Μαλβίνα Κάραλη (1954-2002)

Αθώος σαν αγαπημένος – Μαλβίνα Κάραλη

Πως έγινε και αγάπησες, πες μου. Θα κάθομαι δίπλα σου και συ, με τα χειρόγραφα κλειστά, θα μου μιλάς. Πες μου, που δεν ξέρω πως αγαπάνε έτσι οι άνθρωποι και όσο αγαπάνε το βλέμμα τους είναι σαν σκύλου, το δέρμα άγριο και κιτρινωπό και το κορμί μικραίνει. Και όλη αυτή η αθλιότητα και ι ανοησία, ο εξευτελισμός και η ταπείνωση λέγεται: το μεγαλείο του έρωτα και αηδιάζω από ντροπή και από λύπη…
… Και η Μαρία διηγήθηκε και το κορίτσι είπε: “Από τις πολλές φορές που έχω ακούσει να διηγούνται τον έρωτα, τον ξέρω απ’ έξω. Και μόνο απ΄έξω θέλω να τον ξέρω”.

Αφήγημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1989, 130 σελ.

Τα κορίτσια στη Σαβάνα – Μαλβίνα Κάραλη

Η Άννα: Δεν μπορώ να δω σαν εγκληματία την Ειρήνη.
-Ο αδελφός: Είχε ένα χάρισμα να πείθει. Όλοι οι φονιάδες το ΄χουν.
-Ο άντρας: Άστραψε η ζωή μας, αυτό είχα να πω στο Δικαστήριο… Η Ειρήνη άστραψε τη ζωή ολωνών μας.
-Η Βασιλική: Αύριο έχει επισκεπτήριο. Θα πάω να δω το χαϊδμένο μου. Έχει χλωμιάσει πολύ.
-Η Ειρήνη: Σε παρακαλώ λουλούδι μου, μην αφήσεις να με βάλουν στο ψυχιατρείο, να γίνω κι εγώ μια αδιάφορη γυναίκα, τι καλό μπορεί να περιμένει ένας άντρας από μια γυναίκα αδιάφορη;
Η Ειρήνη δεν γνωρίζει καν τον άντρα. Κι όμως, σκοτώνει την -επίσης άγνωστή της- γυναίκα του και παίρνει τη θέση της. Η ζωή πολλών ανθρώπων ανθίζει μ αυτό το έγκλημα. Μέχρι τη στιγμή που η Ειρήνη συλλαμβάνεται, για να ξαναπεί και να ξαναδείξει στην πράξη, πως αγάπη στο μιλητό δεν γίνεται να υπάρχει και πως καθένας πρέπει να είναι, μόνο αυτό που έχει τη δύναμη να είναι.

Νουβέλα, Νεφέλη, 1991, 119 σελ.

Συνταγές για κόρες ακαμάτρες – Μαλβίνα Κάραλη

Από μικρή, είχα ένα άλυτο πρόβλημα με την τέχνη.
Δοκίμασα με τη ζωγραφική, αλλά δυστυχώς, είχα πάνω μου την κατάρα του Ντα Βίντσι.
Ποιήτρια φοβήθηκα να γίνω (μη με πει λαπά ο Κούβελας…).
Το Μόντελινγκ ήταν πολύ βρόμικο κύκλωμα για μένα.
Αϊζενστάιν βαριόμουν να γίνω (κοτζάμ γυναίκα, να κάθομαι να κουτρουβαλάω καρότσια…).
Έτσι, το έριξα στη Λαϊκή Τέχνη.
Γιατί η Μαγειρική, όχι μόνο είναι Τέχνη, αλλά Τέχνη με χρηστική αξία.
Η μόνη που καταναλίσκεται και αφομοιούται αμέσως.
Έτσι, γύρισα όλον τον κόσμο, σε αναλογία, ένα μουσείο Γκόγια προς πέντε ρεστοράν.
Ό,τι μάζεψα, μοσχαρίσιες Μόνες Λίζες, ό,τι έφτιαξα, όλες οι γαριδένιες Ινφάντες μου, είναι εδώ μέσα.

Μαγειρική, Αστάρτη, 1999, 138 σελ.

Μαλβινέζικα – Μαλβίνα Κάραλη

Μαγειρική, Αστάρτη, 1999, 135 σελ.

