Σπούδασε δημοσιογραφία και υποκριτική. Σκηνοθετεί στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Έχει σκηνοθετήσει δύο ταινίες μικρού μήκους «Πορεία» (βραβείο «κίνητρο» στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας, συμμετοχή στο Πανόραμα Κινηματογράφου Κωνσταντινούπολης, συμμετοχή στο αφιέρωμα στο Ελληνικό Φιλμ Νουάρ του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, προτεινόμενη καλύτερη ελληνική ταινία από την Kodak στο φεστιβάλ Καννών), «Αγαπημένη πόλη» (συμμετοχή στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας υποψηφιότητα για το βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου, Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας, στην Αθήνα, φεστιβάλ μικρού μήκους Λάρισας) καθώς και ντοκιμαντέρ. Έχει συμμετάσχει σαν ηθοποιός σε ταινίες μεγάλου μήκους σκηνοθετών όπως Θ. Αγγελόπουλος, Π. Βούλγαρης ,Σταμ. Τσαρουχάς, Π. Καρκανεβάτος, Ν. Βεζυργιάννης, Ζάχος Σαμολαδάς. Γράφει σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Έχει γράψει δέκα θεατρικά έργα, τραγούδια, παραμύθια και ένα μυθιστόρημα. Έχει σκηνοθετήσει θεατρικά έργα του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου. Η καλλιτεχνική του δράση επικεντρώνεται τα τελευταία χρόνια στις δράσεις της καλλιτεχνικής-θεατρικής, αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας «Μαίωτρον», με τις ιδιότητες του ηθοποιού και σκηνοθέτη. Μέσα από την οποία έχει οργανώσει πλήθος καλλιτεχνικών δράσεων. Ασχολείται με τη φωτογραφία, το βίντεο και τις εικαστικές τέχνες, έργα του έχουν εκτεθεί στο εξωτερικό.
Το κομμάτι της ντροπής
Όλα του γάμου δύσκολα
Ο Παππούς ο Αίσωπος
Τρεις βαλίτσες. Ο γέρος και οι κάλτσες του. Κοράκια στην πόλη (2018), Το Δόντι
Πέντε λεπτά (2019), Ανάτυπο
Το λαχείο (2020), Ανάτυπο
Είναι αλήθεια, παιδιά; (2021), Ανάτυπο
Το κομμάτι της ντροπής (2021), Ανάτυπο
Παιδική λογοτεχνία
Την υγεία σου για να έχεις! (2012), Μάτι
Αχ, γλυκό καλοκαιράκι (2012), Μάτι
Τα γενέθλια του Αϊ-Βασίλη (2019), Ανάτυπο
Το κομμάτι της ντροπής – Σταύρος Παρχαρίδης
Η ζωή των απέναντι
Οι μεγάλες, σκληρές και απάνθρωπες εξουσίες που συχνά ανταμώνουμε στην παγκόσμια καθημερινότητα, ξεκινούν από τους μικρούς εξουσιαστές που κρύβουμε μέσα μας, όπως και η ευκολία με την οποία δεχόμαστε την κάθε μορφή εξουσίας ξεκινά από το πόσο έχουμε αποδεχτεί τον ρόλο του θύματος μέσα μας.
Ανάμεσα σε όλα αυτά υπάρχει η αλήθεια ην οποία είναι μία και μοναδική. Αν την εντοπίσουμε σίγουρα
μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με μεγαλύτερη ευκολία κάθε τι που θέλει να μας πείσει για το αντίθετο.
Κάνοντας πιο ενδιαφέρουσα τη δική μας ζωή από τη “ζωή των απέναντι” και δίνοντάς μας την
ευκαιρία να απολαύσουμε δίχως ενοχές “το κομμάτι της ντροπής”…
Θεατρικό έργο, Ανάτυπο, 2021, 150 σελ.
Είναι αλήθεια, παιδιά; – Σταύρος Παρχαρίδης
Σαν την Ελευθερία δεν είναι άλλη
Χαρά να δίνει τόσο μεγάλη.
Όσους αγωνίστηκαν λεύτερος να ’μαι
Στην κάθε πράξη μου θα τους θυμάμαι…
Η ελευθερία ανήκει σε όλους και έχουμε υποχρέωση να την υπερασπιζόμαστε στην καθημερινότητά μας και να τιμούμε όσους την υπερασπίστηκαν.
Παιδικό Θέατρο
Θεατρικό έργο, Ανάτυπο, 2021, 88 σελ.
