Αχμέτ Ουμίτ

Η φυλή – Αχμέτ Ουμίτ

Τον ξύπνησε µια µυρωδιά που έκαιγε τον λαιµό του. Τη γνώριζε αυτή τη µυρωδιά. Ήταν η µυρωδιά µιας εκκλησίας που ήταν χρόνια κλειστή. Η µυρωδιά των καντηλιών, των µαρµάρων που φθείρονταν, της πέτρας που αποσαθρωνόταν, του ξύλου που σάπιζε, των σελίδων που έλιωναν, των πτωµάτων που εξαϋλώνονταν. Θα έπρεπε κανονικά να νιώσει φρίκη, ωστόσο απλώς κοίταξε τριγύρω του. Παρατήρησε µια µαύρη κηλίδα που σάλευε ελαφρώς. Μια κηλίδα χωρίς συγκεκριµένο σχήµα… Μια κατάµαυρη σιλουέτα… Χαµογέλασε στην κηλίδα. «Μορ Γκαµπριέλ» ψιθύρισε. Η κηλίδα πλησίασε, όταν πλησίασε απόκτησε σχήµα ανθρώπου. Ένας άνθρωπος τυλιγµένος στα µαύρα. Ο άνθρωπος ήρθε κοντά του, ψιθύρισε στο αυτί του. «Με γνώρισες;» Ένας άνδρας δολοφονηµένος µ’ ένα µαχαίρι µε λαβή σε σχήµα σταυρού. Ένα Ευαγγέλιο µε λέξεις υπογραµµισµένες µε αίµα. Ένα ταξίδι από την Ιστανµπούλ στα βάθη της Ανατολίας. Παµπάλαιες εκκλησίες, οι ρίζες του χριστιανισµού στην περιοχή, ένα περιβόλι από φυλές και πολιτισµούς: Ασσύριοι, Νουσαϊρί, Ρωµιοί, Τούρκοι, Κούρδοι, όλοι οι λαοί που µετέτρεψαν σε χώρα αυτά τα εδάφη… Ένα συναρπαστικό και πολυεπίπεδο µυθιστόρηµα από έναν µεγάλο σύγχρονο Τούρκο συγγραφέα.

Μετάφραση: Θάνος Ζαράγκαλης
Τίτλος πρωτοτύπου: Kavim

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2021, 528 σελ.

Ο γραφέας του παλατιού – Αχμέτ Ουμίτ

Ήµουν ένας αχρείος που έζησε την εποχή των τυράννων. Ένας αχρείος που οι θεοί τον κατάντησαν δειλό. Ο πιο αξιολύπητος απ’ όλους τους αχρείους, ο πιο αποκρουστικός. Ένας ύπουλος παλατιανός γραφέας, που έτρεφε την καρδιά του µε κολακεία, το µυαλό του µε µίσος. Ένας διπρόσωπος άνθρωπος των τελετών, που ακολουθούσε πιστά τις εντολές του βασιλιά των Χάττι, κρύβοντας τον βαθύ του πόνο πίσω από µια µάσκα ευτυχίας πιο αδιαπέραστη κι απ’ ορείχαλκο, το αριστοκρατικό µίσος που είχε κουρνιάσει στο σώµα του κάτω από τα αρχοντικά ρούχα. Ο πιο αναξιοπρεπής άνθρωπος της γης. Επέλεξε να µείνει σιωπηλός, µε τα χέρια σταυρωµένα στο στήθος µε επισηµότητα, όπως απαιτούσε η αφοσίωση στον βασιλιά του, όταν η γυναίκα που αγαπούσε πέθαινε από αγάπη. Η ντροπή των αντρών. Ο πιο ελεεινός από τους ακόλαστους που, αντί να προτιµήσει το µεγαλείο του θανάτου από έρωτα, δεν δίστασε να καταφύγει στην επιβλητική σκιά της ασήµαντης οντότητάς του, που µεγάλωνε ολοένα πίσω από τους πέτρινους τοίχους του παλατιού. Εγώ, ο Πατασάνα, ο αρχιγραφέας του παλατιού, που κολυµπάω ανάµεσα στους νεκρούς. Αυτός που οι θεοί έγραψαν στο µέτωπό µου: “Θα σπαρταράει από τους πόνους ως την αιωνιότητα”.

