Κυριακή Αν. Λυμπέρη

Το ωραίο το φτιάχνεις – Κυριακή Αν. Λυμπέρη

ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΤΟ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ
Είναι που ήθελα να είμαι με τους καλύτερους.
Κι έτσι κάποτε παρέδωσα
στο νοτιά τα μυστικά μου ανοίγματα
ακόμα η πνοή του περισσεύει στο στόμα μου
όμως κάθε ωραίο κάποτε τελειώνει.
Το ωραίο το φτιάχνεις, δεν υπάρχει από μόνο του·
μου έλεγε η εσωτερική αδελφή μου.
Ό, τι έχασες μπορείς να το ξανακερδίσεις·
ό, τι σου πήραν, σπείρε να φυτρώσει καινούριο.
Λοιπόν τον κήπο τώρα να καλλιεργήσω
να φύγουν τ’ αγριόχορτα
και να κοπούνε όλα τα ξερά, ανάμεσα
σε σάπιους σπόρους άνοιξη να μελετάω.
Κι ίσως η αιωνιότητα μού κάνει χάρη
ίσως ο Άδης να με λυπηθεί
μπορεί κι ο νοτιάς να καταθέσει
στο τέλος παράσημα στις πατούσες μου.

Ποίηση, Εκδόσεις των Φίλων, 2019, 56 σελ.

Ορμητικοί οι φθόγγοι ως το χάνομαι – Κυριακή Αν. Λυμπέρη

«Όλη τη νύχτα ψώνιζα δαχτυλίδια για τα χέρια·
τι σήμαινε λοιπόν αυτό
το σώμα ζητούσε τις δεσμεύσεις του;
Μα είχα ήδη βαθιά τον αρραβώνα με τ’ αστέρια
πώς να δθώ αλλού χωρίς
να παραδώσω την αθωότητα στα σκυλιά;
Νύφη της μοναξιάς
αρμένιζα στους ουρανούς
τυλιγμένη στα εξομολογητικά μελάνια μου.
Και μόνο το πρωί συμπονετικό
τον κάματό μου ελεούσε με τον ύπνο.»

Γραφή πορείας. Λυρικές εξομολογήσεις, κατά κανόνα ευσύνοπτες, με διακριτές παραλλαγές σε μορφή και περιεχόμενο. Τυπικές ενός και μόνου αδικαίωτου πάθους. Βιωματικό κεκτημένο. Στον αντίποδα της πόζας, της δήθεν έκφανσης, της εμφανώς ποιητικίζουσας συμπεριφοράς. Το ποίημα κατατίθεται δηλαδή μόνον αν έχει να δείξει κάτι. Πειστικά τα περί απομονώσεως του ποιητικού υποκειμένου, του αυτοεγκλεισμού του, της επακόλουθης στέρησης, του δεδηλωμένου ψυχοπνευματικοσωματικού κενού. …
Η ποίηση της Κυριακής Λυμπέρη μοιάζει να είναι ένα κομμάτι φυσικού κόσμου, σαν να βλάστησε όπως το δέντρο, να αναζητά την τροφή με το ένστικτο του ζώου, να καθοδηγεί τα βήματά της στο δάσος με την άνεση του θηρίου. (Γιώργος Βέης, bookpress.gr, 18/9/2017)

Ποίηση, Εκδόσεις των Φίλων, 2017, 48 σελ.

Ζητήματα ύψους – Κυριακή Αν. Λυμπέρη

ΜΕ ΑΓΡΙΑ ΒΟΤΑΝΑ
Αγκάθια μες στο δάσος μου·
εύκολα σκίζεται το δέρμα·
και να, ένας ελέφαντας ξαφνικά που πετά,
ομπρέλες χάρτινες για θερινές βροχές.
Όχι. Δε θα μετακομίσουμε αλλού.
Μοιάζουν ωραία βέβαια τα βράδια στη σελήνη,
αθώα είναι η ιστορία εκεί πάνω,
τα λάθη μόνο για τους βράχους.
Κι αν καμιά φορά μετράω τα ύψη,
είναι τα βάθη που συλλογιέμαι.
Κι αν ρίχνω δίχτυα για πουλιά,
είναι γιατί με θέλγουν τα φερσίματά τους,
του κότσυφα ο κελαηδισμός
και ο χτύπος του φτερού.
Αν μ’ αγαπάς, να ξέρεις πως κρατώ
κάποιας αόρατης πόρτας τα κλειδιά.
Εδώ μπαινοβγαίνω πάντα μόνη.
Στον πόλεμό μου μ’ αίματα,
στα σπλάχνα με πληγές
και στο υφαντό μου το πανί
με υπομονή Πηνελόπης.
Και αν ακούσεις ουρλιαχτό,
να με πονάς, αλλά μη ζητήσεις
να επιστρέψω αμέσως, ώρες που
με άγρια βότανα το αίμα μου τροφοδοτώ.
Μα όταν βγαίνω από εκεί,
πόσα κομμάτια ουρανού
μπορώ και θέλω να χαρίζω!

Ποίηση, Τυπωθήτω, 2015, 64 σελ.

Το κάλλος και το τραύμα – Κυριακή Αν. Λυμπέρη

Κάθε βραδάκι
πάλι ναυλώνω το καράβι μου
καλώ ανέμους για καλά ταξίδια
σε κύματα χαριτωμένα να γλιστρώ
κάτω από χρυασεφένιους ουρανούς.
Ο Ποσειδώνας με τα γένια φύκια του
και με αστερίες σκουλαρίκια
στην αφθονία της χάρης του με βάζει
οι Νηρηιδες στη θαλάσσια γύμνια τους
περιδινίζουν τις ατολμίες
υφαίνουν δέρματα ψαρίσια ανθεκτικά
και δυο δελφίνια πάντα ακολουθούν
για το καλό και για την ευτυχία
(Ο Αναστάσιος και η Ευαγγελία).
Ψυχή μου του ωκεανού
σε παραδίνω στις αβύσσους των υδάτων
να βαφτιστείς, να μυρωθείς
να ανδυθείς αγνή στο φως το πρωϊνό.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2012, 68 σελ.