Χωρίς αυτούς τους δύο μάλλον θα έγραφα ακόμα για να τα διαβάζω εγώ και κανείς άλλος…
Ταυτόχρονα ήρθε και το παραμύθι “Μπελάδες στο δάσος” και το θεατρικό “Κάππα όπως…”. Το 2016 ο “Νικίας” παρουσιάστηκε στον 34ο διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, όπου πήρε το 2ο βραβείο. Την ίδια χρονιά έγραψα το μυθιστόρημα “Η τελευταία μάχη” και την επόμενη χρονιά, στον 35ο διαγωνισμό της ΠΕΛ, βραβεύτηκαν η νουβέλα “Ο Βωμός” και το θεατρικό “Θα τα φροντίσω όλα μόνη μου”.
Και έπεται (;) συνέχεια …
Είμαι ο Χρήστος Καπνίσης, και θα χαρώ να με γνωρίσετε μέσα από τις λέξεις των βιβλίων μου…»
Αντίο Γκέηλ (2012), Πολύχρωμος Πλανήτης
Ο βωμός (2017), Ίχνος
Η τελευταία μάχη (2017), Ίχνος
Διηγήματα
Μια νύχτα όλο φως (2015), Ίχνος
Δώρο ζωής… (2015), Ίχνος
Βραβεία-Διακρίσεις
Β’ Βραβείο 35ου διαγωνισμού Π.Ε.Λ. (2016) για την Νουβέλα Ο ΒΩΜΟΣ, όπου η δύναμη του Ελλαδικού χώρου και ένα περίεργο αγαλματίδιο εμπλέκονται, σε τρία χρονικά επίπεδα, σε ένα μείγμα θρύλων και ιστορίας.
Β’ Βραβείο 35ου διαγωνισμού Π.Ε.Λ. (2016) για το Θεατρικό έργο ΘΑ ΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΩ ΟΛΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ, όπου δύο αδελφές εμπλέκονται σε μια ιστορία επιβίωσης, επικράτησης, και φόνων.
Β’ Βραβείο 34ου διαγωνισμού Π.Ε.Λ. (2015) για το Θεατρικό έργο ΝΙΚΙΑΣ, όπου ο στρατηγός Νικίας, μετά την λήξη του Πελοποννησιακού πολέμου και πριν την εκστρατεία στην Σικελία, προσπαθεί να εντάξει τους αιχμαλώτους πολέμου στην Αθηναϊκή κοινωνία, αντιμετωπίζοντας πολιτικές αντιδράσεις, απόπειρες δολοφονίας, αλλά και τον έρωτα.
Επαινος 33ου διαγωνισμού Π.Ε.Λ. (2014) για το Παιδικό παραμύθι ΜΠΕΛΑΔΕΣ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ, όπου ένα δεντράκι, βοηθούμενο από μια χελώνα, ένα πουλί και έναν λύκο προσπαθεί να διώξει τα σκουπίδια που έοχυν αφήσει οι άνθρωποι γύρω του.
Επαινος 33ου διαγωνισμού Π.Ε.Λ. (2014) για το Θεατρικό έργο ΚΑΠΑ ΟΠΩΣ…, μια ερωτική ιστορία μεταξύ δύο γυναικών, με απρόσμενο δεύτερο μέρος.
Αντίο Γκέηλ – Χρήστος Μιχαήλ Καπνίσης
Ο Μάρκος στάθηκε μπροστά στην βαριά πόρτα. Γύρισε στην Γκέηλ.
“Είσαι σκληρή κοπέλα, το ξέρω, σε έχω δει να σκοτώνεις, αλλά δεν θα ήθελα να έρθεις μαζί μου τώρα”.
Εκείνη τον αγκάλιασε.
“Με προσέχεις τόσο πολύ”.
Τον φίλησε απαλά.
“Θα με μισήσεις αν φερθώ πολύ σκληρά σ’ αυτόν τον άνθρωπο εκεί μέσα;” την ρώτησε.
“Ναι, πολύ”, απάντησε εκείνη και τον φίλησε και πάλι, πιο δυνατά αυτή την φορά.
“Και αν δεν σπάσει, θα του φερθείς ακόμα σκληρότερα”, ψιθύρισε χωρίς να απομακρύνει το στόμα της από το δικό του, “και εγώ θα σε μισήσω ακόμα πιο πολύ”.
Σφίχτηκε πάνω του με όλη της την δύναμη.
“Και αν πάλι δεν σπάσει, φώναξε εμένα”, συμπλήρωσε.
Ο Μάρκος την κοίταζε με δέος.
“Έτσι θα μπορείς και εσύ να με μισείς όσο κι εγώ”, πρόσθεσε χαμογελώντας.
Γλίστρησε από την αγκαλιά του και συνέχισε σοβαρή:
“Οι προδότες είναι χειρότεροι από τις σκατούλες που πατάς την νύχτα αν δεν προσέχεις. Χειρότεροι”.
Γύρισε να φύγει, επιστρέφοντας στην παλιά, παιχνιδιάρα, Γκέηλ:
“Πάω να βγάλω αυτήν την αηδία από το κεφάλι μου”.
Τα αχνογάλανα μάτια της όμως ήταν πολύ, πάρα πολύ σκληρά.
Μυθιστόρημα, Πολύχρωμος Πλανήτης, 2012, 248 σελ.
