Μαίρη Πίσια

Το ξύπνημα της μαριονέτας – Μαίρη Πίσια

Μια νέα γυναίκα αιμόφυρτη μέσα στα λασπόνερα, μια μαριονέτα με σπασμένα τα σκοινιά της. Μπρος στον γκρεμό της απώλειας, άρπαξε το χέρι με το μεγαλύτερο τίμημα, αυτό του κουκλοπαίχτη της.

Η Χιονάτη δεν υπάρχει πια, οι κορδέλες της θυσία στη ματαιοδοξία ενός Ντον Τζοβάνι, τόσο μεγάλου όσο και τιποτένιου. Ένα παζλ η ζωή της, διαλυμένο από το βίαιο πέρασμα ενός αδίστακτου πορθητή. Γιατί η βία έχει πολλά πρόσωπα. Εμπόλεμη ζώνη το μυαλό της, με θύμα την πολύτιμη μνήμη. Ποια είναι; Από ποιο παραμύθι ξεπήδησε σαν γητεμένη βασιλοπούλα; Ποιο δηλητήριο τής στέρησε τον ίδιο της τον εαυτό; Μα όσα μας πονούν, όσα μας γλυκαίνουν, όσα μας σημαδεύουν είναι πάντα η ουσία της ύπαρξής μας. Η μουσική της, η μεγάλη της αγάπη, δεν αφήνει κανένα συναίσθημα κρυμμένο.

Όμως, αρκεί για να απαλύνει τον πόνο, την ορφάνια, την προδοσία; Η τέχνη υπήρξε ο δούρειος ίππος της άλωσής της. Η τέχνη που, όταν έχει απάντησή της τον άνθρωπο, όπως στη ζωγραφιά ενός άστεγου ή στα καρέ ενός φακού εστιασμένου στη ζωή, γίνεται ξίφος που κόβει κάθε γόρδιο δεσμό και απελευθερώνει. Γιατί κάποτε τα προσωπεία εγκαταλείπουν το θίασο και είναι η ώρα η μαριονέτα να ξυπνήσει και να ξεκινήσει από την αρχή.

Πώς θα λυθούν τα μάγια; Πώς θα δαμάσει το παρελθόν;
Πώς θα απαλλαγεί από τα σκοινιά της εξάρτησής της;
Πώς θα συνθέσει τη δική της συμφωνία στα πλήκτρα μιας καινούργιας ζωής;

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Όταν, 2023, 472 σελ.

Χάπι end – Μαίρη Πίσια

Η Έλσα μισεί το ροζ. Στον ουρανό της ζωής της δεν υπάρχουν ροζ συννεφάκια. Γι’ αυτό, προτιμά το απόλυτο χρώμα: μαύρο. Άλλωστε, όταν έχεις μια μάνα που πάντα σε θεωρεί ως τον πιο αδύναμο κρίκο, έναν αδερφό που δε χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ για να σε επισκιάσει κι έναν πατέρα που μπροστά του ο Σκρουτζ θα ήταν ο σπάταλος της παρέας, πώς να μη γεμίσεις ερωτηματικά; Τι να σου κάνει κι ο ψυχολόγος; Μια ζωή έμαθε ότι για τίποτα δεν είναι ικανή. Κρίμα το βασιλικό όνομα της ψευδής γιαγιάς Ελισάβετ, που αν κατά λάθος δαγκώσει τη γλώσσα της, θα πεθάνει από το δηλητήριό της. Ζωή κλειδαμπαρωμένη στο κρυμμένο βάζο, που δεν της επιτρέπεται να τη γευτεί. Απόντος και του έρωτος, φτάνει στα όριά της. Ο αδερφός της ο Μιλτιάδης φεύγει και αφήνει πίσω του συντρίμμια. Πάει να σπουδάσει κι αντί γι’ αυτό ερωτεύεται. Ποιον, ποια; Θα δείξει. Ευτυχώς, κι η Έλσα είναι φοιτήτρια πια. Αλλά αντί για πάρτι αρχίζουν τα προξενιά. Θου Κύριε! Είπαμε, αγαπάτε αλλήλους, όχι ακαταλλήλους. Θέλει να ζήσει, αλλά δεν υπάρχει και κανένα σχολείο που να σε μαθαίνει να ζεις. Το μόνο πλάσμα, ή έτσι τουλάχιστον νομίζει, που στέκεται πλάι της είναι η πιστή της φίλη, η Ελένη. Τα ροζ χαπάκια όμως κάνουν δουλειά, μα τα λάθη μεγαλύτερη. Όλα αλλάζουν, καθώς το πρώτο που θα μάθει είναι ο εαυτός της. Όταν μάλιστα ο Μιλτιάδης κουβαλάει και το πρόσωπο… ε, τότε η συντέλεια δε θα αργήσει. Ή μήπως η αρχή του δικού της χάπι end; Τι έγινε, ρε παιδιά; Η γιαγιά γιατί μαρμάρωσε; Μα τίποτα δεν μπορεί να είναι φυσιολογικό σε αυτό το σπίτι; Άξαφνα το κουδούνι χτυπά. Συγγνώμη, κύριε, ποιος είστε; Ο έρωτας. Ήρθα να σας αποτελειώσω. Ωχ, Παναγία μου! Ηρέμησε, Έλσα. Όλα είναι στο μυαλό, έχει δίκιο ο μεγάλος αδερφός. Η ευτυχία είναι θέμα επιλογής, δικής σου επιλογής.

