Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στο περιοδικό “Πανσπουδαστική” (Απρίλιος 1962). Το πρώτο του βιβλίο “Μυθολογία του δάσους” (1962), χαρακτηρίστηκε από την κριτική “σαν μια παρουσία από τις σπανιότερες μέσα στην παραγωγή των νεοτέρων” (περ. “Διάλογος”, τχ. 2, Θεσσαλονίκη 1962). Για το δεύτερο βιβλίο του “Τα παροράματα” (1968), ο Οδυσσέας Ελύτης παρατήρησε: “σπάνια το ποιητικό πρόβλημα αντιμετωπίζεται με τόση σοβαρότητα”. Το 2006 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το βιβλίο του “Ανιπτόποδες και Σφενδονήτες”. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά από τον George Thaniel (Γιώργο Δανιήλ).
Ο Τάσος Γαλάτης υπηρέτησε ως φιλόλογος σε διάφορα σχολεία του εσωτερικού και του εξωτερικού.
Τα χαράγματα
Περιέχει τις ενότητες: “Χιόνια”, “Πετροπόλεμος”, “Ο κάλλιστος κόσμος”, “Βέβηλον έπος”, “Κατά τον Ιλισόν” και “Τα χαράγματα”.
ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙ
“Παις ο αιών”
Ηράκλειτος
Μα κι όταν είδα κόκκαλά σου γεγυμνωμένα
κι εννόησα επιτέλους το θάνατο
κι εννόησα στο ανοιξιάτικο ψιχάλισμα
την πανουργία του καιρού
δε λοξοδρόμησα στο μονοπάτι με τα κυπαρίσσια,
πήδηξα πάλι την ξερολιθιά
που χώριζε τους τάφους απ’ το κύμα
κι εκεί στην άκρη του νερού
άρχισα να ξεδιαλέγω τα βότσαλα
και τα σπασμένα κεραμίδια
σαν άλλοτε που παραβγαίναμε
ποιος θα ρίξει περισσότερες ξυστές
στης θάλασσας τη ράχη.
Έτσι μεσ’ στον αιώνα
βρήκα το παιδί να παίζει
γι’ αυτό και δεν χρειάστηκε
ποτέ να λογαριάσω
ανάμεσα στα μνήματα και το νερό
σε ποιον ανήκε η βασιλεία.
(από την ενότητα: “Ο κάλλιστος κόσμος”)
Ο σημειωμένος
ΔΙΚΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ
Βραχύ, βραχύ, μακρόν – ή μάλλον όχι
μακρόν, βραχύ, βραχύ· τι ποιητής αλήθεια
να μπερδεύω τους ανάπαιστους με τους δακτύλους·
ορισμένως, το ηρωικό εξάμετρο δεν μου ταιριάζει
μόλις ξεκινήσω με το πρώτο βήμα πέφτω και τσακίζομαι
και τι να πω για τ’ αναρίθμητα μελικά και χορικά
τις σαπφικές και τις πινδαρικές στροφές,
εδώ σηκώνω τα χέρια, παραιτούμαι.
Μα εγώ ξέρω ποια είναι η κλίση μου
γνωρίζω αρκετά το φυσικό μου
ακούω τους φαρμακωμένους ίαμβους της Ιοκάστης
όταν πασχίζει να διασκεδάσει
τα τρομαγμένα όνειρα του Οιδίποδα
και αυτόν τυφλό την ίδια μέρα κιόλας
να καταριέται τον Κιθαιρώνα που τον δέχτηκε
κι εκεί στη χλαλοή της μάχης
πίσω από την απειλητική όψη του Τειρεσία
βλέπω ξάφνου τα φλογισμένα βέλη του Καπανέα
να τρυπούν τα τείχη της Καδμείας
πέφτουν οι πύργοι της Καδμείας, σωριάζονται στο χώρα,
έπεσαν, δεν λογχίζουν πια τον ουρανό
κι απομένει μόνο να σκεπάζει τον ορίζοντα του τρόμου και του ποιήματος
το παγωμένο πρόσωπο του Πολυνείκη
κι η Αντιγόνη σκέλεθρο να ραίνει με μια φούχτα χώμα τα μαλλιά του
ενώ μες στις φωτιές και τους καπνούς σαν σπίθες σβήνουν
και σαν πυροτεχνήματα ευτελή
δάκτυλοι και ανάπαιστοι, ίαμβοι και τροχαίοι
τα ινδάλματα και τα φαντάσματα των ποιητών.
