Σωτήρης Σαράκης

Ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη – Σωτήρης Σαράκης

Η ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ

Τρεις τοίχοι για μιαν άνοιξη
βαθιά στη Σαντορίνη
κοιτάζεις με κατάνυξη
που ανθίζουνε οι κρίνει
πετούν τα χελιδόνια
τώρα χιλιάδες χρόνια

μέσα από θρήνους, οδυρμούς
των ηφαιστείων παροξυσμούς
να βλέπεις με κατάνυξη
ανέγγιχτη την Άνοιξη!

Ποίηση, Κουκκίδα, 2021, 76 σελ.

Σημαντικές λεπτομέρειες – Σωτήρης Σαράκης

ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

Πολύ μου αρέσει εδώ να χάνομαι
σ’ αυτά τα γνώριμα στενά
πολύ μου αρέσει να καμώνομαι
πως χάθηκα σ’ ετούτα τα στενά, σχεδόν
να το πιστεύω
πως δε θα ξαναβγώ
σε δρόμο σίγουρο, σε γνώριμη
πλατεία· έτσι ακριβώς
όπως χανόμουν
μισόν αιώνα πριν, παιδί
απ’ την επαρχία, καινούργιος
στην πρωτεύουσα, εδώ
στους μυστηριώδεις
περί το κέντρο λαβυρίνθους της

έτσι μου αρέσει εδώ να χάνομαι
καθώς μισόν αιώνα επιμένω
σταθερά να φθείρω
στην πόλη αυτή τις σόλες μου
και την ψυχή μου
να χάνομαι, να ελπίζω απεγνωσμένα
πως έτσι εδώ θα μείνω, αιωνίως
να περιφέρομαι
φάντασμα νεαρού επαρχιώτη
της δεκαετίας του εξήντα
που έχασε οριστικά το δρόμο του.

Ποίηση, Κουκκίδα, 2018, 64 σελ.

Στο σιδεράδικο της Λήμνου – Σωτήρης Σαράκης

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ
Είχε
κάτι από ήχο διαδήλωσης
η σταθερή κραυγή σου «κι άλλο! κι άλλο!»
μικρέ στην παραλία.
Σ’ έβλεπα ώρες, σε μαθαίναν πώς
να κολυμπάς, πώς να γεμίζεις
άμμο το κουβαδάκι σου, να ρίχνεις
βότσαλα στο νερό, ν’ ανοίγεις
μικρές λακκούβες και κανάλια, κι έτρεχες
ξαναμμένος και μπαινόβγαινες
στα ήσυχα νερά, κι ήσουν δεν ήσουν
δυο χρονών, χαιρόσουν τη θαλασσινή σου
εκπαίδευση, κάθε καινούργιο
παιχνίδι κι ένα ακόμα θαύμα
στη φρέσκια σου ζωή, και τώρα
σε τραβούσαν στοργικά οι γονείς
παλεύοντας να σε παρηγορήσουν, κι «είναι»
σου λέγαν «μεσημέρι πια και πρέπει
στο σπίτι να γυρίσουμε» και «φτάνει,
έπαιξες τόσες ώρες» σου θυμίζαν, και
«σώπα, θα ξανάρθουμε» σου τάζαν, μα εσύ
βρεγμένος μ’ αλμυρό νερό και δάκρυ
επέμενες στο δίκαιο αίτημά σου
πεισματικά διεκδικούσες το από καταβολής
του γένους των ανθρώπων μέγα
ζητούμενο: ποτέ
να μην τελειώνει αυτό
που μ’ όλη την ψυχή μας αγαπήσαμε, γιατί
να πρέπει να τελειώνει αυτό
που μ’ όλη την ψυχή μας αγαπήσαμε;

Και σε τραβούσαν στοργικά οι γονείς
και σου εξηγούσαν, κι άρχιζες
μικρέ μου, να μαθαίνεις, άρχιζε
σιγά σιγά η πιο μεγάλη
εκπαίδευση, αυτή που μας μαθαίνει
πως όλα –μα όλα– κάποτε τελειώνουν.

Ποίηση, Κουκκίδα, 2017, 72 σελ.

