Ελενα Ακρίτα

Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια – Έλενα Ακρίτα

«Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια!» φώναξε το κοριτσάκι κι έπεσε από το ποδήλατο. Ξανασηκώθηκε κι έπεσε ξανά. Και ξανά και ξανά. Μέχρι που πέταξε τις βοηθητικές ρόδες και συνέχισε τον δρόμο του.
Έτσι έζησα.

Με γρατζουνισμένα γόνατα πορεύτηκα, μεγάλωσα, πένθησα τους αγαπημένους μου, ερωτεύτηκα, γέλασα πολύ, αγάπησα πολύ, δούλεψα σκληρά, πάλεψα χρόνια ολόκληρα με τους δαίμονές μου. Οι απώλειες των παιδικών χρόνων, ο πρόωρος θάνατος του πατέρα μου, η φυλάκιση της μάνας μου στη Χούντα, τα κλάματα και τα τραύματα των παιδικών μου χρόνων με οδήγησαν στην κατάθλιψη, στις άγρυπνες νύχτες και στα υπνωτικά χάπια.
Το βιβλίο αυτό ξεδιπλώνει τις σκοτεινές σελίδες πίσω από μια φαινομενικά λαμπερή ζωή. Πολλές φορές ξεκίνησα κι άλλες τόσες σταμάτησα να το γράφω. Ή θα τα πω όλα ή τίποτα – αποφάσισα. Όσα έκρυψα, όσα φοβήθηκα, για όσα ντράπηκα, θα τα εξομολογηθώ όλα.

«Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια!» Έτσι συνεχίζω και σήμερα πάνω στο ξεβαμμένο μου ποδήλατο. Κι όπου με βγάλει… Δεν ξέρω αν κρατάτε στα χέρια σας ένα καλό ή ένα κακό βιβλίο. Ξέρω μονάχα πως αυτή η εξομολόγηση είναι ό,τι πιο γενναίο έχω κάνει στην ασήμαντη ζωή μου.

Αφηγήσεις, Διόπτρα, 2022, 304 σελ.

Το σκισμένο τούλι – Έλενα Ακρίτα

Λάθος νύφες σε λάθος γάμο. “Σκισμένα τούλια” τις αποκαλούσε η Νένα, το πρώτο πιστολάκι του συνοικιακού κομμωτηρίου, τις γυναίκες αυτές. “Πάει, σκίστηκε κι αυτηνής το τούλι”, σκεφτόταν όταν έβλεπε στον λουτήρα πελάτισσα να ξεφυλλίζει περιοδικά σιγοκλαίγοντας τον άντρα που της βγήκε σκάρτος.

Στην Αθήνα του σήμερα, πέντε γυναίκες ενώνουν τις τεθλασμένες γραμμές τους και σχηματίζουν μια ραγισμένη καρδιά. Η Νένα θα γνωρίσει τον άντρα της ζωής της τη μέρα που παντρεύεται έναν άλλον. Ο βιασμός της Μάρως οδηγεί σε μια πολύκροτη δικαστική διαμάχη που θ’ αφήσει εποχή. Η Σολφέζ και η Μιράντα θα περάσουν από φωτιά και σίδερο μέχρι να βγουν στο φως. Η Ιοκάστη στα χρόνια της δύσης της θα ζήσει έναν εφηβικά παράφορο έρωτα.
Πέντε γυναίκες προχωρούν πιασμένες χέρι χέρι αδιαφορώντας για ηλικίες, τάξεις και γενιές. Πέντε γυναίκες πετάνε τα σκισμένα τούλια από πάνω τους και διεκδικούν τη ζωή τους από την αρχή. Πέντε γυναίκες μέσα από την αγάπη, τη βία, το γέλιο και το δάκρυ αγωνίζονται για το δικό τους «μαζί».

Σε μια εποχή που τα ανθρώπινα δικαιώματα πνίγονται στις κραυγές των αρνητών τους, η Έλενα Ακρίτα με χιούμορ και συγκίνηση αφηγείται μια δυνατή ιστορία, ενώ η πένα της γίνεται αγωγός για να ακουστεί η κρυφή φωνή που ξεκινάει από μέσα μας.

Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2020, 408 σελ.