Μυθιστόρημα, Υδροπλάνο, 2021, 476 σελ.

Ιριδίζουσες σιωπές – Μαίρη Πίσια

Το σκηνικό έχει στηθεί
Απαιτητικός ο ρόλος
Παρατηρείς, παίζεις
Στέκεις στο πεζούλι και θαυμάζεις σιωπηλά
πόσο μεγάλωσαν τα παιδιά, που χτες γέμιζαν τις αλάνες
Δίχως μιλιά, αποχαιρετάς αυτό που τελειώνει,
σαν τον ορίζοντα που δέχεται τον ήλιο στη δύση του
Πίνεις καφέ με τον εαυτό σου και μετράς χωρίς λόγια
τα λάθη σου και τα σωστά
Τα πικρά σου μάτια κονταροχτυπιούνται
με μια πραγματικότητα που αφήνει αιμόφυρτα τα όνειρά σου
Αχ, να μπορούσαν, σκέφτεσαι, τα μικρά σου τα χέρια
να φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο…
Δαγκώνεις αμίλητος μια μπουκιά του νόστου σου
Κι η σκόνη αθόρυβα φέρνει στο κατώφλι σου
την πιο τρελή σου απαντοχή
Αφήνεσαι, χωρίς λέξη να πεις, στη ζεστή αγκαλιά
Στη σιωπή οι δύο είναι σαν ένας
Κι όταν κυλάς στους δρόμους της ποίησης,
κολυμπάς στην εύθραυστη μουσική της ψυχής
Αν σκεφτείς πόσο ειρηνικά βγαίνει στον ουρανό
το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα…
Κι όμως, όλοι θα σταθούν να το θαυμάσουν
Και οι βουβοί ρόλοι έχουν τη δύναμή τους…

Ποίηση, Εκδόσεις Όταν, 2020, 76 σελ.

Στη δίνη του ονείρου – Μαίρη Πίσια

Σαν το νερό μετά από μεγάλη δίψα η θύμηση θα τρέξει να σκαρφαλώσει στο ρόδο της αγάπης σου να ανασάνει το άρωμα που απ’ το χώμα στα στήθη μου ανεβαίνει Θα ξημερωθεί υφαίνοντάς την πόντο πόντο, λες κι ‘ταν τώρα που γεννήθηκε σαν ανάγκη ζωής, και μαζί της εμείς. Γιατί οι συνεχείς χειμώνες δάμασαν την υπομονή κι η άνοιξη αποζητά το δικό σου χαμόγελο για να ανθίσει. Να μιλήσει απλά και σκοτεινά, μέσα από αστέρια και από ίσκιους. Κοίτα, στον τοίχο της μοναξιάς μου φύτεψα μια μπουκαμβίλια, για σένα. Δε σε ξέρω, πού ζεις; Υπάρχεις; Μια θαμπή φιγούρα σου τρεμοπαίζει στα όνειρά μου. Μια δίνη απειλεί να με καταπιεί. Μα κοίταξε, ζω! Ραγίζει του πόνου η πέτρα στη δική σου τη σκέψη. Τα χέρια μου σαλεύουν ψηλαφώντας το νόημα της ζωής στη μορφή σου. Μαζί σου μπορώ, μπορώ να τα αντέξω τα όνειρά μου. Και ίσως, να τα αξιωθώ… Στις αγάπες της ζωής μου… Στους γονείς μου

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2016, 310 σελ.