Συνταγές για κουζίνα αποψάτη – Μαλβίνα Κάραλη

Υπάρχουν πολλά βιβλία που μοιάζουν με συμπίλημα όλων των ντεμοντέ κανόνων μαγειρικής. Αν έχετε μείνει στο ταγάρι, διαλέξτε ένα από αυτά. Εδώ θα βρείτε μόνο ό,τι είναι απολύτως μοδάτο, ό,τι ταιριάζει με ένα minimal ρούχο της Jil Sander, με παπούτσι Prada και με καναπέ Fendi. Υπάρχουν πιάτα 70’s που ξαναεπέστρεψαν, υπάρχουν εύκολες συνταγές από τους μεγαλύτερους κουζινιέρηδες και πιάτα που σερβίρονται αυτή τη στιγμή στα πιο ιν στέκια. Με δυο λόγια, εύκολη κουζίνα για δύσκολες ψωνάρες, που δεν βάζουν στο στόμα ό,τι δεν είναι αποψάτο.

Μαγειρική, Αστάρτη, 2000, 139 σελ.

Πιο πολύ, πιο πολλοί – Μαλβίνα Κάραλη

Μια γυναίκα αφηγείται τη ζωή τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Η αναζήτηση της δέσμευσης μέσα από την ελευθεριότητα του έρωτα, οι γάμοι που – για την ηρωίδα – άλλοτε το αιτούμενο, το παιχνίδι των φυλών, η κόλαση και ο παράδεισος, η πτώση και η ανάσταση – χίλια δυο παρελαύνουν από αυτό το γενναίο μυθιστόρημα – κατάθεση ψυχής. Φλερτάροντας επιδέξια με τον σκόπελο της αυτοβιογραφίας, η Μαλβίνα χαρτογραφεί τη γυναικεία ψυχοσύνθεση με συνταρακτικούς τόνους και δραματικές εξάρσεις, προσφέροντας μας δώρο μια καταβύθιση στη μνήμη που “καταφέρνει να μετατρέψει το κάρβουνο σε διαμάντι”.

Μυθιστόρημα, Αστάρτη, 2000, 197 σελ.

Πιάτα της απάτης – Μαλβίνα Κάραλη

Ένας αρχαίος κολλητός μου ισχυρίζεται πως αυτός που αφήνεται να εξαπατηθεί είναι το ίδιο σοφός «με εκείνον που τον εξαπάτησε χαρίζοντας την αίγλη». Στο τραπέζι, μικρές μου και μεγαλούτσικες πρωτόπειρες, μπορείτε να επιλέγετε δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι παιχνιδιάρικος και αυτοσαρκαστικός: «Σας άρεσε το εξαίσιο γαλλικό δείπνο μου; Μόνη μου, ολομόναχη το κουβάλησα από το ρεστοράν». Ο δεύτερος είναι ο τρόπος του αρχαίου φίλου μας: εξαπατώ χαρίζοντας την αίγλη. Σε αυτό το βιβλίο θα βρείτε μεταμφιεσμένα πιάτα φτιαγμένα από «ταπεινές» πρώτες ύλες. Ένα απλό κέικ φούρνου, για παράδειγμα, μπορεί με λίγη φαντασία να μετατραπεί σε έργο τέχνης. Αν θέλετε, αποκαλύπτετε την πατέντα σας, αν όχι, δε θα σας πάρει είδηση κανείς (και ξέρετε πόση αίγλη διαθέτουν οι απατεώνισσες!).

Μαγειρική, Αστάρτη, 2000, 126 σελ.

Συνταγές κατάλληλες για όλους – Μαλβίνα Κάραλη

Οι πιο αγαπημένες μου συνταγές είναι αυτές που φτιάχνω την ώρα που μακιγιάρομαι. Ένα μέτριο μακιγιάζ -ιδανικό για να βγεις για shopping- κρατάει περίπου είκοσι λεπτά. Με όλα τα σούρτα φέρτα από κουζίνα σε μπάνιο. Αν η συνταγή χρειάζεται περισσότερη ώρα, μου διαταράζει το πνεύμα της… εργονομίας μέσα μου. Έτσι με τον καιρό, κατάφερα να προσαρμόσω τις συνταγές στην ώρα που χρειάζομαι για να τελειώσω την… προσωπική μου αναστήλωση. Οι μεγαλύτεροι κουζινιέρηδες του κόσμου, πάντως, συντάσσονται με την άποψή μου: ένα καλό πιάτο δεν μπορεί να είναι πολυμαγειρεμένο. Σε κάθε πιάτο πρέπει να υπάρχει το ωμό, το ζωντανό. Το ίδιο που λέω εγώ για τα πιάτα μου, το λέει και ο Σνούπι για τα έργα τέχνης: ένα έργο θέλει 20 λεπτά για να γίνει. Λιγότερο, είναι τσαπατσουλιά. Περισσότερο είναι μπελάς.

