Νίκος Ρουκουνάκης

Το παιχνίδι του φεγγαριού – Νίκος Ρουκουνάκης

Εναλλακτικές ιστορίες για το νου και τον έρωτα
Μετά από δεκαπέντε χρόνια οι εκδόσεις “Δωρικός” επανεκδίδουν “Το παιχνίδι του φεγγαριού”. Σε σχέση με την παλιά έκδοση υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά. Στο παλιό βιβλίο έλειπε ένα μικρό μέρος του κειμένου. Η “αυτολογοκρισία” είχε επιλεγεί σαν η βέλτιστη λύση για κάποιο ευαίσθητο θέμα που θα μπορούσε τότε να παρεξηγηθεί. Στη θέση του είχε μπει ένας σαφής αλλά διακριτικός υπαινιγμός.
Μέσα από αυτήν την επανέκδοση, “Το παιχνίδι του φεγγαριού” κυκλοφορεί για πρώτη φορά ολόκληρο χωρίς περικοπές.
Προκειμένου να προχωρήσουν στη διδακτορική τους διατριβή, δύο φοιτητές και μια φοιτήτρια της ψυχιατρικής ταξιδεύουν σε ένα τροπικό παράδεισο μαζί με την ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου τους. Στόχος να μελετήσουν τα έθιμα των ιθαγενών και να ανακαλύψουν τις βασικές αιτίες που κρατούν αυτή τη μικρή κοινωνία άτρωτη από την πανανθρώπινη μάστιγα της νεύρωσης.
Τρεις διαφορετικές κοσμοθεωρίες διεκδικούν τα “κλειδιά της βασιλείας”. Ο μάγος της φυλής, ο ιεραπόστολος και η επιστημονική ομάδα παρουσιάζουν τις γνώσεις τους και τις δυνατότητές τους.
Με αφορμή τις τελετές των ιθαγενών οι τρεις φοιτητές βλέπουν τα ταμπού να γκρεμίζονται και τα ερωτήματα να ορθώνονται αμείλικτα:
– Είναι αλήθεια πως τα μαγικά ποτά όλων των παραδόσεων και θρησκειών ήσαν παραισθησιογόνα;
– Είναι αλήθεια πως ο “κυκεώνας” το ιερό ποτό των Ελευσινίων Μυστηρίων, αποτελούμενος από ψωμί και κρασί ήταν φτιαγμένος από κριθάρι με τον μύκητα claviceps purpurea και με δραστικό συστατικό του το LSD;
– Υπήρξαν άλλες θρησκείες με ιερό ποτό που να περιέχει τέτοιες ουσίες;
– Ποια η διαφορά της ηρωίνης απ’ τα παραισθησιογόνα; Τι γίνεται με τα “ναρκωτικά”;
– Ποια η θέση του έρωτα στον ανθρώπινο ψυχισμό; Η σύγχρονη ψυχολογία ζητάει τη σεξουαλική απελευθέρωση. Οι θρησκείες ζητούν εγκράτεια και αποχή. Τι συμβαίνει; Είναι ο έρωτας κλειδί για την ελευθερία;
– Τα σύγχρονα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα είναι ξεκομμένα από την “εσωτερική ελευθερία” του καθενός μας;
– Που βρίσκονται τα αόρατα νήματα της υποταγής μας; Τι κρύβουν οι όποιες “ιδιαιτερότητες”; Η ομοφυλοφιλία; Ο σαδομαζοχισμός;
– Μπορούμε να αντικρίσουμε την ανθρώπινη ψυχή με ρεαλισμό αλλά και τρυφερότητα; Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις προς την ελευθερία;
– Μπορούμε να προσεγγίσουμε την ουσία;

Διηγήματα, Δωρικός, 2008, 177 σελ.

