Σπούδασε γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου (MSc) και στο Freie Universitaet Berlin (MA). Σήμερα διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Ανταναναρίβο στη Μαδαγασκάρη. Έχει μεταφράσει το βιβλίο “Η Μάχη της Κρήτης” του Heinz Richter (Γκοβόστης, 2011) και λάβει μέρος στη συλλογική μετάφραση του βιβλίου του “Η Εθνική Αντίσταση και οι συνέπειές της” (Μεσόγειος, 2016). Έχει γράψει τα βιβλία: “Αυτά έγιναν χτες” (ποίηση, Κουκούτσι, 2015), “(Δε) μιλάς” (μαζί με τη Λίντα Ακέντε, μαρτυρία, Ουαπίτι 2016) και “Τεχνικές κολύμβησης” (μυθιστόρημα, Αντίποδες, 2017).
Αυτά έγιναν χτες (2015), Κουκούτσι
Μυθιστορήματα
Τεχνικές κολύμβησης (2017), Αντίποδες
Πεζογραφία-Διηγήματα
Πρίνσες (2019), Ουαπίτι
Αεροδρόμιο (2021), Αντίποδες
Συλλογικά έργα
(Δε) μιλάς (2016), Ουαπίτι
Μεταφράσεις
Richter, Heinz A., Η Εθνική Αντίσταση και οι συνέπειές της (2009), Μεσόγειος
Richter, Heinz A., Η μάχη της Κρήτης (2016), Εκδόσεις Γκοβόστη
Αεροδρόμιο – Ελίζα Παναγιωτάτου
Εγκλωβισμένοι στους κενούς χώρους ενός διεθνούς αεροδρομίου, οι χαρακτήρες των διηγημάτων, που διασταυρώνονται χωρίς να συναντηθούν, βρίσκονται, με τον τρόπο του ο καθένας, σε μια μεταιχμιακή στιγμή. Η μετέωρη θέση τους, η αναμονή, η ένταση του ταξιδιού, οδηγούν σε έναν χαμηλόφωνο μονόλογο, γεμάτο προσμονές, αναμνήσεις και εσωτερικές ρήξεις. Με ψυχολογική και γλωσσική ακρίβεια, με εφευρετικότητα και τρυφερότητα, η Ελίζα Παναγιωτάτου συγκροτεί ένα πρισματικό συλλογικό πορτραίτο.
Εδώ και έξι ώρες είμαι στην κοιλιά της φάλαινας. Οι πιο πολλές καρέκλες γύρω μου είναι άδειες. Απέξω ακούγεται ένα συνεχές βουητό. Το φως όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο άσπρο. Αυτός στα αριστερά μου μουρμουρίζει σαν να λέει την προπαίδεια. Διαγώνια απέναντι μια καθαρίστρια μετακινεί
με δυσκολία μια μεγάλη ηλεκτρική σκούπα. Την τραβάει με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο σέρνει ένα καρότσι με κουβάδες και πανιά. Είναι ντυμένη στα γαλάζια, στο κεφάλι της φοράει ένα πανί στο ίδιο χρώμα. Όσο πιο πολύ την κοιτάζω, τόσο πιο ξεκάθαρα φαίνεται ότι είναι αποφασισμένη να μην καθαρίσει ποτέ ξανά. Όταν ξανακοιτάζω προς το μέρος της, έχει βάλει τη σκούπα στην πρίζα κι έχει αρχίσει να μετακινείται μαζί της πάνω στη μοκέτα.»
Διηγήματα, Αντίποδες, 2021, 104 σελ.
Πρίνσες – Ελίζα Παναγιωτάτου
Και ενώ γίνονταν όλα αυτά, ο κόσμος, με αυθάδεια, συνέχιζε να υπάρχει κανονικά. Την Π. την παρηγορούσε η ιδέα πως σε αυτόν τον κόσμο υπήρχαν κάποιοι που δεν ήξεραν τι της συνέβαινε. Που πίστευαν στην κανονικότητα. Που έτρωγαν το βραδινό τους με την τηλεόραση να παίζει σίριαλ σε επανάληψη.
Πεζό, Ουαπίτι, 2019, 32 σελ.
Τεχνικές κολύμβησης – Ελίζα Παναγιωτάτου
Βλέπεις ένα σπίτι και το αναγνωρίζεις ως δικό σου. Έναν άντρα και τον αναγνωρίζεις ως γείτονα. Έναν δρόμο ως καταγωγή. Έναν ήλιο ως ήλιο. Και ούτω καθεξής. Με τον καιρό μπερδεύεσαι και ορίζεις ξανά. Κάτι δικό σου ως σπίτι. Τον γείτονα ως άντρα. Και ο ήλιος πάντα ήλιος. Η Μαρία έλειπε πάνω από δέκα χρόνια από εκεί όπου είχε γεννηθεί. Εντωμεταξύ είχαν πεθάνει κι άλλοι που δεν τους θυμόταν πια και είχαν γεννηθεί πολλοί που δεν τους ήξερε καν. Η Άννα έμοιαζε στη μητέρα της. Τα ίδια χείλια, τα ίδια μαλλιά, η ίδια πίσω απ’ όλα ειρωνεία. Το σπίτι από την άλλη δεν έμοιαζε με σπίτι. Κι ο δρόμος ήταν δρόμος. Όταν τον είδε να έρχεται, είχε από πίσω του τον ήλιο.
Μυθιστόρημα, Αντίποδες, 2017, 164 σελ.
Αυτά έγιναν χτες – Ελίζα Παναγιωτάτου
«Για τρία κορίτσια»
Για τρία κορίτσια πέντε χρονών, που στροβιλίζονται, με τα χέρια ανοιχτά, γρήγορα, πιο γρήγορα, ακόμα πιο γρήγορα, και τα μαλλιά τους στον αέρα, σε κάθε κοτσίδι μια πλαστική πέτρα, και τα μαλλιά τους στεφάνι, για τρία κορίτσια στεφανωμένα κοτσίδια, γέλιο και ξανά γέλιο, τρεχάλα και στρόβιλος. Κοιτάζω τα χέρια τους και τις άκρες των δακτύλων μου, νιώθω την ένταση στις κλειδώσεις τους. Μικρά κορίτσια με βαριά κοτσίδια. Μικρά βαρίδια. Γύρνα, γύρνα, γύρνα κι άλλο, μέχρι να δεις τον κόσμο ανάποδα και μέσα στην όλη αναμπουμπούλα να σ’ αρέσει.
Ποίηση, Κουκούτσι, 2015, 46 σελ.
Πηγές: Biblionet, Κουκούτσι, Αντίποδες, Ουαπίτι