Στις προθήκες – Σωτήρης Σαράκης

ΑΘΥΡΜΑΤΑ
Πήλινο αηδόνι, ψεύτικο
πουλί, φυσάει το παιδί, σφυρίζει
αυτό, θέλει νερό
να κελαηδήσει.

Κόκκινο αηδόνι, πλαστικό
πουλί, τυχαίο απόκτημα
των παιδικών μου χρόνων
κελάηδησε και σφύριξε
ώρες αμέτρητες, ποιος ξέρει πού –
ποιος ξέρει πού να περιμένει
τη σκαπάνη του.

Άγνωστε φίλε, παιδικέ μου φίλε μακρινέ,
ποτέ δε θα ξεχάσω πώς
σφυρίζαμε μαζί, πώς κελαηδούσαμε
το πλαστικό, το πήλινο
αηδονάκι του ο καθένας μας
τι αγώνες κάναμε αντοχής ζαλίζοντας
οι δυο μας τους μεγάλους

όλους αυτούς τους τόσο ανόητα μεγάλους
που αδύνατο να καταλάβουν πώς
βρεθήκαμε μαζί δυο ατίθασα
παιδιά με ανάμεσά μας δυόμισι
χιλιάδες χρόνια, πώς
τρελά να παίζουμε και να φυσάμε
το πλαστικό, το πήλινο
αηδονάκι μας.

Ποίηση, Κουκκίδα, 2016, 49 σελ.

Στιγμή στο χαός – Σωτήρης Σαράκης

Ποιήματα 1999-2000


ΑΠΟΨΕ
Απόψε γύρισε ο καιρός.
Απόψε γύρισε ο καιρός, φυσάει
ένας δυνατός βοριάς
δεν τον ακούς
φυσάει, βουίζουν τα πλατάνια ανταρεμένα
δεν ακούς

απόψε γύρισε ο καιρός, τελειώσαν
ξαφνικά οι γαλήνιες μέρες
τις βλέπεις, φύλλα πλατανιών
μέσα στον άγριο άνεμο
τις βλέπεις, φύλλα πλατανιών
δε στέκουν πουθενά

Ποίηση, Κουκκίδα, 2014, 239 σελ.

Δοκιμασίες και δοκιμές – Σωτήρης Σαράκης

Ποίηματα 1971-1998


ΑΚΡΟΒΑΤΩΝΤΑΣ
Βουερές κοιλάδες
σταυροδρόμια
ορμητικών αγέρηδων

δίαυλοι φωτός

κατάντικρυ
στον ουρανό η κόψη
της αυστηρής πέτρας

αυτός ο κόσμος, όπου
ποιητές σε ξενάγησαν
τεντωμένη χορδή
από τόξο ή λύρα.

Ποίηση, Κουκκίδα, 2011, 303 σελ.

Νυχτερινά δρομολόγια – Σωτήρης Σαράκης

ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ
Φύγε, του λέω, φύγε, σ’ έχω
βαρεθεί, τι να σε κάμω.
Τι να σε κάμω τώρα που όλα
της οικουμένης τα λιμάνια
ήρθαν κι εγκαταστάθηκαν εδώ
τριγύρω στην Ομόνοια, που όλες
του κόσμου οι φυλές εδώ
στενάζουν και παιδεύονται μαζί μου

κι όπως κινάει να φύγει, ένας
τεράστιος μαύρος τον κρατάει
πού πας, του λέει, πώς βρέθηκες
εδώ, είμ’ ο Γουίλλη ο θερμαστής
δε με γνωρίζεις;

αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα στην Ομόνοια
συνήθως μεσημέρι που τελειώνει η βάρδια
συνήθως μεσημέρι που εύκολα ζαλίζει
τόσων ωρών ο κάματος κι η οχλοβοή
του δρόμου (ίσως και μια κλεφτή
γουλιά ουίσκι), τότε
που η ποίηση επιστρέφει, τότε
που η ποίηση εξεγείρεται, ζητάει
το μερτικό της
αυτά κι άλλα πολλά συμβαίνουν στην Ομόνοια.

Ποίηση, Αιγαίον, 2010, 38 σελ.