Ζωή σε δέκα καρέ – Μαίρη Πίσια

Το βλέμμα εστιάζει κι ο φακός γίνεται καθρέφτης ψυχών, μια λίμνη που στην επιφάνειά της αναγνωρίζουμε στιγμές από την καθημερινότητά μας, αυτή που αδιάφοροι ή αδύναμοι προσπερνούμε, γιατί το βήμα βιάζεται, γιατί η μοναξιά βιάζει, γιατί έχουμε ξεχάσει τα φώτα της αλήθειας μας σβηστά. Όμως η ζωή σπαρταρά στο δρόμο. Κι οι δρόμοι κόβουν σαν το χαρτί…
Ένα παιδικό δάκρυ ταράζει την ψυχρή στασιμότητα της λίμνης κι από τα νερά της ξεπηδούν πλάσματα υπέροχα, μοναδικά, που αψηφούν το φόβο και περνούν απέναντι, που γδύνονται το χρώμα, την ταυτότητα και κάθε τους διακριτικό, για να ανήκουν κάπου, ψυχές-νιφάδες σ’ έναν ανέμελο χιονοπόλεμο, νότες δεμένες αρμονικά σε μια ροκ μπαλάντα που οι στίχοι ακολουθούν τα όνειρά τους. Διαφορετικές ζωές που διψούν για αγάπη, πεινούν για αγκαλιά, παιδιά που δεν γνωρίζουν ή δεν ορίζουν ακόμα τον κόσμο, αυτόν που σκληρός σαν την πέτρα γδέρνει τα γόνατα της ψυχής τους, σαν αρπακτικό χέρι αλώνει την αθωότητά τους, ανήμπορος να τ’ αγαπήσει, να τους χαρίσει έναν τόπο για να καρπίσουν, να τους κεράσει μια κουταλιά απ’ όσα δικαιούνται να ονειρεύονται σαν το κρυμμένο βάζο της μαμάς με το γλυκό τριαντάφυλλο.
Δέκα ιστορίες, δέκα ήρωες παιδιά, που ακολουθούν το δικό τους δύσκολο δρόμο, δυνατά μέσα στην αδυναμία τους, προσηλωμένα στα ρίγη των επιθυμιών τους, γαντζωμένα με τα άμαθα χέρια τους στον τοίχο που χτίζεται ερήμην τους, γιατί νιώθουν πως πίσω του ανασαίνει η άνοιξη.
Τη μήτρα τους αναζητούν, αυτή που τους δένει με τη ρίζα της ύπαρξής τους, αυτήν που πόνεσε για να τους ανοίξει δρόμο στη μαγεία της ζωής, μιας ζωής σε δέκα καρέ…

Πεζογράφημα, Οσελότος, 2014, 90 σελ.

Τρεις δράκοι, μα τι δράκοι! – Μαίρη Πίσια

Mια φορά κι έναν καιρό, στη χώρα των παραμυθιών, έζησαν τρεις δράκοι διαφορετικοί μεταξύ τους. Αξιαγάπητοι, μοναδικοί, δράκοι κυριολεκτικά για υιοθέτηση. Κι αυτό, γιατί πέρα από την τρομερή τους κορμοστασιά και την ασυναγώνιστη δύναμή τους, είχαν και άλλες χάρες που άργησαν να τις ανακαλύψουν. Άλλωστε, ο καθένας μας δικαιούται να έχει και έναν κρυμμένο εαυτό. Μια πλευρά που μόνο η αγάπη, η φιλία και η ανάγκη για μοιρασιά σε κάνει να φέρεις στην επιφάνεια. Τότε βλέπεις πως ο κόσμος είναι ένα βιβλίο γεμάτο σπουδαία μυστικά που αξίζει να το ξεφυλλίσεις, για να νιώσεις μέσα από τη μαγεία του πως δεν είσαι μόνος, αλλά είσαι μοναδικός.

Εικονογράφηση: Διονύσης Καραβίας

Παιδική λογοτεχνία, Οσελότος, 2013, 32 σελ.