Το 1992 εισήχθη στη σχολή τουριστικών επαγγελμάτων (ΣΤΕ) χωρίς όμως να συνεχίσει τις σπουδές του στην εν λόγω σχολή. Από το 2002 εργάζεται στον χώρο των συγκοινωνιών. Το 2014 γίνεται το συγγραφικό του όνειρο πραγματικότητα με τον “Αντικοινωνικό” και το 2017 ακολουθεί “Η δική μου αλήθεια”.
Για να γίνω… άνθρωπος (2020), Maradel Books
Δοκίμια-Μελέτες-Αυτογνωσία-Συμβουλευτική
Ο αντικοινωνικός (2018), Maradel Books
Η δική μου αλήθεια (2018), Maradel Books
Για να γίνω… άνθρωπος – Διονύσιος Βελονάκης
Ἡ τρίτη κατὰ σειρὰ συγγραφικὴ μου διαβούλευση ποὺ φέρει τον τίτλο «Γιὰ νὰ γίνω… Ἄνθρωπος» πραγματεύεται την ἰσορροπία της ἀνθρώπινης φύσης ἀναφορικά μέ τον ἑαυτό της, καθὼς καί μέ την ὑπόλοιπη ζῶσα φύση ὡς ἀναπόσπαστος κρίκος ἑνὸς κοσμικοῦ γίγνεσθαι.
Εἶναι δομημένο σὲ διαλογικὴ μορφὴ γιὰ νὰ γίνουν πιὸ εὔπεπτα τα συμπεράσματα καὶ οἱ ἀπαντήσεις ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τα ὑπαρξιακὰ ἐρωτήματα μιᾶς ἀποκαλυπτικῆς συζήτησης-ὁμολογίας του Διόσκουρου μὲ τη συνείδησή του, ἔχοντας φόντο την οἰκολογικὴ καταστροφὴ ποὺ προκύπτει ἀπ’την ἀνθρώπινη ἀμετροέπεια.
Ὁ σκοπὸς του ἔργου εἶναι διττὸς ἀφοῦ ἐκτὸς ἀπ’την καταγγελτική διάθεση, στοχεύει στὴν ἐπαναφορά της ἀνθρώπινης πορείας σέ συνειδησιακὲς ρᾶγες μὲ γνώμονα την φυσικὴ νομοτέλεια.
Ὁ «Κατά φύσιν βίος» βεβαίως ἑρμηνεύεται διαφορετικὰ ἀπ’τον καθένα. Αὐτὸ ποὺ παραμένει ἀδιαμφισβήτητο ὅμως εἶναι πὼς ταυτίζεται μέ το «εὖ ζῆν». Ὁ Διόσκουρος, ὡς ἀπειροελάχιστο μέλος της συμπαντικῆς ὁλότητας, θὰ ἐπιδιώξει το «εὖ» ξεκινώντας ἀπό την βελτίωση του ἑαυτοῦ του γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀπολαύσει το «ζην» συνυπάρχοντας ἁρμόνικα μέ την ὑπόλοιπη ζῶσα δημιουργία.Χωρὶς μαγικὲς λύσεις καὶ πολυδαίδαλες ὑποθέσεις.Ἴσως γιατὶ την φύση δὲν χρειάζεται νὰ την ἀνακαλύψεις ἀλλὰ νὰ την ἀκολουθήσεις …
Καλὴ ἀνάγνωση.
Διηγήματα, Maradel Books, 2020, 96 σελ.
Η δική μου αλήθεια – Διονύσης Βελονάκης
Πόσες αλήθειες υπάρχουν άραγε; Μπορούν να επιμεριστούν και να καλουπωθούν;
Όσο απλοϊκά και αν φαίνονται τα ερωτήματα και προφανείς οι απαντήσεις τους, εν τούτοις είναι αδιαμφισβήτητο πως ο καθένας βιώνει τη δική του αλήθεια.
“Η δική μου αλήθεια” μπαίνει σε όνειρο και ταξιδεύει με χωροχρονική κάψουλα για να καταδείξει ότι οι επιμέρους αλήθειες είναι η επιλεκτική πλάνη ελεγχόμενων συνειδήσεων.
Στρέφει τα νώτα στις αυτοκόλλητες αυθεντίες και αρέσκεται στους αυθεντικούς ζηλωτές της που έχουν φροντίσει πρωτίστως να γνωρίζουν τον εαυτό τους.
Επιχειρεί να ξυπνήσει μνήμες και να ερεθίσεις συναισθήματα αποκαλύπτοντας τα άρρητα που βρίσκονται στα ενδότερα της ψυχής. Εκεί δηλαδή που εδράζεται η ανασφάλεια, ο μιμητισμός ,η δουλοπρέπεια, η αυτοακύρωση. Εκεί όμως που βρίσκεται και ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια, η ανιδιοτέλεια και η παρρησία.
