Ελενα Πέγκα

Αθήνα-Δελχί-Αθήνα – Έλενα Πέγκα

Στο “Αθήνα-Δελχί-Αθήνα”, το πρώτο μυθιστόρημα της διηγηματογράφου και θεατρικής συγγραφέως Έλενας Πέγκα, η αφήγηση ακολουθεί τρία πρόσωπα που κάνουν μαζί ένα σύντομο ταξίδι στη βόρεια Ινδία, ξεκινώντας από την Αθήνα και επιστρέφοντας σε αυτή. Ταυτόχρονα όμως συμβαίνει και ένα παράλληλο, διπλό ταξίδι, στη ζωή της κεντρικής αφηγήτριας, της Ελληνίδας που ταξιδεύει. Πρόσωπα, εικόνες και μέρη που συναντά θέτουν ερωτήματα γύρω από την ταυτότητά της, τη σχέση της με τη Δύση και την Ανατολή. Είναι το παρελθόν της προσωπικό ή συλλογικό; Τί προσέχει καθώς ταξιδεύει, όποιος και αν είναι ο λόγος της μετακίνησής της ; Ποιά πράγματα αναγνωρίζει ως οικεία ; Φέρει το σπίτι της και το παρελθόν μαζί της ; Της έδωσε το ταξίδι την αίσθηση ελευθερίας που αναζητά ; Με αισθησιασμό και πυκνότητα, με στιγμές που ο λόγος εκτινάσσεται, η συγγραφέας μας συστήνει έναν κόσμο ρευστό αλλά και ανθεκτικό, γεμάτο ανθρώπους που μετακινούνται σε μια γεωγραφία που φαντασιακά ολοένα διευρύνεται.
Το γράψιμο του βιβλίου ξεκίνησε αμέσως έπειτα από ένα ταξίδι στην Ινδία. Το ταξίδι κράτησε δέκα μέρες, αλλά ήταν τόσο αποκαλυπτικό για τη συγγραφέα που εκείνη παρέμεινε σε αυτό, γράφοντας για τις επόμενες χίλιες μέρες.

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2019, 232 σελ.

Πορνοστάρ. Η αόρατη βιομηχανία του σεξ – Έλενα Πέγκα

Ένας νέος άντρας από το Περιστέρι, ο Λάλο, γιος Ελληνίδας πορνοστάρ της δεκαετίας του `80, αναζητά τον Τζακ Ρίο, τον άντρα πορνοστάρ που ήταν παρτενέρ στα γυρίσματα πορνό ταινιών με τη μητέρα του, όταν αυτή ήταν έγκυος και ο Λάλο ήταν έμβρυο μέσα στην κοιλιά της. Για να βρει αυτό το εξαφανισμένο πρόσωπο ξεκινά από τη Σαρωνίδα και την κουζίνα ενός Γερμανού σκηνοθέτη, μπαίνει με ψεύτικη ταυτότητα σε κλινική της Ιταλίας, όπου νοσηλεύεται μια διάσημη Ιταλίδα πορνοστάρ, και καταλήγει στην Αμερική. Εκεί, σε ένα μπάγκαλοου έρχεται αντιμέτωπος με τον άνθρωπο πίσω από τον μύθο, που αν και μοιάζει πολύ κοινός, στα μάτια του Λάλο είναι ο πιθανός πατέρας του. Τα πρόσωπα του έργου ακολουθούν μια ανεξιχνίαστη προσωπική μοίρα. Ανάμεσά τους, ο νεαρός άντρας μοιάζει να παλεύει να προσπελάσει μια άβυσσο, ψάχνει απαντήσεις για την ύπαρξή του, καθώς αναζητά να κλείσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν του.

Θεατρικό, Κάπα Εκδοτική, 2018, 48 σελ.

Φόβος – Έλενα Πέγκα

Ελεύθερη διασκευή για το θέατρο της ομώνυμης νουβέλας του Στέφαν Τσβάιχ

Ο φόβος είναι χειρότερος
από την τιμωρία.
Μικρή ή μεγάλη,
η τιμωρία
είναι πάντα καλύτερη
από το αβέβαιο,
το ατελείωτο του φόβου.

Η Ιρένε, μια νέα γυναίκα, παντρεμένη, έχει ένα νεαρό πιανίστα για εραστή. Κάθε φορά που φεύγει από το σπίτι του εραστή της λέει μέσα της πως είναι η τελευταία φορά. Δε θέλει να διακινδυνεύσει την οικογενειακή ζωή της, το ασφαλές σπίτι της, τα δυο της παιδιά, ούτε να χάσει το σύζυγό της, που της είναι αφοσιωμένος. Την τελευταία φορά που βγαίνει από το σπίτι του εραστή της, στην εξώπορτα, έρχεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο, η ζωή της αλλάζει και οδηγείται σε μια σκοτεινή διαδρομή με αναπάντεχο τέλος.