Τα τάπερ της Αλίκης – Έλενα Ακρίτα

“Τα τάπερ της Αλίκης” είναι μια αθηναϊκή τοιχογραφία της εικοσαετίας 1980-2000. Τρεις γενιές γυναικών ζουν, ονειρεύονται και διεκδικούν: Η Κοραλία, είκοσι χρόνια καθαρίστρια στη ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ. Η κόρη της Ελένη, πωλήτρια στο ΜΙΝΙΟΝ, που κάνει κι επιδείξεις τάπερ σε σπίτια κυριών. Και το “εξώγαμο” κοριτσάκι της, η Αλικούλα, που πήρε το όνομα της νονάς της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Η μικρή μέσα στα πολύχρωμα τάπερ της μαμάς κρύβει παιχνίδια, πασχαλίτσες για τα μαλλιά, στρασάκια, Μπάρμπι, επιθυμίες, ελπίδες κι όνειρα. Όταν η Αλίκη μεγαλώνει, κλείνει ερμητικά μέσα στα τάπερ όλα όσα αισθάνεται. Αγάπη, οργή, πόνο, έρωτα, γέλιο και κλάμα. Μέχρι που η ζωή της θα απαιτήσει να ανοίξει τα αεροστεγή καπάκια και ν’ αφήσει τα συναισθήματά της ελεύθερα. “Τα τάπερ της Αλίκης” είναι ένα γκράφιτι στους τοίχους των πολυκατοικιών της Κυψέλης, των μπορντέλων της Φυλής, των θεατρικών σκηνών, των παλιών καταστημάτων και των ρετιρέ με τις στρωμένες τσόχες για κουμκάν. Είναι όσα ζήσαμε κι αγαπήσαμε σε μια Αθήνα που δεν μένει πια εδώ.

Βραβείο Μυθιστορήματος – Public (2020)

Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2019, 408 σελ.

Τα χειροποίητα – Έλενα Ακρίτα

Τα “Χειροποίητα” είναι σύντομα κείμενα που δημοσιεύτηκαν από το 2000 μέχρι σήμερα.
Κείμενα παλιά, κείμενα καινούρια, κείμενα γελαστά και μελαγχολικά, θυμωμένα ή χαρούμενα, κείμενα βιωματικά, κείμενα που γελούν και κλαίνε και θυμώνουν, και τρολάρουν, και μας κλείνουν το μάτι.
Κείμενα διαφορετικά μεταξύ τους με ένα μόνο κοινό στοιχείο· είναι όλα χειροποίητα.
Φτιαγμένα στο χέρι με υλικά της ψυχής και της καρδιάς, πασπαλισμένα με “ένα κάποιο χαμόγελο”.
Αφιερωμένα στους συγκάτοικούς μου στην τρέλα. Τους αναγνώστες μου.
Έλενα, 2018

Πεζά, Διόπτρα, 2018, 216 σελ.

Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας – Έλενα Ακρίτα

Τη δεκαετία του ’70, σε κεντρικό δρόμο της πόλης διαπράττεται ο τέλειος φόνος.
Πολλά χρόνια αργότερα, το 2016, η δημοσιογράφος Ελσινόρη Χατζή λαμβάνει ένα ανώνυμο mail με τρία στοιχεία που θα την οδηγήσουν στην ανατομία ενός εγκλήματος. Ο άγνωστος αποστολέας διψάει για δικαίωση και εκδίκηση.
Στη μία άκρη της αττικής γης, το υπέρλαμπρο αρχοντικό της Κηφισιάς. Στην άλλη άκρη, η εμβληματική Μπλε Πολυκατοικία στα Εξάρχεια. Αν οι τοίχοι τους είχαν φωνή θα φανέρωναν πολλά: μυστικά και ψέματα, πάθη και λάθη, φόνους και πόνους κι αγάπες κόκκινες σαν αίμα. Μια τεθλασμένη γραμμή, ραγισμένη σαν καρδιά, συνδέει τους ήρωες της τραγωδίας. Ο αναρχοαυτόνομος Ντίλαν, η καταθλιπτική αρχόντισσα, η ερωτευμένη κομμώτρια, το κορίτσι με τα τατουάζ, όλοι στοιχειώνονται από βαθιά θαμμένες αλήθειες.
Η Ελσινόρη ξεκινάει μια επικίνδυνη έρευνα στα παρασκήνια της πολιτικής ζωής· μια έρευνα που θα τη φέρει σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του «ιδεολόγου» πολιτικού, ο οποίος πατάει επί πτωμάτων.
Ο χρόνος κυλάει αντίστροφα… Όταν ανοίξει το κουτί της Πανδώρας, τότε θ’ απειληθεί η ζωή της και οι ζωές όσων αγαπάει.

Αστυνομικό μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2017, 360 σελ.

