Σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου, Θέατρο και Ιστορία της Τέχνης. Δούλεψε αρχικά σαν ηθοποιός στο θέατρο, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το ραδιόφωνο. Από τα μέσα του ΄90 αποσύρθηκε για να επιστρέψει το 2013 επί σκηνής στηρίζοντας το σύγχρονο ελληνικό θεατρικό έργο και σε ειδικές συνεργασίες σε έργα ρεπερτορίου.
Ως θεατρικός συγγραφέας εμφανίστηκε το 2004 με το κείμενο «Έξοδος» στο έργο «Ονείρου Οδύσσεια» (Δ. Δημητριάδη, Α. Δήμου, Μ. Πολιτοπούλου, Ε.Πέγκα κ.ά./ Εκδόσεις Univercity Press) που ανέβηκε στο ΚΘΒΕ και με το «Μαζί Ποτέ» το 2009 (βασισμένο στην ταινία του Φατίχ Ακίν Gegen die Wand/Head On) σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη/Dame Blance.
Tο έργο του «Εκκρεμότητα» παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο στο πλαίσιο των Αναγνώσεων/ Αναλόγιο 2013 υπό την επιμέλεια της Σίσσυς Παπαθανασίου και στο Λονδίνο από το Theater Lab Company της Αναστασίας Ρεβή σε μετάφραση Έλσης Σακελλαρίδου με τον τίτλο Suspense (Εκδόσεις Ηρόδοτος 2014), και ως πλήρης παράσταση στο ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ στο Φεστιβάλ Ελληνικού έργου του 21ου αιώνα σε καλλιτεχνική επιμέλεια Λείας Βιτάλη και σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα/Nova Melancholia.
Τον Δεκέμβριο του 2013, σε επαφή με κρατούμενους οροθετικούς και χρήστες των φυλακών Κορυδαλλού και τη ΜΚΟ ΤΕΧΝΟΔΡΟΜΩ παρουσιάστηκε το έργο του «Κ.» που γράφτηκε για να παιχτεί από τους ίδιους τους κρατούμενους στο χώρο της φυλακής.
Στις Αναγνώσεις 2014 στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ παρουσιάστηκε το θεατρικό του έργο «Δεσποινίς Δυστυχία/Miss Misery» σε σκηνοθεσία Άσπας Τομπούλη.
Το 2015 κυκλοφορεί σε μορφή αφηγήματος η «Δεσποινίς Δυστυχία» από τις Εκδόσεις Σοκόλη, και παρουσιάζεται το «Κ.» σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη με 20 ηθοποιούς/περφόρμερς στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στο πλαίσιο της διημερίδας Θέατρο και Φυλακή.
Το 2017 για το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παραστάθηκε το έργο του «Κώστας Νούρος: Ξένος δυο φορές», μια μουσική βιογραφία που παίχτηκε σε αυθεντικές ταβέρνες του Πειραιά σε μια συνεργασία με την Ανθή Γουρουντή/Libro Coro και τη Χρύσα Καψούλη, και στο Αναλόγιο Ελληνικού Λόγου 2018 του ΔΘΠ το έργο του «Πόσα ζώα χωράει ένας άνθρωπος».
Η «Εκκρεμότητα» ανεβαίνει το 2018 εκ νέου, από μια ομάδα νέων ηθοποιών σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Βογιατζή, στο Θέατρο Μικρή Αργώ.
Το 2018 ανεβαίνει στο θέατρο Φούρνος ως πλήρης παράσταση το θεατρικό «Δεσποινίς Δυστυχία» σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη, και τιμάται με το Βραβείο «Κάρολος Κουν» 2018 Δραματουργίας Ελληνικού Έργου, και συμπεριλαμβάνεται με τον τιτλο “Signorina Infelicita” στον τόμο Ανθολογία Σϋγχρονων Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων που παρουσιάζεται στο Φεστιβάλ Θεάτρου της Νάπολη 2019, ενώ ταυτόχρονα συμμετέχει στην στο Φεστιβάλ της Νάπολη με το κείμενο «ID : Αχινός/Riccio del mare» σε μετάφραση Τζίνας Καρβουνάκη για την παράσταση «629: Uomini in Gabbia» σε σκηνοθεσία Mario Gelardi σε συνεργασία με σύγχρονους Ιταλούς και Ισπανούς θεατρικούς συγγραφείς.
