Βίλη Σωτηροπούλου

Ο Μπέμπης – Βίλη Σωτηροπούλου

Η Βίλη Σωτηροπούλου, μέσα από τη διαδρομή του «Μπέμπη», καταδεικνύει, αναδεικνύει, φωτίζει… σε πρώτη ανάγνωση, τις τραγικές καταστάσεις που συμβαίνουν στις ανθρώπινες ζωές όπως η κακοποίηση της παιδικής ηλικίας στην οικογένεια, σε ιδρύματα φιλοξενίας, στα «για καλό σκοπό» ψέμματα της υιοθεσίας, στον βίαιο (απο)χωρισμό των αδερφών, στην εσωτερική «ρωγμή» που ακολουθεί αυτά τα παιδιά ακόμη και όταν παύουν να είναι παιδιά, μια ρωγμή καλά κρυμμένη στην άγνοια και τον αδιόρατο φόβο.
Όμως η Βίλη Σωτηροπούλου δεν περιορίζεται απλώς σε μία καταγγελτική καταγραφή γεγονότων και καταστάσεων. Ακολουθεί την πορεία του «μπέμπη» στο βάθος της, εκεί που η δική του ρωγμή συναντιέται με το «τραύμα» όλης της ανθρώπινης φύσης. Το τραύμα του παιδιού που πονάει, του φυσικού γονιού που παραμένει καθηλωμένος στην «παιδική» κατάσταση και αδυνατεί να γίνει πραγματικά γονιός, του θετού γονιού που εστιάζει στον φόβο της αλήθειας, του βιαίως αποκομμένου αδερφού που του αφήνει «κληρονομιά» μια μόνιμη ψυχική αναπηρία που καλείται να διαχειριστεί. Στη θεατρική σύμβαση του πρώτου μέρους του έργου, όλα αυτά εκφράζονται με μοναδικά πρωτότυπο τρόπο, καθώς ακούγονται από τα συγκλονιστικά, και μερικές φορές κωμικά, λόγια ενός παιδιού 2,5 ετών.
Στο θεατρικό έργο «Ο Μπέμπης» παρακολουθούμε, με τρόπο ζωντανό, πηγαίο, μέσα από όμορφα «ξαφνιάσματα», το ταξίδι -ωραίο και επώδυνο ταυτόχρονα- προς τη θεραπεία, όταν μέσα από μια μοιραία συνάντηση στο υπόγειο ενός ιδρύματος (αλλά και στα υπόγεια της ψυχής) και μέσα από μια «συστημική αναπαράσταση», το τραύμα φωτίζεται σε όλες τις παραμέτρους του. Και ύστερα, η ίδια η ζωή αναλαμβάνει τις θεραπευτικές αποκαλύψεις της.
«Ο Μπέμπης» είναι ένα ταξίδι στο οποίο θα αναγνωρίσουμε όλοι πολλές δικές μας διαδρομές.

Πρόλογος: Άσπα Τομπούλη

Θεατρικό, Κάπα Εκδοτική, 2022, 112 σελ.

Ο Μπέμπης – Βίλη Σωτηροπούλου

Ο μπέμπης της ιστορίας, από τα πρώτα του βήματα, αντικρίζει το τραγικό και βαδίζει στο πιο δύσβατο μονοπάτι. Αυτό το «αδέσποτο μικρό», που λατρεύει την αδερφή του και τη λέει μαμά, φεύγει απ’ το σπίτι μαζί με τα αδέρφια του με εισαγγελική εντολή. Μπροστά στα μάτια του σκιτσάρεται ο κόσμος των μεγάλων και μέσα του χαράσσονται ρωγμές.
Παρακολουθούμε το οδοιπορικό των παιδιών, από τη δυσλειτουργική οικογένειά τους στα Ιδρύματα, σε ανάδοχες οικογένειες και αργότερα, χρόνια μετά, τις παράλληλες πορείες τους σ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα όπου έχουν σκορπιστεί. Οι πέντε ήρωες καθώς κι οι σημαντικοί άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή τους, παραμένουν α-συνείδητα κι αναπόσπαστα δεμένοι σ’ ένα κουβάρι της μοίρας που ξετυλίγεται αργά.
Κρυμμένες αλήθειες, μοιραίες συμπτώσεις, λάθη του παρελθόντος, παλιά τραύματα, ψυχοθεραπείες κι αναπαραστάσεις, κακοποίηση και προστασία, δικαστικά διλήμματα και κυκλώματα διαφθοράς, το τραγικό εναλλάξ με το κωμικό, γονείς, θεραπευτές, λειτουργοί, υπόκοσμος κι άγρια ζώα, σύγκρουση και συμφιλίωση, αγάπη και μίσος, όλα εναλλάσσονται και «δένουν» αρμονικά καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι. Στην άκρη του θα συναντηθούν όλοι, εκεί που για χρόνια περιμένει «το βλέμμα του μπέμπη» και μαζί η κάθαρση στη σύγχρονη αυτή τραγωδία.

