Σπούδασε Φιλοσοφία στη Θεσσαλονίκη, εργάστηκε στην εκπαίδευση και ασχολήθηκε ως εργαζόμενη και ως εθελόντρια με τη φροντίδα παιδιών στο σύλλογο “Το Χαμόγελο του Παιδιού”. Έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις παραμυθιών και ιστοριών από τον τόπο της και έχει συγγράψει τον θεατρικό μονόλογο “Περί φωτός” που ανέβηκε στο χώρο του Μουσείου Φωταερίου στο Γκάζι. Μελέτησε τη στιχουργική τέχνη και την εικονογράφηση στο χώρο του Μικρού Πολυτεχνείου, ενώ το τελευταίο διάστημα ζει στον τόπο καταγωγής της και ασχολείται με την συγγραφή και την εικονογράφηση παραμυθιών.
Τούμπα στα πλακάκια (2022), Τόπος
Ποίηση
Σώματα δίχως χρόνο (2020), Φίλντισι
Παιδική λογοτεχνία
Ο Ίκαρος και η δική του πατρίδα (2020), Υδροπλάνο
Τούμπα στα πλακάκια – Δέσποινα Σιμάκη
Ανάµεσα στα σπίτια τα συνήθη υπάρχουν και κάποια αλλιώτικα. Τα αποκαλούµε σπίτια φιλοξενίας παιδιών. Περνώντας, στρέφουµε το βλέµµα, πότε µε απορία, πότε µε θλίψη, αγνοώντας πως εδώ υπάρχει ένα µεγάλο στοίχηµα: να αγαπηθούν αληθινά οι άνθρωποι, δίχως της συγγένειας το σκοινί, δίχως της υποχρέωσης.
Τα διηγήµατα αυτής της συλλογής δεν ψάχνουν τις αιτίες, δεν καταδικάζουν κανέναν. Φωτίζουν µια πλευρά της πραγµατικότητας που µοιάζει αβάσταχτη και την αποφεύγουµε. Μιλούν για τον τρόπο που συναντιέται ένας άνθρωπος µε ό,τι τον γαληνεύει κι ό,τι τον συνταράζει. Τα παιδιά µε τα παραµύθια της παιδαγωγού, η ναρκοµανής µητέρα µε την παιδαγωγό της κόρης, η µάνα µε το µωρό που δεν γέννησε, ο γείτονας µε το δάκρυ του, ο δάσκαλος µε την καλοσύνη του, ο µετανάστης µε το µεγαλείο της δύναµής του.
Θα πονέσουν λίγο, ίσα ίσα για να µπορούµε να ξαναµπούµε στα δικά µας σπίτια µε τη διάθεση να τα γιάνουµε όλα. Λίγο θα πονέσουν, όσο µια τούµπα στα πλακάκια της αυλής.
Διηγήματα, Τόπος, 2022, 96 σελ.
Σώματα δίχως χρόνο – Δέσποινα Σιμάκη
Το ομολογώ. Είχα καιρό πολύ, να αισθανθώ τέτοιας μορφής ποιητική συγκίνηση, αντλημένη από έναν εύφορο ποιητικό κόσμο.
Πρόκειται για Ποίηση με πληθώρα συναισθημάτων, λόγος με ποιητική αρχοντιά, μια συνεύρεση λέξεων, οι οποίες έχουν ανυψωθεί στο ύψιστο σημείο μελωδικότητας, και εκφραστικότητας. Τα ποιήματα της Δέσποινας Σιμάκη, κατορθώνουν να δώσουν το βαθύτερο της ουσίας τους και, να σε κάνουν να συναισθανθείς ό,τι θα προσπερνά παγιδευμένο από τη ζάλη της καθημερινότητας.
Δεν είναι η ποίηση των μεγαλόσχημων χειρονομιών. Εδώ, βρισκόμαστε αντίκρυ σε ένα λόγο αληθινό και ποιητικά χρηστικό.
«Η ποίηση δεν είναι ένα είδος ιερής τελετουργίας», γράφει ο Πωλ Ελυάρ, «αντίθετα πρέπει με κάθε τίμημα να γίνεται χρηστική, κοινή. Τα πιο μεγάλα θαύματα θα περάσουν μες στη κοινή γλώσσα. Η ποίηση γεννά συνήθως τον πιο μεγάλο της εχθρό, την ποιητικοποίηση της. Εκεί, όπου οι λέξεις προστίθενται στις λέξεις, για να καταστρέψουν το μεγαλείο της έκπληξης».
Κώστας Φασουλάς
Στιχουργός
Ποίηση, Φίλντισι, 2020, 50 σελ.
Ο Ίκαρος και η δική του πατρίδα – Δέσποινα Σιμάκη
Στο παραμύθι αυτό ο Ίκαρος έχει την καταγωγή που ξέρουμε όλοι από τον πανάρχαιο μύθο. Αλλά η πτήση του εδώ εκτυλίσσεται διαφορετικά. Η πτώση στη θάλασσα δεν είναι απλά ένα ατύχημα, μια απερισκεψία ενός άμυαλου νέου. Ο δικός μας ο Ίκαρος έχει την τόλμη να κατανοήσει βαθιά τα λόγια του πατέρα του, παίρνει το ρίσκο να πετάξει μαζί του και το ακόμη μεγαλύτερο να τον αποχωριστεί, όταν νιώθει πως είναι η ώρα να χαράξει τη δική του πορεία. Είναι ένα παραμύθι για την ελευθερία, για τη δύναμη που πρέπει να έχουμε οι άνθρωποι προκειμένου να κατακτήσουμε τις αληθινές αξίες αυτής της ζωής. Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, η πτήση μόνο.
Παιδική λογοτεχνία, Υδροπλάνο, 2020, 34 σελ.
Πηγές: Biblionet, Υδροπλάνο, Φίλντισι, Τόπος