Το λαχείο – Σταύρος Παρχαρίδης
Ο Μάκης, ένας πολυσπουδαγμένος, άνεργος και ασυμβίβαστος τύπος μαθαίνει πως έτσι όπως δείχνουν τα πράγματα σύντομα, θρησκευτικώς Αποδημεί εις Κύριον. Αλλά ναι μεν λαϊκώς τινάζει τα πέταλα, αλλά πώς τα τινάζει; Όχι σαν ένας φτωχός κι ασήμαντος άνθρωπος αλλά σαν πλούσιος μιας και έχει κερδίσει το λαχείο. Έτσι ετοιμάζει την διαθήκη του, σε ποιον όμως να αφήσει τόσα λεφτά καλεί όλους όσους έχει κοντά του, μια βουλευτή, έναν χρηματιστή, μια ψευτοκαλόγρια και την πρώην αγαπημένη του. Όλα θα ήταν εύκολα αν οι παρενέργειες της σπάνιας ασθένειας του, την οποία εμείς θα την λέμε Ιζίνη και θα συνεννοούμαστε, δεν ανέτρεπαν ανεξέλεγκτα τα πάντα! Φυσικά υπάρχει και η ψήφος του κοινού αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Τελικά ποιος θα πάρει ΤΟ ΛΑΧΕΙΟ; Α…ναι και να μην ξεχνάμε τον… παππού.
Θεατρικό έργο, Ανάτυπο, 2020, 80 σελ.
Πέντε λεπτά – Σταύρος Παρχαρίδης
Έφυγα… δεν ένοιωσα ούτε χαρά ούτε λύπη… για αυτό που είχα κάνει… μα το χειρότερο είναι ότι μέχρι σήμερα ποτέ δεν ένοιωσα ντροπή… όχι που έκανα αυτό που έκανα, αλλά πού δεν τον άφησα να ζήσει με την ντροπή…
3 Θεατρικά έργα που αναδεικνύουν σε όλο τους το μεγαλείο την “ωριμότητα” της συγγραφικής πένας του Σταύρου Παρχαρίδη.
Θεατρικά έργα, Ανάτυπο, 2019, 128 σελ.
Τρεις βαλίτσες. Ο γέρος και οι κάλτσες του. Κοράκια στην πόλη – Σταύρος Παρχαρίδης
Τρία θεατρικά έργα του Σταύρος Παρχαρίδη που “συζητούν” με τον αναγνώστη – θεατή τα παιχνίδια της ζωής, τα πάθη των ηρώων της διπλανής πόρτας και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης.
Μια περίεργη γεμάτη ανατροπές συνάντηση τριών φαινομενικά αταίριαστων προσώπων στις “Τρεις βαλίτσες”, η ιστορία ενός ηλικιωμένου με τη σοφία και την “τρέλα” του “πεζοδρομίου” στο μονόπρακτο “Ο γέρος και οι κάλτσες του” και η διαπεραστική ματιά μιας κούκλας βιτρίνας στο μονόπρακτο “Κοράκια στην πόλη”.
Τρία έργα -τρία βλέμματα με ευαισθησία αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιείκεια απέναντι σε λάθη και σιγουριές που κάτι έχουν να θυμίσουν σε όλους μας.
Τρεις βαλίτσες
Θεατρικό έργο με τρία πρόσωπα, καθένα από τα οποία έχει τη δική του, χαρακτηριστική ως προς τη μορφή και το περιεχόμενό της βαλίτσα, που αναπτύσσεται σε τέσσερις πράξεις. Σ’ έναν χώρο – μη χώρο αυτά τα τρία πρόσωπα, ο Δον Κιχώτης του Πάντσου και της Δουλτσινέας (“όχι όμως η φίρμα η θεατρική”, όπως λέει ο ίδιος ο ρόλος “αλλά ένας άλλος απλός, αυτός της καθημερινότητας”) με το ραδιοφωνάκι του και τα παράσιτά του, ένας Άντρας (με το Άλφα κεφαλαίο, άρα ρόλος-εκπρόσωπος φύλου) με το κινητό του που δεν έχει όμως σήμα και μια γυναίκα με το μικρό της τσεκούρι και το όνομα Μήδεια (όνομα που δηλώνει εξαρχής τη σύνδεση του γυναικείου αυτού ρόλου με αυτόν της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, την ίδια στιγμή που τον ερμηνεύει) συναντιούνται. Χρόνος συνάντησης; Μετά. Πρόκειται, καθώς ανακαλύπτει ο αναγνώστης-θεατής σταδιακά, για μια συνάντηση νεκρών. Μια συνάντηση ενός τριγώνου (του θύτη, του θύματος και του αυτόπτη μάρτυρα) που αποτελεί μια μικρογραφία της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη της τεχνολογίας και τις στρεβλώσεις της, τον πόλεμο για το κέρδος, την απατεωνία, το δουλεμπόριο, τους πρόσφυγες, την εκκωφαντική σιωπή των κρατούντων, των δημοσιογράφων και των πολιτών λόγω φόβου). Η συνεύρεση των προσώπων αποτελεί το απαραίτητο στάδιο κάθαρσης, στο οποίο αυτά χρειάζεται να αναλάβουν την ευθύνη να επιλύσουν ζητήματα και εκκρεμότητες των σχέσεών τους στο παρελθόν, για να μπορέσουν να προχωρήσουν στη μετά θάνατον ζωή τους –όσο και όπου και αν.
