Εργάζεται ως αρχαιολόγος στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Ρεθύμνου από το 1986, μετά από σπουδές στην Αθήνα και το Montpellier, οι οποίες ολοκληρώθηκαν με ένα διδακτορικό από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στο πλαίσιο της δουλειάς της, ανασκάπτει, δημοσιεύει αρχαιολογικό υλικό και ασχολείται με τη Μουσειακή Αγωγή. Με αφορμή τη λογοτεχνία, κάνει περίπου το ίδιο και στη ζωή της: ανασκάπτει μέσα της και παρουσιάζει το υλικό της, αφηγούμενη ό,τι δεν ξεχνιέται, Ό,τι, δηλαδή, είναι αλήθεια. Το πρώτο της βιβλίο “Από το υλικό που φτιάχνονται οι κούκλες” εκδόθηκε από την Αστάρτη το 2013 και το δεύτερο, “Οι νύχτες πριν”, από τις ελευθεριακές εκδόσεις Ναυτίλος – Θεσσαλονίκη, το 2015.
Κήποι (2019), 24 γράμματα
Αισθήσεις κι ένας αφηγητής (2021), 24 γράμματα
Αφηγήματα-Πεζογραφία
Από το υλικό που φτιάχνονται οι κούκλες (2013), Αστάρτη
Οι νύχτες πριν (2015), Ναυτίλος Ελευθεριακές Εκδόσεις
Μαθήματα Tango (2023), 24 γράμματα
Συλλογικά έργα
Κεραμικά εργαστήρια στην Κρήτη από την αρχαιότητα ως σήμερα (1996), Ιστορική Λαογραφική Εταιρεία Ρεθύμνης
Πανδημία, Ιστορίες εγκλεισμού, Άνοιξη 2020 (2020), 24 γράμματα
Μαθήματα Tango – Ειρήνη Γαβριλάκη
Κοίτα με εδώ.
Στο ηλιακό πλέγμα, εντάξει. Σε κοιτάζω. Με κοιτάζω. Με βλέπω να βάζω το χέρι μου στο ηλιακό πλέγμα μου και να ταράζομαι.
Και ν’ απορώ. Και να φοβάμαι. Και να συγκινούμαι. Και να μου κόβεται η ανάσα. Ειδώλιο σε στάση σεβίζοντος, στην κορυφή ενός βουνού, σε μια σπηλιά, στην προθήκη ενός μουσείου, ταυτόχρονα παγωμένο “εγώ” και αντικείμενο. Εσένα δεν σε βλέπω. Αφαιρούμαι, με τη σκέψη στο δικό μου ηλιακό πλέγμα, στο κέντρο του σώματος. Ξέρω πως η παρατήρηση των άλλων έχει οδηγήσει το χέρι μου ν’ ακουμπήσει εκεί, σεβίζουσα.
………..
Σκέφτομαι διακεκομμένους ρυθμούς σαν τον ρυθμό του tango.
Από το σπίτι στο γραφείο. Από το γραφείο στο σπίτι. Από το σπίτι στο άλλο σπίτι, της κόρης μου. Από το σπίτι στο νοσoκομείο. Από μηχάνημα σε μηχάνημα. Από τα σαράντα στα πενήντα. Από τα πενήντα στα εξήντα. Από τον Άννα στον Καϊάφα. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. Από χωρίον εις χωρίον. Από βαθείας νυκτός. Από όχθη σε όχθη. Από το έχω στο δεν έχω.
Από το θέλω στο δεν θέλω. Από το μπορώ στο δεν μπορώ. Από νύχτα σε νύχτα. Από μέρα σε μέρα.
Αφήγημα, 24 γράμματα, 2023, 100 σελ.
Αισθήσεις κι ένας αφηγητής – Ειρήνη Γαβριλάκη
Εν αρχή…
Μη-τόπος. Ένας αχανής, αδιανόητος μη-τόπος. Σκοτάδι. Κανένα περίγραμμα, κανένα σημάδι. Τίποτα.
Κι ο χρόνος; Πώς να υπάρξει ο χρόνος στο σκοτάδι; Κανένα μέλλον, κανένα παρελθόν. Και το παρόν, αβίωτο. Απόν. Τίποτα που να ρίχνει μια σκιά ιστορίας στο, παρ’ όλα αυτά, τοπίο.
Δεν ήξερε πως ήταν, πως ήθελε, πως αισθανόταν. Δεν ήξερε επίσης πώς ήταν, πώς ήθελε, πώς αισθανόταν.