Μαγειρική, Αστάρτη, 2001, 125 σελ.

Σαββατογεννημένη – Μαλβίνα Κάραλη

“Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Στο μέτωπο αγγίγματα-φιλιά. Και πλάι στα χείλη. Εγώ, που μέχρι πέρυσι, αν με άγγιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα “πίσω μου σ’ έχω σατανά”.
Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταποδώσω και τα πάντα. Εγώ. Όχι πια ορφανή. Γεμάτη. Επαρκής. Μισοσίγουρη. Και “ωραία”, όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη.”
Αυτά είναι τα καλύτερα κείμενα που έγραψε ποτέ η Μαλβίνα. Με διαφορά. Έχουν κάτι ρωμαλέο και αστραφτερό, αν και μιλούν για θέματα της καρδιάς και του θανάτου. Ο χρόνος το αύξησε. Ανέδειξε το μεταλλικό ύφος τους, την πυκνή ευφυΐα τους. Ειδικά τα κείμενα της Νέας Υόρκης, τους μήνες της αρρώστιας, έχουν κάτι σπάνιο. Είναι μια λοξή συνομιλία με το θάνατο, γεμάτη δέος, οργή και κούραση. Είναι λαμπρά δοκίμια για τις περιπέτειες του έρωτα, την ελληνική κοινωνία με τους εξωφρενικούς χαρακτήρες της, τη σκέψη του θανάτου και τα διλήμματα της συνείδησης. Ταυτοχρόνως είναι το κρυπτικό ημερολόγιο ενός υπέροχου και μαύρου κοριτσιού, που έφυγε νωρίς.

Αφηγήσεις, Τσαγκαρουσιάνος, 2005, 230 σελ.

Γλυκό κορίτσι – Μαλβίνα Χαριτοπούλου

“Όταν ερωτευόταν, ένιωθε ένοχη, επειδή ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Κάποτε άρχισε να υπογράφει ως Αλίκη Γ. Ηλιάδη. Μάταιος κόπος. Η μείζων εικόνα ήταν εκεί, κυρίαρχη. Δεν θα έπειθε ποτέ κανέναν πως μπορούσε να είναι απλώς η γυναίκα κάποιου. Έζησε μια προσωπική ζωή, χωρίς την παραμικρή προστασία, ζωή που προσπαθούσε να περιμαζέψει, να σώσει τα κομμάτια της. Δεν μου θύμιζε ποτέ καμιά από τις ηρωίδες που υποδύθηκε. Αν κάποιος ρόλος μ’ έκανε να τη σκέφτομαι και να την ταυτίζω μ’ αυτόν, ήταν ο ρόλος που δεν έπαιξε: της μικρής φιλενάδας του Περόν, που τη διώχνουν, κι αυτή κοιτάζει τις βαλίτσες στον διάδρομο και αναρωτιέται: “Και πού θα πάω εγώ;” Ύστερα, ερχόταν ξανά η Αλίκη Βουγιουκλάκη και την πήγαινε όπου ήθελε”.

Βιογραφίες-Ηθοποιοί, Αστάρτη, 2007, 368 σελ.

Έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες – Μαλβίνα Κάραλη

Αυτά τα κείμενα γράφτηκαν για ανθρώπους που αγαπώ και δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό “Γυναίκα”.

Κανένα δεν είναι κατασκευασμένο, και η γλωσσική τους ακράτεια είναι αποτέλεσμα της άκρατης αγάπης, που δεν έχει άλλο τρόπο να φωταγωγηθεί και να επιδείξει την αίγλη της.

Βεβαίως και αντιφάσκω από σελίδα σε σελίδα. Γιατί αυτό μου επιβάλλει ο μεταβολλόμενος εαυτός μου. Και επίσης γιατί όλες οι θέσεις ζωής που υποστηρίζω με πάθος θα μου δημιουργούσαν μεγάλο ζόρι αν με εμπεριείχαν.

Έτσι, με τον καιρό κατάλαβα, γράφοντας αυτά τα κείμενα, πως η ειλικρίνεια της στιγμής δεν συνιστά αλήθεια.

Πεζά, Κάκτος, 2018, 426 σελ.