Η πρώτη του ροκ όπερα, The Archon, ανέβηκε στο “Civil Theatre”της Νότιας Αφρικής το 1979. Αυτή η επιτυχία ώθησε τον καλλιτέχνη να αφήσει το τραγούδι και να υπηρετήσει ολοκληρωτικά το μουσικό θέατρο. Έκτοτε έγραψε περισσότερα από τριάντα μουσικά έργα. Σε αυτά περιλαμβάνονται και οι Δαίμονες, η ροκ όπερα που συνέγραψε με το Νίκο Καρβέλα, το μιούζικαλ Pygmalion – the True Story σε λιμπρέτο και μουσική δική του και η Ωδή στους Θεούς, μια μονόπρακτη όπερα για την οποία έγραψε τη μουσική και τους στίχους, τη σκηνοθέτησε και την παρουσίασε ενώπιων της Βασίλισσας της Αγγλίας Ελισάβετ Β’. Τελευταίο έργο του είναι το La Divina, οπερατικό μιούζικαλ βασισμένο στη ζωή της Μαρίας Κάλλας. Για αρκετά χρόνια υπηρέτησε σαν καλλιτεχνικός διευθυντής στο “Regency Casino” της Θεσσαλονίκης, όπου σκηνοθέτησε ελληνικά και ξένα μιούζικαλ. Μεταξύ αυτών, το The Best of Broadway, το Πήρα απ’ τη Νιότη Χρώματα, με πρωταγωνίστρια τη Βίκυ Μοσχολιού και το Καραβάνι των Τσιγγάνων, με πρωταγωνιστή τον Κώστα Χατζή. Πρόσφατα, αποδέχτηκε πρόταση του πανεπιστημίου Alexander της Κύπρου να δημιουργήσει κλάδο Performing Arts, σε συνεργασία με το University of the West of England. Έχει σκηνοθετήσει δυο ταινίες μικρού μήκους και έχει γράψει στα αγγλικά τρία κινηματογραφικά σενάρια.
Οι ποιητές δεν πεθαίνουν ποτέ (2014), Γερμανός
Vae Victis (2020), Γερμανός
Vae Victis – Σταύρος Σιδεράς
Αλίμονο στους ηττημένους
Το 1974 δεν αφέντευε ο ορθός λόγος. Αφέντευε η παραφροσύνη. Τα γκέμια του κόσμου δεν τα κρατούσε ο Θεός, αλλά ο Τράγος του Μέντες. Ο Ασμοδαίος Άρχοντας του σκότους. Το τέρας αυτό εξουσίαζε το Σύμπαν… Ναι! Ο Διάολος έκοβε κι έραβε… Σήμερα μπορώ και κουμαντάρω τις πράξεις μου. Γέρασα! Έτσι και σακιάσω τα εβδομήντα χρόνια που κουβαλώ στους ώμους μου και τα βάλω στο ζύγι, το βάρος θα ξεπεράσει τις εκατό οκάδες. Δυσβάσταχτο το φορτίο. Με δυσκολία σέρνω τα πόδια μου. Το βλέμμα μου σκοτείνιασε κι αυτό. Απεγνωσμένα ψαχουλεύω να βρω το αρκοσόλιο που σκάλισε η Αίσα· να ακουμπήσω την τέφρα της ψυχής μου στον μαρμάρινο αψιδωτό τάφο. Να λευτερωθώ από σάρκες και κόκαλα. Λεύτερος να φτεροκοπήσω πέρα από τον γαλαξία της Ανδρομέδας, μήπως και συναπαντήσω τον Θεό! Έχουμε τόσα να πούμε οι δυο μας…
“Ο Σταύρος Σιδεράς έχει τη θεία δωρεά. Είναι γεννημένος ποιητής. Η πεζογραφία του είναι κι αυτή μια ποιητική δημιουργία. Η ευμέλειά του, η αρμονία του λόγου του είναι χαρακτηριστική. Έχει ζωηρή φαντασία, δύναμη περιγραφής, αληθοφάνεια, θαυμαστή επίνοια. Κατέχει τον τρόπο να κρατεί ακοίμητο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Έχει αίσθηση της ιστορικής στιγμής. Εκφράζει την ψυχή του κυπριακού λαού ανεβασμένη στην περιωπή