Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, και έζησε σε μια οικογένεια προσφύγων – Μικρασιατών, που όταν έλεγαν διωγμένοι απ΄ τον τούρκικο στρατό: “Πάμε στην πατρίδα”, λαχταρούσαν τη γη της για να τους ξαναδώσει πίσω την ασφάλεια και τα όνειρα που είχαν αφήσει στην άλλη πατρίδα, σ΄ εκείνη που έγινε ξαφνικά ο τόπος της σφαγής τους. Από μνήμες, από αφηγήσεις, κι από διάφορα ακούσματα που συγκράτησε στα χρόνια της παιδικής της αθωότητας, έγραψε την “Ντινιά της Σμύρνης, της μαστίχας και του πικραμύγδαλου”. Ακόμα μια αληθινή ιστορία στο επόμενο βιβλίο της: “Μετάξι και δαντέλα” που εξελίσσεται στα χρόνια του Εμφυλίου, και αφορά μια μεγάλη κυρία της μόδας, την `Εμμα, που γίνεται κομμάτι της ταλαιπωρημένης ζωής τους.
Η Ντινιά της Σμύρνης, της μαστίχας και του πικραμύγδαλου… (2013), Ζαχαράκης Κ. Μ.
Μετάξι και δαντέλα (2015), Ζαχαράκης Κ. Μ.
Στον ρυθμό της βροχής (2016), Ζαχαράκης Κ. Μ.
Γιατί; (2017), Ζαχαράκης Κ. Μ.
Σ’ ένα κιτρινισμένο χαρτάκι… (2018), Ζαχαράκης Κ. Μ.
Σ’ ένα κιτρινισμένο χαρτάκι… – Ελένη Παπαδοπούλου-Λαμπράκη
Μόνο οι καρδιές μας μείναν νέες, κι αυτό είναι ευτυχία. Μια ευτυχία μοναδική, που έχει ξεχωρίσει τις πίκρες, και κρατά σφιχτά σαν φυλαχτό τις χαρές, και την νιότη ακέραια, έτοιμη να παραδοθεί σε κάθε όνειρο. Μόνο στον ύπνο μας θα προσπαθούμε να βρούμε ένα ξέφωτο επιστροφής στα χρόνια της νιότης. Μας αρκεί. Είναι κι αυτό μια μικρή-μικρή ελπίδα που μας χαρίζει απλόχερα η ίδια η φτιαξιά μας. Είμαστε έτσι καμωμένοι: από αγάπη, απαντοχή και μνήμη…
Μυθιστόρημα, Ζαχαράκης Κ. Μ., 2018, 168 σελ.
Γιατί; – Ελένη Παπαδοπούλου-Λαμπράκη
Υπάρχει, άραγε, θεραπεία για την αγάπη;
Το είχα βαθειά κλεισμένο στην ψυχή μου, ότι εκείνο ήταν το αγαπημένο ζευγάρι, αυτό που είχα εξιδανικεύσει στα εφηβικά μου χρόνια. Τώρα, όταν τα σκέφτομαι αυτά, ο νους μου ταξιδεύει…
Γιατί; `Ολοι, κάποια στιγμή, αναρωτηθήκαμε για την ατυχία, για την διάψευση των ονείρων μας και για την απογοήτευση που μας προκάλεσε η επέμβαση στην ζωή μας, ανθρώπων οικείων και μη, που με την επιμονή τους μας ανάγκασαν να προδώσουμε ό,τι αγαπημένο πιστέψαμε.
Δεν υπάρχει, όμως, “γιατί”. Αν υπάρχει, βρίσκεται στο γεγονός ότι μόνοι μας δεν είχαμε την δύναμη να κυνηγήσουμε την τύχη μας· στο ότι δεν φτιάξαμε την ζωή μας σύμφωνα με τα “θέλω” μας· στο ότι δεν κερδίσαμε την αγάπη που μας άξιζε· στο ότι, τελικά, δεν εκπληρώσαμε όσα αγκαλιάζουν τα μύχια της ψυχής μας…
Υπάρχει, άραγε, θεραπεία για τα “γιατί”;
Μυθιστόρημα, Ζαχαράκης Κ. Μ., 2017, 140 σελ.