Φόνος 5 αστέρων – Έλενα Ακρίτα

Δεκέμβριος 2004. Δέκα χρόνια πριν…
Ένα μικρό κοριτσάκι ξεφεύγει από την προσοχή των γονιών του και πνίγεται στη λίμνη Στυμφαλία. Μερικά μέτρα πιο πέρα μια άγνωστη φιγούρα το παρατηρεί μέχρι το τέλος.
Δεκέμβριος 2014. Δέκα χρόνια μετά…
Κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, ο μεγιστάνας του τουρισμού Γιάννος Ασλάνογλου οργανώνει ένα μεγαλειώδες οικογενειακό δείπνο στην έπαυλή του στη Φιλοθέη. Φέτος, ακριβώς τα μεσάνυχτα, βρίσκεται νεκρός στο δωμάτιό του με την πόρτα κλειδωμένη από μέσα.
Λόγοι υγείας;
Ατύχημα;
Φόνος;

“ΦΟΝΟΣ 5 ΑΣΤΕΡΩΝ” ουρλιάζουν πανευτυχή τα πρωτοσέλιδα: O φόνος “πουλάει”. Και σε έναν ιδιοκτήτη αλυσίδας ξενοδοχείων 5 αστέρων, μόνο ένας φόνος 5 αστέρων αρμόζει.
Η κόρη του μαζί με τη φίλη της δημοσιογράφο ξεκινούν μια αγωνιώδη έρευνα που θα τις βυθίσει στα πιο σκοτεινά στρώματα της «καλής» κοινωνίας. Από τη Βοστόνη στο Λονδίνο και από το Λονδίνο στην Αθήνα, οι δρόμοι της νύχτας θα τις οδηγήσουν σε μυστικά και ψέματα. Σε κληρονομιές, εκβιασμούς και κρυμμένα πάθη. Σε θαμμένες αλήθειες κι ερωτικά σκάνδαλα. Όλα μαζί συνθέτουν ένα σκοτεινό μείγμα μέσα σε μια κλεψύδρα που αδειάζει. Και αδειάζει γρήγορα.
Γιατί στην πραγματικότητα απομένουν μόνο 24 ώρες μέχρι ο δολοφόνος να ξαναχτυπήσει.

Αστυνομικό μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2015, 432 σελ.

Το μήλο βγήκε απ’ τον παράδεισο – Έλενα Ακρίτα

H Eύα ήταν η μοναδική γυναίκα ever που όταν μαγείρευε, ο άντρας της δεν της είπε ποτέ “νόστιμο αλλά καμία σχέση με της μάνας μου!”
“Η παντελής απουσία χιούμορ από τη Βίβλο είναι ένα από τα πιο παράξενα φαινόμενα στην ιστορία της λογοτεχνίας”
(Alfred North Whitehead)
Η Έλενα Ακρίτα μας αποκαλύπτει την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα της Βίβλου. Όλοι ξέρουμε τι συνέβη, αλλά με το πέρασμα των αιώνων υπήρξαν ορισμένες παρανοήσεις, μερικές διαστρεβλώσεις, κάποια σπασμένα τηλέφωνα, καταλαβαίνετε, οι διάλογοι δεν μεταφέρθηκαν όπως ακριβώς είχαν συμβεί. Μέχρι σήμερα όμως. Τώρα όλα έρχονται στο φως το εξώτερον.

Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2013, 366 σελ.

Χτυποκάρδια στο κρανίο – Έλενα Ακρίτα

Πρίγκιπες και βασιλοπούλες, λουσούδες με τσιχλόφουσκες, τσόκαρα με ανταύγειες στο μαλλί, θηλυκά με τριώροφα ασημένια πέδιλα, γυναίκες του διπλανού πλανήτη, κυνηγοί της θετικής ενέργειας, μαμάδες που ανησυχούν για τα παιδιά τους, παιδιά που ανησυχούν για τις μαμάδες τους, γελαστές ξανθιές της τηλεόρασης, μικρά και “μεγάλα” κορίτσια που σηκώνουν το βάρος μιας απρόσκλητης εποχής, παρέα με όλους και όλες που καλύπτονται από τη φήμη τους ή κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους: η σύγχρονη εικόνα του νεοέλληνα, που πάει κόντρα στην παλιά, σ’ ένα βιβλίο που βγάζει άπλυτα στη φόρα και ρίχνει λάδι στη φωτιά.
Για όσους βαρέθηκαν να είναι “χρήσιμοι ηλίθιοι”… Για όσες αυτή η χώρα τις στενεύει στο μπούστο, αλλά δεν έχουν κάρτα αλλαγής… Για εκείνους που αναζητούν στο σήμερα την περιπέτεια από το μέλλον και την ανθρωπιά από το παρελθόν…

Πεζά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2011, 181 σελ.

