Μαίρη Σέλλεϋ

Φρανκενστάιν ή ο σύγχρονος Προμηθέας
Η ζωή και ο θάνατος φάνταζαν στα μάτια μου σαν όρια ιδεατά, τα οποία θα έπρεπε να σπάσω για να μπορέσω να κατακλύσω τον σκοτεινό μας κόσμο μ’ έναν χείμαρρο φωτός.
Ένα νέο είδος θα με λάτρευε ως δημιουργό του και πηγή της ζωής του, ενώ πολλά ευτυχισμένα και υπέροχα όντα θα όφειλαν την ύπαρξή τους σ’ εμένα”.
Ο νεαρός επιστήμονας Βίκτορας Φρανκενστάιν, ωθούμενος από τον άσβεστο πόθο για γνώση και από τις εμμονές του για τις θεωρίες γύρω από τη δημιουργία της ζωής, ανακαλύπτει το μυστικό που τον καθιστά ικανό να ενσταλάζει ζωή στην άψυχη ύλη.
Δημιουργεί στο εργαστήριό του ένα πλάσμα χρησιμοποιώντας ανθρώπινα μέλη.
Σύντομα, όμως, διαπιστώνει ότι πρόκειται για ένα τέρας και το εγκαταλείπει.
Το τέρας έχει ευαίσθητη ψυχή, αλλά η όψη του τρομάζει τους ανθρώπους.
Θέλοντας να μάθει την αιτία της ύπαρξής του, αποφασίζει να βρει τον δημιουργό του.
Η περιπλάνησή του θα το οδηγήσει από τις χιονισμένες κορυφές των Άλπεων και τους παγετώνες της Ελβετίας μέχρι τις παγωμένες θάλασσες της Αρκτικής και τις απαρχές της Δημιουργίας.
Πώς ο άνθρωπος χειρίζεται τη γνώση και χρησιμοποιεί την επιστήμη για να ανατρέψει το πεπρωμένο του;
Από πού πηγάζει το κακό;
Ερωτήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα εδώ και αιώνες και καθιστούν το μυθιστόρημα της Μαίρης Σέλεϊ τόσο σημαντικό όσο και γοητευτικό.

Ο τελευταίος άνθρωπος
Το προφητικό μυθιστόρημα της μεγάλης Αγγλίδας συγγραφέως, που παρέμεινε επί 182 χρόνια στη σκιά του Φρανκεστάιν.
Ανέβηκαν τον απότομο βράχο, αλλά το σκοτάδι τους επέτρεπε να δουν μόνο τις λευκές κορυφές των κυμάτων, ενώ τα ουρλιαχτά του ανέμου αναμειγνύονταν σε τρομερή συμφωνία με τα άγρια κύματα. Η φοβερή ώρα της νύχτας, η απόλυτη απειρία πολλών, που ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν ξαναδεί τη θάλασσα, οι γοερές κραυγές των γυναικών και τα κλάματα των παιδιών έκαναν μεγαλύτερη τη φρίκη του ορυμαγδού. Όλη την επόμενη μέρα συνεχίστηκε το ίδιο σκηνικό. Όταν διαδέχτηκε την πλημμυρίδα η άμπτωτη, η πόλη έμεινε στεγνή. Αλλά στην άνοδό της, ανέβηκε ακόμη ψηλότερα από την προηγούμενη νύχτα. Τα πελώρια πλοία που κείτονταν σαπίζοντας στους δρόμους στροβιλίζονταν από τα αγκυροβόλιά τους και, σπρωγμένα από τα κύματα, συνθλίβονταν πάνω στα βράχια. Τα σκάφη στο λιμάνι εκσφενδονίζονταν στη στεριά σαν θαλάσσια φύκια, κι εκεί συντρίβονταν από τα θεόρατα κύματα που έσκαγαν στην ακτή.
Πλανήτης Γη, 2090 μ.Χ. Μια επιδημία αφανίζει το ανθρώπινο γένος, ενώ τα πολιτικά πάθη και οι συνεχείς πόλεμοι -μεταξύ των οποίων και ο πόλεμος της Ελλάδας για την επανάκτηση της Κωνσταντινούπολης- καταστρέφουν κάθε προσπάθεια αντίστασης στις εκδικητικές δυνάμεις της Φύσης.