Μια ανασκαφή σε µια αρχαία χεττιτική πόλη, κοντά στο Γκαζιαντέπ. Πινακίδες που γράφτηκαν πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια. Δολοφονίες που αρχίζουν όταν ανακαλύπτονται οι πινακίδες. Οι οµολογίες του γραφέα Πατασάνα. Σκοτεινά µυστικά κάτω από τον λαµπερό νοτιοανατολικό ήλιο. Το τέλος των Χετταίων, οι Ασσύριοι… Οι τελευταίες περίοδοι των Οθωµανών, οι Αρµένιοι… Η Τουρκία σήµερα, οι Κούρδοι… Αίµα αδελφικό που τρέχει… Η αναλλοίωτη µοίρα αυτής της γης: βία και έρωτας… Μια ελεγεία στην αιµατοβαµµένη ιστορία αυτής της γης… Ένα τραγούδι στην πλούσια παράδοση αυτής της γης…

Μετάφραση: Στέλλα Βρετού-Σοφιανίδου
Τίτλος πρωτοτύπου: Patasana

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2020, 540 σελ.

Η κραυγή του χελιδονιού – Αχμέτ Ουμίτ

Είδα τον πόνο. Είδα αργά αργά να συρρικνώνεται η ίριδα στο µέσον των µατιών τους και κατόπιν να σκάει έξαφνα σαν κραυγή. Είδα τα τρεµάµενα χείλη, τα πρόσωπα που µετατράπηκαν σε µελισσοκέρι, τα βαθουλωµένα µάγουλα, τα διογκωµένα ζυγωµατικά, τις κόγχες των µατιών που βάθαιναν και θύµιζαν σπηλιά, τις αποξηραµένες γλώσσες µέσα στα στεγνά στόµατα. Και αντιλήφθηκα ότι η στιγµή κατά την οποία συνειδητοποιούµε την ύπαρξή µας είναι η στιγµή που σπαρταρούµε από τον πόνο…

Φοβόµουν, διότι είδα την αρχική στιγµή όταν άνθρωπος σκοτώνει τον συνάνθρωπο, άκουσα το ουρλιαχτό της νίκης του δολοφόνου, την κραυγή φόβου του θύµατος. Ούρλιαξα κι εγώ σαν δολοφόνος κι έβγαλα την κραυγή του φόβου που βγάζει το θύµα. Μου άρεσε αυτή η κατάσταση του ανθρώπου.

Ο αστυνόµος Νεβζάτ αναλαµβάνει, µαζί µε τους βοηθούς του, τον υπαστυνόµο Αλή και την υπαστυνόµο Ζεϊνέπ, να ανακαλύψει τον δολοφόνο που εξοντώνει παιδόφιλους, µέσα σ’ ένα κλίµα αναταραχής και βίας, µέσα σε µια νέα πραγµατικότητα σηµαδεµένη από το φαινόµενο της εµπορίας ανθρώπινων οργάνων, στο οποίο καταφεύγουν για να γλιτώσουν από τη µιζέρια οι Σύροι πρόσφυγες στην Τουρκία…

Μετάφραση: Θάνος Ζαράγκαλης
Τίτλος πρωτοτύπου: Kirlangic cigligi

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2019, 523 σελ.

Ομίχλη και νύχτα – Αχμέτ Ουμίτ

Η απόπειρα δολοφονίας ενός πράκτορα των τουρκικών µυστικών υπηρεσιών φέρνει στο φως έναν έρωτα σφοδρό και καταστροφικό, το σκοτάδι όµως επιµένει καθώς η Ρωµιά σπιτονοικοκυρά της νεαρής ερωµένης του, που έχει εξαφανιστεί, δέχεται επίσης επίθεση. Οι ανακρίσεις επικεντρώνονται στον χώρο της αριστερής διανόησης…

Ο Σεντάτ είναι πράκτορας αφοσιωµένος στη δουλειά του. Το κενό στη ζωή του δεν το γεµίζουν η γυναίκα του και τα παιδιά του. Ερωτεύεται τη Μινέ κι ο έρωτάς του γι’ αυτή γίνεται σφοδρός και καταστροφικός. Ένας απαγορευµένος έρωτας, ίντριγκες στο εσωτερικό της υπηρεσίας συλλογής πληροφοριών, συγκρούσεις ανάµεσα στους στρατιωτικούς και στη µυστική αστυνοµία, κυνηγητό µε κοµµένη την ανάσα στα σκοτεινά σοκάκια, θάνατοι που δεν δηλώθηκαν, ζωές που καταστράφηκαν.