Θεατρικό, Κάπα Εκδοτική, 2015, 48 σελ.

Γυναίκα και λύκος – Έλενα Πέγκα

Αυτό που ακούμε, αυτό που μυρίζουμε, αυτό που πιάνουμε, αυτό που βλέπουμε καθημερινά δεν είναι παρά ένα απειρο – ελάχιστο μέρος του κόσμου. Η γυναίκα αφήνει πίσω της σύζυγο, φίλους και καριέρα. Ένα απαγορευμένο πάθος την έχει εξαγριώσει. Την έχει κάνει λύκο. Η ευτυχία έχει αγριότητα. Η ηρωίδα τη διεκδικεί μαζί με τη θέση της στον κόσμο.
Θα μπορούσε να είναι μια σύγχρονη Νόρα, θα μπορούσε να είναι η Ωραία του παραμυθιού. Είναι όμως η Ωραία και το Τέρας μαζί… Ποια είναι η φύση της επιθυμίας; Και ποια τα όριά της; Τι γίνεται όταν κανείς τα υπερβεί και αποφασίσει να επιστρέψει στον πρωτόγονο εαυτό του; “Μου λείπει τόσο πολύ που πονάει το σώμα μου”, λέει η Γυναίκα και αφήνεται στο ένστικτο. “Να γίνω ένα ζώο, μεγάλο, δυνατό, άγριο, όλο μύες και ένστικτο”.
Η Έλενα Πέγκα υπογράφει μια σύγχρονη αλληγορία για τον πολιτισμό και την αγριότητα. Ένα παραμύθι με ρεαλιστικό λόγο, με καταστάσεις που θυμίζουν ιστορίες από τα δελτία ειδήσεων και θέμα τη σύγκρουση ανάμεσα στα δύο φύλλα, ανάμεσα στο εγώ και το είναι, ανάμεσα στην ανθρώπινη φύση και τις κοινωνικές συμβάσεις που την περιορίζουν. Μια διαρκής αίσθηση απειλής και αγωνίας σ’ ένα ονειρικό, σχεδόν εφιαλτικό , τοπίο καθορίζει την ατμόσφαιρα του έργου και το σκοτεινιάζει ακόμα περισσότερο.
Η “Γυναίκα και ο λύκος” παρουσιάστηκε τον Μάη το 2014 στο Φεστιβάλ E’crire et mettre en sce`ne aujourd’hui στην Caen, σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου, μετάφραση Δήμητρας Κονδυλάκη, με Γάλλους ηθοποιούς.
Πρώτη παράσταση στα ελληνικά Οκτώβρης 2014, Δημήτρια 2014, Σφαγεία, Θεσσαλονίκη.

Θεατρικό, Κάπα Εκδοτική, 2014, 64 σελ.

