Γιάννης Σπαβέρας

Μια παγωμένη Τανγκανίκα – Γιάννης Σπαβέρας

“Ο “Χεμ” καθόταν με ένα μπουκάλι Ndovu στο χέρι κοιτάζοντας προς το ποτάμι. Ο Τάκης τον πλησίασε και κάθισε οκλαδόν. Πήρε και αυτός ένα μπουκάλι Safari Lager. Κάτω στο ποτάμι, ένας αργοπορημένος ιπποπόταμος βυθιζόταν στο νερό. Ο Τάκης είδε την αντανάκλασή του στην ήρεμη ακροποταμιά. Ένα πρόσωπο χωρίς μύτη, χωρίς στόμα, χωρίς μάτια. Ένα αχρησιμοποίητο πρόσωπο. Ταράχτηκε. Δεν ξόδεψα τίποτα, αναρωτήθηκε…
Ο “Χεμ” έστριψε τον βραχίονα σε ένα φορητό RCA Victor πικάπ και με τεράστια επιδεξιότητα ακούμπησε τη βελόνα στον περιστρεφόμενο δίσκο. Μια εξαίσια μουσική άρχισε να πλανιέται στο χώρο, ανάμεσα στο απαρηγόρητο μειδίαμά τους και στην έξαψή τους σαν εκείνη που έζησαν μέσα από την διπλή ζωή τους.
Η σουίτα του Ντμίτρι Σοστακόβιτς τους παρέσυρε στις στροφές ενός βαλς, στροφές που οι μοναχικές ψυχές δεν νοσταλγούν αλλά ασελγούν όπου βρεθούν με την ηδονή. Γιατί οι πειρασμοί τους αποσπούν πάντα.
Στο μεγάλο Ρουφίτζι, γύρω από ένα πεσμένο και παγιδευμένο κλαδί, το νερό στριφογύριζε μαγεμένο και αυτό από την μουσική. Αναβλύζει η λαχτάρα από τον κρημνό του ουρανού, έτσι, όπως είναι ανοικτός στο αλάνθαστο φως.
Όλα έχουν να κάνουν με το αλάνθαστο φως.”

Το τσέλο ταξιδεύει κάργκο – Γιάννης Σπαβέρας

Η Έμμα και ο Ματίας συναντιούνται σε έναν κυριολεκτικά παράλογο κόσμο. Δραπετεύουν μαζί με το φόβο και συνεχίζουν μαζί, έχοντας μία και μοναδική διαφορά: αυτός θέλει να ξεχάσει, αυτή θέλει να μάθει.
Ο φαρμακοποιός δόκτωρ Βέντερ, ένας ευγενής, θα τους περιθάλψει, αγνοώντας και αυτό που τους ενώνει και αυτό που τους χωρίζει.
Ο λοχαγός Γκλέφιντ, ο δικαστής με το πλατύ χαμόγελο, θα τους κάνει φίλους του, αγνοώντας ότι και τα δύο νεαρά παιδιά είναι θύματα του πολέμου της εποχής τους.
Η Σάρα και ο Σεμπάστιαν θα τους αναζητήσουν, θα τους ανακαλύψουν και θα φέρουν στο φως την ιστορία τους, αγνοώντας κι αυτοί πως “ίσως το φως θα ‘ναι μια νέα τυραννία” (Κ.Π. Καβάφης). Το παρόν και το παρελθόν ξεδιπλώνονται ανάμεσά τους μέσα σε μία ημέρα, ξεκινώντας από το καφέ Γκερλότσι, όταν το χθες δένεται με το αύριο μέσω του τυχαίου και του αληθινού.
Οι ήρωες, στο τέλος, ελεύθεροι από τις εσωτερικές κλωστές τους, θα μπορέσουν να κοιτάξουν κατάματα τη ζωή που αξιώνονται, απροσποίητα φωτεινοί και οι ίδιοι, όπως τα αληθινά διαμάντια στο ελάχιστο φως.