Αν και το κεντρικό θέµα του βιβλίου είναι ο θάνατος και η ενοχή που συντρίβουν κι εκµηδενίζουν τον άνθρωπο, οι δευτερεύουσες ιστορίες δίνουν µια άλλη διάσταση στο µυθιστόρηµα που αφορά τη µοίρα των λαών που ζουν σήµερα στην Κωνσταντινούπολη. Η κυρία Ελένη κι η Μαρία, δύο από τους τελευταίους Ρωµιούς της Πόλης που επιλέγονται από τους γείτονές τους ως θύµατα, ο Νέτζο ο Μπάσταρδος που εµπορεύεται µικρά παιδιά, ο πατροκτόνος και συζυγοκτόνος Τζουµά, ο διανοούµενος Σινάν, ο ποιητής Φαχρί ζουν στις υποβαθµισµένες παλιές ρωµαίικες γειτονιές -άλλοι µε το εφιαλτικό σήµερα κι άλλοι µε τις αναµνήσεις τους- το τέλος µιας εποχής που βλέπουµε να συντελείται, µε τρόπο συγκλονιστικό, µπροστά στα µάτια µας.

Μετάφραση: Στέλλα Βρετού
Τίτλος πρωτοτύπου: Sis ve gece

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2019, 480 σελ.

Αντίο γλυκιά πατρίδα – Αχμέτ Ουμίτ

“Αποκαλύφθηκε απόπειρα δολοφονίας, η οποία θα εκτελείτο στις 16 Ιουνίου κατά την άφιξή µου στη Σµύρνη· οι πιο σηµαντικοί δράστες συνελήφθησαν επ’ αυτοφώρω και κρατούνται. Οι συλληφθέντες προέβησαν σε αποκαλύψεις. Ο Σαρή Εφέ, ο οποίος βρίσκεται µεταξύ των οργανωτών, αναζητείται. Αναµφίβολα, ο Σαρή Εφέ ανήκει σε κάποια οργάνωση της Ιστανµπούλ και έχει συνεργάτες”.
Από το κωδικοποιηµένο µήνυµα του Προέδρου της Δηµοκρατίας Μουσταφά Κεµάλ στον αστυνοµικό διευθυντή της Ιστανµπούλ, Εκρέµ µπέη

“Ο Κεράτιος κάτω από τις πλαγιές του Κασίµπασα κυλούσε κατάλευκος σαν γάλα. Πάνω του µερικά σκάφη σαν σταχτιές κηλίδες… Θυµήθηκα την ήρεµη θάλασσα της Θεσσαλονίκης, το ατέλειωτο γαλάζιο που εκτείνεται από τον κόλπο προς τα ανοιχτά… Το µπαλκόνι του σπιτιού στη Θεσσαλονίκη νοµίζω πως ήταν πολύ µεγαλύτερο από το µπαλκόνι αυτού του δωµατίου… Στενοχωριέµαι όταν γράφω “νοµίζω”. Πώς µπορεί κάποιος να ξεχάσει την πόλη όπου γεννήθηκε, το σπίτι όπου µεγάλωσε; Φυσικά και δεν µπορεί, ωστόσο ο χρόνος σβήνει µία µία τις αναµνήσεις”.

Βρισκόµαστε στο µελαγχολικό φθινόπωρο του 1926. Η Οθωµανική Αυτοκρατορία έχει καταρρεύσει ενώ η νεαρή Δηµοκρατία προσπαθεί να ορθοποδήσει. Ένας άντρας βρίσκεται στο κέντρο όλης αυτής της αναταραχής. Ο Σεχσουβάρ Σαµί… Ο άνθρωπος που βρισκόταν στις πρώτες γραµµές της Ένωσης και Προόδου, ο κουρασµένος πλέον κοµιτατζής. Μια ανελέητη µηχανορραφία φαίνεται να εξυφαίνεται γύρω του, ενώ πάντα το ίδιο ερώτηµα κατατρώγει το µυαλό του: Το κράτος είναι ιερό ή ο άνθρωπος; “… Ο θάνατος ξεκινά µε τη απώλεια των πόλεών µας”. Δε θυµάµαι ποιος είπε αυτή τη φράση, αλλά δυστυχώς είναι σωστή… Σωστή µεν, αλλά ελλιπής. Ο θάνατος ξεκινά µε την απώλεια των πόλεών µας και ολοκληρώνεται µε την απώλεια της πατρίδας µας”.

