Λουκία Δέρβη

Ακούω φωνές – Λουκία Δέρβη

Περνούν από δίπλα μας γυναίκες και άντρες που μας σημαδεύουν ή μένουν απόμακροι, συναντήσεις απρόοπτες αλλά καθοριστικές, περνούν εποχές που κάνουμε σχέδια σε σύγκρουση με την πραγματικότητα και άλλες που μας φανερώνεται το νόημα πίσω από τα γεγονότα. Μιλάνε εδώ μέσα κορίτσια ερωτευμένα που τα βασανίζει ο πόθος, μοναχικές ψυχές που απογράφουν τις παρουσίες άλλων στη ζωή τους, συγγραφείς σε αναζήτηση έμπνευσης και άλλοι που συνειδητοποιούν από νωρίς τη μοίρα τους. Ζωντανεύουν ήρωες παλιών έργων και μυθιστοριογράφοι εμβληματικοί, δειλοί εραστές του καλοκαιριού που δεν συναντήθηκαν ποτέ, κι άλλοι που θέλουν ν’ αλλάξουν τη ζωή τους με κάθε κόστος.
Ένας κόσμος ποικίλος, κοιταγμένος κάθε φορά από άλλη οπτική γωνία, ιστορίες απλών και πιο σύνθετων ανθρώπων, σε διαφορετικές τονικότητες.

Ήρθα εδώ για να κρυφτώ. Να γίνω ένα με τα κατακίτρινα στάχυα που στοιβάζουν οι αγρότες στα χωράφια, δίπλα στο δωμάτιο που νοικιάζω, για να γίνουν ζωοτροφές. Ενδέχεται να με έχει ήδη κατασπαράξει ο Λύκος, εμένα μαζί με άλλες τρεις, ξέρω γω, και να νομίζω πως ζω ακόμη. Κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου κάθε μέρα και η άσπρη θάλασσα, η Σίκινος απέναντι, τα γλαροπούλια, τα πεύκα γερμένα από τον βοριά που λυσσομανάει τον χειμώνα, όλο το τοπίο μού φαίνεται σαν ξεθωριασμένη καρτ ποστάλ, σαν ξέπνοο, σαν να μη με ενδιαφέρει ή να μη με αφορά. Μέσα μου καίνε φωτιές.

Διηγήματα, Μεταίχμιο, 2023, 176 σελ.

Θέα Ακρόπολη – Λουκία Δέρβη

Μια χορογραφία ενός πλήθους επώνυμων πελατών και ανώνυμων υπαλλήλων στο σκηνικό χλιδής μιας εποχής που πέρασε (της δεκαετίας του ΄90) ζωντανεύει την ατμόσφαιρα του πιο εμβληματικού ξενοδοχείου της πλατείας Συντάγματος και αποκαλύπτει στα μάτια του αναγνώστη τον αόρατο κόσμο των παρασκηνίων του.

Μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2019, 216 σελ.

Αλλού, στο πουθενά – Λουκία Δέρβη

Στα 12 σύντομα διηγήματα του βιβλίου, η Λουκία Δέρβη πλέει στη θάλασσα της σύγχρονης ιστορίας, με συνεπιβάτες τους άσημους ήρωές της, τις μικρές και μείζονες ζωές τους. Παρούσα πάντοτε η ανάγκη για την απόδραση, το ταξίδι, τη φυγή – κοινό παρονομαστή στον πρόσφυγα και τον μετανάστη. Από τη Λάπηθο, τη Φιλιππούπολη και την πλατεία Αμερικής, μέχρι τη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες, τη Νυρεμβέργη, το Τζιμπουτί και τη Μασσαλία, την Κυψέλη και τον Πόντο, οι ήρωες των διηγημάτων παλεύουν εκόντες άκοντες με τα κύματα της εποχής τους. Αγαπούν, απελπίζονται, αγωνίζονται, απογοητεύονται κι ελπίζουν, όσο τους επιτρέπεται. Η συγγραφέας προσεγγίζει τις ιστορίες τους διακριτικά, με την απαλότητα της συμπόνιας. Και, καθώς αφηγείται το πώς οι ζωές των ανθρώπων ξεφυλλίζονται βίαια από τους σφοδρούς ανέμους της Ιστορίας, μας δείχνει, με λιτό και συγχρόνως εύγλωττο τρόπο, πως κάθε ταξίδι είναι μια μετανάστευση, κάθε ξεριζωμός μια προσφυγιά.

Διηγήματα, Μελάνι, 2015, 100 σελ.

Group Therapy – Λουκία Δέρβη

Πρόκειται για την ιστορία τεσσάρων γυναικών που ψάχνουν να βρουν η καθεμία και όλες μαζί την αλήθεια στις σχέσεις τους. Ξεκινώντας από έναν απαγορευμένο έρωτα κι ένα ψέμα, η Χριστίνα, η συντονίστρια της ομάδας τριών κοριτσιών, οδηγεί το γκρουπ σ’ ένα επικίνδυνο μονοπάτι με αβέβαιο τέλος για όλες. Η τριτοπρόσωπη αφήγηση της ιστορίας διευκολύνει τον αναγνώστη να έρθει σ’ επαφή με τις ψυχολογικές διεργασίες των τεσσάρων ηρωίδων και να παρακολουθήσει την κλιμάκωση των γεγονότων στη ζωή τους.

Πρόκειται για μια ιστορία αναζήτησης της ουσιαστικής επαφής και της αλήθειας στον έρωτα μέσα από αναπάντεχους δρόμους. Η σχέση των κοριτσιών αναπτύσσεται και εξελίσσεται εντός των ορίων του γκρουπ κι εντέλει έξω από αυτό και τις βοηθάει να εξιχνιάσουν ένα έγκλημα που αποδεικνύεται καταλύτης για τα προβλήματά τους. Όσο για τη Χριστίνα, το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, μένει να αντιμετωπίσει τελευταία τις συνέπειες του ψέματός της.

