Σπούδασε θεατρολογία στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται από το 1994. Έχει εκδώσει τέσσερα ποιητικά βιβλία και έχει επιμεληθεί την ανθολογία “Αγάπη σαν ακολασία” (Κριτική, 2016), που περιλαμβάνει αποσπάσματα από το πεζογραφικό έργο του Γιώργου Χειμωνά. Κείμενά του για πρόσωπα και θέματα της λογοτεχνίας έχουν συμπεριληφθεί σε περιοδικά και συλλογικούς τόμους.
Το 2012 τιμήθηκε για το τρίτο βιβλίο του με το Πρώτο Βραβείο Καλύτερου Νέου Ποιητή από το Συμπόσιο Ποίησης.
Το ξέφτι (2007), Μανδραγόρας
Το αλάτι πίσω από τ’ αυτί (2009), Κέδρος
Θέλω το σώμα μου πίσω (2011), Μεταίχμιο
Άνθρωποι που γελάνε (2018), Κριτική
Τελευταίο σκοτάδι (2022), Κριτική
Συλλογικά έργα
Hellenica: Το καινούργιο εντός ή πέραν της γλώσσας: Ανθολογία νέων Ελλήνων ποιητών (2009), Γαβριηλίδης
Ποιητές στη σκιά (2012), Γαβριηλίδης
Πρακτικά τριακοστού δεύτερου Συμποσίου Ποίησης: Ποίηση και όνειρο (2013), Μανδραγόρας
Βραβεία-Διακρίσεις
Θέλω το σώμα μου πίσω – Πρώτο Βραβείο Ποίησης Καλύτερου Βιβλίου Νέου Ποιητή – Συμπόσιο Ποίησης (2011)
Τελευταίο σκοτάδι – Αργύρης Παλούκας
Στο πέμπτο ποιητικό του βιβλίο, Τελευταίο σκοτάδι, ο Αργύρης Παλούκας εγκαταλείπει σε μεγάλο βαθμό την ελλειπτικότητα της προηγούμενης ποιητικής συλλογής, Άνθρωποι που γελάνε (2018). Τα οικεία του θέματα αναπτύσσονται και πάλι οικονομημένα, με δωρικότητα και ακρίβεια, αλλά αυτή τη φορά με μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης και βάθος. Το περιεχόμενο των καινούργιων ποιημάτων επιβάλει πιο αυταρχικά τους δικούς του κανόνες: άλλοτε πιο εσωστρεφή κι άλλοτε πιο επιτακτικά, τα ποιήματα δηλώνουν χωρίς οποιονδήποτε περισπασμό ότι υπάρχει πλέον μόνο ο χρόνος κατά τον οποίο τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους.
Ποίηση, Κριτική, 2022, 40 σελ.
Άνθρωποι που γελάνε – Αργύρης Παλούκας
Ακόμα κι οι φίλοι μου,
όταν τους μιλάω για τον αληθινό καημό μου,
στρέφουν αλλού το πρόσωπό τους.
Μόνος του γυρίζει καθένας στη φωλιά του.
Στο τέταρτο προσωπικό του βιβλίο, τη συλλογή ποιημάτων “Άνθρωποι που γελάνε”, ο Αργύρης Παλούκας προσπαθεί να επιστρέψει σε εκείνη την ηλικία όπου δεσπόζει η αίσθηση της ελευθερίας, το “θέλω” έναντι του “πρέπει”, χαρακτηριστικό που στην ενήλικη ζωή του κάθε άνθρωπος ξανασυναντάει μόνο στον έρωτα. Οι άνθρωποι του βιβλίου, εξεγερμένοι, δύσπιστοι και φοβισμένοι, αποφασίζουν να πιστέψουν ότι μπορούν να γυρίσουν την πλάτη στη φθορά. Το δικαίωμα στην ελευθερία είναι αναφαίρετο.
Ποίηση, Κριτική, 2018, 40 σελ.
Θέλω το σώμα μου πίσω – Αργύρης Παλούκας
Στο τρίτο ποιητικό του βιβλίο, “Θέλω το σώμα μου πίσω”, ο Αργύρης Παλούκας διατηρεί τον χαρακτήρα της σύνθεσης, αλλά υπόγεια – όχι μέσα από μια ενιαία αφήγηση, όπως γινόταν στο δεύτερο βιβλίο του, “Το αλάτι πίσω από τ’ αυτί”.
