«Έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα σε ηλικία 12 χρόνων. Ήταν ένα μυθιστόρημα S.F. με τίτλο Ταξίδι στη Σελήνη. Το πώς και γιατί ενεργοποιήθηκε τόσο πρόωρα αυτή μου η επιθυμία, η τάση, δεν το γνωρίζω. Ίσως έπαιξε κάποιο ρόλο η βιβλιοθήκη του πατέρα μου (με έργα των Ντοστογιέφσκι, Β. Ουγκώ, Χάμσουν, Σταντάλ, Βερν, Δουμά και άλλων) την οποία λεηλάτησα μέχρι την τελευταία της σελίδα, μαγεμένος από το λογοτεχνικό σύμπαν που συνάντησα εκεί, αλλά και κάποια παιδικά περιοδικά εκείνης της εποχής, όπως Το Ελληνόπουλο, Ο Θησαυρός των Παιδιών, με ωραίες παιδικές διασκευές κλασικών έργων. Τα ενδιαφέροντά μου: Η οικογένεια, οι φίλοι, το γράψιμο, το διάβασμα, το Internet και όχι πια η μουσική, λόγω πρόσφατων προβλημάτων ακοής…»
«Η εξωγήινη ζωή πιθανότατα υπάρχει. Όμως, φοβάμαι πως η μοναξιά του είδους μας δεν θα καταλυθεί εξ αιτίας του τεράστιου χωροχρονικού φράγματος που μας
αλληλοχωρίζει από αυτήν. Εκτός αν άλλα όντα, ή εμείς ανακαλύψουμε τρόπους επικοινωνίας που θα μπορούν να σπάσουν το φράγμα που ανάφερα πιο πάνω.»
O Διαμαντής Φλωράκης είναι συγγραφέας και στοχαστής.
Επιλέγει την επιστημονική φαντασία και το τεχνοθρίλερ για να εξετάσει τις ουμανιστικές του απόψεις και ανησυχίες υπό το φως της υπαρξιακής αναρχίας.
Ο πρώτος Έλληνας μπλόγκερ και από τους πρώτους παγκοσμίως (δεν υπήρχε ο όρος «μπλογκ» το 1999 που ξεκίνησε το «Ηλεκτρονικό ημερολόγιο ενός συγγραφέα»).
Έργα του (σχεδόν όλα διαθέσιμα και σε e-book): Οι Απίθανοι (1963), Το Ναρκοπέδιο (1966), Η Έκρηξη (1970), Το Πραξικόπημα (1972), Επιστροφή στο μέλλον (1973), Τα πονοτρόνια και οι αναρχικοί του απόλυτου (1975), Εισβολή στο αύριο (1978), Θέα από τα χτισμένα παράθυρα (1981), Στα ίχνη του ανυπάρκτου (1985), Η νοσταλγία του τίποτα (1987), Ο Καιάδας (1987), Η έσχατη αναρχία (1988), Ο εχθρός (1989), Το σύνδρομο του χάους (1992), Πέρα από την έρημο του μίσους (1995), Ο άνθρωπος που δεν χρειαζότανε κανέναν (1996), Τα γονίδια της αγιότητας (2001), Η μαύρη τρύπα μιας νουβέλας που κατάπιε το σύμπαν του αισθητού (2009).
-Από πολύ νωρίς κι από πολύ νέος βίωσε καταστάσεις πολύ δύσκολες, από τις οποίες ωστόσο τού γεννήθηκε μια βαθύτατη πίστη, ή μάλλον ελπίδα, για τη δυνατότητα του μικρού ανθρώπου ν’ αντισταθεί στην προκαθορισμένη δομή του (που είναι αποτέλεσμα εκατομμυρίων ετών κοσμικής εξέλιξης) και να μπορέσει να πετύχει μια κάποια προσωπική απελευθέρωση.
Ένα τέτοιο παράδειγμα καταστάσεων υπήρξε η στρατιωτική του θητεία κατά τη σκληρή δεκαετία του ’50, στην οποία πέρασε συνθήκες άγριας προσωπικής απομόνωσης (τρομοκρατία, απειλές, προσβολές, κίνδυνος για τη ζωή του) κι όμως, από ένα συνδυασμό τύχης και διαφορετικής ερμηνείας των πραγμάτων διέφυγε αλώβητος και αξιοπρεπής. Στα χρόνια περίπου που ο Σαρτρ και ο Καμύ ξεδίπλωναν τις κατευθύνσεις αυτού που ονομάστηκε «υπαρξισμός» και που (λαθεμένα, κατά τη γνώμη μου), τους έβαλε στο ίδιο τσουβάλι, ο νεαρός Φλωράκης ζούσε το δικό του ιδιότυπο υπαρξισμό στην τοπική βαλκανική γωνίτσα.