Και οι ξανθιές έχουν ψυχή – Έλενα Ακρίτα

Μαμά, περνάνε τα χρόνια. Δεν το ήξερα. Δεν το κατάλαβα. Δεν ενημερώθηκα αρμοδίως. Κοιμήθηκα παιδί και ξύπνησα γυναίκα. Περνάνε τα χρόνια εν μία νυκτί. Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η ωραιοτέρα στου κόσμου μας τη σφαίρα;
“Δεν κοιτάς τη ρίζα στο μαλλί”, με φτύνει ο καθρέφτης. Αυτή δεν είναι ρίζα. Είναι η Αττική οδός. Πρέπει να πληρώσεις διόδια για να τη διασχίσεις. Να πάω κομμωτήριο. Πότε; Γιατί; Για ποιον;
Μάνα, γιατί με γέννησες; Γιατί με γέννησες ξανθιά με ψυχολογία μελαχρινής; Πίσω από το χαζοχαρούμενο, το joie de vivre, μαύρο κοράκι με νύχια γαμψά γαντζώνεται μέσα στην ψυχή μου. Το μυστικό της μελαχρινής. Η ξανθιά στην κοσμάρα της.
Περνάνε τα χρόνια, μαμά. Όταν ήμουνα παιδί, μου ‘λεγες: “Αύριο που θα σπουδάσεις…”, “Αύριο που θα κάνεις δική σου οικογένεια…” Μ’ έπιανε πανικός με το “αύριο”: Δηλαδή; Σήμερα Δευτέρα. Αύριο Τρίτη εγώ πρέπει να σπουδάσω ΚΑΙ να κάνω οικογένεια! Με καθησύχαζες: “Τρόπος τού λέγειν”. Κι όμως! Δεν ήταν τρόπος τού λέγειν. Στην κυριολεξία έτσι κύλησε η ζωή, μαμά. Μέσα σε μια μέρα περάσανε τόσα χρόνια. Δευτέρα παιδί. Τρίτη γυναίκα. Η γυναίκα τα ‘παιξε. Κουράστηκε. Βουλώνει το στόμα του μικρού κοριτσιού που παλεύει, χτυπιέται, κλοτσάει τα ποδαράκια του, προσπαθεί να φωνάξει, να ακουστεί.
Θέλω να παίξω στο πάρκο! Πάρε με από το χέρι, μαμά!

Πεζά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2004, 248 σελ.

Γεννήθηκα ξανθιά – Έλενα Ακρίτα

Ξυπνητήρι. Σηκώνεται. Η διαδρομή από την κρεβατοκάμαρα στην κουζίνα ατελείωτη. Σκουντουφλάει πάνω στο αυτοκινητάκι. Να το σηκώσει; Τα περισσότερα ατυχήματα γίνονται στο σπίτι. Δεν βαριέσαι. Ο Θεός είναι μεγάλος. Το κλοτσάει παραπέρα. Με μάτια ερμητικά κλειστά, δουλειά δεν γίνεται. Αλλού ο καφές, αλλού τα ράσα του. Γάλατα, ζάχαρες, κούπες, πιατάκια, ένας αχταρμάς. Περιμένει. Μια ηλίθια περιμένει την καφετιέρα να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο της. “Υπομονή”, έλεγε ο πρώην της, “αν δεν ξεράσει η καφετιέρα, αν δεν ακούσεις ένα μπλιαχ, καφές δεν γίνεται”. Ο πρώην. Οι πρώην. Τα πρώην. Σύζυγοι, όνειρα, επενδύσεις, διαψεύσεις, φιλίες. Ανοίγει το ημερολόγιο. Ηλεκτρολόγος. Τηλέφωνο στο σχολείο του παιδιού. Πληρωμή ασφαλίστρων. Ταχυδρομείο για το συστημένο. Κείμενο για την εφημερίδα. Ναι, κείμενο για Τα Νέα. Κομπιούτερ. Βαθιά ανάσα. Κατάδυση. Ακόμα τούτη η νεύρωση, ραγιάδες, ραγιάδες. Λίγο η νεύρωση, λίγο το χαμόγελο, είδες, Παύλο μου; Είδες για πότε μαζεύτηκαν τόσες σελίδες που η μανούλα τις βγάζει και βιβλίο στον “Καστανιώτη”; Όχι, μην τρομοκρατείσαι, αγόρι μου. Σαφέστατα και δεν χρειάζεται να το διαβάσεις.

Αφηγήσεις, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2002, 260 σελ.