Ο Γέρος και οι κάλτσες του
Μονόπρακτο. Ο μονόλογος ενός άστεγου γέρου που ξεκίνησε να πουλά κάλτσες την εποχή της μετακατοχικής πείνας και της μετεμφυλιακής δυσκολίας στη χώρα, συνέχισε την εποχή της ανάπτυξης και της βίαιης διακοπής της με τη δικτατορία, έζησε την πραγμάτωση ως έναν βαθμό του ονείρου αλλά γνώρισε και την εκμετάλλευσή του στη μεταπολίτευση, απόλαυσε την ευμάρεια του καπιταλισμού μέχρι να ρημάχτεί από αυτήν αργότερα, για να καταλήξει σήμερα –ζώντας πάντα στον απόηχο των μεγάλων γεγονότων, βιώνοντας όμως στο πετσί του τις συνέπειές τους– ρακοσυλλέκτης που κοιμάται σε χαρτόκουτο στον δρόμο. Σας θυμίζει κάτι; Κάποιον γνωστό, γείτονα ή συγγενή;
(Δεν είναι τυχαία, νομίζω, η αφιέρωση του έργου από τον συγγραφέα στους γονείς του που “σε όλη τους τη ζωή πορεύτηκαν με κάλτσες καθαρές”). Άλλος ένας ξεγελασμένος, γι’ αυτό και χεωκοπημένος νεοέλληνας αυτός ο Γέρος ήρωας-αντιήρωας του θεατρικού του Σταύρου Παρχαρίδη που παραληρεί μονολογώντας, αλλά και που μέσα στην απόγνωσή εφευρίσκει τρόπους επιβίωσης. Λόγου χάρη, ο συγκεκριμένος έμπορος θεοποιεί το προϊόν που εμπορεύεται, δηλαδή την Κάλτσα και ο ίδιος από πλασιέ (πωλητή καλτσών) μεταλάσσεται, σε “Ιεροκήρυκα της Καλτσικής Πίστης”, όταν πτωχεύει. Είναι σαφής η συγγραφική πρόθεση να αφυπνίσει τον κόσμο, να τον ταρακουνήσει –όσο μπορεί. Ποιος καλύτερος τρόπος από τη σάτιρα; (Το κλάμα, είναι γνωστό, στεγνώνει πιο γρήγορα και πιο λυτρωτικά για όλους εμάς τους έτσι κι αλλιώς πάσχοντες με ένα γέλιο).
Κοράκια στην πόλη
Μονόπρακτο, επίσης. Ο μονόλογος μιας κούκλας πίσω από το τζάμι ενός καταστήματος ρούχων –πίσω για μας–, μιας κούκλας, η οποία αφηγείται τις σκέψεις και τα συναισθήματά της από την ιδιότυπη πρόσληψη της δικής μας πραγματικότητας μέσα από το γυαλί μιας βιτρίνας, που λειτουργεί ταυτόχρονα ως τοίχος προστατευτικός για την ίδια αλλά και ως παραμορφωτικός καθρέφτης των όσων συμβαίνουν στη “μικρή μας πόλη” –όλων στρεβλών, βαθιά απειλητικών, άκρως επικίνδυνων, όπως τα βίαια κοράκια που κάνουν τον τόπο άντρο τους και τον λυμαίνονται.Κοράκια στην πόλη
Θεατρικά έργα, Το Δόντι, 2018, 156 σελ.
Πηγές: Biblionet, Μάτι, Το Δόντι, fractalart.gr, Ανάτυπο