Μυθιστόρημα, Μελάνι, 2013, 209 σελ.

Ομπρέλες στον ουρανό – Λουκία Δέρβη

“Οκτώ μήνες, σκέφτηκε ο Σίμος. Οκτώ μήνες για μια καινούργια ζωή. Αξίζει. Κατέβηκε δυο δυο τα σκαλιά μέχρι την εξώπορτα κι εκεί, στο απέναντι κτίριο, για μια στιγμή, νόμισε πως την είδε πως ίσως είχαν κάνει λάθος απ’ τη Σοχνούτ που του είχαν πει πως δεν έχουν στοιχεία της· πως ήταν η Μαζάλ, όπως τη θυμόταν, με το πράσινο φουστάνι της, τα αέρινα βήματά της.
Έτρεξε να την προλάβει αλλά η γυναικεία φιγούρα είχε εξαφανιστεί στους δρόμους της Αθήνας· λάθος, σκέφτηκε σίγουρα θα είχε κάνει λάθος”.

Η νουβέλα της Λουκίας Δέρβη “Ομπρέλες στον ουρανό” τοποθετείται χρονικά σε μία από τις τραγικότερες περιόδους της Ιστορίας, στη λεγόμενη “Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος”, όπως αποκαλούσαν οι Ναζί το γνωστό σε όλους Ολοκαύτωμα. Μέσα από τα μάτια δύο αδελφών, της Μαζάλ, με την καρδιά αγκινάρα, και της τεμπέλας Σάρας, που όλοι φωνάζουν “καπετάν Ξαπλόπουλο”,
παρακολουθούμε την Οδύσσεια των Ελλήνων Εβραίων, τον αγώνα τους για επιβίωση και το μακρύ τους ταξίδι προς την ελευθερία και τη Γη της Επαγγελίας. Πρόκειται για ένα ταξίδι σπαρακτικό, χωρίς επιστροφή, μία πορεία που αφήνει πίσω της χαμένους ανθρώπους, γκρεμισμένες ζωές και ανεκπλήρωτους έρωτες. Ωστόσο, παρά το δραματικό περιεχόμενο, η συγγραφέας δεν παρασύρεται σε ένα λόγο θρηνητικό, δεν ζωγραφίζει τον κόσμο της με μελανά χρώματα αντιθέτως, ακουμπάει ανάλαφρα την πραγματικότητα αποδίδοντάς την ως έχει: με γέλια και κλάματα, χωρισμούς και ανταμώματα, σιωπές και τραγούδια.

Γιατί πάντοτε υπάρχει ελπίδα, αφού η Γη της Επαγγελίας μπορεί να είναι ένας τόπος μακρινός που περιμένει να κατοικηθεί, αλλά μπορεί να είναι κι ένας άνθρωπος, ακριβώς δίπλα μας, χαμένος στο αλαλάζον πλήθος, που περιμένει να ξαναβρεθεί μετά από καιρό, που επιμένει να ελπίζει, παρότι κανείς δεν του εγγυάται πως ό,τι αγαπάει δεν έχει για πάντα χαθεί.

Με τις “Ομπρέλες στον Ουρανό”, η Λουκία Δέρβη μας δίνει ένα αφήγημα δυνατό, συγκινητικό, με πυκνή και λιτή γραφή, αλλά και με ευχάριστη διάθεση, αποδεικνύοντας πόσο επαρκές είναι να μιλάει κανείς για τα πιο τραγικά πράγματα απλά, χωρίς σοβαροφάνεια, με χιούμορ.

Νουβέλα, Μελάνι, 2009, 96 σελ.

Κακός χαρακτήρας – Λουκία Δέρβη

Μια σοφή δεκαεξάχρονη, μια ευάλωτη businesswoman, μια ξοφλημένη ντίβα, ένας μηχανόβιος γόνος, ένας ονειροπόλος ήρωας πολέμου, μια παραχαϊδεμένη κόρη, ένας μοναχικός σαραντάρης, ένας διανοούμενος πρώην κατάδικος, μια αναρχική Αλβανίδα.
Εννιά αξέχαστοι χαρακτήρες.
“Τον θυμόταν γεροδεμένο, ξανθό με μακριά μαλλιά, χρυσαφένιο Ερμή, ψηλό άλογο καβάλα στη μηχανή του, μια Tenere 750, κόκκινη παθιασμένη φοράδα που ο Ζακ την αποκαλούσε “το ταίρι μου”.
Όλες οι μικρές ήταν τσιμπημένες μαζί του. Τον λαχταρούσαν κρυφά γιατί καμία δε τολμούσε να διεκδικήσει τον Θεό τους· τίποτα. Στους αγώνες με τις μηχανές τρέχανε σαν τρελές πάνω κάτω στη γέφυρα, ίδιες όλες, μαυροντυμένες φούστα-μπλούζα, έδειχναν λίγη σάρκα, λαιμό ή μαύρο σουτιέν και έφτιαχναν τους αναβάτες, έκαναν κι οι δύο πλευρές το κομμάτι τους.
“Ζακ…”, τσίριζαν “Ζακ” και χάνονταν οι φωνές τους στο ζουμ της μηχανής. Περνούσε κάτω από τη γέφυρα το ταίρι του Ζακ και νιώθανε τους κραδασμούς οι μικρές κάτω από τα πόδια τους, κάτω από τις φούστες τους.”…

Διηγήματα, Μελάνι, 2004, 135 σελ.