Τον Σεπτέμβριο του 2021 κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική, η ποιητική συλλογή «Αγνώστου Η βία του βίου» (Ποιήματα 2010-2021).
Έφυγε από τη ζωή στις 18 Αυγούστου του 2022.
Αγνώστου η βία του βίου (2021), Κάπα Εκδοτική
Αφηγήματα
Δεσποινίς Δυστυχία (2015), Σοκόλη
Συλλογικά έργα
Ονείρου Οδύσσεια (2004), University Studio Press
Αναλόγιο: Δραματική και σκηνική γραφή στην Ελλάδα 2005-2017 (2018), Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου
Αγνώστου η βία του βίου – Τσιμάρας Τζανάτος
«Έψαχνες το άλλο σου μισό,
ενώ σου έλειπες ολόκληρος».
Ξεφεύγοντας από τις λογοτεχνικές κατηγοριοποιήσεις που μέχρι πρότινος εντασσόταν (θέατρο, αφήγημα) καταθέτει ένα ατόφιο ποιητικό πόνημα που επεξεργαζόταν τα τελευταία δέκα χρόνια.
Η ποιητική συλλογή «Αγνώστου Η βία του βίου» είναι μια καταγραφή της βίαιης ενηλικίωσης του ανθρώπινου όντος αλλά και συγχρόνως, το χρονικό της περιπλάνησης του κατασπαραγμένου Εγώ, σε έναν προκατασκευασμένο Κόσμο.
Η συνύπαρξη επιγραμματικών σπαραγμάτων και υπαρξιακών ποιητικών χρονικών, που αλληλοσυμπληρούνται και ταυτοχρόνως αλληλοαντιτίθενται σε ένα «όλον», μας εισάγουν σε ένα σύμπαν τρομακτικά οικείο αλλά και αφοπλιστικά απρόβλεπτο, ταυτοχρόνως.
Στη συλλογή κατατίθεται από τον τίτλο κιόλας, «Αγνώστου Η βία του βίου», το κλειδί-προσωπείο, ο Άγνωστος, ως ανώνυμος συν-γραφέας, που δεν είναι άλλος από τον αναγνώστη.
Αυτή η αναίρεση του συγγραφικού προσώπου που είναι ο ίδιος, δυναμιτίζει εξ αρχής τη συγγραφική ταυτότητα όπως την ξέρουμε, καταργώντας το ανήκειν. Εισάγοντάς μας σε έναν μεγάκοσμο πέραν του χρόνου και του τόπου, για να συμπορευτούμε με τον Άλλον, ως «έτερον εαυτόν». Άλλοτε ταυτιζόμενοι και άλλοτε διαχωριζόμενοι, μέσω μιας αέναης οδυνηρής πορείας προς το πραγματικό.
«Αυτό το ζ στη ζωή, όλο βουίζει.
Δεν σέβεται τη νεκρική μας ησυχία»
Ποίηση, Κάπα Εκδοτική, 2021, 216 σελ.
Δεσποινίς Δυστυχία – Τσιμάρας Τζανάτος
Ένας άντρας, κάπου στον Κόσμο. Η ζωή του χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Σαν να μην υπάρχει. Αόρατη ζωή. Χωρίς συναισθήματα, έστω φανερά. Διαχειρίζεται πληροφορίες από όλο τον Κόσμο. Ενδιάμεσος ο ίδιος, του Κόσμου. Να τον καταγράφει και να τον φανερώνει. Ένας Κόσμος που γέρνει, καταρρέοντας – Και μια γυναίκα. Αλλόκοτη. Εισβάλλει στη ζωή του και στη ζωή των άλλων γύρω του. Σαν θάλασσα που πλημμυρίζει ό,τι σταθερό. Ανατρέποντας τα πάντα. Το όνομά της: Δυστυχία.
“Δεσποινίς Δυστυχία”. Όλα θα μπερδευτούν στο πέρασμά της, παρόν, μέλλον, παρελθόν. Άνθρωποι, ζωές, μνήμες. Ο Κόσμος και οι μικρόκοσμοι θα συντονιστούν σε ένα τέλος. Οριστικό. Κάτι έρχεται. Κανένας δεν μπορεί να το αποτρέψει…
Ένα υπέροχο κείμενο πλημμυρισμένο θάλασσα.
Βραβείο Ελληνικού [Θεατρικού] Έργου “Κάρολος Κουν” 2018
Αφήγημα, Σοκόλη, 2015, 56 σελ.
Πηγές: Biblionet, Σοκόλη, Κάπα Εκδοτική