Πάθη των φθόγγων – Σωτήρης Σαράκης

ΧΡΟΝΙΚΟ
Τα ποιήματα συμβαίνουν.
Βύρων Λεοντάρης

Είμ’ ο γιατρός του Εμφυλίου, μου συστήνεται
με διορίσανε νωρίς, δεν ξέρω ποιος ηλίθιος
έκαμα αμέσως τη διάγνωσή μου, ανίατος,
έμεινα όμως ως το τέλος
τον ακούω
μια ολόκληρη ζωή μες στους αιώνες τον ακούω
γαβγίζει, ουρλιάζει μες στο ποίημα
λέει πως έρχεται απ’ τον Πύργο κι έρχεται απ’ το Βίτσι
πλέκει το στίχο σύρμα αγκαθωτό, γράφει γραφές
και γράμματα μετά
το Γράμμο και του Γράμμου τη γραμμή ως την άκρη
γράμματα ελληνικά μαθαίνοντας του Γράμμου
τον ακούω…

Ποίηση, Νεφέλη, 2009, 58 σελ.

Η τελετή – Σωτήρης Σαράκης

GRYLLUS CAMPESTRIS
Θέλω ν’ ακούσω ένα τριζόνι απόψε.
Απόψε που ‘ναι η νύχτα έτσι γλυκιά και φεύγει
φεύγει κι αυτό το καλοκαίρι ώρα την ώρα
θέλω ν’ ακούσω ένα τριζόνι να επιμένει· όμως το θέλω
να ‘ναι τριζόνι γνώριμο, από κείνα
των πρώτων μου καλοκαιριών, εκείνα
τα ανεξίτηλα.

Ποιος ξέρει αν
μεταναστεύουν τα τριζόνια
ζουν μοναχά ένα καλοκαίρι, ίσως αλλάζει
τόπο τον τόπο ο ήχος τους, πώς να γινόταν
ν’ ακούσω απόψε ένα τριζόνι απ’ τα δικά μου, απόγονο
εκείνων των παλιών, των παιδικών
ένα τριζόνι Αμπελιωτάκι.

Αμέτρητα γύρω απ’ το σπίτι, νύχτες μακρινές
μεγάλες νύχτες
νύχτες βαθιές ως πίσω απ’ τη ζωή
εκείνα τα εντόπια έντομα
σίγουρα βρίσκονταν εκεί πολύ προτού φανούν
οι πρώτοι της δικής μου της γενιάς
θα παραμείνουν κι όταν
θα ‘χουν σκορπίσει οι τελευταίοι

θέλω ν’ ακούσω ένα τριζόνι απόψε, μακρινό
βγαίνοντας από νύχτες παιδικές να συνοδεύει
με τη σοφή του υπόκρουση το τέλος
ενός -ακόμα ενός- καλοκαιριού.

Ποίηση, Νεφέλη, 2006, 59 σελ.

Ψηφιδωτό από άφαντες ψηφίδες – Σωτήρης Σαράκης

ΣΚΥΘΙΚΗ ΑΦΕΛΕΙΑ
Για ξαναρώτα τους θεούς, Αρίστανδρε.
Για ξαναρώτα μη δεν άκουσαν καλά, μη δεν κατάλαβαν
για ξαναρώτα μην αλλάξαν γνώμη
άλλο δεν τους μπορώ αυτούς απέναντι
με τέτοιο θράσος να κομπάζουν, να μας λοιδορούν.

Ρώτησαν, βέβαια, κι αυτοί.
Ρώτησαν, βγήκαν τα σημάδια τους καλά
κατάλαβαν το χάλι των δικών μας
σιγούρεψαν το φόβο μας και προκαλούν εκ του ασφαλούς
–έτσι νομίζουν!–
βάρβαροι κακορίζικοι, αφελείς
πού να το φανταστούν που εμείς αν χρειαστεί
αν χρειαστεί ξαναρωτάμε τους θεούς
ξαναρωτάμε τους θεούς, κι αν επιμείνουν
έχουμε πάντα εκείνο το παλιό να θυμηθούμε
έχουμε πάντα εκείνο το παλιό εις οιωνός…
να θυμηθούμε και να ορμήσουμε.