Μετάφραση: Θάνος Ζαράγκαλης
Τίτλος πρωτοτύπου: Elveda Güzel Vatanιm

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2017, 683 σελ.

Η δολοφονία του σουλτάνου – Αχμέτ Ουμίτ

Έρωτας και θάνατος στον λαβύρινθο της Πόλης


Ένας άντρας που επί χρόνια περιµένει την ίδια γυναίκα. Ο ΜουστάκΣερχαζίν, ο τελευταίος απόγονος της οικογένειας Σερχαζίν. Μια ζωή που θυσιάστηκε σ’ έναν υπέροχο έρωτα. Και µία φιλόδοξη γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στην οθωµανική ιστορία. Μια καριέρα γεµάτη επιτυχίες. Μία καθηγήτρια που δολοφονείται µ’ έναν χαρτοκόπτη, στου οποίου τη λαβή είναι χαραγµένη η βούλα του Μωάµεθ του Πορθητή. Μια δολοφονία µε ερωτικά κίνητρα; Ή µήπως µια µηχανορραφία που τα πλοκάµια της εκτείνονται µέχρι τον ύποπτο θάνατο του µεγάλουηγεµόνα; Ένα ασυνήθιστο ταξίδι στην εποχή που το οθωµανικό κράτος µετατρέπεται σε αυτοκρατορία, στις ηµέρες που είναι γεµάτεςθριάµβους και προδοσίες. Και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού η προαιώνια ερώτηση που διαρκώς ηχεί στα αυτιά µας: Ιστορία είναι ό,τι βιώθηκε στο παρελθόν ή αυτά που διηγούνται οι ιστορικοί;

Και ο σουλτάνος Μωάµεθ ο Πορθητής. Ο άρχοντας Μουράτ, υιός Μωάµεθ και ο άρχοντας Μωάµεθ, υιός Μουράτ, η κυριαρχία του οποίου απλώνεται σε δύο θάλασσες και δύο στεριές. Η σκιά του Δηµιουργού επί της γης. Ο σουλτάνος που κυρίευσε την Κωνσταντινούπολη, ο φυσικός κληρονόµος του Βυζαντίου· ένας ισχυρός ηγεµόνας που φλέγεται από τη λαχτάρα να δηµιουργήσει ένα νέο έθνος, το οποίο αποτελείται από διαφορετικές θρησκείες, διαφορετικές γλώσσες, διαφορετικές φυλές. Έφιπποι που καλπάζουν στις απέραντες πεδιάδες. Κλαγγές σπαθιών, πολεµικές ιαχές, κραυγές τρόµου. Πόλεις που κυριεύονται η µία πίσω από την άλλη, κράτη που καταρρέουν το ένα πίσω από το άλλο, πύργοι ατελείωτοι που συνεχώς αλλάζουν χέρια. Και το πεπρωµένο που δεν αλλάζει ποτέ. Ο άνθρωπος που πίνει το ηδύποτο του θανάτου. Και ο ύποπτος θάνατος του Μωάµεθ του Πορθητή. Και οι δύο πρίγκιπες γιοι του. Το παλάτι που χωρίζεται στα δύο, το κράτος που χωρίζεται στα δύο και ο λαός που δεν ξέρει τίποτε απ’ όλα αυτά. Και καθώς διαρκεί ο αιµατηρόςαλληλοσπαραγµός των δύο πριγκίπων, το νεκρό σώµα του σουλτάνου που λησµονιέται σ’ ένα δωµάτιο του παλατιού…

Μετάφραση: Θάνος Ζαράγκαλης
Τίτλος πρωτοτύπου: Sultani Öldürmek

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2016, 633 σελ.

