Κατερίνα Ασημακοπούλου

Μια σακούλα καραμέλες – Κατερίνα Ασημακοπούλου

ΕΙΠΕΣ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ
Είπες, να δώσουν οι θεοί να υποχωρούμε με χάρη.
Να είναι ο πυρήνας μας διαβρωτός,
να ζήσουμε πολλούς ωραίους θανάτους.
Να ‘ναι η νύχτα σκοτεινή κι η μοναξιά πελώρια,
γίγαντας να ‘ναι, να μας κρατά στο χέρι της μικροσκοπικούς,
σαν φύλλα βασιλικού, σαν πράσινα φιλιά.
Να μας γλείφουν οι ενοχές, όπως οι θάλασσες τα βράχια,
Κι εμείς εκεί, να στέκουμε ακίνητοι, μαγεμένοι.
Να γίνουμε αστέρια που έκρυψαν τα σύννεφα,
να ξύσουμε από πάνω μας κάθε χάδι
που κρεμάστηκε ποτέ από τον λαιμό μας.

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ
Θέλει θάρρος να πεθαίνεις.
Μα, να συνοδεύεις έναν άνθρωπο που πεθαίνει θέλει περίσσευμα ζωής.
Να του κρατάς το χέρι μέρες, μήνες, χρόνια.
Να τον βλέπεις να κυλάει αργά στο σκοτάδι.
Να βλέπεις τη μνήμη να φεύγει από τα μάτια του.
Να τον σηκώνεις σαν να ήταν ένα φυλλαράκι.
Θέλει πολλή ζωή, θέλει ανοιχτή ψυχή
Θέλει δυο πόδια πιο γερά από κορμούς δέντρων.
Γι` αυτό, μαμά,
κι επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που απλώνεις το κορμί σου
για να περπατήσουν μαλακά πάνω του εκείνοι που φεύγουν,
γι` αυτό λάμπεις
κι εκείνες τις μέρες που νομίζεις πως δεν είσαι όμορφη
και γι` αυτό λάμπεις
όλες τις μέρες.

ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟ
Αν αλλαξοπιστήσω, τι θα γίνουν οι αμαρτίες μου
Αν πάψω να πιστεύω σ’ εκείνο το βράδυ που πρώτη φορά με άγγιξες
πού θα προσεύχομαι;
Πού θ’ αφιερώνω τα πρωινά
ποιανού το αίμα και τη σάρκα θα μεταλαμβάνω;
Άπιστη θα γυρνώ
σαν να μην σκότωσα ποτέ για σένα.
Κι εσύ πάνω στο σταυρό κανέναν δε θα βρεις να συγχωρέσεις.

Ποίηση, Μελάνι, 2016, 54 σελ.