Μια νύχτα όλο φως – Χρήστος Μιχαήλ Καπνίσης
Ανάστασης μυθωδίες
Η πιο σημαντική νύχτα της Χριστιανοσύνης και η βίωσή της μέσα στους αιώνες.
Δέκα και εννέα Ανάστασης μυθωδίες.
Δέκα και εννέα μικρές μυθικές ιστορίες, ωδές στη νύχτα της Ανάστασης.
Την πιο φωτεινή νύχτα…
Διηγήματα, Ίχνος, 2015, 143 σελ.
Δώρο ζωής… – Χρήστος Μιχαήλ Καπνίσης
Χριστού γεννήσεως μυθωδίες
Κοιτούν και οι δύο το κουτί, κοιτούν κι εμένα και μου δείχνουν το κουτί.
Τι να έχει μέσα άραγε;
Με βάζουν στη μέση, ακουμπούν και οι δύο το πρόσωπό τους στο δικό μου και λένε μαζί: “Καλά Χριστούγεννα!”
Τώρα κατάλαβα! “Καλά Χριστούγεννα” σημαίνει αγάπη, να είσαι με τη μαμά και τον μπαμπά, να είσαι ζεστός, καθαρός και χορτασμένος.
Ναι, αν είναι έτσι λοιπόν, “Καλά Χριστούγεννα!”
Σε όλους!
Δώρο ζωής…
Είκοσι και μία μικρές μυθικές ιστορίες, ωδές στη νύχτα που μας δόθηκε το μεγαλύτερο δώρο: Η Γέννηση της ίδιας της Ζωής…
Είκοσι και μία Χριστού Γεννήσεως μυθωδίες…
Διηγήματα, Ίχνος, 2015, 174 σελ.
Ο βωμός – Χρήστος Μιχαήλ Καπνίσης
… ο Βωμός, από θρύλος που μεταφέρονταν από γενιά σε γενιά, έμοιαζε να είναι… μια κατασκευή από λαξευμένους ογκόλιθους. Ήταν τέσσερις, τοποθετημένοι έτσι ώστε να σχηματίζουν οκτάγωνο, αφήνοντας ισομεγέθη κενά ανάμεσά τους.
Η επιφάνειά τους … μετέτρεπε τα δυναμικά πεδία σε ακτινοβολίες, που απορροφούνταν από τον εγκέφαλο των Εκλεκτών, ενσωματώνονταν στις σκέψεις τους και, στην συνέχεια, πάλι μέσω της συσκευής, μετέτρεπαν την ενέργεια των πεδίων σε ύλη. Όποιος ήταν συνδεδεμένος με την Συσκευή της Δύναμης μπορούσε να κάνει ό, τι σκεφτόταν, ήταν ό,τι πλησιέστερο μπορούσε να υπάρξει σε εκείνο που οι Αρχαίοι αποκαλούσαν Θεό…
“Τι είναι αυτό, λοχία;” ακούστηκε ένας στρατιώτης.
Εκείνος κούνησε το κεφάλι του. “Ο βωμός της Δύναμης!”, ψιθύρισε με δέος.
Ένα περίεργο Νεολιθικό αγαλματίδιο αποκτά νέο νόημα, καθώς ενώνεται με την μυστηριακή δύναμη της Ελλάδας. Αποτυπώνει την επαφή του ανθρώπινου είδους με το Σύμπαν, που μόνο η συγκεντρωμένη ενέργεια της Γης του Φωτός μπορεί να προκαλέσει…
Μυθιστόρημα, Ίχνος, 2017, 170 σελ.
Η τελευταία μάχη – Χρήστος Μιχαήλ Καπνίσης
“Κύριε, Κύριε, πού με στέλνεις; Τι σχεδιάζεις για μένα; Κάτι παράξενο τράβηξε το βλέμμα του, κάτι που δεν έπρεπε να είναι εκεί. Πλησίασε. Από την εικόνα του Αη Γιώργη εξείχε η λαβή ενός σπαθιού.
Μια μιαν ήρεμη, σίγουρη κίνηση το τράβηξε.
Μια φωνή, φωνή μητέρας, ακούστηκε πίσω του.
“Να προσέχει παιδί μου”.
Χωρίς να γυρίσει έσπρωξε την πόρτα και βγήκε στο πλατύσκαλο…
“Σώσε τα παιδιά!”
Ο αστυνόμος κούνησε το κεφάλι.
“Αν πρέπει από σένα…”, είπε μόνο.
Ο πατέρας Εμμανουήλ γύρισε το βλέμμα στα δάσος και τα δέντρα που σείονταν καθώς το πλάσμα πλησίαζε.
“Το ξέρω!”, απάντησε απλά.
Η τελευταία μάχη είχε αρχίσει.
Δύο ιερείς, πατέρας και γιος, ένας αστυνόμος και ένα παιδί γίνονταν άθελά τους η τελευταία γραμμή άμυνας κατά του Αντίχριστου κάπου στην ελληνική ύπαιθρο. Ο πανάρχαιος πόλεμος, αποτυπωμένος σε άγνωστες, κρυμμένες στα έγκατα της γης επιγραφές, φτάνει ξανά στην κορύφωσή του.
Μυθιστόρημα, Ίχνος, 2017, 340 σελ.
Πηγές: Biblionet, Πολύχρωμος Πλανήτης, Ίχνος