Ποίηση, Νεφέλη, 2003, 82 σελ.

Αγγειογραφία – Σωτήρης Σαράκης

ΚΡΑΥΣΙΔΩΝΑΣ Ι
Πες μου αν ακούς τη δυνατή βουή
αν φτάνει ως εκεί ο ήχος των νερών
τρέχουν χαρούμενα στη θάλασσα
κάτω απ’ τα φρέσκα φύλλα πλατανιών της άνοιξης

πες μου αν ακούς τον ήχο των νερών
είχαμε φέτος τις πολλές βροχές Μάρτη κι Απρίλη
τώρα ένα πρόσχαρο φεγγάρι σημαδεύει
διαδρομές στον ουρανό, περάσματα της νύχτας

και τρέχουν τα βαθιά νερά στην κοίτη τους
να βρουν τη θάλασσα, τον κόσμο που τους έλειψε καιρό
γοργά περνούν τις δίνες και τους καταρράχτες
βουίζουν την αρχαία τους περιπέτεια

σκεπάζουν τις απεγνωσμένες φωνές των αηδονιών
σκεπάζουν όποιον ήχο συναντήσουν
σκεπάζουν τη φωνή μου, όμως
την παίρνουνε, την κουβαλούν μαζί τους

κι είναι η φωνή μου γάργαρα νερά
τρέχει χαρούμενη στη θάλασσα.

Ποίηση, Ελληνικά Γράμματα, 2000, 99 σελ.

Τα αιφνίδια άστρα – Σωτήρης Σαράκης

Ποιήματα


Πόσο κοντά μας, πόσο μακριά μας βρίσκονται τ’ αστέρια; Άδηλο· το μόνο βέβαιο είναι πως τα προσλαμβάνουμε ως λαμπερά σημεία στον ουρανό μας, γνωρίζοντας ωστόσο πως αυτά μόνο σημεία δεν είναι. Τα βλέπουμε σε παρελθόντα χρόνο κι ελάχιστα μας αφορά ο κύκλος της ζωής τους. Όμως:
Πόσο θ’ αντέχαμε έναν ουρανό χωρίς αστέρια;
Πόσο θ’ αντέχαμε έναν κόσμο χωρίς ποίηση;
Λένε πως ένα ποίημα, για να θεωρηθεί επιτυχημένο, οφείλει να ξαφνιάζει τον αναγνώστη ή τον ακροατή. Όπως ακριβώς μας ξαφνιάζουνε τ’ αστέρια· κάθε νύχτα.
Τα ποιήματα συνήθως κατατάσσονται σε συλλογές και σε ενότητες· η όλη προσπάθεια οδήγησε ίσως και σε πλάγια αναφορά στη χρήση αρχαίων αστρονομικών μεθόδων σ’ αυτές τις κατατάξεις. Η τάση διασποράς των -μάλλον ατίθασων- ποιημάτων τόνιζε τις διπλές αναλογίες και μια επίμονη νύχτα που διαρκώς επανέρχεται ζητούσε τ’ αστέρια της.
Έτσι, τα ποιήματα αυτού του βιβλίου δεν μπορούσαν παρά να δοκιμάσουν:
Να γίνουν λαμπερά σημεία στον ουρανό μας.

Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1997, 114 σελ.

Το δέρας – Σωτήρης Σαράκης

ΤΟ ΔΕΡΑΣ
Καπετάνιο,
το πλένουμε καλά, όπως πρόσταξες
στην πιο όμορφη θάλασσα του κόσμου
κι ύστερα
τ’ απλώνουμε σ’ αυτόν τον υπέροχο ήλιο
όμως
μη λυπηθείς καπετάνιο
φαίνεται θα ‘ναι μαγεμένο
κάθε φορά
την ώρα που κοντεύει να στεγνώσει
(μόλις που πάει να λάμψει το χρυσάφι του)
το αίμα
ενός καινούργιου παιδιού
το ξαναβάφει.

Ποίηση, Εκδόσεις Γκοβόστη, 1994, 96 σελ.