Ειρήνη Βακαλοπούλου

Τοκάτα – Ειρήνη Βακαλοπούλου

Υποδήλωση κλειστότητας που επιζητά το άνοιγμα, μία αναδημιουργία. Όμως το συντελεσμένο είναι που παρακινεί, το ίδιο το δεδομένο. Έτσι η φαντασία του ποιητή δεσμεύεται από την ειλικρίνεια του. Περισσότερο και από το μεταστοιχειωτικό βλέμμα του, αυτός είναι το ίδιο το ορατό, επίκεντρο του οποίου είναι ο θάνατος. Η αποκαλυψιακή, μόνον κατά γράμμα συμβολιστική γλώσσα του ποιήματος απλώνεται με γνήσια λογοτεχνική αυτοτέλεια και επιδεξιότητα, οργανώνει και συνθέτει την ενθαδικότητα της ύπαρξης με μία σχεδόν φιλοσοφική αντικειμενικότητα αλλά και με συναισθηματική πληρότητα, επιτυγχάνει δηλαδή μία εκλεκτή αρμονία. Το ποίημα στηρίζεται σε μία αινιγματική απεύθυνση, δίχως πραγματικό υποκείμενο και πραγματικό αντικείμενο. Η εικονοπλαστική δύναμη του λόγου –το κατεξοχήν ιδιαίτερο γνώρισμα της ποιητικής της Ειρήνης Βακαλοπούλου– χρησιμοποιεί κάθε μέρος της οργανώσης του μέσα σε μία ενιαία αφήγηση με χαρακτήρες τα ίδια τα σύμβολα. Ο λόγος εξαπολύει αιχμηρά θραύσματα, που αντιστρέφουν την ρομαντική (ιδεαλιστική) εικόνα ως τα όρια της βιαιότητας. Κάθε υπόσχεση καταλύεται από την τε-λευταία άρνηση. Κάθε σκοτεινό στίγμα ποιεί φως. Κάθε κατάφαση εκδικείται. Ξανά και ξανά μέσα στην αιώνια επιστροφή των δυνάμεων που συντηρεί και διαλύει. Το πρόσωπο αναδημιουργείται μέσω της γεωγραφίας της μνήμης των νεκρών, κι αυτό κατ’ ανάγκην αποκαλείται ζωή ή αγάπη. Το μάγμα του παθητικού πένθους γίνεται σπορά για κάθε μελλούμενο ύμνο. Δίχως καμία αμφιβολία, στην ποίηση της Ειρήνης Βακαλοπούλου, η μεγάλη παράδοση του κεντροευρωπαϊκού υπαρξισμού στην ποίηση, βρίσκει μία πλήρη έκφραση.

Φως,
όταν διέσχισες την κατάπληξη
νικήθηκες μυδρίαση οφθαλμού
νεκρή φύση ο εντυπωσιασμός

περιέχεις τ’ αδέλφια
την ψυχή της ύλης
την κοίλη μορφή της σκέψης
το παλιό καρφωμένο στον τοίχο καπέλο.

Ποίηση, Εκάτη, 2021, 24 σελ.

Τα εύφορα μέλη – Ειρήνη Βακαλοπούλου

…μαντήλια έβλεπε στα όνειρα
πολύχρωμα από μετάξι
μέσα έξω στα κατάκοπα συρτάρια
κουραζόταν και ο νους του από την ταχτοποίηση
καμιά φορά βλάσταιναν πάλλευκοι κρίνοι
πρόφταιναν το ανάστημά του
το κατακόρυφο ύψωμα της σκέψης του
που κατέληγε στο νερό…

Ποίηση, Εκάτη, 2020, 30 σελ.

Η επίσκεψη – Ειρήνη Βακαλοπούλου

ΦΩΣ
εκεί στο βάθος μιας αυλής
αναδιπλώνεται κάθε ενιαίο

το πρωί κρατά το ψέμα
στη σκιά των χεριών

το μεσημέρι έχει την θαμπάδα
της πρώιμης μνήμης

το απόγευμα κάθε τι
πλησιάζει στην αλήθεια του

και η νύχτα τα κοντεύει όλα στ’ άστρα

εκεί στο βάθος μιας αυλής
αναδιπλώνεται κάθε ενιαίο
το μαρμάρινο τραπέζι με τις καρέκλες
και το πορτοκάλι
όπως και η γυναίκα

Ποίηση, Σαιξπηρικόν, 2018, 32 σελ.

