Μεγάλωσε όταν τα παιδιά παίζανε ακόμα στους δρόμους και στις αυλές. Η εφηβεία της βλάστησε στη μαυρίλα της επτάχρονης δικτατορίας. Σπούδασε στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πάντειου Πανεπιστήμιου και στη Νομική Σχολή Αθηνών, μέσα στο βράσιμο της φοιτητικής εξέγερσης. Βρήκε το σύντροφο μου όταν τα αισθήματα ήταν ακόμα αληθινά. Πρόλαβε να μεγαλώσει τα παιδιά της όταν οι ελπίδες ήταν ακόμα παρούσες. Γράφει κείμενα, διηγήματα, σκέψεις και ποιήματα, που τα έκλεινε στο συρτάρι.
Η φαμέγια (2014), Γαβριηλίδης
Εμείς θα ζήσουμε (2020), Εύμαρος
Εμείς θα ζήσουμε – Αντωνία Ζεβολή-Νταουντάκη
“Εγώ δεν είμαι ιστορικός για να γράψω ιστορία με το μολύβι. Ό,τι έζησα το έζησα με το σώμα, με την καρδιά, με την ψυχή. Έτσι τα ξέρω και έτσι τα λέω. Για ό,τι δεν έζησα εγώ, ας μιλήσει η ιστορία”. Έλεγε η Ντάρα.
Κι έπιασε η ιστορία μολύβι και χαρτί και ζωγράφισε, μαζί με την οικογένεια Παραθυρά, τις πιο φοβερές στιγμές της. Μερικές καλά κρυμμένες, κουκουλωμένες για χρόνια πολλά, ξεκινώντας από το “μακελειό της Βάλτας” τον Φλεβάρη του ’44, πηγαίνοντας πίσω στην επανάσταση του 1821 στη Χαλκιδική, περνώντας από τους Βαλκανικούς πολέμους στην περιοχή της Μακεδονίας, μπαίνοντας ανάμεσα σε Βενιζελικούς και Κωνσταντινικούς στον εθνικό διχασμό, ξεσκεπάζοντας την παράδοση του Ρούπελ και την ομηρία του 4ου Σώματος Στρατού στο Γκέρλιτς στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, παίρνοντας μια μικρή ανάσα στην απελευθέρωση από τη Γερμανική κατοχή του ’41-’44 κι αμέσως μετά ξεσκίζοντας τις σάρκες της στον εμφύλιο πόλεμο, βογκώντας στα ξερονήσια, κραυγάζοντας, την κάθε αυγή, μαζί με τον ανθό της ελληνικής νεολαίας στα εκτελεστικά αποσπάσματα, για να καταλήξει στην Απριλιανή χούντα και στο σήμερα, φωνάζοντας πως το σήμερα είναι γέννημα του χθες και το αύριο εγγόνι του.
Μυθιστόρημα, Εύμαρος, 2020, 200 σελ.
Η φαμέγια – Αντωνία Ζεβολή-Νταουντάκη
1905, στην Κρήτη πριν την ένωσή της με την Ελλάδα.
Σ’ ένα ορεινό άγονο χωριό γεννιέται ένα κορίτσι σε μια πολυμελή φτωχή οικογένεια. Στα επτά της χρόνια, μετά το θάνατο του πατέρα, αναγκάζεται να γίνει φαμέγια…
“Και είχα ένα προαίσθημα πως με περίμενε μια ζωή τρομαχτική από δω και μπρος, που θα εξαρτιότανε πια αποκλειστικά από τα δικά μου αδύναμα ακόμα παιδικά χέρια, από το δικό μου άπηχτο μυαλό, από το δικό μου αδιαμόρφωτο χαρακτήρα. Κι ένιωθα πως τώρα, τώρα όχι αργότερα, πρέπει να αποκτήσω δύναμη. Δύναμη στα χέρια, στο μυαλό, στο χαρακτήρα, για να αντέξω αυτά που με περιμένουν και που καταλάβαινα πως θα τα αντιμετωπίσω όλα μόνη μου. Εντελώς μόνη μου” έλεγε.
Κι αυτά που την περίμεναν σφυρηλάτησαν το μυαλό, τα χέρια, το χαρακτήρα της στο πέρασμα των χρόνων και των γεγονότων που ακολούθησαν τη ζωή της και τη ζωή αυτής της χώρας. Η φυγή στην Αθήνα, η δουλειά στο εργοστάσιο, η οικογένεια, ο Πόλεμος, η Κατοχή, ο Εμφύλιος, τα μεταπολεμικά χρόνια που ακολούθησαν είναι ο καμβάς όπου πάνω του κέντησε την προσωπικότητά της.
Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2014, 502 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εύμαρος, Γαβριηλίδης