Στον ρυθμό της βροχής – Ελένη Παπαδοπούλου-Λαμπράκη
Ποτέ άνθρωπος δεν ένιωσε τόσο πόνο, ποτέ άνθρωπος δεν έκρυψε τόσο πεισματικά τις πληγές του, ζώντας με αυτές χρόνια ατέλειωτα…
Η ιστορία ενός ανθρώπου και μιας ολόκληρης οικογένειας που ζούσε μαζί του αλλά υπέφερε εξ΄αιτίας της προσωπικής του απομόνωσης, ώσπου μια νύχτα βροχερή όλα άλλαξαν. Εκείνος μπόρεσε να απελευθερωθεί από το βάρος των αναμνήσεων και να προχωρήσει, δείχνοντας -επιτέλους- στην σύντροφο και στα παιδιά του την τρυφερότητα που τους στέρησε, αποδεικνύοντας έτσι ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη, και ότι όλα μπορούν να συμβούν μια νύχτα με βροχή…
Αναμνήσεις μιας άλλης εποχής που φωτογραφίζουν την χαμένη εικόνα της Αθήνας.
Μυθιστόρημα, Ζαχαράκης Κ. Μ., 2016, 144 σελ.
Μετάξι και δαντέλα – Ελένη Παπαδοπούλου-Λαμπράκη
Όταν, μετά από τόσα χρόνια, η σκέψη μου γυρίζει πίσω, νιώθω ακόμα τη μυρωδιά της πολυτέλειας που ανάδινε κάθε γωνιά του ατελιέ. Κοντευα τα πέντε, αλλά μπορούσα πια να ξεχωρίζω την κομψότητα και τα όμορφα ρούχα καθώς πέρναγαν από μπροστά μου, φορεμένα από τα μανεκέν…
… Με μάλωναν γιατί εξαφανιζόμουν κάτω από τόπια ύφασμα, ανάμεσα σε χιλιάδες καρφίτσες, ανάμεσα σε εκατοντάδες μικρά κουρελάκια μεταξωτά, δαντελένια, ταφτάδες και οργάντζες, με χρώματα παρμένα, -θαρρείς- απ΄ το ουράνιο τόξο.
Η βασίλισσα, οι πριγκίπισσες της χώρας, και οι κυρίες επί των Τιμών ήταν πελάτισσες εκείνου του οίκου, που φαίνεται ότι ικανοποιούσε στο ακέραιο το γούστο και τις επιλογές τους. Κανείς δεν αμφισβητούσε την αξία της `Εμμας. `Ολοι οι γνωστοί οίκοι ραπτικής, ξένοι και εγχώριοι, την αντιμετώπιζαν με σεβασμό για την επιμονή της στη λεπτομέρεια, στην ποιότητα, και ζήλευαν το άριστο κόψιμο στα ταγέρ και στα παλτά της.
Το πανηγύρι των επιδείξεων μόδας έφερνε στα σαλόνια της κυρίας `Εμμας αναμονή, ένταση, και έναν χαρούμενο ξεσηκωμό, που γοήτευε τις κυρίες του καλού κόσμου, και μαζί κέρδιζε τον θαυμασμό και τα συγχαρητήρια του ελληνικού και του ξένου Τύπου.
Μυθιστόρημα, Ζαχαράκης Κ. Μ., 2015, 179 σελ.
Η Ντινιά της Σμύρνης, της μαστίχας και του πικραμύγδαλου… – Ελένη Παπαδοπούλου-Λαμπράκη
Βρέθηκε στη Σμύρνη κι ένιωσε την πίκρα, τη μοναξιά, την απόρριψη, αλλά και την αγάπη, που την γλύκανε σαν το γλυκό του κουταλιού με τη μυρωδιά του τριαντάφυλλου.
Δεν έμαθα ποτέ γιατί την έλεγαν Ντινιά, αφού τ’ όνομά της ήταν Ελένη. `Όμως, αυτό το κορίτσι το μεγαλωμένο μέσα σε μια επαρχιακή οικογένεια γεμάτη “πρέπει”, έκανε πέτρα την καρδιά και έφυγε μακριά απ΄ το χωριό της, για να ζήσει το παιδί, τη μάνα, και τον εαυτό της.
Γνώρισε τρεις πολέμους: τον Βαλκανικό, τον Πρώτο, και τον Δεύτερο Παγκόσμιο. Μια μεγάλη περιπέτεια η ζωή της που ήταν πάντα γεμάτη τραγικά γεγονότα, με λίγες μόνο τρυφερές και αγαπησιάρικες στιγμές, όμως τόσο δυνατές που έμοιαζαν ατελείωτες, σαν να υπήρχαν μόνο αυτές. Πάνω απ`όλα οι δικοί της, και βαθιά στην καρδιά της ο ξανθός εκείνος νεαρός με το τραγιασκάκι, ο Ηρακλής, που όσα χρόνια κι αν πέρασαν παρέμεινε ο ίδιος νεαρός άνδρας της ξύλινης εξέδρας που χανόταν μέσα στη θάλασσα…
Μυθιστόρημα, Ζαχαράκης Κ. Μ., 2013, 244 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ζαχαράκης Κ. Μ.
