Η αγάπη της για τη μουσική την οδήγησε σε μακροχρόνιες μουσικές σπουδές, Αρμονία και πιάνο, αποφοιτώντας μάλιστα με βαθμό ”Άριστα”. Από τα μαθητικά της χρόνια ακόμα, ξεκίνησε δειλά δειλά να εκφράζει τα συναισθήματά της σε μικρά τετράστιχα με ρίμα, ελευθερώνοντας τοιουτοτρόπως τις σκέψεις της. Έκτοτε δεν σταμάτησε να γράφει ενώ αργότερα παραμέρισε τις μουσικές σπουδές της και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην ποίηση και στη συγγραφή, επικοινωνώντας ιδέες και εσώτερες ανησυχίες για κοινωνικά ζητήματα, με έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις. Σήμερα αρθρογραφεί σε κάποιες διαδικτυακές σελίδες όπου έχει την δυνατότητα δημοσιεύει και να μοιράζεται την ποίηση της με ένα ευρύ κοινό. Έχει εκδώσει ένα πόνημα κοινωνικού περιεχομένου με τίτλο “Προβληματισμοί και διαπιστώσεις” και τις ποιητικές συλλογές, “Ποιητικά στροβιλίσματα” και “Στου νότου τα προστάγματα”.
Ποιητικά στροβιλίσματα (2017), Γρηγόρη
Στου νότου τα προστάγματα (2020), Όστρια Βιβλίο
Στου νότου τα προστάγματα – Στέλλα Ζωγράφου
…Στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Όλα κατακτώνται.
Για τον λόγο αυτό έχουν αξία.
Αν δεν ανέβεις στο βουνό
πώς θα δεις τη θέα;
Χωρίς αγώνα τι ακριβώς ζητάς
ν’ απολαύσεις;
Δούναι και λαβείν τα πάντα.
Τίποτα δε χαρίζεται…
Ποίηση, Όστρια Βιβλίο, 2020, 126 σελ.
Ποιητικά στροβιλίσματα – Στέλλα Ζωγράφου
Ο μεγάλος νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης υποστήριζε πως “η αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, μόνο μεσ’ από τα καθάρια νερά της μοναξιάς κι η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο μεγάλες”. Τεράστια αλήθεια τα λόγια του ποιητή.
Ο ποιητής αντιπαλεύει με τις αντάρες της ψυχής. Καλείται να ξορκίσει τους δαίμονές του. Να περάσει στην αντίπερα όχθη. Να απενοχοποιηθεί. Να δει μόνος του την αλήθεια κατάματα.
Είναι εκείνος ο οποίος άγεται και φέρεται.
Περνάει δια πυρός και σιδήρου.
Γίνεται ολοκαύτωμα και λύτρωση.
Θρηνεί και χαίρεται.
Λυγίζει κι αντρειεύεται.
Απορρίπτει και δέχεται.
Η πένα χρειάζεται να τολμά. Να είναι όχι μονάχα συναισθηματική, μα και αντικειμενική. Να καυτηριάζει,αλλ ά και να επιβραβεύει. Να είναι κυνική,μα και διαλλ ακτική. Εκτός από τα φτερά που έχει για να πετάει, τής πρέπει να έχει και την υπομονή ν’ακούει.Να τη χαρακτηρίζει η διάκριση του “φαίνεσθαι” από το “είναι”.
ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
Εμείς είμαστε παιδιά της μουσικής και του φωτός.
Ενίοτε, γινόμαστε Κυρηναίοι, κουβαλώντας αιματοβαμμένους σταυρούς
και αφουγκραζόμενοι εξασθενημένες ανάσες κακούργων.
Μέσα από Πραιτώρια και Γολγοθάδες δίνουμε άφεση αμαρτιών σε ληστές και Ιούδες.
Συνοδοιπόροι στον έρωτα του Πάρη,
κραυγή στα δάκρυα της Ελένης.
Γονυπετείς ικέτες εν τω μέσω ναών για τα καταδυναστευόμενα δίκαιά μας.
Κραυγές από παιδομαζώματα.
Θρηνοτράγουδα πάνω σε νεκροκρέβατα ηρώων.
Ιαχές στους παιάνες της νίκης.
Αχθοφόροι διαμαντοσμιλεμένου σεντουκιού βαριάς πολιτιστικής κληρονομιάς.
Στεναγμοί στο μοιρολόι του Παλαιολόγου.
Στάχτη στα αποκαϊδια της Σμύρνης.
Κάτω από το κατατρεγμένο μας γονίδιο γονατίζει η υφήλιος.
Ποίηση, Γρηγόρη, 2017, 72 σελ.
Πηγές: Biblionet, Όστρια Βιβλίο, Γρηγόρη
