τις νουθεσίες για απαγορευμένες αγάπες γιατί η αγάπη δεν χωράει στους δικούς σου κανόνες. Κι εσύ μνήμη, βγάζεις σαν πλανόδιος φωτογράφος τη φωτογραφική σου μηχανή και φωτογραφίζεις για να έχεις υλικό, τροφή για να επιβιώσεις. Αν πάρει φως το φιλμ σου, τότε πεθαίνεις δεν έχει άλλο τρόπο για να ζήσεις.
Φωτογραφίζεις ό,τι βρεθεί μπροστά σου ακόμη και τα πιο δυσάρεστα της ζωής μας και έτσι σαδιστικά, μας τα προβάλλεις για να δικαιολογηθείς τον λόγο της ύπαρξής σου.

Μυθιστόρημα, Λογοσοφία, 2002, 318 σελ.

Το πορτρέτο της Καβουρίνας – Γιούλη Καρουσάκη

Η Καβουρίνα, μάνα, σύζυγος, ερωμένη, φίλη, διατηρεί στον υπέρτατο βαθμό όλες τις ιδιότητές της, διαφυλάσσοντας με συνέπεια τις αξίες που όρισε στη ζωή της. Η ευαισθησία της την κάνει θύμα των άλλων. Η αυτοάμυνά της, όταν της τελειώσουν τα συναισθηματικά της αποθέματα, τη μετατρέπει σε θύτη(;). Ωστόσο, είναι άδικο να τη «στιγματίσουμε» ως θύτη, αφού το μόνο που κάνει, όταν βιώνει την απογοήτευση και νιώθει παρείσακτη, είναι να αποσυρθεί από τη ζωή εκείνων που την πλήγωσαν. Δεν βλάπτει κανέναν, δεν ρίχνει μομφή σε κανέναν. Η φυγή της είναι η διαμαρτυρία της. Γιατί προσφέρει ανιδιοτελώς αυτό που δεν αγοράζεται, ούτε πουλιέται. Την αγάπη. Τότε μόνο η απουσία της πιστοποιεί την αξία της παρουσίας της και «διδάσκει» στους γύρω της, που μέχρι τότε ήταν παθητικοί δέκτες της αγάπης της, πώς να γίνουν πομποί αγάπης. Γιατί η αγάπη είναι το οξυγόνο της ψυχής. Κι αν δεν υπήρχε, η ζωή δεν θα διέφερε από το θάνατο…

Μυθιστόρημα, Ελληνικά Γράμματα, 2000, 163 σελ.