Αττική. Δυτικά προάστια. Πέντε αδέρφια απομακρύνονται από τη δυσλειτουργική οικογένειά τους, με εισαγγελική εντολή. Η διαδρομή του Μπέμπη περνάει από νοσοκομεία, ιδρύματα, υποψήφιους ανάδοχους. Τα πέντε αδέρφια σκορπίζονται σ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα…
29 χρόνια μετά. Ένας νεαρός υπαστυνόμος αναλαμβάνει την έρευνα μιας απόπειρας δολοφονίας πρώην διευθυντή Ιδρύματος. Η έρευνα ξετυλίγει ένα μεγάλο κουβάρι. Ξεκινάει μια νύχτα από την αποθήκη του κλειστού από χρόνια ιδρύματος και περνάει μέσα από πέντε ηπείρους και πέντε καρδιές…
Εισαγγελείς, αναρχικοί, μπράβοι του υποκόσμου, ένας διευθυντής που ασελγούσε, παιδιά ιδρυμάτων, βρεφονηπιοκόμοι, ένας συγγραφέας, ένας νεαρός σκηνοθέτης, μια ψυχολόγος, βιολογικοί και θετοί γονείς, κοινωνικοί λειτουργοί, μια δικηγόρος, θεραπευτές συστημικών αναπαραστάσεων και μια ..αλεπού, θα βρεθούν αντιμέτωποι με αλήθειες και ψέματα, με λάθη και παραλείψεις, με νύχτες και σκοτάδια, εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε βαθιά τραύματα κι απρόσμενες χαρές…

Το μυθιστόρημα «O ΜΠΕΜΠΗΣ» της Βίλης Σωτηροπούλου βασίζεται στο βραβευμένο με EURODRAM 2018 ομώνυμο θεατρικό έργο της συγγραφέως. Είναι ένα ψυχογράφημα ανθρώπινων σχέσεων, της ελληνικής -και όχι μόνο- κοινωνίας, ένα μυθιστόρημα βαθιά κοινωνικό, καίρια πολιτικό, που ανοίγει πολλά θέματα και που θα σας κρατήσει σε αγωνία μέχρι την τελευταία σελίδα του. Έχει θεωρηθεί από Κοινωνικές Υπηρεσίες ως «ξεχωριστό εργαλείο για τους ειδικούς για θέματα παιδικής προστασίας, αναδοχής, υιοθεσίας» και έχει συμπεριληφθεί στη βιβλιογραφία που προτείνεται σε υποψήφιους ανάδοχους και θετούς γονείς αλλά και σε νέους κοινωνικούς λειτουργούς.

Μυθιστόρημα, Ηδύφωνο, 2021, 490 σελ.

Ο Μπέμπης – Βίλη Σωτηροπούλου

Αττική. Κάπου στο χθες.
Δυτικά προάστια.
Πέντε αδέρφια απομακρύνονται από την δυσλειτουργική οικογένεια τους, με εισαγγελική εντολή. Ο “μπέμπης” λατρεύει την μεγάλη του αδερφή την Φώφη και την λέει μαμά. Η διαδρομή του μπέμπη το επόμενο διάστημα περνάει από νοσοκομεία, ιδρύματα, υποψήφιους ανάδοχους. Χάνει την “μαμά-Φώφη”. Μπροστά του σκιτσάρεται ο κόσμος των μεγάλων και μέσα του ρωγμές. Υιοθετείται και καλείται να σβήσει μνήμες. Υπακούει. Σαν τον Ορέστη και την Ηλέκτρα χωρίζονται τα δυο αδέρφια μα και τα άλλα σκορπίζονται σ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα.