Οι πεταλούδες από το Μπαλικπαπάν – Γιάννης Σπαβέρας

Με τις ταξιδιωτικές του διαδρομές πάντα παρούσες και τις αισθήσεις να κυριαρχούν, ο Γιάννης Σπαβέρας στο καινούργιο του μυθιστόρημα υμνεί την αγάπη δυο ανθρώπων με το δική του ποιητική γλώσσα.
Ταξιδευτής, γιατρός ή λογοτέχνης; Ο Γιάννης Σπαβέρας είναι όλα αυτά και με το καινούργιο του βιβλίο, το ωριμότερό του μέχρι τώρα συγγραφικού του έργου, η οποία αριθμεί δέκα πονήματα, καταφέρνει να ισορροπήσει αριστοτεχνικά ανάμεσα σε όλες του τις ιδιότητες και να μας δώσει ένα μεστό και γοητευτικό μυθιστόρημα, γεμάτο εικόνες, διαδρομές και συναισθήματα.
Από μια παράξενη σύμπτωση δυο άνθρωποι, που στα νιάτα τους είχαν αγαπηθεί, βρίσκονται στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μονάχου. Αυθόρμητα εκείνος μόλις τη βλέπει τη φωνάζει, εκείνη όμως δεν τον αναγνωρίζει. Κατάπληκτος από την αντίδρασή της αποφασίζει να την ακολουθήσει και βρίσκονται να συνταξιδεύουν ως τη Ζυρίχη. Στη διάρκεια του ταξιδιού θυμούνται, νοσταλγούν, ξαναερωτεύονται. Όταν εκείνη εξαφανίζεται, εκείνος την αναζητάει και τη βρίσκει σε μια ιδιωτική κλινική υποβοηθούμενης ευθανασίας. Φεύγει συντετριμμένος μην μπορώντας να φανταστεί τι του επιφυλάσσει η μοίρα. Θα είναι η νόσος από την οποία πάσχει εκείνη ή μήπως ο έρωτάς της που θα τον λυτρώσει για να υπάρξουν.
Με καμβά, λοιπόν, τις ράγες των τρένων αλλά και αυτές της ανθρώπινης ψυχής ο συγγραφέας μιλά για τη δεύτερη ευκαιρία στην αγάπη δύο ανθρώπων, που βρίσκονται να συνταξιδεύουν “στις μνήμες, στις διαψεύσεις και στις μυρωδιές τους”.
Το βιβλίο “Οι πεταλούδες από το Μπαλικπαπάν” δεν γράφτηκε τυχαία -παρόλο που ως ένα βαθμό μιλάει για τα παιχνίδια της τύχης. Όπως και τα προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα, πέρα από τη λογοτεχνική τους αξία, τις πληροφορίες και την τέρψη που προσφέρουν έχουν, κατά το πλείστον, βιωματικά ερείσματα και στόχο να μας γνωρίσουν κάτι παραπάνω. Όπως η prosopagnosia μια σπάνια εγκεφαλική διαταραχή από την οποία πάσχει η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου.

Πλωτή σιωπή – Γιάννης Σπαβέρας

Μια νεαρή Ασιάτισσα που περνούσε, τράβηξε τα βλέμματα όλων. Πανέμορφη, με αέρα μανεκέν, έκανε τον ήλιο να ντρέπεται, καθώς το αραχνοΰφαντο ρούχο της φανέρωνε την τελειότητα των γραμμών της. Βαδίζουν τα αγάλματα; Αναρωτήθηκα.
Μπορεί μια νουβέλα να αφυπνίσει συνειδήσεις; Η Πλωτή Σιωπή του Γιάννη Σπαβέρα ταράζει τα λιμνάζοντα νερά της δικής μας σιωπής απέναντι σε κοινωνικά φαινόμενα που μας υποχρεώνουν να αναθεωρήσουμε την έννοια της κοινωνικής ευθύνης. Η ανοχή μας καταλήγει συνενοχή.
Σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εργασίας, πάνω από 1 εκατομμύριο παιδιά πέφτουν θύματα διακίνησης (trafficking) κάθε χρόνο, ενώ οι συνολικές εκτιμήσεις δείχνουν πως σε όλον τον κόσμο σχεδόν 1,8 εκατομμύρια παιδιά -τα περισσότερα από αυτά κορίτσια- πέφτουν θύματα στη βιομηχανία της εμπορικής σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

