Δημοσιογραφεί από είκοσι ετών σε ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδες και περιοδικά. Ιδιαίτερα δημοφιλείς ήταν οι εκπομπές του στους τηλεοπτικούς σταθμούς ΕΤ1 («Κάθε Μεσημέρι», «Τρείς στον αέρα») και Mega Channel («Η εκπομπή»). Έχει εργαστεί στις εφημερίδες «Έθνος», «Καθημερινή», «Ελεύθερος Τύπος», «Ημερησία», καθώς και στα περιοδικά “Ένα” και «Εικόνες». Παράλληλα, εργάστηκε στους ραδιοφωνικούς σταθμούς ΕΡΑ, SKAI, FLASH, Αθήνα 9,84. Σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Καποδιστριακό Αθηνών, αλλά δεν επαγγελματοποίησε τις σπουδές του. Για δύο θητείες διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ και σε κρίσιμες στιγμές την εκπροσώπησε στη Διεθνή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (International Federation of Journalists). Συμμετείχε στη συγγραφή και υιοθέτηση του θεμελιώδους κειμένου της IFJ για τη δεοντολογία και τις συνθήκες εργασίας των επαγγελματιών δημοσιογράφων: Status of the Working Journalist in Europe”, Brussels 1992». Σήμερα είναι μέλος του εθνικού μας κοινοβουλίου.
Προσωπικοί παράδεισοι (2003), Σύγχρονοι Ορίζοντες
Παιδική λογοτεχνία
Το στραβό έλατο (2020), Εκδοτική Αθηνών
Δοκίμια-Μελέτες-Δημοσιογραφία
Το έγκλημα που αρέσει (2021), Νίκας / Ελληνική Παιδεία Α.Ε.
Το έγκλημα που αρέσει – Νάσος Αθανασίου
Δολοφονώντας τη δημοσιογραφία
Τι είναι δηµοσιογραφία; Πού έχει καταντήσει σήµερα; Γιατί τόσο χαµηλά; Ποιοι ευθύνονται; Αυτά τα ερωτήµατα επιχειρεί να απαντήσει ο Νάσος Αθανασίου στο πρώτο από τα δηµοσιογραφικά τετράδιά του που εκδίδουµε. Ο Νάσος Αθανασίου γράφει για τη δηµοσιογραφία που δολοφονείται κάθε µέρα, κάθε ώρα, σχεδόν παντού στον πλανήτη, δηλαδή για ένα ειδεχθές έγκληµα που αρέσει στον κόσµο και, επειδή ακριβώς του αρέσει, γίνεται συνένοχος.
Ο συγγραφέας κατονοµάζει τους πρωταίτιους αυτής της δολοφονίας και αναλύει την εµπορική επιτυχία τους. Το φαινόµενο βρίσκει επιστηµονική εξήγηση στην πολιτική ψυχολογία, αλλά για την ώρα δεν βρίσκει εκεί τη θεραπεία του. Το αντίθετο συµβαίνει: Εκεί βρίσκουν τις λύσεις τους οι καταστροφείς. Από εκεί, από την επιστήµη, οι σύγχρονοι βάρβαροι αντλούν την έµπνευση και τις τεχνικές για να εξακολουθήσουν πιο επιθετικά αυτή τη νέα µορφή κατάκτησης και κατοχής των κοινωνιών.
Η µελέτη αναφέρεται κυρίως στην παγκόσµια διάσταση του φαινοµένου. Η ελληνική πτυχή, καρκινογόνα κι αυτή αλλά κουκίδα στην υδρόγειο, δεν µπορεί ακόµη να σκοτώσει παρά µόνον την Ελλάδα, ενώ η επικοινωνιακή δύναµη µεγάλων εταιριών «ενηµέρωσης» και θεάµατος αφανίζει ήδη ηπείρους.
Ποιοι τελειοποίησαν στις ηµέρες µας τη δηµοσιογραφική µηχανή κοινωνικού θανάτου; Τα ονόµατα υπάρχουν, δεν έχουµε παρά να τα αναφέρουµε. Οι δράστες της δολοφονίας παραχωρούν συνεντεύξεις, φωτογραφίζονται στις επαύλεις τους, οµολογούν τα πάντα καµαρώνοντας για την ενοχή τους· και τα θύµατα δεν καταλαβαίνουν πως είναι θύµατα.
Τετράδια Δημοσιογραφίας
Δημοσιογραφία, Νίκας / Ελληνική Παιδεία Α.Ε., 2021, 80 σελ.
Το στραβό έλατο – Νάσος Αθανασίου
Από όλα τα όμορφα έλατα του δάσους, ένα αστεράκι επέλεξε να πηγαίνει να κουρνιάζει μόνο σε ένα,
στο ίδιο πάντοτε στραβό έλατο και σε κανένα άλλο.
Το αστεράκι αγάπησε το στραβό ελατάκι και το διάλεξε ανάμεσα σε όλα τα πανύψηλα και εντυπωσιακά δέντρα που υψώνονταν με περήφανη κορμοστασιά μέσα στο καταπράσινο δάσος.
Γιατί άραγε;
Εικονογράφος: Δημήτρης Σεβαστάκης
Παιδική λογοτεχνία, Εκδοτική Αθηνών, 2020, 30 σελ.
Προσωπικοί παράδεισοι – Νάσος Αθανασίου
Όλα ήταν τόσο απλά και καθημερινά. Τα έζησαν τόσο ήσυχα, ώστε κανείς δεν τα πρόσεξε. Η σιωπηλή ιστορία τους πήγαινε να χαθεί, όπως σιωπηλά χάνονται οι ταπεινοί.
Όμως, οι ιστορίες των ανθρώπων γίνονται πληγές, όταν κρατούνται μέσα τους. Αυτός που αποφυλάκισε την προσωπική ιστορία του, δηλαδή μου την αφηγήθηκε για να σας τη μεταδώσω, γνωρίζει ότι θα γράψω προσωπικά γι’ αυτόν και όχι για τον έπαινο των άλλων.
Όσο μπορώ, αφηγούμαι λοιπόν εδώ την ιστορία τεσσάρων παιδιών από την Αθήνα και ενός από την Αφρική, που σπούδαζαν νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κι επιβίωση στο “Καφενείον, ο Ηρακλής”.
Ο Ερμοκέφαλος και η Ευδοξία, ο Πανωπολίτης και η Ιφιγένεια, προπάντων ο Μίδας, θα θυμώσουν μόλις πληροφορηθούν ότι έγιναν βιβλίο, αλλά τελικά θα χαμογελάσουν ικανοποιημένοι μέσα στη λαμπρή ανυπαρξία τους. Παρατηρώντας από μακριά τα γεγονότα θα ανακαλύψουν πόσο έσφαλαν κρύβοντας ό,τι πιο σημαντικό έκαναν στη ζωή τους:
Αντέταξαν στον καθημερινό θάνατο τον πρωτόπλαστο έρωτα, τον μόνο αληθινό, η οπωσδήποτε τον πιο αθώο και πιο δυνατό. Δόξα τω Θεώ, ηττήθηκαν. Η ευθύνη ανήκει στους νικητές!
Μυθιστόρημα, Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2003, 161 σελ.
Πηγές: Biblionet, Σύγχρονοι Ορίζοντες, Εκδοτική Αθηνών, Νίκας / Ελληνική Παιδεία Α.Ε.