Έγινε συγγραφέας, κατά κύριο λόγο επιστημονικής φαντασίας, ένας από τους πρωτοπόρους του είδους στην Ελλάδα, αλλά με γερό φιλοσοφικό υπόβαθρο, και μάλιστα δικό του, όχι αντιγραμμένο. Σ’ όλη του τη συγγραφική πορεία βρήκε και ανέπτυξε συγγραφικές ιδέες, στόχεψε και ξαστόχησε, τιμήθηκε και λοιδορήθηκε, έλαμψε και ξεχάστηκε, πέτυχε και απέτυχε – και ξαναέλαμψε.
Δεν πλούτισε, δεν θεωρήθηκε πρώτο όνομα (σιγά μην το ένοιαξε, βέβαια), αλλά δεν το έβαλε και κάτω. Ούτε στεγάστηκε σε γενικότερες βεβαιότητες, όπως τα κόμματα, οι θρησκείες, οι στρατευμένες ιδεολογίες, οι φάλαγγες γενικά. Πάντοτε πρόβαλλε, φανερά ή όχι, αυτή την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου, μέσα από κάποιο ιδιότυπο είδος προσωπικής μεταφυσικής που καταφέρνει και τον ορθώνει ενάντια στην όποια καταπιεστική δομή, φέρνοντάς τον σ’ επαφή με τον άλλο άνθρωπο που επίσης αγωνιά, σ’ ένα πλαίσιο μιας «φλωρακικής αναρχίας του πνεύματος», αν νομιμοποιούμαι να το πω έτσι.
Ταυτόχρονα, τις τελευταίες δεκαετίες αξιοποιούσε όλο και περισσότερο τις δυνατότητες του διαδικτύου: όλα του τα βιβλία κυκλοφορούν ελεύθερα στο ίντερνετ και δοκιμάζονται από τους υποψήφιους αναγνώστες και αναγνώστριες. Πληκτρολογείς απλά τ’ όνομά του και βρίσκεις τα πάντα. Κι εφόσον η ηλεκτρονική «πρόγευση» είναι ικανοποιητική, τότε ο/η κάθε ενδιαφερόμενος/η μπορεί ν’ αγοράσει το βιβλίο και σε φυσική μορφή.
Τώρα, ο κ. Φλωράκης έβγαλε το πολλοστό βιβλίο του, ένα θεατρικό έργο με μότο «Ακόμα και οι “ένοχοι” ανάμεσά μας υπήρξαν αθώοι». Ο πλήρης τίτλος είναι «Μια συνέντευξη (Ή ένας μαραθώνιος στοχασμού)» και αποκαλείται «Διαδραστικό θέατρο». Είναι πράγματι διαδραστικό, γιατί αποτελεί work in progress, έργο σε εξέλιξη, έτσι ώστε κάθε φορά που ανεβάζεται να μπορεί ν’ αποκτά και διαφορετική μορφή, με πρόσθεση στοιχείων ανάλογα με την παράσταση, για να μην πω και ανάλογα με τη θέαση και τη σκέτη ανάγνωση. Θελκτικό, έτσι δεν είναι; Κι όμως το πετυχαίνει.
Δημήτρης Φύσσας, συγγραφέας και δημοσιογράφος, Athens Voice – Ιούνιος 2016.
Στοιχεία για τα έργα του Διαμαντή Φλωράκη
Ανοιχτο ηλεκτρονικο ημερολογιο ενος συγγραφεα
Λογοτεχνικές μονομαχίες
Οι απίθανοι (1963)
Πέρα από την έρημο του μίσους (1995)
Ο άνθρωπος που δεν χρειαζότανε κανέναν (1996)
Τα γονίδια της αγιότητας (2001)
Η εντροπία των δακρύων και οι βελούδινοι τρομοκράτες (2003)
Η όαση μιάς φράσης (2004)
Σειρά “Υπαρξιακή Αναρχία – Εσχατολογική Ουτοπία”
Επιστροφή στο μέλλον (1973)
Τα πονοτρόνια και οι αναρχικοί του απόλυτου (1975)
Εισβολή στο αύριο (1978)
Θέα από τα χτισμένα παράθυρα (1981)
Στα ίχνη του ανύπαρκτου (1985)
Η νοσταλγία του τίποτα (1987)
Ο Καιάδας (1987)
Η έσχατη αναρχία (1988)
Ο εχθρός (1989)
Το σύνδρομο του χάους (1992)
Τα πονοτρόνια και οι αναρχικοί του απολύτου (2005), Δωδώνη
Η μαύρη τρύπα μιας νουβέλας που κατάπιε το σύμπαν του αισθητού (2009)
Νουβέλες
Το ναρκοπέδιο (1966)
Η έκρηξη (1970)
Το 15/χρονο ηλεκτρονικό ημερολόγιο ενός συγγραφέα (1999-2014)
Θεατρικά
Το πραξικόπημα (1972)
Πέρα από την Έρημο του Μίσους – Διαμαντής Φλωράκης
Το αίμα είναι που μεταμορφώνει τον συγγραφέα Ροβύρο Μαυράκη σε τρομοκράτη-εκτελεστή και τον ρίχνει μέσα στην έρημο του μίσους, σε μια ατέλειωτη εξουθενωτική πορεία, η οποία του στεγνώνει μνήμες, αισθήματα, ιδανικά, πιστεύω. Το αίμα είναι που στέλνει πίσω από τον Μαυράκη, τον αστυνόμο Μανούσο Ταμιωλάκη για να τον παγιδεύσει στην ίδια έρημο. Ποια γεγονότα, σκέψεις, συναισθήματα οδηγούν, τελικά, τους βασικούς ήρωες του βιβλίου έξω από εκείνη την έρημο;
Μυθιστόρημα, ΑΙ 549833, 2015, 200 σελ.