Ματίλντα
“Τη μοίρα μου τη διαμόρφωσε η ανάγκη, μια εφιαλτική, αδήριτος ανάγκη. Χρειάζονταν χέρια πιο δυνατά από τα δικά μου· πιστεύω μάλιστα πως καμία ανθρώπινη δύναμη δεν θα μπορούσε να σπάσει την άθραυστη αλυσίδα που μ’ έδεσε -εμένα που κάποτε η έννοια της ζωής ισοδυναμούσε με τη χαρά και τα μόνα αισθήματα που με διακατείχαν ήταν αγάπη και καλοσύνη- στη δυστυχία που θα τελείωνε, και τώρα πρόκειται να τελειώσει, στον θάνατο.”
Η “Ματίλντα” ήταν το δεύτερο, μετά τον “Φρανκενστάιν”, έργο της Mary Shelley και γράφτηκε κι αυτό την εποχή που ζούσε ακόμα με τον άντρα της, τον ποιητή Percy Bysshe Shelley, στην Ιταλία. Όταν το έργο ολοκληρώθηκε, το 1820, το έστειλε με τη φίλη της Mary Gisborn στον πατέρα της William Godwin, για να εκδοθεί· ο Godwin ταράχθηκε από το θέμα του, που αφορούσε μια, έστω και φανταστική, αιμομιξία. Σύμφωνα με τη Mary Gisborne (Maria Gisborne and Edward Williams, Shelley’s Friends, Their Journals and Letters, ed. Frederick L. Jones, Norman, 1951, p. 44), ο Godwin της δήλωσε πως το βιβλίο δεν ήταν δυνατόν να εκδοθεί παρά μόνον αν γραφόταν πρόλογος, όπου θα υπήρχε σαφής διευκρίνιση ότι δεν είχε στην πραγματικότητα συντελεστεί αιμομιξία.
Δεν έστειλε ωστόσο το έργο για να εκδοθεί (αν και δεν είχε καθόλου διστάσει να στείλει προς έκδοση το έργο της γυναίκας του και μητέρας της Shelley, Mary Wollstonecraft, Maria, εξίσου προκλητικό για τα ήθη της εποχής, μια και το θέμα του ήταν η μοιχεία) και δεν επέστρεψε το χειρόγραφο στην κόρη του παρά τις επανειλημμένες περί αυτού οχλήσεις της.
Το έργο εκδόθηκε τελικά το 1959.

Ο θνητός αθάνατος. Ο διάδοχος των Μοντόλφο. Φερδινάνδος Έμπολι
Μα είμαι όντως αθάνατος; Επί τριακόσια τρία χρόνια έθετα συνεχώς στον εαυτό μου αυτό το ερώτημα, και απάντηση δεν έπαιρνα. Κάποια μέρα – μέρα σημαδιακή – ανακάλυψα μιαν άσπρη τρίχα ανάμεσα στις καστανές μπούκλες μου. Αυτό σίγουρα σημαίνει πως γερνώ. Αλλά μπορεί κιόλας να ήταν εκεί κρυμμένη τριακόσια χρόνια. Κάποιοι ασπρίζουν εντελώς πριν φτάσουν τα είκοσι.
Θα πω την ιστορία μου και ας κρίνει ο αναγνώστης τι συμβαίνει πραγματικά, θα πω την ιστορία μου. Να, λοιπόν, που μηχανεύτηκα έναν τρόπο να περάσω μερικές ώρες μιας αιωνιότητας που άρχισε να καταντά αφόρητη. Για πάντα! Γίνεται τέτοιο πράγμα; Να ζήσεις για πάντα!»
“Ο Θνητός Αθάνατος”, “ο Φερδινάνδος Έμπολι” και ο “Διάδοχος των Μοντόλφο” είναι τρεις ιστορίες που γράφτηκαν στην διάρκεια δέκα πέντε σκληρών για την Μαίρη Σέλλεϋ χρόνων, και συνδέονται με την αγωνία της συγγραφέως να επιβεβαιώσει την απόλυτη αξία του έρωτα, στον οποίο πρόσφερε τον εαυτό της χωρίς όρους, χωρίς καν να υπολογίσει την ίδια της την ζωή.

Ευφρασία
Μια ελληνική ιστοριά
Τα Χριστούγεννα του 1836, τέσσερις φίλοι ξεκινούν από το Μπράιτον με προορισμό τον οικισμό του Λούις. Μια χιονοθύελλα όμως θα υποχρεώσει την άμαξα να σταματήσει και θα καθηλώσει την παρέα
στη μέση της διαδρομής. Με αφορμή την ταλαιπωρία τους, ένας από τη συντροφιά φέρνει στη μνήμη του το παρελθόν και αρχίζει να διηγείται μια ιστορία. Μια ιστορία που έζησε ο ίδιος, όταν βρέθηκε στην Ελλάδα για να πολεμήσει για την ανεξαρτησία της χώρας και τα ιδανικά που πρέσβευε η απελευθέρωση.
Το διήγημα “Ευφρασία: Μια ελληνική ιστορία” πρωτοδημοσιεύτηκε το 1839 στο περιοδικό “The Keepsake” και θεωρείται από τις καλύτερες μικρές ιστορίες της Μαίρης Σέλλεϋ.

Πηγές: BIBLIONET, Wikipedia, Κάκτος, Μίνωας, Κυαναυγή, Ελληνικά Γράμματα, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, Ηλέκτρα, Ερατώ

Related posts:

Πίτερ Έϊμπραχαμς Τζέφρι Αρτσερ Ντίνο Μπουτζάτι (1906-1972) Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι Τζορτζ Οργουελ (1903-1950) Καζούο Ισιγκούρο Μάικλ Κράιτον (1942-2008) Αλμπερτ Αϊνστάιν (1879-1955) Χάνα Κεντ – Hannah Kent Χανς Κρίστιαν Αντερσεν (1805-1875)