Το καπέλο της Λιέν – Γιάννης Σπαβέρας

Ο Γιάννης Σπαβέρας μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι, όπου οι αισθήσεις έχουν τον πρώτο λόγο.
Μια μοναδική μακρινή χώρα -το Βιετνάμ-, η οποία κατά τον Άντονυ Μπουρνταίν είναι “η Χώρα των θαυμάτων, του φαγητού και της μαγειρικής”, ξεδιπλώνεται με τρόπο πρωτότυπο μέσα από τις λέξεις αυτής της νουβέλας επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι οι λέξεις χαρίζουν τη νοσταλγική γαλήνη στην ψυχή, όταν οι εικόνες έχουν την απλότητα μιας κίνησης. Μια λίμνη, μια κοπέλα, μια φωτογραφία, ένα καπέλο, μοναδικές γεύσεις, θα βοηθήσουν την ψυχή του ταξιδευτή να γνωρίσει την προσμονή ως διαδρομή. Τελικά η φαντασίωση δε θα πνιγεί στις λίμνες των ματιών.
Αυτό θα το αφήσει για την αγάπη…
Η αθωότητα μιας θηλυκής ματιάς και η απλότητα μιας χώρας που σέβεται και εκτιμά τη γενναιοδωρία της φύσης θα του αποκαλύψουν τελικά τη φαντασίωση της επιστροφής στην αγάπη… Καμόν Βιετνάμ!

Άκρως ταξιδιωτικόν… – Γιάννης Σπαβέρας

Το ταξίδι είναι δίψα. Είκοσι τέσσερις ξεχωριστοί ταξιδιωτικοί προορισμοί για το πότε (ο κατάλληλος χρόνος), το πώς (οι καλύτεροι ταξιδιωτικοί πράκτορες) το γιατί (η επιλογή του διαφορετικού). Ταξίδια θαυμαστά και ασυνήθιστα για ταξιδιώτες της ζωής και πολίτες του κόσμου.

Οι φωνές των ματιών – Γιάννης Σπαβέρας

Στιγμές ενός ταξιδευτή: Ταξιδιωτική λογοτεχνία


“Το ταξίδι είναι μετακίνηση ψυχής. Σε όλες τις χώρες που φιλοξενήθηκε η ψυχή μου, οι στιγμές που μου χαρίστηκαν άλλαξαν τη ματιά μου για τη ζωή. Τη δική μου αλλά και των άλλων.
Εκτίμησα τη σπουδαιότητα και την αμεσότητά της, τη διαφορετικότητα των πολιτισμών, τη μοναδικότητα της φύσης, τη μαγεία της επιστήμης, τη χάρη της προσμονής, τη ζεστασιά της αγάπης, το μεγαλείο της συντροφικότητας, την αποκλειστικότητα της φιλίας, την πληρότητα του νοιαξίματος,την ευεργετικότητα του διαλόγου.
Βίωσα τη δύναμη των εικόνων και αισθάνθηκα την ασημαντότητά μου στην ολότητα του κόσμου. Τα ταξίδια μου, μου χάρισαν έντονα συναισθήματα, μαθαίνοντάς μου να ξεχωρίζω τους δρόμους της ευτυχίας και της τέχνης να δίνεσαι και να αγαπάς.
Μέσα από αυτά κατάφερα να στραφώ προς τον εαυτό μου, με την επιτακτική ανάγκη να “περπατήσω” στα μονοπάτια της αυτογνωσίας και έτσι να μειώσω την αγωνία μου και,εν τέλει, να αποδεχτώ την ατελή ανθρώπινη υπόστασή μου.
Τα ταξίδια μου όμως με έφεραν πολύ κοντά στους συνανθρώπους μου καθώς και στην πραγματικότητα των μεγάλων προβλημάτων τους. Ιδιαίτερα των παιδιών.
Σήμερα, περισσότεροι από 900 εκατομμύρια άνθρωποι δεν ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν. Από αυτούς, τα 125 εκατομμύρια είναι παιδιά!
Για την Action Aid η εκπαίδευση είναι βασικό ανθρώπινο διακαίωμα και ένα μοναδικό μέσο για την αντιμετώπιση της φτώχιας. Σε συνεργασία με τις τοπικές κοινότητες, η Action Aid βοηθά χιλιάδες παιδιά στις πιο απομακρυσμένες και φτωχές περιοχές του κόσμου να πάνε σχολείο και να αλλάξουν τη ζωή τους για πάντα!
Το βιβλίο αυτό -ταξιδιωτικές στιγμές των ματιών της ψυχής μου- στηρίζει το έργο της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Action Aid με σκοπό να φτιαχτεί ένα σχολείο στην Αφρική, με το όνομα “Αθήνα”.
Ας το φτιάξουμε λοιπόν. Για να γίνουν οι φωνές των ματιών χαμόγελο.”
(Γιάννης Σπαβέρας)