Ο Άνθρωπος που δεν Χρειαζότανε Κανέναν – Διαμαντής Φλωράκης
Γιατί ο Ρόλλαν Αντύπας παγιδεύει μέσα στον βίο του τον συγγραφέα που επηρέασε καίρια τον ψυχισμό του; Γιατί με το τέλος του βίου του δίνει μία καταλυτική απάντηση στον υπεράνθρωπο που φαντάστηκε ο Φ. Νίτσε; Γιατί πραγματικά δεν χρειαζότανε κανέναν; Πώς δίδαξε την υπαρξιακή ελευθερία; Γιατί, άθελά του, ίδρυσε τη θρησκεία της Γης; Σε ποια, τελικά, ιδέα δέχτηκε να αυτοπαγιδευθεί;
Μυθιστόρημα, ΑΙ 549833, 2015, 358 σελ.
Η μαύρη τρύπα μιας νουβέλας που κατάπιε το σύμπαν του αισθητού – Διαμαντής Φλωράκης
Τι υπήρχε μέσα σε μια ημιτελή νουβέλα που έριξε τον συγγραφέα της μέσα στην παραίσθηση του Επέκεινα;
Μήπως η έσχατη μορφή της υπαρξιακής αναρχίας; Κάποιες προτάσεις για τη δομή του Επέκεινα;
“Η μαύρη τρύπα μιας νουβέλας που κατάπιε το σύμπαν του αισθητού” είναι το 11ο βιβλίο της Υπαρξιακής Αναρχίας / ή εσχατολογικής ουτοπίας του Διαμαντή Φλωράκη.
Νουβέλα, Alta Grafico, 2009, 86 σελ.
Το σύνδρομο του χάους – Διαμαντής Φλωράκης
Ποιος, τι και γιατί εξοντώνει όλους τους ανθρώπους με “υψηλό δείκτη ανθρωπισμού”;
Το γονίδιο-φονιάς, οι σατανιστές, το πνεύμα του Κακού, ο φυσικός νόμος της επιλογής;
“Το σύνδρομο του χάους”, η “Έκλειψη του Θεού”;
Πώς μορφοποιείται η ανθρωπότητα όταν στερείται τους εσταυρωμένους της;
Ένα υπαρξιακό θρίλερ που θα σας ξαφνιάσει.
Νουβέλα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2008, 115 σελ.
Ο Καιάδας – Διαμαντής Φλωράκης
Η επιχείρηση “Καιάδας” ενεργοποιείται όταν η βία, το έγκλημα, η χρήση του αλκοόλ, των ναρκωτικών και μία βιολογική κόπωση οδηγούν το Παγκόσμιο Κράτος σε κατάρρευση και την ανθρώπινη ζωή σε αφανισμό.
Όμως, η Τελική Λύση που ενεργοποιείται η ηγεσία του Παγκόσμιου Κράτους, ενεργοποιεί η ηγεσία του Παγκόσμιου Κράτους, ενεργοποιεί με τη σειρά της έναν δεύτερο υπαρξιακό Καιάδα, που φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με το Απόλυτο. Αλλά και ο δεύτερος “Καιάδας” ενεργοποιεί έναν τρίτο, που απειλεί να γκρεμίσει την ανθρώπινη ιστορία στο Μηδέν.
Νουβέλα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2008, 89 σελ.
Η νοσταλγία του τίποτα – Διαμαντής Φλωράκης
Όταν η Αδελφότητα της Μεγάλης Ουτοπίας κάνει πάνω στη σκακιέρα την κίνηση του «Ηθόμετρου», προκαλώντας ηθικό στριπτίζ , ανατροπή των κοινωνικών δομών, της εξουσίας και στοιχίζει τους ανθρώπους κατά ηθικό ύψος, τότε το “παιχνίδι” δείχνει να παίζεται μεταξύ της αδελφότητας και της Εξουσίας.