Εδώ, τα ποιήματα στέκουν χώρια, αλλά δίχως τίτλους, αυτόνομα και ορφανά την ίδια στιγμή. Μέσα τους, το βίωμα φανερώνεται άλλοτε ξεκάθαρα ερωτικό, άλλοτε υπαρξιακό κι άλλοτε ως έγνοια για τον άνθρωπο της γωνίας και του ημίφωτος.
Πρόσωπα και προσωπεία εναλλάσσονται δοξάζοντας την ίδια την εμπειρία της ζωής και αποφαίνονται ποιο σώμα πρέπει να κερδίσουμε πίσω.
Σύμφωνα με αυτά τα ποιήματα, οι αποδείξεις είναι άχρηστες. Ο κόσμος μαθαίνεται από την αρχή.
Πρώτο Βραβείο Ποίησης Καλύτερου Βιβλίου Νέου Ποιητή – Συμπόσιο Ποίησης 2011
Ποίηση, Μεταίχμιο, 2011, 31 σελ.
Το αλάτι πίσω από τ’ αυτί – Αργύρης Παλούκας
Ένα ποίημα
Ο θάνατος έρχεται πάντα με τις καλύτερες προθέσεις. Ο θάνατος έρχεται πάντοτε λουσμένος στο φως. Πόσα χέρια να ζεστάνεις και πόσα να σε ζεστάνουνε; Ο θάνατος μαζεύει απ’ τα σκουπίδια τη βροχή, τα λόγια που δεν είπαμε όταν έπρεπε. Ο θάνατος είν’ ένα φίδι φοβισμένο και τριγυρίζει κατάκοπος για νερό μες στο ξερό χόρτο του καλοκαιριού. Μπαίνουνε μέσα και τα πόδια μας αμάθητα, γυμνά, με τα μαλακά τους πέλματα…
Ποίηση, Κέδρος, 2009, 30 σελ.
Το ξέφτι – Αργύρης Παλούκας
«Με το ξέφτι»
Μνήμη Μίλτου Σαχτούρη
Η μητέρα μου γεννήθηκε το ‘41
κι ακόμα σέρνει πίσω της ένα ξέφτι.
Το μαζεύω και το κατεβάζω στα σκουπίδια.
Τη μητέρα μου όμως θα φωνάζω
να ζυμώνει ψωμί στα φαντάσματα
όταν θα χτυπάνε απελπισμένα την πόρτα μου
να δίνει και στη νύχτα
να ξημερώνει αργότερα την πρωινή λύπη.
Πρώτη ποιητική συλλογή του Αργύρη Παλούκα που καταφέρνει να αποτυπώσει με δωρική ακρίβεια συναισθήματα, σκέψεις και εικόνες. Οι λέξεις και οι φράσεις του παρά τη φυσική διαδοχή ανάμεσα στους στίχους ακολουθούν, στη φαινομενική ασυνέχειά τους, τη δική τους διατεταγμένη πορεία οργανώνοντας το υλικό του ανάμεσα στην έκπληξη, τη λύπη και την απαντοχή. Οι προσδιορισμοί επιθέτων όπως «πολλοστό τριαντάφυλλο», «τα ξεκούραστα σπλάχνα/ σαν πουκάμισο φρεσκοσιδερωμένο», «το πρόσωπό σου/ τεντωμένο αντίσκηνο», «τόσο συγκεκριμένο όσο ο ενθουσιασμός», «πρωινή λύπη», αλλά και η παρατεταμένη λειτουργία των ρημάτων συντείνουν στην ποιητική του Παλούκα. «Ο θάνατος συγυρίζει/ κι απλώνει ρίζες», «να κάθομαι πλάι στην τρυφερότητα», «τινάζουμε από πάνω μας τη θλίψη», «θα μείνουμε εδώ για πάντα/ έστω σαν σκόνη», «πέφτει σύρμα και τυλίγει την εβδομάδα», είναι μερικοί από τους στίχους που ανασαίνουν αυτόνομα και απροσδιόριστα, αγγίζοντας τη γαλήνη αλλά και την ταραχή του. Παρά μια άδηλη συγγένεια με τη γραφή του Γιάννη Ρίτσου και του Μίλτου Σαχτούρη, η ποίηση του Αργύρη Παλούκα διατηρεί το δικό της ύφος (και ήθος), πραγματώνεται και σημαίνει, πολύ πέρα από όσα καταθέτει στα δεκατέσσερα ολιγόστιχα ποιήματά του.
Ποίηση, Μανδραγόρας, 2007, 24 σελ.
Πηγές: Biblionet, Μανδραγόρας, Κέδρος, Μεταίχμιο, Κριτική
