Ελεύθεροι φυλακισμένοι (2007), Ψυχογιός
Casta Diva (2011), Ψυχογιός
Μιά νύχτα με τον Τσέχωφ (2015), Ψυχογιός
Αρχιπέλαγος La Maddalena (2018), Κέδρος
Διηγήματα
Παράθυρο με θέα το Μυρτώο πέλαγος (2012)
Η Κυριακή της γοργόνας (2013)
Συλλογικά έργα
Ιστορίες για την Ελλάδα (2012)
Μια παράξενη Κυριακή (2013)
Βραβεία
Παράθυρο με θέα το Μυρτώο πέλαγος, 1ο βραβείο διηγήματος Eyelands (2012)
Αρχιπέλαγος La Maddalena – Βικτώρια Μακρή
Μπαχάρ, Ζερμέν, Γκέρντα, Σαβέρια.
Τέσσερις γυναίκες με καταγωγή από την Άγκυρα, τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης, τα νησιά Φερόες και τη Σικελία, αντίστοιχα. Διαφορετικές κουλτούρες και γλώσσες, διαφορετικές καταβολές και ιστορία, τα βιώματα όμως κοινά. Περιπλανήθηκαν σε τόπους και πολιτισμούς, αλλά κατέληξαν και οι τέσσερις στο ίδιο σημείο, σε ένα νησί. Από όποια γωνιά της γης κι αν ξεκινήσεις, σε όποιον τόπο κι αν καταλήξεις, σε όποια αγκαλιά κι αν κουλουριάσεις την ύπαρξή σου, ίσως εντέλει αντιληφθείς πως η ζωή μοιάζει με τα κοράλλια, που με την πάροδο του χρόνου, όση γοητεία και αξία κι αν έχουν, σιγά σιγά θρυμματίζονται και γίνονται μια ροζ σκόνη που την παίρνει ο αέρας και τη σκορπίζει στην παραλία… Και μόνο το φως του ορίζοντα παραμένει αναλλοίωτο, να παιχνιδίζει με τις ακτίνες του πάνω στις αποχρώσεις των θρυμματισμένων κοραλλιών…
Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2018, 384 σελ.
Μια νύχτα με τον Τσέχωφ – Βικτώρια Μακρή
Κύριε Τσέχωφ, στο έργο σας Οι Τρεις Αδελφές, θέτετε έναν προβληματισμό. Λέτε μέσα από έναν ήρωά σας, «συχνά σκέφτομαι, τι θα γινόταν αν κάποιος ξανάρχιζε τη ζωή του από την αρχή και μάλιστα συνειδητά. Φαντάζομαι τότε πως θα προσπαθούσαμε να μην επαναλάβουμε τον παλιό μας εαυτό, να μην ξαναπράξουμε κάποια λάθη…» Αγαπημένε μου κύριε Τσέχωφ, απόψε θα ’θελα να σας εξομολογηθώ κάποια λάθη δικά μου που δε θα ’θελα να ξανακάνω αν είχα την ευκαιρία να ξεκινήσω τη ζωή μου από την αρχή…
Αυτό είναι το όνειρο της Μαργιότας: να καθόταν με τον αγαπημένο της Τσέχωφ σ’ ένα απόμερο τραπεζάκι σ’ ένα μπαρ, να μοιράζονταν ένα ποτήρι κρασί και να τα λέγανε. Να μιλούσαν για τη ζωή που δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, στο οποίο άλλοτε καλούμαστε να παίξουμε χωρίς πρόβα, άμαθοι και άβγαλτοι, κι άλλοτε να παραμένουμε στην άκρη, σαν ηθοποιοί χωρίς ρόλο.
Μαργιότα, Βέλγω, Άννα. Τρεις γυναίκες, τρεις αδελφές.
Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και τον πόνο, την εγκατάλειψη και την ευτυχία, όλα όσα επαναλαμβάνονται στις ζωές των ανθρώπων σαν σελίδες θεατρικού έργου που δεν ολοκληρώθηκε ακόμα.
Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2015, 392 σελ.
Casta Diva – Βικτώρια Μακρή
“Αν ήξερα πόσο πόνο έχει η αγάπη, δε θα σε είχα αγαπήσει”, της είπε ο Θεοτόκης.