Όταν στη συνέχεια η Αδελφότητα κάνει τη δεύτερη κίνηση, αποδεικνύοντας την ύπαρξη του Θεού, τότε η παρτίδα δείχνει να παίζεται μεταξύ της αδελφότητας και του Ανθρώπου.
Στη συνέχεια, όταν το συναίσθημα της ενοχής φέρνει τη Νοσταλγία του Τίποτα», η παρτίδα μοιάζει να παίζεται μεταξύ της Αδελφότητας και του Θεού.
Τέλος, όταν η Ύλη απαιτεί από την Ιδέα τη δικαίωσή της, το παιχνίδι φαίνεται να παίζεται μεταξύ του Θεού και του Εαυτού Του.
Πώς τελειώνει αυτό το υπαρξιακό θρίλερ;
Νουβέλα, Δωδώνη, 2005, 102 σελ.
Τα πονοτρόνια και οι αναρχικοί του απολύτου – Διαμαντής Φλωράκης
Ποιοι κατευθύνουν την ενοποιημένη, απόλυτη δύναμη του πόνου των όντων και της ύλης ενάντια στη Δημιουργία και γιατί;
Ποιοι, γιατί και πώς προετοιμάζονται να δραπετεύσουν από το συμπαντικό κύτταρο για να εισβάλουν στο σύμπαν των συμπάντων. Στον Χώρο της ελευθερίας;
Ποιο ρόλο παίζει ένας άνθρωπος του 20ου αιώνα στη σύγκρουση των υποδημιουργημάτων του Όντος με το Ον;
Η Αναρχική ιδέα στην πιο ακραία της έκφραση.
Νουβέλα, Δωδώνη, 2005, 112 σελ.
Η όαση μιας φράσης – Διαμαντής Φλωράκης
Ποια είναι η φράση “Όαση” που ίσως βγάλει από την υπαρξιακή του έρημο έναν μυστηριώδη, πάμπλουτο ελληνοαμερικανό, που καταφθάνει σε κάποια επαρχιακή ελληνική κωμόπολη;
Γιατί ο άνθρωπος αυτός βγάζει από την αφάνεια έναν περιθωριακό συγγραφέα κάνοντάς τον πλούσιο;
Γιατί ξένες μυστικές υπηρεσίες, αλλά και έλληνες ιδιωτικοί αστυνομικοί καταγράφουν τον βίο του;
Ενάντια σε ποιον, σε ποιους, σε τι ετοιμάζεται να καταφέρει πλήγμα, όπως κάποια στοιχεία της ζωής του προειδοποιούν;
Το “Όαση μιας φράσης” είναι ένα πολυεπίπεδο υπαρξιακό θρίλερ.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις “Διδότου”, 2004, 159 σελ.
Τα πονοτρόνια και οι αναρχικοί του απολύτου – Διαμαντής Φλωράκης
Όταν η ενοποιημένη δύναμη των δακρύων και του πόνου των όντων δημιουργεί ένα καταστροφικό “τσουνάμι” πονοτρονίων το σύμπαν αρχίζει να μηδενίζεται.
Όταν η αναρχική επανάσταση των όντων ενάντια στον σκοπό και στη μορφή του Κόσμου πλησιάζει την ολοκλήρωσή της, ένας πρωτόγονος σημερινός άνθρωπος αρχίζει να εκπέμπει συγνωμοτρόνια, καταλύοντας τη διάσταση μεταξύ του Όντος και των όντων Του.
Μία μυθιστορία πέρα από το έσχατο όριο της μεταφυσικής αναρχίας.
Νουβέλα, Χρυσή Τομή, 1979, 130 σελ.
Επιστροφή στο μέλλον – Διαμαντής Φλωράκης
Τι συμβαίνει όταν νεκρανασταίνονται τα ανθρώπινα ένστικτα, που ο πολιτισμός -φτάνοντας στα έσχατα όριά του- είχε αφανίσει;
Πώς το Καλό αντιμετώπισε το Κακό στην τελευταία του επίθεση, λίγο πριν από το τέλος της Ιστορίας και την ερμηνεία της;
Τι συμβαίνει όταν επιστρέφει το Μέλλον; Όταν ο Άνθρωπος συγκρούεται με το Απόλυτο;
Μυθιστόρημα, Χρυσή Τομή, 1979, 150 σελ.
Πηγές: Biblionet, Συμπαντικές Διαδρομές, Δωδώνη Εκδοτική, Εκδόσεις Κάκτος