She’s in Parties – Ειρήνη Βακαλοπούλου

Επίλογος
τόσο καιρό ενόσω
είχες τα μάτια μου για προσευχή
γλεντούσα πισώπλατους έρωτες

τώρα που εγκατέλειψες
πώς να ξαναερωτευθώ;

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2016, 29 σελ.

Ανηλικίωση – Ειρήνη Βακαλοπούλου

ΑΝΗΛΙΚΙΩΣΗ
Σου ‘κλεισα τα μάτια με το φθαρμένο μαντίλι
Το ‘χα από παιδί στην τσέπη
Είχε το χρώμα του τριαντάφυλλου
Μύριζε γλυκιά μαστίχα
Πίσω στο κεφάλι σου το ‘δεσα
Κι όπως το καστανό σου χρώμα ακούμπησε το ύφασμα
Θύμισες κορίτσι.
Σβούρες γύρω από τον εαυτό σου σ’ έφερνα
Σου άνοιγα τα χέρια- σε στροβίλιζα όλο και πιο πολύ
Μέχρι που το χαμόγελο σου σταμάτησε
Να υφαίνει στα χείλη
Μέχρι που παχιά δάκρυα μούσκεψαν το παλιό υφάδι.
Το ‘βγαλες από τα μάτια -ήταν θολά κι αγνώριστα-
Άνοιξες την πόρτα του σπιτιού
Περπάτησες με τη ζαλάδα στα πόδια
Και το χέρι κόντρα στον ήλιο.
Ξυπόλυτη περνούσες πάνω από το λευκό μάρμαρο
Κάθε σου βήμα άφηνε πίσω κατακόκκινα ρόδια.
Γέμισε η είσοδος -κόντεψαν να με πνίξουν-
Ρόδια παντού
Κι ένας πυρετός σε πήρε μακριά.
Έφυγες σαν τους ανθρώπους που παιδιά δεν ξαναγίνονται.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2014, 48 σελ.

Aimé Degaré – Ειρήνη Βακαλοπούλου

Ο Aime Degare είναι μια αλληγορική ιστορία η οποία συμπυκνώνει την ιδέα ότι το πνεύμα υπερτερεί των σωματικών ιδιοτήτων, μένει αναλλοίωτο στο χρόνο, αφήνοντας υστεροφημία. Παρόλα όσα ο καλλιτέχνης μπορεί να υποφέρει από τον εαυτό του και από τις ίδιες του τις αδυναμίες, η τέχνη του τον μεταφέρει σε μια πανανθρώπινη σφαίρα.
Είναι η ιστορία ενός ασυνήθιστου ανθρώπου ο οποίος στερήθηκε από μικρός την ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας και μεγάλος δεν εντρύφησε στον κόσμο των ενηλίκων. Ένα “τερατώδες μυστικό” έτρωγε καθημερινά την ψυχή του, υπενθυμίζοντάς του πως στην κάθε του κίνηση είχε αντίπαλο την ασχήμια και την ανικανότητα. Αυτό το μυστικό, σε κάποιο βαθμό, ήταν γνωστό στους περισσότερους κάτοικους της γαλλικής πόλης· απέφευγαν όμως να το συζητούν ανοιχτά και ένιωθαν να τους τρομοκρατεί. Με το πέρασμα του χρόνου εκείνος απενοχοποιήθηκε από αυτό, υπενθυμίζοντάς μας πως σε κάθε άνθρωπο, συνηθισμένο ή μη, υπάρχει κάτι το “άρρωστο” στην ψυχή του, κάτι που με δυσκολία απελευθερώνεται. Αυτό το τρωτό σημείο είναι που τον καθιστά άνθρωπο· δηλαδή ανολοκλήρωτο μέχρι το τέλος του…

Διηγήματα, Ο Κήπος με τις Λέξεις, 2012, 58 σελ.