Επιτέλους… απιστία – Γιάννης Σπαβέρας

Ένας άντρας, μία γυναίκα.
Μια μεγάλη δοκιμασία.
Η υπέρβαση των ορίων μας.
Η διάθεση των θέλω μας.
Η αποκάλυψη του διαφορετικού.
Το ξάφνιασμα του εαυτού μας.
Όταν ο έρωτας δεν είναι παιχνίδι,
αλλά το φως που ξυπνάει στα μάτια μας…

Τροπικές ασθένειες έξω από τη βαλίτσα μας – Γιάννης Σπαβέρας

Ιατρικές συμβουλές για να ταξιδεύουμε χωρίς προβλήματα σε όλο τον κόσμο


Ένας φίλος -στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας- που ταξιδεύει συχνά στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για επαγγελματικούς λόγους, μου έλεγε:
“Εσύ, που πας στις ζούγκλες και στους Ινδιάνους, κινδυνεύεις πολύ περισσότερο να κολλήσεις κάτι. Εγώ, ευτυχώς, τρώω δυτικό φαγητό στα καλύτερα εστιατόρια της Ευρώπης, και μάλιστα δωρεάν”.
Ένα χρόνο αργότερα τον συνάντησα ξανά. Ανάρρωνε, ύστερα από μια μεγάλη ταλαιπωρία με την υγεία του.
“Κόλλησα ηπατίτιδα Α, από θαλασσινά που έφαγα στο Παρίσι…”

Σας έχει ξανασυμβεί; Όχι, ποτέ! – Γιάννης Σπαβέρας

Αν και δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει ειπωθεί για τον έρωτα, πάντα οι λέξεις που αποθηκεύουν συναισθήματα κρατάνε την έκπληξη του απρόοπτου.
Επειδή λοιπόν ο έρωτας λατρεύει το απρόοπτο και την εξάντληση, γι’ αυτό δεν είναι στο χέρι κανενός να πει “αυτό σ’ εμένα δε θα συμβεί”.

Δυο πιγκουΐνοι, τέσσερις καφέδες και ένα αστέρι – Γιάννης Α. Σπαβέρας

Ταξίδια που αλλάζουν τη ζωή μας: Ταξιδιωτικά συμπιλήματα και ένας ερωτικός ήχος


…Μια συμμαθήτρια του Ανδρέα, η Ματίνα, βλέποντας στο ψυγείο της κουζίνας μια φωτογραφία μου με τις φώκιες στην Ανταρκτική, τον ρώτησε: – Εδώ, πού είναι ο μπαμπάς σου; Στη χώρα της σιωπής. Γαμήλιο ταξίδι; Ο Ανδρέας την κοίταξε έκπληκτος και της είπε: Ο μπαμπάς μου είναι ερωτευμένος με τη φυγή. Εδώ είναι στους πάγους. Αυθεντικό ταξίδι….δεν είναι μύθος ότι τη φύση την ερωτεύεσαι με τη σιωπή, δεν είναι μύθος ότι η δύναμη αυτής της αγάπης είναι καταλυτική για τα κύτταρα. Δεν είναι το επιφώνημα της έκπληξης που ξεφεύγει βλέποντας για πρώτη φορά τη λίμνη Νταλ, είναι η βεβαιότητα της αγάπης και της γαλήνης που πλευρίζει το είναι μας, τόσο αθόρυβα σαν την ταχύτητα μιας σικάρας που απωθεί την αποικία των νουφάρων. Μετά τη σιωπή της μύησης έρχονται οι ήχοι όλων των εντάσεων απ’ όλα τα μέρη της λίμνης σαν ένας αδιευκρίνιστος χαιρετισμός… Έδωσα παραγγελία για τρεις εσπρέσο και δυο ποτήρια νερό χωρίς ανθρακικό και ο καταλανός σερβιτόρος μουρμούριζε κάτι όταν μου έδινε τα ρέστα. Απόρησες και εσύ γιατί ζήτησα τρεις εσπρέσο; Τον πρώτο θα τον απολάμβανα ζεστό και το δεύτερο, όταν θα τον ήθελα, θα τον είχα μπροστά μου κρύο να με περιμένει, όχι να περιμένω να μου τον φέρουν. Ο τρίτος ήταν ο δικός σου…