Έγκλημα στο Πέρα – Αχμέτ Ουμίτ

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, το πτώµα ενός ωραίου νέου άντρα εντοπίζεται στα πίσω σοκάκια µιας γωνιάς του Πέρα, στην καρδιά της Πόλης, που κάποτε ήταν η πιο περιζήτητη γειτονιά της. Το αίµα του βάφει κόκκινο το φρέσκο χιόνι. Το πιο ωραίο θύµα, ίσως και το πιο µοχθηρό..
Μια φοβερή αλήθεια που τη φέρνουν στην επιφάνεια σκοτεινά µυστικά. Άντρες θύµατα της περηφάνιας τους, γυναίκες που υποχρεώνονται να ζήσουν τη ζωή αυτών των αντρών. Σε αυτό το άντρο των εγκληµάτων, σε αυτό τον κήπο της κακίας, σε αυτή την αγορά όπου πουλιέται η ανθρώπινη σάρκα, ένας άντρας προσπαθεί να κρατήσει την αγνότητά του.
“Γυναίκες…” λέει µια φωνή απ’ τα βάθη της ψυχής του. “Με τις γυναίκες δεν µπορείς να παίζεις… Μπορεί να έχεις την εντύπωση ότι παίζεις, αλλά κάποια στιγµή καταλαβαίνεις ότι εσύ ο ίδιος έγινες παιχνιδάκι”. Στο οδόστρωµα εµφανίζονται τα πρόσωπα των γυναικών της ζωής του. Μία προς µία οι εικόνες τους περνούν κάτω απ’ τα πόδια του. Όλες οι γυναίκες έχουν σκυµµένο κεφάλι και θλιµµένα µάτια. Όλες είναι λυπηµένες. Αδιαφορεί. Προχωράει πατώντας πάνω τους σαν να’ναι µια λακκούβα µε νερό. Όµως σε λίγο τα πρόσωπα εµφανίζονται και πάλι. “Γυναίκες…” ακούει ξανά την ίδια φωνή. “Απ’ τις γυναίκες δε γλιτώνεις ποτέ? τα φαντάσµατά τους θα σε ακολουθούν σ’ όλη σου τη ζωή”.

Όπως ο Στιγκ Λάρσον ανέδειξε τη Στοκχόλµη σε εµβληµατικό τόπο της λογοτεχνίας, έτσι κι ο Ουµίτ µε το βιβλίο αυτό δίνει νέα λογοτεχνική πνοή στην ιστορική συνοικία του Πέρα για τον εικοστό πρώτο αιώνα.
Εφ. Zaman

Μετάφραση: Θάνος Ζαράγκαλης
Τίτλος πρωτοτύπου: Beyoğlu’nun En Güzel Abisi

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2015, 567 σελ.

Η πύλη του δερβίση – Αχμέτ Ουμίτ

Μια γυναίκα διχασμένη ανάμεσα στον πόνο για τον εξαφανισμένο πατέρα της και στην αγωνία για το παιδί που πρόκειται να γεννήσει… Ένας άνθρωπος που αναζητά το νόημα της ζωής… Μια πόλη της οποίας οι πύλες κρύβουν προαιώνια μυστήρια… Νύχτες κατά τις οποίες τα μυστήρια μετατρέπονται σε θαύματα… Ένας ψίθυρος που έρχεται από τα βάθη επτά αιώνων… Η ευωδιαστή ανάσα των ανθρώπων που ζυγίζουν την αγάπη με την αγάπη… Ένας έρωτας τον οποίο δεν μπορεί να εξαφανίσει ούτε ο θάνατος… Μια αγάπη που αντιστέκεται στον χρόνο…

Πολύ περισσότερο από ένα θρίλερ με καταιγιστική δράση, η Πύλη του δερβίση είναι ένα μοναδικό βιβλίο καλά κρυμμένων μυστικών: του μυστικού ενός πολύ παλιού έρωτα που αφήνει ακόμη τα σημάδια του, του μυστικού ενός εγκλήματος που μας πηγαίνει μέχρι επτακόσια χρόνια πίσω…

“Στην πέτρα υπήρχε αίμα, στον ουρανό πανσέληνος και στον κήπο μυρωδιά από χώμα. Τα δέντρα λικνίζονταν μέσα σε μια ανησυχητική ερημιά. Ήταν η εποχή που τα χειμωνιάτικα τριαντάφυλλα πολλαπλασιάζονταν και τα κρινάκια μεγάλωναν. Επτά άτομα είχαν εισέλθει στον κήπο… Επτά οργισμένες καρδιές, επτά μυαλά που τα είχε κυριεύσει το μίσος, επτά κοφτερά μαχαίρια. Επτά καταραμένοι άντρες χώρισαν στα επτά την ησυχία του κήπου και προχώρησαν προς την πόρτα όπου βρισκόταν το θύμα τους.