Σε αυτό το εσωτερικό ψηφιδωτό αναζητείται επομένως ο Κύριος που ερμηνεύει και καθορίζει τις επιλογές μας. Αν αυτός ο Κύριος είναι ο εαυτός μας τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες να βρούμε την αλήθεια. Αν όχι… καλή ανάγνωση.
Συμβουλευτική, Maradel Books, 2018, 160 σελ.
Ο αντικοινωνικός – Διονύσης Βελονάκης
Είναι φυσική ανάγκη του ανθρώπου νά αισθάνεται μέλος μιάς κοινωνίας , έχοντας παράλληλα επίγνωση της μοναδικότητας του. η οικειοθελής, καί από κοινού, παραχώρηση της εξουσίας σέ κάποια μέλη της, επιβάλλεται νά διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες. η καταπάτηση αὐτών των κανόνων από τους διαχειριστές της εξουσίας, θά πρέπει νά επιφέρει άμεση αντίδραση καί ανατροπή τους.
Δυστυχώς όμως η Ἑλληνική κοινωνία δέν κράτησε αὐτά τα αντίβαρα. Παρέδωσε, άνευ ὀρών, την πολιτική της συνείδηση σέ ανάξιους καί ανεπάγγελτους πολιτικούς. έμαθε νά πέφτει χαμηλά, κάτω απ’ τή σόλα των παπουτσιών τους κι όχι πάνω στόν κάλο τους.
Ανέχεται τήν πολιτική καί οικονομική χρεοκοπία μέ αδιανόητη δουλικότητα καί καρτερία. Χειροκροτά τίς ζεϊμπεκιές των κηφήνων πολιτικάντηδων, πετώντας μαζί μέ τά γαρύφαλα καί τήν δική της αξιοπρέπεια! Σέ μία κουρελιασμένη μεταπολίτευση ψάχνει απεγνωσμένα δημοκρατικά μπαλώματα γιά νά καλύψει το φασιστικό πέπλο της.
Είμαστε πιά μιά πολυφυλετική κοινωνία μέ εισαγόμενα ήθη, χωρίς φυσιογνωμία, χωρίς στόχο καί αυτοεκτίμηση, πού καταναλώνει αναντίρρητα ότι της σερβίρουν. όλοι εκείνοι πού αποκαλούν πολιτική σταθερότητα τόν πολιτικό αφανισμό μιάς άνευρης κι ασπόνδυλης κοινωνίας, καταφέραν νά σύρουν τήν εγκλωβισμένη σκέψη πίσω απ’ τή λέξη «Πόσα» ,κάθε φόρα πού ὁ ἁμαξάς χτυπάει το καμουτσίκι του. Το μόνο πού νοιάζει το ὑποζύγιο δηλαδή είναι “Πόσο” θά πονέσει.
Ένας ελεύθερος άνθρωπος, μιά ελεύθερη συνείδηση, ἕνας ΠΟΛΙΤΗΣ, δέν ρωτάει “Πόσο”, ρωτάει “Γιατί”! Είναι ἑπομένως εὐθύνη των άλλων η δική μας εξαθλίωση; από μας δέν εξαρτάται ποιά λέξη θά προφέρουμε πρώτη στόν ἁμαξά; από μας δέν εξαρτάται άν θά δεχτούμε παρωπίδες;
Η συνεχής παραχώρηση της διακυβέρνησης σέ ανθρώπους πού κακοδιαχειρίστηκαν τή ζωής μας δέν εκφράζει κοινωνική ὡριμότητα, αλλά κοινωνική κατάντια! O πολίτης δεν επαιτεί, απαιτεί!
Η ελεύθερη συνείδηση καί η δυναμική συμμετοχή στά κοινά είναι τά βασικά χαρακτηριστικά πού συνθέτουν τη φυσιογνωμία ενός Πολίτη. Υπάρχουν όμως αὐτές οἱ προϋποθέσεις σήμερα γιά νά χαρακτηριστεί κοινωνία Πολιτών η Ἑλληνική κοινωνία ή βιώνουμε την επιτομή μιάς φασίζουσας Δημοκρατίας;…
Η αντίσταση είναι η άμεση φυσική αντίδραση απέναντι σέ κάθε επιβουλή. Είναι η πρώτη κίνηση του ατόμου-Πολίτη γιά νά βρεί τή χαμένη του ισορροπία στό κοινωνικό γίγνεσθαι . απαιτείται ἑπομένως πολιτικό σθένος καί κοινωνική ὡριμότητα γιά νά απομακρυνθεί η πολιτικάντικη πανούκλα. Aπαιτούνται δηλαδή Πολίτες καί όχι λοβοτομημένες ατομικότητες!
Αυτογνωσία, Maradel Books, 2018, 186 σελ.
Πηγές: Biblionet, Maradel Books