Σφιχτές ζώνες και άλλα δέρματα – Έλενα Πέγκα

Γνωστή ως θεατρική συγγραφέας η Έλενα Πέγκα, επανέρχεται με ένα καινούργιο βιβλίο με πεζά. Πρόκειται για μια νουβέλα που αποτελείται από 36 μικρές ιστορίες, τυχαίες ή όχι συναντήσεις ανθρώπων, σε στιγμές που εκτινάσσονται. Με ερωτισμό, μουσικότητα και πυκνότητα λόγου, μας πηγαίνει με μεγάλη ελευθερία σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου, συστήνοντάς μας πρόσωπα που αποκαλύπτονται φευγαλέα, χαρακτήρες έργων και σκηνικά περιβάλλοντα χωρίς έργο.
“Τώρα μοιάζει σκεφτικό το σώμα της, πολύ σοβαρό. Ήμερο, εξημερωμένο. Κατοικίδιο. Οι επιθυμίες μέσα στο σώμα γεννιούνται από τις αισθήσεις, αλλά μέσα στο μυαλό, μέσα στην ψυχή πως; Όπως η μυρωδιά της βροχής στο ποτισμένο χώμα. Και το κακό πως γεννιέται; Κατά λάθος; Από λάθος; … Γεννιέται το κακό ή υπάρχει; Προϋπάρχει. Όπως τα ένστικτα. Όπως αυτό που πιο πολύ από κάθε άλλο προσμένουμε. Και ακόμη δεν έχει συντελεστεί. Θα γεννηθεί; Υπάρχει;”
(“Γυναικείο γυμνό”)
“Τα σώματα στις πυκνές και συγχρόνως διάτρητες, πορώδεις ιστορίες της Πέγκα μας αποκαλύπτονται σε διάφορους χώρους, στάσεις, σχέσεις, χρόνους, ντυμένα ή γυμνά, χαλαρά ή εναγώνια, σκόρπια εκτός σχεδίου, τυχαία ερριμμένα σε έναν ολοσχερώς βιωμένο και μερικές φορές βασανισμένο αισθησιασμό, ο οποίος όμως αποδίδεται ανάλαφρα, με μικρές αδιάφορες κινήσεις, σχεδόν αφελώς. Τούτη η αφέλεια, ή μάλλον αφελής αβεβαιόητα γεννά στοιχειώδεις, και για τον λόγο αυτόν λιτές οξείες οντολογικές παρατηρήσεις. Το νέο βιβλίο της προσφέρει και πάλι μια ανίχνευση ζωής, την ψηλάφηση για ακόμη μια πρώτη φορά της ανθρώπινης εμπειρίας και σκέψης μέσα σε μια γλυκιά, γεμάτη αγάπη ερημιά και αγριότητα, σε κενά γεμάτα από την απουσία χρηστικών νοημάτων και σχημάτων, δημιουργία μιας προζωής, μιας ζωής πριν την κατακερματίσει και συγκολλήσει ο ελεγκτικός καταχρηστικός νους.” – Βασίλης Παπαγεωργίου
Βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών 2012

Διηγήματα, Άγρα, 2011, 79 σελ.

Ποιοι είναι οι καινούργοι μας φίλοι; – Έλενα Πέγκα

Το έργο είναι γραμμένο σαν ένα παραμύθι τύπου “Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων”. Πρωταγωνιστές είναι το Αγόρι (Όγκι) που γέρασε πρόωρα και το Κορίτσι (Μπίκι) που διαρκώς διαμαρτύρεται για τον παραλογισμό του πολέμου. Η δράση ξεκινάει καθώς το Αγόρι (που είναι από τα Σκόπια) αναζητά μια διαφυγή από την πρόσφατη εξορία του στη Βιέννη, και μια περιπέτεια. Μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης του σπιτιού του στη Βιέννη, το Αγόρι μεταφέρεται σε έναν αφηρημένο χώρο και χρόνο, ένα Βαλακανικό τοπίο ερημωμένο από τον πόλεμο. Εκεί συναντά την Μπίκι, και μαζί οι δυο τους έρχονται αντιμέτωποι με μια σειρά από πρόσωπα που επιβίωσαν από την καταστροφή. Συναντούν έναν Άγγλο ρεπόρτερ, ο οποίος δεν αναγνωρίζει πλέον τον εαυτό του μέσα στη φωτογραφία της ταυτότητάς του, έναν σκοπευτή με ένα καλάσνικοφ, ο οποίος θέλει να τους δείξει πώς να σκοτώνουν, τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, τον διευθυντή του ζωολογικού κήπου του Βελιγραδίου, την Μις Σαράγεβο 1993, ένα μέλος ανθρωπιστικής βοήθειας που μισεί την Ρωσία, και τέλος ένα μοναχικό κορίτσι που χρειάζεται τη βοήθειά τους. Τα δυο παιδιά, στην προσπάθεια τους να καταλάβουν τον πόλεμο, εισχωρούν σε ολοένα πιο σκοτεινές καταστάσεις, και χάνουν τον εαυτό τους. Το Αγόρι καταλήγει να μείνει εκεί, δεν θα επιστρέψει. Αντίθετα από ό,τι συμβαίνει με την “Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων”.

Θεατρικό, Νεφέλη, 2006, 94 σελ.

Η Nelly’s βγάζει βόλτα τον σκύλο της – Έλενα Πέγκα

Η Nelly’s έχει βγάλει βόλτα τον σκύλο της και τον χάνει στο μετρό, στο Σύνταγμα. Ψάχνοντας τον σκύλο της έρχεται σε επαφή με τον σημερινό, σύγχρονο κόσμο.
Άνθρωποι περνούν από μπροστά της, πηγαίνουν στις δουλειές τους, την σπρώχνουν, πέφτουν πάνω της, πάνε να της κλέψουν την τσάντα, να της πουλήσουν παράνομα CD. Στα μάτια της φαντάζουν φιγούρες άλλοτε εφιαλτικές, άλλοτε ονειρικές, άλλοτε χορευτικές, άλλοτε αρμονικές, άλλοτε βίαιες. Αισθάνεται μοναξιά, φόβο, επιθυμία, επιτήδευση, δυσαρμονία, έκπληξη, παραφορά. Ήχοι από το μετρό, αναγγελίες, κυλιόμενες σκάλες, θόρυβος, γιγαντοαφίσες που διαφημίζουν προϊόντα παντού, εικόνες, αναμονή, κόσμος έρχεται και φεύγει.