Στην πέτρα υπήρχε αίμα. Στον κήπο μια ανησυχητική ερημιά. Ο μοναδικός μάρτυρας της δολοφονίας ήταν η πανσέληνος. Δίχως να απορεί, να σκιρτά, να φοβάται, κοίταζε ανάμεσα από τα νεκρά φύλλα που κρατούσαν ακόμη οι ψηλές λεύκες. Ο νεαρότερος των επτά αντρών είχε χτυπήσει την πόρτα. Ο πιο ηλικιωμένος είχε καλέσει τον άντρα που ήταν μέσα. Και οι επτά ταυτόχρονα είχαν βυθίσει τα μαχαίρια τους στον άντρα που βγήκε απ’ το σπίτι.

Στην πέτρα υπήρχε αίμα, μίσος στην καρδιά των ανθρώπων, γαλήνη στην πανσέληνο…”

Μετάφραση: Θάνος Ζαράγκαλης
Τίτλος πρωτοτύπου: Bab-i Esrar

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2013, 525 σελ.

Μνήμες της Κωνσταντινούπολης – Αχμέτ Ουμίτ

“Αγναντεύαμε την πόλη απ’ τη θάλασσα. Η Ιστανμπούλ ήταν σκεπασμένη με ομίχλη… Κι η θάλασσα το ίδιο… Σκεπασμένο με ομίχλη και το σκάφος μας… Αυτό που διακρίναμε ήταν οι μιναρέδες του Σουλταναχμέτ, ο τρούλος της Αγια-Σοφιάς, οι πύργοι του Τόπκαπι. Η πόλη έδινε την εντύπωση ότι ποτέ δεν είχε λεηλατηθεί, ποτέ δεν είχε καταστραφεί, ποτέ δεν είχε μολυνθεί. Η φύση είχε σκεπάσει με μια κατάλευκη ομίχλη ό,τι άσχημο υπήρχε στην πόλη. Σαν ένα στιγμιαίο όραμα λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος… Σαν ένα μαγικό νέφος… Μια παραμυθένια εικόνα… Σαν μια ολοκαίνουρια αρχή… Νέα, ελπιδοφόρα, όμορφη…

Αγναντεύαμε την πόλη απ’ τη θάλασσα…”

Ένα πτώμα ξαπλωμένο στη βάση του ανδριάντα του Ατατούρκ στο Σαράιμπουρνου. Στην παλάμη του ένα αρχαίο νόμισμα… Ωστόσο ούτε το πτώμα είναι το τελευταίο θύμα ούτε το νόμισμα το τελευταίο αρχαίο κέρμα. Επτά θύματα, επτά μονάρχες, επτά νομίσματα, επτά ιστορικά σημεία της Πόλης. Η μοναδική αλήθεια: η μακραίωνη ιστορία μιας πόλης μαγικής και αινιγματικής, της πόλης των πόλεων…

Ένα μυθιστόρημα-ποταμός, όπου τα πάθη των ανθρώπων συναντούν την ιστορία, όπου η περιπέτεια κλιμακώνεται μαζί με τη συγκίνηση, ένα μεγάλο σύγχρονο παραμύθι που ξεκινά απ’ το Βυζάντιο και την Κωνσταντινούπολη και φτάνει μέχρι τη σημερινή μητρόπολη Ιστανμπούλ των μεγάλων αντιθέσεων, ένα λογοτεχνικό μπεστ σέλερ που έχει μαγέψει περισσότερους από 300.000 αναγνώστες στην Τουρκία…

Μετάφραση: Θάνος Ζαράγκαλης
Τίτλος πρωτοτύπου: Istanbul Hatirasi

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2012, 687 σελ.