Ανιπτόποδες και σφενδονήτες
ΤΟ ΑΣΦΑΛΕΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ
Από τότε που κρυφαγκάλιασα τη Μινοδίκη
και της έδωσα αιώνιους όρκους
στο κατώϊ του γερ` Αναστάση στη Χούτσαινα
λίγα δεν έγιναν σ` αυτή την οικουμένη.
Γκρεμίστηκαν βασίλεια, πάτησαν το φεγγάρι
σκοτώσανε τους Κένεντυ και αυτοκτόνησε η Άρτεμη
που αγάπησε θανατερά έναν αλλόφυλο
τον άπιστο Βιθέντε.
Γίνηκαν κι άλλα πιο τρομερά, πιο αβάσταχτα
μα εγώ δεν πρόδωσα ποτέ τη Μινοδίκη μου
η εντάφια πέτρα της που σφράγισε τα χρόνια μου
βεβαιώνει το ασφαλές του λόγου.
Κάθοδος
Η ΚΑΘΟΔΟΣ
Τώρα πια έχω συνηθίσει την καθημερινή μου κάθοδο
στον Άδη
κι όταν τα είδωλα του πατέρα και της μάνας μου
με πλησιάζουν και ρωτούν με αγωνία
τι γυρεύεις εδώ κάτω δύστυχε,
ποιος δαίμονας σε σπρώχνει να παρατήσεις το φως του
ήλιου
και ψάχνεις μάταια να ζωντανέψεις σκιές ανώφελες,
πρόσεχε αγόρι μου μη σε μαγέψουν τα σκοτάδια.
Το φως του κόσμου
Ο ΚΑΠΝΟΣ
Έλα καλέ μου γέρο
γείρε στην αγκαλιά μου τώρα
στηρίξου στο στρεβλό ραβδί σου κι ας διαβούμε αντάμα
τη γέφυρα του αόρατου Ιλισσού.
Έλαμπαν κάποτε τα κάτασπρα μαλλιά σου
σαν τον έβενο νυχτερινά,
τώρα το μάθαμε κι οι δύο μας
ότι και η ομορφιά είναι θνητή
και η αλήθεια ένας καπνός
από τη φωτιά που έχει παγώσει.
Νυχτερινή οξυγραφία
ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗΣ
ναι τώρα ξέρω, τι θα ‘θελα να γίνω
αν ήτανε βολευτό να ξαναρχίσω
Ας χαίρονται οι άλλοι γαλόνια και σειρήτια
ας θυμιατίζουνε τη ματαιότητά τους
με τις δεσποτικές τους αγιαστούρες.
Εγώ το μόνο που πεθύμησα για τα στερνά μου έστω
είναι να γίνω ένας άξιος του ονόματος ρακοσυλλέκτης
μήπως και περισώσω έτσι από τη χωματερή του αιώνα
τα ξεσκλίδια του ’21, την Καλογραίζα του ’45
τα ράκη του αλλοτινού κόσμου.
Μονάχα τα δικά τους κουρέλια
μπορούν σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς
να ντύσουνε την ποίηση.