Θεατρικό, Νεφέλη, 2003, 46 σελ.

Όταν χορεύουν οι Go-Go Dancers – Έλενα Πέγκα

Όλοι λείπουν. Σκόρπισαν. Εσύ δεν είσαι εδώ. Πράσινος καναπές. Φως σε αλουμίνιο και πλέξι. Οι γυάλινες καμπύλες των ποτηριών. Τοπία εσωτερικού χώρου. Η γυναίκα χάνει τις αισθήσεις της. Κάθεται ακίνητη μέσα στο κόκκινο. Ο άντρας αντιστέκεται. Δύο πρώην εραστές. Ένταση στο στόμα. Παλεύουμε; Όταν χορεύουν οι go-go dancers. Ο τίτλος παραπέμπει σε κάτι μάλλον ρομαντικό. Όταν χορεύουν τα άστρα. Τί είναι οι go-go dancers; Είναι αυτοί που στη μουσική τα δίνουν όλα. Μετά την πρόσφατη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και το σκόρπισμα των ανθρώπων της μέσα σε σύγχρονες μεγαλουπόλεις, δύο πρώην εραστές και πρώην Γιουγκοσλάβοι συναντιούνται στην Αθήνα. Στη δίνη μιας ερωτικής έλξης που ξυπνά, ανταλλάσσουν επιθυμίες, μυστικά και μνήμες. Το έργο πραγματεύεται μια προσωπική συνάντηση σε δημόσιο χώρο, κατά την οποία μία σημερινή νέα γυναίκα και ένας σημερινός νέος άντρας αξιολογούν τη ζωή τους.

Θεατρικό, Νεφέλη, 2002, 36 σελ.

3-0-1 Μεταφορές – Έλενα Πέγκα

Δύο διαμερίσματα στην ίδια πολυκατοικία αλλάζουν χέρια. Εμείς από την είσοδο της πολυκατοικίας παρακολουθούμε αυτές τις τέσσερις μετακομίσεις, που η καθεμία έχει την δική της ιστορία και το δικό της θέμα. Ο γάμος, ο χωρισμός, τα γηρατειά, η μετανάστευση. Αυτό που συνδέει όλες τις ιστορίες είναι πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι αλλάζουν κατοικία με επιθυμία για καλύτερη ζωή.

Θεατρικό, Νεφέλη, 2000, 95 σελ.

Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα – Έλενας Πέγκα

Μια ξενάγηση στο παραμύθι του Αντερσεν που έχει θέμα του την απάτη και την αυταπάτη. Και με αφορμή το παραμύθι, μια κριτική θεώρηση της ζωής έτσι όπως διαμορφώνεται πάνω στην αλλαγή του αιώνα.

Θεατρικό, Οξύ, 1999, 62 σελ.

Η Καίτε Κόλλβιτς παρουσιάζει μια σύντομη ιστορία της μοντέρνας τέχνης – Έλενα Πέγκα

Θεατρικό έργο για ένα πρόσωπο. Μικρή συνέντευξη από τον Franco Fanelli


Πρόκειται για ένα έργο εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο της Γερμανίδας χαράκτριας Καίτε Κόλλβιτς (1867-1945). Το φάντασμα της Κόλλβιτς εμφανίζεται σε μια γκαλερί στο Σόχο της τωρινής Νέας Υόρκης, καλεσμένο από μια γκαλερίστα που είχε την ιδέα να προσκαλέσει ένα νεκρό καλλιτέχνη για να μιλήσει για τη μοντέρνα τέχνη. Η Κόλλβιτς δεν είναι κατάλληλη να μιλήσει για τα ρεύματα της μοντέρνας τέχνης καθώς δεν τα περακολουθούσε όταν ζούσε, ούτε βέβαια αφού πέθανε το 1945. Ομως ήθελε πολύ να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών. Εικόνες από έργα προβάλλονται σε οθόνες γύρω της, καθώς η ίδια προσπαθεί να μας μεταδώσει τη δική της αίσθηση για την ιστορία, την τέχνη, το θάνατο και τους πολιτισμούς που γεννάει η Γερμανία και η Αμερική. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στα αγγλικά στη Νέα Υόρκη.