Κνωσός, Παρθενώνας, Αγιά Σοφιά… ΕΡΤ – Νίκος Ρουκουνάκης

Η πορεία ενός λαού απ’ το απόλυτο φως στο απόλυτο… Μαύρο!
Μέχρι τώρα, η φοβερή κρίση που μάστιζε όλη την Ελλάδα, της φαινόταν κάτι πολύ μακρινό. Σχεδόν δεν την άγγιζε. Έβλεπε τα μαγαζιά να κλείνουν, διάβαζε για τις επιχειρήσεις που πτώχευαν η μια πίσω απ’ την άλλη, άκουγε για φίλους που έμεναν χωρίς δουλειά και για άλλους που πνίγονταν στα χρέη και τους κυνηγούσαν οι τράπεζες και η εφορία, αλλά η ίδια ένιωθε αρκετή σιγουριά και πίστευε πως δεν θα την αγγίξει τίποτα απ’ όλα αυτά. Και τώρα… Τώρα ήταν κι αυτή στην ανεργία, μαζί με όλο το προσωπικό της ΕΡΤ.
Βέβαια, τα δικά της όνειρά είχαν ήδη καταρρεύσει πολύ πριν κλείσει η ΕΡΤ. Και δεν της έφταιγε κανένας γι’ αυτό. Τώρα, όλο και περισσότερο το καταλάβαινε πως όλα της τα όνειρα ήταν φτιαγμένα απ’ το υλικό του “εγώ” της. Όλα ήταν “από μένα για μένα”. Πουθενά δεν υπήρχαν οι… “άλλοι”. Πουθενά δεν υπήρχε ένα άνοιγμα προς τους ανθρώπους γύρω της… ένα παράθυρο προς τα έξω… μια ανοιχτή αγκαλιά… τίποτα… Μόνο φιλοδοξίες, φιλοδοξίες, φιλοδοξίες…
Όμως, μέσα απ’ αυτή την πικρή γεύση του γκρεμισμένου κόσμου της, ένιωσε για πρώτη φορά την ανάγκη να κοιτάξει προς τα έξω, και να δει την ταλαιπωρία, τον εξευτελισμό και την απελπισία των ανθρώπων γύρω της. Για πρώτη φορά ένιωσε να συμπάσχει με όλους αυτούς και ήθελε πια να μάθει τις αιτίες πίσω από όλη αυτή την καταστροφή. Πού είχε φταίξει αυτός ο λαός και ποια ήσαν τα πραγματικά αίτια πίσω απ’ την κρίση; Ποια ήταν τα πραγματικά αίτια για τη φτώχια, την πείνα, τον εξευτελισμό…
Και… τι παράξενο… να ‘ταν αλήθεια πως αυτή εδώ η χώρα ήταν το λίκνο του πολιτισμού; Είναι δυνατόν αυτός ο λαός ο καταρρακωμένος… αυτός ο λαός που εξευτελίζουν και διακωμωδούν οι Ευρωπαίοι “φίλοι” του… είναι δυνατόν αυτός ο λαός να είναι ο διάδοχος σε μια τέτοια κληρονομιά; Και τώρα; Πού πήγε αυτό το φως; Και ποιος κρατάει πια τη σκυτάλη του πνεύματος και της γνώσης;
Κι εμείς; Μήπως τελικά δεν έχουμε κατανοήσει την ιστορία και τις παραδόσεις μας; Μήπως υπάρχει εκεί κάτι που μας διαφεύγει; Κάποιοι λένε πως ο πραγματικός θησαυρός βρίσκεται ακόμα εκεί. Μπα… μάλλον ανοησίες και μεγαλοστομίες θα είναι, απ’ αυτές που συνηθίζουν οι “Ελληνάρες”. Εκεί, λέει, βρίσκονται κρυμμένα τα κλειδιά της γνώσης. Οι αφελείς πιστεύουν πως εκεί μας περιμένουν τα κλειδιά για το “αρχαίο κάλλος”. Και από κει και μετά όλα θα ακολουθούν πια από μόνα τους: Ευτυχία, έρωτας, αφθονία… αλλά και κάτι άλλο, πολύ πιο βαθύ και πολύ πιο φωτεινό…
Ε, όχι! Δεν ήταν πρόθυμη να πιστέψει τέτοιες ανοησίες! Αλλά, πάλι… δεν θα έχανε και τίποτα, αν ξεκινούσε να ψάχνει…

Μυθιστορήματα, Οσελότος, 2019, 534 σελ.