Μέμνησο
ΜΕΜΝΗΣΟ
Ποτὲ δὲν βαρυγκόμησα γιὰ τὴν θνητότητά μου,
ὅμως γιατὶ μοῦ εἶναι πεπρωμένο κάθε στιγμὴ
στὸν ὕπνο καὶ στὸν ξύπνο, στοῦ πόθου τὴν ἀγρύπνια
στὴ λησμονιὰ τῆς ἡδονῆς
ν᾽ ἀκούω διαρκῶς τήν ἴδια ὑπενθύμιση
«Μέμνησο, γεννήθηκες θνητὸς»
πάντοτε καὶ παντοῦ ἡ ἀνειρήνευτη ἐντολὴ
ἀκόμη κι ὅταν μ᾽ἔκαιγε ὁ ἥλιος τοῦ μεσημεριοῦ
ἤ τὶς πληγὲς μου δρόσιζαν τὰ κύματα τοῦ Αἰγαίου
μέμνησο, ποτὲ μη λοσμονείς
τη σφαγή των νηπίων, τόν Γολγοθᾶ, τὴν Σταύρωση
καὶ ὅσα χάραξαν τὰ χρόνια σου
τὴν καταφρόνια, τοὺς διωγμοὺς, τὰ ὁλοκαυτώματα,
λὲς κι εἶμαι ὁ μοναδικὸς ὑπεύθυνος
γιὰ τὰ σκοτάδια τῆς ἱστορίας.
«Μέμνησο», λὲς κι εἶμαι ὁ Μέγας Βασιλεὺς
καὶ πρέπει νὰ σχεδιάζω ἄγρυπνος τὴν ἐκδίκησή μου
γιατὶ γεννήθηκα θνητός.
Ο κάλλιστος κόσμος – Τάσος Γαλάτης
Ο Τάσος Γαλάτης γράφει ποίηση σπάνιας ρυθμολογίας και ταπεινότητας. Συναντιέται και ταυτίζεται συναισθητικά με τους σπουδαίους προγόνους του, τους ανώνυμους των μύθων και της ιστορίας: από τον τυφλό Οιδίποδα μέχρι τα ξυπόλυτα παιδιά του Ηράκλειτου, τους τελευταίους Βυζαντινούς και τους ήρωες του Εικοσιένα. Με πρόσχημα τη δική του οδοιπορία -Φάληρο, Καλογρέζα, Νέα Ιωνία- ανασταίνει, όπως ο Μίμαρος στον μπερντέ, τους ήρωές του, τα δράματα και τα θύματα του αιώνα του· προσφέρει άσυλο στους άστεγους και περιθωριακούς, στους άμοιρους μετανάστες και τ’ αδέσποτα ζώα.
Υψηλής στάθμης χαμηλόφωνη ποίηση.
Ποίηση, Gutenberg – Γιώργος & Κώστας Δαρδανός, 2020, 755 σελ.
Μυθολογία του δάσους (1962)
Τα παροράματα (1968)
Τα χαράγματα (1986), Πλέθρον
O σημειωμένος (2005), Τυπωθήτω
Ανιπτόποδες και σφενδονήτες (2005), Γαβριηλίδης
Κάθοδος (2011), Τυπωθήτω
Το φως του κόσμου (2013), Τυπωθήτω
Νυχτερινή οξυγραφία (2013), Τυπωθήτω
Τα χαράγματα (2017), Οροπέδιο (E)
Μέμνησο (2017), Γαβριηλίδης
Ο κάλλιστος κόσμος (2020), Gutenberg – Γιώργος & Κώστας Δαρδανός
Συλλογικά έργα
Τα ποιήματα του 2007 (2008)
Τα ποιήματα του 2008 (2009)
Κίτρινο και μαύρο (2010)
Το 1821 στην ελληνική ποίηση (2011)
Τα ποιήματα του 2011 (2012)
1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών (2013)
Τα ποιήματα του 2013 (2014)
2ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών: 50 ποιητές από 21 χώρες (2015)
Βραβεία
Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το βιβλίο του «Ανιπτόποδες και Σφενδονήτες» (2006)
Πηγές: EKEBI, BIBLIONET, Γαβριηλίδης, Πλέθρον, Τυπωθήτω, Gutenberg – Γιώργος & Κώστας Δαρδανός