μιας θαυμαστής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Δείχνει πόσο ζωντανή είναι η εθνική ψυχή και πόσο αδιάσπαστη η ιστορική συνέχεια του ελληνισμού. Αυτά τα στοιχεία τα συναντούμε και στο ανά χείρας νέο έργο του “Vae Victis: Αλίμονο στους Ηττημένους”. Και, μάλιστα, εντονότερα. Γιατί εδώ δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια μυθιστορηματική αφήγηση, όσο κι αν κι εκείνη βασιζόταν εν πολλοίς σε πραγματικά γεγονότα. Στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για μια αναφορά του συγγραφέα στηριζόμενη σε έντονες βιωματικές καταστάσεις που τον σημάδεψαν για όλη του τη ζωή και για μια de profundis εξομολόγηση μύχιων σκέψεων – συχνά και μεταφυσικών – που απέρρευσαν από γεγονότα στα οποία είχε και ο ίδιος προσωπική εμπλοκή.”
Ομότιμος Καθηγητής Ιάκωβος Φαρσεδάκης Αθήνα, Δεκέμβριος 2019
Μυθιστόρημα, Γερμανός, 2020, 320 σελ.
Οι ποιητές δεν πεθαίνουν ποτέ – Σταύρος Σιδεράς
Ο Μιχάλης Παντέλας, ένας μοναχικός και φαινομενικά φιλήσυχος γεροντάκος που ζει στο χωριό Ταρμπετ της Σκοτίας, αυτοκτονεί. Πίσω του αφήνει έναν φάκελο για τον Σκοτσέζο δημοσιογράφο Άλεν Μακρό.
Ο Άλεν, σκαλίζοντας τα ντοκουμέντα που πέφτουν στα χέρια του, ανακαλύπτει το σκοτεινό παρελθόν του γέροντα, που έχει υπάρξει πράκτορας της ΜΙ6 κατά τη διάρκεια του Αγώνα της Κύπρου ενάντια στους Άγγλους αποικιοκράτες, και αποφασίζει να γράψει ένα μυθιστόρημα, βασισμένο στις αποκαλύψεις του προδότη. Εντοπίζει στο Λονδίνο τη Μπεθ Έντουαρντ Ρόμπινς, κόρη του τότε αρχηγού της ΜΙ6 στην Κύπρο, και ζητά να τον βοηθήσει. Η Μπεθ του εξιστορεί τον μεγάλο της έρωτα με τον Ορέστη Αλεξάνδρου, ένα δεκαεφτάχρονο αγόρι από την Πάφο, που ήταν μέλος της Εθνικής Οργάνωσης Κύπριων Αγωνιστών, της γνωστής σε όλους ΕΟΚΑ…
“Το μυθιστόρημα “Οι ποιητές δεν πεθαίνουν ποτέ” είναι μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης που ξεδιπλώνεται κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ εναντίον των Βρετανών αποικιοκρατών. Παράλληλα, αποτελεί μια εξαιρετική προσθήκη στη λογοτεχνική παραγωγή και εμπνέεται από την τετραετία 1955-1959. Πρόκειται για ένα καλογραμμένο ιστορικό μυθιστόρημα, που μπορεί να λειτουργήσει ως υποστηρικτικό υλικό για όσους εκπαιδευτικούς στην Κύπρο και την Ελλάδα επιθυμούν να μεταφέρουν στους μαθητές τους στις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν στο νησί κατά τη δεκαετία του 1950…”
Δρ Ανδρέας Καρυος
Συνεργαζόμενο Εκπαιδευτικό Προσωπικό Ιστορίας στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου και Ειδικός Επιστήμων Ιστορίας στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Μυθιστόρημα, Γερμανός, 2014, 328 σελ.
Πηγές: Biblionet, Γερμανός