“Εγώ θα σε είχα αγαπήσει”, του απάντησε η Κάλλας, “ακόμα κι αν ήξερα πως χωρίς εσένα δε θα είχα γνωρίσει τον πόνο ποτέ… Νιώθω πως θα ερχόμουν να σε βρω σαν την ψυχή που πάει και ενσαρκώνεται σ’ ένα σώμα, γνωρίζοντας από πριν πως το σώμα αυτό θα τη βασανίσει…”
Η Μαρία γεννήθηκε τυφλή. Έλεγε η μητέρα της πως, καθώς την κρατούσε στην αγκαλιά της, είδε στα τυφλά μάτια της την ομορφιά της μουσικής που την ακούς αλλά δεν τη βλέπεις. Σαν τα τραγούδια που λέει η Κάλλας ήταν, λέει, το βλέμμα της… Σαν την Casta Diva έμοιαζε… Τόσο όμορφη! Και τότε αποφάσισε να τη βαφτίσει Μαρία και να τη φωνάζει Κάλλας.
Παιδί ακόμα η Κάλλας, γνωρίζεται με τον Θεοτόκη. Μικρός και εκείνος, οκτώ χρόνων. “Θέλεις να είμαι τα μάτια σου; Να σου λέω τι βλέπω;” της προτείνει με αθωότητα ο Θεοτόκης…
Αγαπήθηκαν πολύ. Και πόνεσαν πολύ. Όλη τους τη ζωή για τον έρωτα και την αγάπη την έζησαν. Και η ζωή είχε φυλαγμένα γι’ αυτούς βάσανα αλλά και στιγμές ανείπωτης ευτυχίας. Και πάνω απ’ όλα, μουσική…
Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2011, 534 σελ.
Ελεύθεροι φυλακισμένοι – Βικτώρια Μακρή
Οι μόνες κουβέντες που είχε πει στη ζωή του ήταν “τα ρέστα σας”.
Εγκλωβισμένος κι αυτός και η ζωή του και η ψυχή του στο περίπτερο όπου εργαζόταν χρόνια. Σαν κελί το περίπτερο, σα φυλακή ο εαυτός του. Έτσι ένοιωθε. Έτσι είχε επιλέξει να νοιώθει. Άτολμος. Φοβισμένος. Ένα ολόκληρο “σπίτι” απέναντι από το περίπτερό του, αλλά έρωτα δεν γνώρισε ποτέ. Τις γυναίκες που δούλευαν στο “σπίτι” τις κοίταζε, τις ξανακοίταζε, τις ποθούσε, τις ξαναποθούσε, “τα ρέστα σας” τους έλεγε όταν έρχονταν ν’ αγοράσουν τσίχλες με άρωμα δυόσμο, αλλά μετά χαμήλωνε τα μάτια κατακόκκινος…
Ο άλλος, αληθινά φυλακισμένος αυτός. Για έγκλημα. Δεκαεννέα χρόνια κάθειρξη. Σε πραγματικό κελί εκείνος. Με φεγγίτη ψηλά, με καρέκλα που την έβαζε κάτω από το φεγγίτη και σκαρφάλωνε να κοιτάξει έξω· εκεί που ήταν η ψυχή του. Ανεγκλώβιστη. Ελεύθερη, όπως γεννήθηκε. Αδιαπραγμάτευτη στη δυστυχία, στη μιζέρια. Έτσι ακριβώς όπως γεννήθηκε. Άυλη. Προορισμένη να βρίσκεται μέσα κι έξω από την ύλη. Και πέρα από τα όρια της λογικής. Και πέρα από οποιαδήποτε όρια.
Βίοι παράλληλοι οι δυο τους, δρόμοι παράλληλοι, που δεν συναντήθηκαν ποτέ. Άγνωστοι μεταξύ τους. Περιπτεράς και φυλακισμένος. Ξένοι. Ως το τέλος. Ή, περίπου ως το τέλος. Γιατί, ο θάνατος, καμιά φορά, έρχεται και σμίγει εκείνους που καμιά ζωή δεν καταφέρνει τελικά να σμίξει…
Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2007, 320 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ψυχογιός, Κέδρος