Αθήνα. Σήµερα.
Ένας νεαρός υπαστυνόμος αναλαμβάνει την έρευνα μιας απόπειρας δολοφονίας πρώην διευθυντή ιδρύματος. Η έρευνα ξετυλίγει ένα μεγάλο κουβάρι. Ξεκινάει μια νύχτα από την αποθήκη του κλειστού απο χρόνια ιδρύματος και περνάει μέσα από τις πέντε ηπείρους και από τις πέντε καρδιές.
Εισαγγελείς, αναρχικοί, μπράβοι του υποκόσμου, ένας διευθυντής που ασελγούσε, παιδιά ιδρυμάτων, βρεφονηπιοκόμοι, ένας συγγραφέας, ένας νεαρός σκηνοθέτης, μία ψυχολόγος, βιολογικοί και θετοί γονείς, κοινωνικοί λειτουργοί, μία δικηγόρος, θεραπευτές συστημικών αναπαραστάσεων και μια… αλεπού, θα βρεθούν αντιμέτωποι με αλήθειες και ψέματα, με λάθη και παραλείψεις, με νύχτες και σκοτάδια, εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε βαθιά τραύματα και σε απρόσμενες χαρές… Γιατί όσο το κουβάρι ξετυλίγεται, τόσο οδηγείται στην άκρη, εκεί όπου βρίσκεται και περιμένει, η κάθαρση της σύγχρονης αυτής τραγωδίας και ένα καινούργιο χάραμα!

Μυθιστόρημα, Υδροπλάνο, 2019, 488 σελ.

Κάθε Δευτέρα χωρίζουμε; – Βίλη Σωτηροπούλου

Σε μια γειτονιά της Αθήνας, σ’ ένα μικρό σαλόνι που χωράει πολλές ιστορίες, χρώματα, όνειρα, αναλύσεις, πανικούς, καυγάδες, δάκρυα αλλά και πολύ γέλιο… Τι συμβαίνει όταν πέντε συνηθισμένες γυναίκες, τέσσερις επιστήθιες φίλες και μια μαμά, μπλέκονται σε ασυνήθιστα κωμικές καταστάσεις; Κάθε Δευτέρα χωρίζουν και σ’ ένα σαλόνι καταφεύγουν! Και θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους! Τελικά, τι θα γίνει όταν οι άνδρες πλησιάσουν σε απόσταση αναπνοής από το σαλόνι τους; Θα τους δεχτούν ή θα τους στείλουν…
Το έργο παίζεται τη θεατρική περίοδο 2009-2010 στο Θέατρο του Ήλιου.

Θεατρικό, Σοκόλη, 2009, 76 σελ.

Γυναίκα Λούζερ – Βίλη Σωτηροπούλου

Η Σωτηροπούλου δεν ωραιοποιεί τίποτα και δεν χαρίζεται σε κανέναν, ο πρώτος ένοχος είναι ο εαυτός της, όλα ξεκινούν με τις καλύτερες προϋποθέσεις για να καταλήξουν “κομμάτια και θρύψαλα”. Ποιος φταίει, τι φταίει και γιατί φταίει, δεν θα το ανακαλύψει πουθενά. Την απασχολεί ο Άνθρωπος και προπαντός η Γυναίκα η Εύπιστη που θέλει να γνωρίσει τον Έρωτα, να τον απολαύσει και να τον χαρεί με τον σύντροφό της με την ίδια δύναμη και ορμή. Βγαίνει συνήθως χαμένη. Γιατί; Μήπως έκανε λάθος; Μήπως έδωσε πολλά και πήρε λίγα; Μήπως δεν ταίριαξε; Μήπως; Μήπως; Πού θα βρει την Εξιλέωση και την Δικαίωση; Τελικά υπάρχει τρόπος να βρεις την Ευτυχία; Ίσως μόνο αν ανακαλύψεις τον εαυτό σου και δε γίνεις υποκατάστατο άλλων καταστάσεων.

Θεατρικό, Δωδώνη, 2000, 78 σελ.

Ιωάννα – Βίλη Σωτηροπούλου

«Βρε, ο άνθρωπος είναι θεριό! Θεριό ματοβαμμένο. Έχει μέσα του αυτή τη δύναμη… για το Κακό! Ένα ζώο είναι, που πεινάει. Και ξέρεις τι κάνει το ζώο που πεινάει, άμα έχει ένα κόκαλο με λίγο κρέας; Να σου πω εγώ: Στην αρχή το γλείφει ήσυχα ήσυχα κι ύστερα απλώνει τις δοντάρες του και το ξεσκίζει. Δεν αφήνει τίποτα πάνου. Ο άνθρωπος βγήκε από τη μάνα του πεινασμένος, για όσο ζει πεινασμένος είναι, κι ως να πεθάνει πεινασμένος θα ‘ναι!»
Αφήνει με θόρυβο το κουτάλι στο πιάτο.
Το μπλε φως σβήνει.
Σκοτάδι.

Θεατρικό, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1995, 46 σελ.