Ούτε αντιλαμβανόταν αν υπήρχαν ή όχι άλλοι εκεί. Κι έτσι δεν ήταν δυνατόν να αγωνιά μήπως κάποιος είναι, πλησιάσει ή αποχωρήσει. Κι ούτε γινόταν να ακυρωθεί, διότι ούτε ο ίδιος ούτε κάποιος άλλος είχε επίγνωση ότι ήταν.
Αν μπορούσε, θα δήλωνε με κάποιον τρόπο ότι σαν να μην είχε βάρος, σαν να έπλεε μέσα σε μια θάλασσα υλικών, δυνατοτήτων και προθέσεων, χωρίς προσδοκίες.
Μόνο ένα σκίρτημα που θα μπορούσε να προέρχεται κι από μέσα του, αν και δεν ήξερε να ξεχωρίσει το μέσα από το έξω. Ένας παλμός. Κάτι ρυθμικό, κάτι που δεν μπορούσε, ασφαλώς, να προσδιορίσει, αλλά που ήταν εκεί, αντιληπτό μέσω αυτού που δεν ήταν ακόμα που δεν ήξερε ακόμα που δεν αισθανόταν ακόμα.
Ποίηση, 24 γράμματα, 2021, 46 σελ.
Κήποι – Ειρήνη Γαβριλάκη
37.
Παιδιά που παίζουν στον κήπο μου με μια κόκκινη κορδέλα. Ξέρω πως θα πιαστεί στα κλαδιά, τελικά, και πως θα την αφήσω να αιωρείται ως τυχαίο διακοσμητικό, μια αίσθηση του χρόνου και δρόμος κόκκινος στα όνειρά μου. Δεν μπορώ παρά να την αφήσω…
Ποίηση, 24 γράμματα, 2019, 58 σελ.
Από το υλικό που φτιάχνονται οι κούκλες – Ειρήνη Γαβριλάκη
Τι κάνει τους ανθρώπους μυθικούς, τελικά; Είναι η διάθεση να έχουμε προσωπικές μυθολογίες και παρελθόν ή είναι εκείνος ο διακαής πόθος του είδους μας να έχει μέλλον; Ποια στιγμή οι καθημερινοί άνθρωποι γίνονται μύθος, παραμύθι ή παραμυθία και άλλοθι για έναν άλλο καθημερινό άνθρωπο;
Με το ερώτημα αυτό κατά νου ξεκίνησα αυτό το μικρό βιβλίο – συνομιλία με τις σημαντικές γυναίκες – τοπία της οικογένειάς μου: τη μητέρα της μητέρας μου Αναστασία Κουΐνη, τη μητέρα μου Παρασκευή Γαβριλάκη και την κόρη μου Παρασκευή Νικολουδάκη, καθώς και τη μητέρα του πατέρα μου, Παρασκευή Γαβριλάκη κι αυτή, στη μνήμη της οποίας αυτό αφιερώνεται. Όσο καιρό το έγραφα ήταν σαν να επέστρεφα τις γυναίκες αυτές που σημάδεψαν τη ζωή μου στο υπόγειο ποτάμι που μας ταξιδεύει όλους.
Πεζά, Αστάρτη, 2013, 62 σελ.
Οι νύχτες πριν – Ειρήνη Γαβριλάκη
“Δοξάστε την ιερή γενιά των αιώνιων αθανάτων που γεννήθηκαν απ’ τη Γη και τον γεμάτο αστέρια Ουρανό και τη Νύχτα τη σκοτεινή, κι αυτούς που έτρεφε ο Πόντος ο αλμυρός.”
Αυτή τη νύχτα του Ησίοδου υπαινίσσομαι. Μια νύχτα που ενέχει τη μέρα. Μια νύχτα – δημιουργό ακόμα και του εαυτού της. Μια νύχτα – τακτικό αριθμητικό, προηγούμενη μιας σειράς επόμενων, ημερών και νυχτών.
Μια νύχτα που δεν φοβάται το σκοτάδι ή το φως που θα έρθει. Και μια νύχτα που τολμά να γεννήσει τη μέρα που τόσο της μοιάζει, αν και οριστικοποιεί τις προθέσεις της φαντασίας.
Αυτή τη νύχτα εννοώ. Μια νύχτα – θύτη του εαυτού της. Νύχτα – μητέρα, νύχτα θαλασσινή. Μια νύχτα – φίλη, που ξέρει να περιμένει μέχρι να αποκτήσουμε μάτια και να δούμε όσα το φως θα αποκαλύψει.
Πεζά, Ναυτίλος Ελευθεριακές Εκδόσεις, 2015, 54 σελ.
Πηγές: Biblionet, Αστάρτη, 24 γράμματα
