Το 1998 αποφοίτησε από το Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Ε.Κ.Π.Α., ενώ συγχρόνως παρακολουθούσε μαθήματα Διακόσμησης στο ΙΕΚ Χαϊδαρίου. Εργάστηκε ως τραγουδίστρια και κιθαρίστας σε μουσικά μεζεδοπωλεία και ιδιωτικές συνεστιάσεις. Ζει στο Ίλιον με την οικογένειά της, όπου και εργάζεται συγγράφοντας από το 2009. Το “Πλεκτό” είναι το πρώτο της βιβλίο που εκδίδεται.
Το πλεκτό (2014), Συμπαντικές Διαδρομές
Μύθοι μ’ ήθη, παραμύθι (2015), Συμπαντικές Διαδρομές
Μύθοι μ’ ήθη, παραμύθι – Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου
Άνοιξε το στόμα του κι έφαγε την ανάσα της σαν ναταν μια μπαμπακένια τούφα από καμένη ζάχαρη. Θα την έβγαζε από το μυαλό του αργότερα. Τα χέρια της του τράβηξαν το πουκάμισο και χώθηκαν από κάτω πλησιάζοντας στο κορμί του με λαχτάρα… Το άγγιγμά της τον ανατρίχιαζε. Η ντροπαλή γλωσσίτσα της ξεμύτισε ανάμεσα από δυο μισόκλειστα σάρκινα παραθυρόφυλλα και τον πυροβόλησε θανάσιμα. Έβγαλε από το μυαλό του τα πάντα και κράτησε τελικά μόνο εκείνη. “Μάθε μου τι θέλουν οι άντρες” ψιθύρισε δειλά μέσα στο αυτί του και παραλίγο να τον κάνει να χύσει. Δεν την άρπαξε από τα μαλλιά, δεν την πέταξε στο κρεβάτι, ούτε και της έσκισε τα ρούχα. Αλλά ήταν μέσα της μέχρι το πρωί. Τη δοκίμασε από παντού κι ήτανε δεκτική και φιλόξενη όσο δεν είχε βρει ποτέ του καμία. Λες κι είχε έναν μαγνήτη μέσα της που τον τράβαγε να λιώσει και να χυθεί στις φλέβες της. Λες κι ήταν το κορμί της το καλούπι που τον είχε γεννήσει και τώρα τον καλούσε πίσω. Ούτε κι είχε ποτέ δει γυναίκα να τελειώνει τόσες φορές, τόσο απροσποίητα, τόσο απόλυτα, τόσο σπαρακτικά, σαν να γεννιόταν και να πέθαινε μέσα στα χέρια του. Την τελευταία φορά δεν τουχε μείνει πια ούτε σταγόνα σπέρμα και νόμισε πως έχυσε την ψυχή του. Αν συνέχιζαν άλλο λίγο, το ήξερε πως θα τη σκότωνε από την ηδονή και θα πέθαινε πάνω της.
Νουβέλα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2015, 82 σελ.
Το πλεκτό – Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου
“Θα έρθει μια μέρα που θα ακούς παιδιά να σκοτώνουνε παιδιά, χωρίς κανένα λόγο. Θα ’ναι οι άνθρωποι αδιάφοροι σαν νεκροί. Θα τους διατάζουν μηχανές κι εκείνοι θα υπακούουν δίχως λέξη. Δε θα ζούμε πια, Τζώνυ, μόνο το ρεύμα θα περνάει ζωντανό μέσα απ’ τους τοίχους και θα πλέκει, θα διακλαδώνεται, θα απλώνει. Και θα μας καταπίνει όλους, έναν-έναν. Δε θα χουμε μυαλό δικό μας να σκεφτούμε. Σαν θα πεινάμε, δε θα νοιώθουμε να φάμε. Σαν θα διψάμε, δε θα ξέρουμε να πιούμε. Ούτε σα ζώα, Τζώνυ. Ούτε να κάνουμε έρωτα, ούτε τίποτα… Το βάλανε μπροστά, το ξέρω. Εκείνο ήταν που ένοιωσα και με έπιασε η λύσσα στο κελί. Το ένοιωσα σε όλο μου το κορμί, δεν ξέρω πώς να σου το πω. Να, άμα σου ’λεγα πως ήταν σαν πόνος στη μέση, ή στα πόδια, θα καταλάβαινες. Σαν πονόδοντος, σαν πονοκέφαλος. Αλλά όχι, Τζώνυ, δεν ήταν τέτοιος πόνος. Ήταν σαν να ’χα μέσα μου έναν δαίμονα. Με μάσαγε, με κατανάλωνε. Πάλεψα για να του ξεφύγω, Τζώνυ, με πιστεύεις;”
Αυτά εκμυστηρεύεται ο Άρκτος στον γέρο-Τζώνυ, κι ο νους του αγκαλιάζει τη μικρή του Ιεριχώ, την γυναίκα που αγαπάει περισσότερο από τον εαυτό του, περισσότερο κι από τον κόσμο όλο.
“Αν κάτι με μάγεψε σ’ αυτό το μυθιστόρημα είναι η αίσθηση της ακατανίκητης έλξης του αφηγηματικού ύφους της ΤΗ. Απ’ τις πρώτες προτάσεις ένοιωσα να μ’ αρπάζει η πλοκή μιας ιστορίας που τα μεταφυσικά της όρια διασταυρώνονται μ’ ένα απίθανα σκληρό ρεαλισμό. Το “Πλεκτό” δεν ανήκει σε καμιά κατηγορία αφηγημάτων που ξέρουμε. Δεν είναι ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά οι εικόνες που ζωντανεύουν στα μάτια του αναγνώστη σε πάνε σε άλλους κόσμους. Δεν είναι ρομαντικό, όμως βουρκώνεις κι ανυπομονείς για τις χαμένες αγάπες που ποθούν δικαίωση. Δεν είναι θρίλερ, αλλά τρομάζεις με τη σκληρή απεικόνιση της βίας στις πιο απροσδιόριστες μορφές της. Η σκληράδα και η γλύκα που υφαίνει με την πένα της η ΤΗ μ άφησαν έκπληκτο. Και μαγεμένο. ”
Petros Van Ripper
Νουβέλα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2014, 104 σελ.
Πηγές: Bιβλιονετ, Συμπαντικές Διαδρομές
