Θεοδόσης Κοντάκης

Ελληνες λογοτέχνες

O Θεοδόσης Κοντάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968.
Κατάγεται από την Ιεράπετρα της Κρήτης και τη Θεσσαλονίκη. Έχει ζήσει και εργαστεί ως εκπαιδευτικός σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.
Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές και μία συλλογή με πεζά κείμενα. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά Πόρφυρας, Πλανόδιον, Κουκούτσι, κ.ά. Έχει μεταφράσει τα βιβλία: “Ο ναός της Ιερουσαλήμ”, του Simon Goldhill, “Η Ωραία Ελένη”, της Bettany Hughes (μαζί με τον Μάνο Κοντάκη), και “Τρεις μέρες στην Αβάνα”, του Robert A. McCabe.
Επίσης, ασχολείται με τη μετάφραση ποίησης από τη γερμανική, την ιταλική και την αγγλική γλώσσα. Μεταφράσεις του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά.

Αναγνώριση εδάφους – Θεοδόσης Κοντάκης

Και άλλα ποιήματα

Δέντρο είναι ο ικανοποιημένος άνθρωπος
όταν πλήρης ατενίζει τους καρπούς του μόχθου·
ένα παράθυρο -τρίγωνο- στην ποθητή σοφίτα
και μέσα, μόνο η ματιά ταξιδεύει –
ρέμβη και χαρά και ανάπαυση.
…

Ποίηση, Πλανόδιον, 2009, 30 σελ.

Τελευταία εποχή – Θεοδόσης Κοντάκης

Και τότε αφήσαμε πίσω τα ζεστά μας τα σπίτια:
ανεβαίναμε χέρι-χέρι, αλυσίδα ολόκληρη, και μπαίναμε στο σπήλαιο.
Τα δέντρα, μοχθηρά, μας χτυπούσαν στο πρόσωπο
μα κάποτε φτάναμε λίγοι λίγοι, ματωμένοι.
Θυμάμαι που φέρναμε μαζί κάτι κουλουριασμένους υπνόσακους
πολύχρωμους γιατί ήταν, λέει, μέσα λευκό και κρύο.
Άρχιζα να συνηθίζω τους παράξενους σχηματισμούς του-
“έτσι κι αλλιώς, εμείς θα μείνουμε λίγο” μας λέγανε
Γιατί υπήρχαν κι οι άλλοι:
στη μέση, κάτω από ένα κίτρινο στεφάνι που ‘φεγγε απ’ τη σκεπή υπήρχε μια λίμνη με ασβεστόνερο που το λέγαν “του θεού το γάλα”· εκεί οι αιρετικοί, πιασμένοι γύρω-γύρω, ψέλνανε τους ύμνους τους – οι φωνές τους μας φτάναν μες από στοές και σχήματα απόκοσμα
Εκεί ζούμε και τώρα:
κάπου μέσα του οι σταγόνες ενώνονται, πάνω και κάτω,
και γίνονται ψηλές κολόνες- τις έχουμε τόσο συνηθίσει
που δεν τις βλέπουμε πια: κάθε τόσο ακούμε, ρυθμικά σχεδόν,
ένας, κι έπειτα κι άλλος, να χτυπάνε κει πάνω τα κεφάλια
Μα κι εμείς έχουμε γίνει διάφανοι:
σεβαστοί, κατοικούμε κοντά στην είσοδο που μπαίναμε τότε-
τα παιδιά μας τα στέλνουμε παρά μέσα, στα σχολειά
να μάθουν για την έξοδο, κείνη -λέει- που βγάζει στη θάλασσα·
τα μαλλιά μας είναι γκρίζα μα προχωράμε κάθε μέρα κατά κει-
τα βράδια γυρνάμε πίσω, να κοιμηθούμε
μες στους ξεθωριασμένους μας υπνόσακους.
Έχουμε φτιάξει και μια σημαία γαλανή και βαδίζουμε, βαδίζουμε…

Ποίηση, Θράκα, 2016, 32 σελ.

Μέρες και νύχτες του Οδυσσέα – Θεοδόσης Κοντάκης

Πρέπει να ήσουν δεκάξι χρονών όταν άνεμοι νέοι
άγριοι φύσηξαν μες στο νησί, ούτε νύχτα δεν έμεινες:
κίνησες μόνος εσύ με σχεδία με τ’ άγριο κύμα
πάντα παλεύεις στο πέλαγο – ξένος σε κάθε στεριά.