Η ραψωδία του Πέρα – Αχμέτ Ουμίτ

Στο Πέρα της Πόλης, ανάμεσα στα τζαμιά, στα πανδοχεία, στα καπηλειά, στα μάμ και στα πορνεία. Ανάμεσα σε οριεντάλ ήχους, βαριά αρώματα, καημούς και πόθους, ένα ορμητικό ποτάμι παρασύρει στο πέρασμα του, χωρίς επιστροφή, τρεις παιδικούς φίλους: τον τυχοδιώκτη Κενάν, τον μονίμως άτυχο Νιχάτ, τον πάντα μετρημένο Σελίμ.
Η ζωή τους κυλά ομαλά μέχρις ότου ο παθιασμένος με τη φωτογραφία και την ιδέα της αθανασίας Κενάν αποφασίζει να οργανώσει, με τη βοήθεια των φίλων του, μία μοναδική έκθεση φωτογραφίας με τίτλο “Τα εγκλήματα του Πέρα”. Αφού καταφέρουν να αποσπάσουν από την αστυνομία τις αυθεντικές φωτογραφίες, θα αναπαραστήσουν τη σκηνή του εγκλήματος σ’ ένα ειδικά διαμορφωμένο στούντιο. Όταν σκηνοθετείς όμως το θάνατο των άλλων, πόσο κοντά μπορείς να βρεθείς στον δικό σου;

Μετάφραση: Σοφία Υψηλάντη
Τίτλος πρωτοτύπου: Beyoğlu Rapsodisi

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2006, 535 σελ.

Εγκλήματα με ονομασία προέλευσης – Αχμέτ Ουμίτ

Ένας ύπουλος αυλικός καταγράφει σε πινακίδες την ιστορία τρόμου και διαφθοράς που βασιλεύει στην αρχαία πόλη των Χετταίων. Όταν ύστερα από χιλιάδες χρόνια η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει τις πινακίδες στο φως, ξυπνούν τα δαιμόνια ενός ανατριχιαστικού παρελθόντος. Τα αρχαία εγκλήματα γεννούν σημερινά. Οι αρχαίες τύψεις, σημερινές ενοχές. Το σήμερα και το χθες μπερδεύονται δραματικά, σ’ ένα μυθιστόρημα περιπέτειας και μυστικισμού.
Κοφτό και καταιγιστικό, ωμό και ρεαλιστικό. Ένα έργο που αναδεικνύει την ομορφιά του στην αρχέγονη παράδοση του εγκλήματος. Μια επικίνδυνη ισορροπία εξαφανίζει την απόσταση ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν. Η εξόντωση του “διαφορετικού” σε όλες τις εποχές φαίνεται να είναι η πιο ακαταμάχητη επιθυμία.

Μετάφραση: Σοφία Υψηλάντη
Τίτλος πρωτοτύπου: Patasana

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2002, 511 σελ.

Ομίχλη και νύχτα – Αχμέτ Ουμίτ

Ο Σεντάτ είναι πράκτορας των Μυστικών Υπηρεσιών της Τουρκίας, αφοσιωμένος στη δουλειά του. Το κενό στη ζωή του δεν το γεμίζουν η γυναίκα του και τα παιδιά του. Ερωτεύεται τη Μινέ. Ο έρωτάς του γι’ αυτήν γίνεται σφοδρός και καταστροφικός. Αν και το κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι η μοναξιά ενός ανθρώπου, ο θάνατος και η ενοχή που συντρίβουν κι εκμηδενίζουν τα άτομα, οι δευτερεύουσες ιστορίες δίνουν μια άλλη διάσταση στο μυθιστόρημα, που έχει σχέση με τη μοίρα των λαών που ζούνε σήμερα στην Κωνσταντινούπολη. Η κυρία Ελένη και η Μαρία, δύο από τους τελευταίους Ρωμιούς που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Πόλη κι επιλέγονται ως θύματα από τους γείτονες τους, ο Μπάσταρδος Νέτζο, που εμπορεύεται μικρά παιδιά, ο πατροκτόνος Τζουμά, ο διανοούμενος Σινάν, ο ποιητής Φαχρί ζούνε στις υποβαθμισμένες παλιές ρωμαίικες γειτονιές, άλλοι με το εφιαλτικό σήμερα κι άλλοι με τις αναμνήσεις τους, το τέλος μιας εποχής που μεταφέρεται με τρόπο συγκλονιστικό στον αναγνώστη.

Μετάφραση: Στέλλα Βρετού-Σοφιανίδου
Τίτλος πρωτοτύπου: Sis ve gece

Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 1999, 372 σελ.