Θεατρικό, Νεφέλη, 1998, 64 σελ.

Σκουώς – Έλενα Πέγκα

Στιγμές αντρικές και γυναικείες


Κάθεται γυμνή σε μια ψάθινη πολυθρόνα στη βεράντα. Τρώει ένα ώριμο ροδάκινο και το βλέμμα της παρακολουθεί έναν κομψό κύριο που έχει βγάλει περίπατο το σκύλο του, ένα λυκόσκυλο. Ο κομψός κύριος στέκει και χαζεύει τις δεντροστοιχίες κρατώντας παραμάσχαλα το δερμάτινο τσαντάκι του.
Τώρα εκείνη έχει φάει το ροδάκινο και πιπιλίζει το κουκούτσι του μέσα στο στόμα της. Αφού βεβαιωθεί πως ο κύριος δεν αφήνει το βλέμμα του να υψωθεί πέρα από τις κορυφές των δέντρων προς τη βεράντα όπου κάθεται γυμνή, βγάζει το κουκούτσι από το στόμα. Το βάζει μέσα της ανοίγοντας για μια στιγμή τα πόδια της και αμέσως ξανακλείνοντάς τα.

Πεζά, Άγρα, 1997, 89 σελ.

Βαλς εξιτασιόν – Έλενα Πέγκα

Το Θέατρο του Νότου ανέθεσε στην ταλαντούχο νέα συγγραφέα Ελενα Πέγκα να δημιουργήσει ένα κείμενο βασισμένο χαλαρά στη ζωή και το έργο του Γιάννη Κωνσταντινίδη (1903-1984). Η πολυδιάστατη προσωπικότητα του μεγάλου μας συνθέτη, ο οποίος όπως είναι γνωστό έγραψε σοβαρή μουσική με το πραγματικό του όνομα, αλλά ως Κώστας Γιαννίδης συνέθεσε μερικά από τα αριστουργήματα του νεότερου ελληνικού τραγουδιού, κατοικεί το έργο της Πέγκα με τη διπλή του υπόσταση και ξανασυναντά τόπους, ανθρώπους και γεγονότα της ζωής του – και όχι μόνο. Η μητέρα του συνθέτη, αλλά και ο ίδιος σε τρεις διαφορετικές ηλικίες, συνυπάρχουν με ιστορικά αλλά και φανταστικά πρόσωπα που στοίχειωσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη μοίρα του συνθέτη, αλλά και την Ευρώπη μιας ολόκληρης εποχής.
Το έργο, μια ελαφρότατη αλλά διεισδυτική και γοητευτική ελεγεία για τη ζωή, το θάνατο, τη δημιουργία, κι ένας φόρος τιμής από τη νέα γενιά στη φυσική ευγένεια ενός άλλου κόσμου που έφυγε για πάντα, είναι πλημμυρισμένο από τη μουσική του Γιάννη Κωνσταντινίδη και τα τραγούδια του Κώστα Γιαννίδη, που αποδίδονται ζωντανά από τους ηθοποιούς και πενταμελή ορχήστρα.

Θεατρικό, Νεφέλη, 1997, 85 σελ.

Αυτή θερινή – Έλενα Πέγκα

Οι εποχές, οι μέρες, οι μήνες, οι ημερομηνίες, οι χρονολογίες, όλοι οι αριθμοί που αλλάζουν είναι ταχύτητες που αλλάζουν. Με πηγαίνουν και με φέρνουν σ έναν χώρο με πολλούς διαδρόμους και πολλά ανοίγματα. Κινούμαι με κλειστές κινήσεις σε ψυχρό κενό αέρα. Παρασέρνω πανσέληνους και πράσινες μπίλιες – όλες μικρές και στρογγυλές. Με κάθε κίνησή μου κομματιάζομαι σε λέξεις χωρίς συγκεκριμένο ήχο και συγκεκριμένο σχήμα. Βουτάω. Οι λέξεις είναι παφλασμοί. Πράσινες μπίλιες πέφτουν μέσα στη γυάλα. Οι πράσινες μπίλιες μεγαλώνουν. Μαζί τους μεγαλώνει και η γυάλα και το πορτοκαλί χρυσόψαρο. Μπαίνει μια πανσέληνος και υπαινίσσεται κάτι ακατάλληλο. Σπάει η πανσέληνος και το εσωτερικό της χύνεται μέσα στη γυάλα με το χρυσόψαρο. Σαν αυγό. Ξεχάστηκα κολυμπώντας μέσα στον κρόκο της.

Πεζά, Άγρα, 1986, 29 σελ.