Γιώργος Ν. Μανιώτης

Τα αδέσποτα των Χριστουγέννων – Γιώργος Μανιώτης

Διηγήματα αναφορικά με τα Χριστούγεννα και όχι μόνον, που προσπαθούν να δείξουν το αληθινό πρόσωπο της πραγματικότητας σε σχέση με τη γιορτινή, ανέφελη και καταναλωτική πλευρά των Χριστουγέννων.
Συγχρόνως προσπαθούν να χαρτογραφήσουν παλαιότερες συμπεριφορές των ανθρώπων, που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση μέσα στην οποία όλοι αισθανόμαστε παγιδευμένοι.
Γιατί όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας, γράφοντας για τη δύσκολη κατάσταση που διάγουμε, αυτομάτως την ξορκίζουμε. Την ξορκίζουμε και αφήνουμε χώρο στην ελπίδα, την αισιοδοξία, ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο, για ένα καλύτερο μέλλον.
“Αν δεν αναγνωρίσουμε όμως την αρρώστια σαν αρρώστια, δεν πρόκειται να γιατρευτούμε ποτέ από την αρρώστια”. Αυτό νομίζω ότι δεν συμφωνεί κιόλας και με το ένστικτο της αυτοσυντήρησής μας.

Διηγήματα, Λέμβος, 2016, 168 σελ.

Η τριλογία της λιτότητας – Γιώργος Ν. Μανιώτης

Τέσσερα καινούργια θεατρικά έργα του καταξιωμένου θεατρικού συγγραφέα Γιώργου Μανιώτη, εμπνευσμένα και γραμμένα για την Κρίση που βιώνουμε εκόντες-άκοντες, ενεοί τα τελευταία χρόνια. Μαρτυρία εκ των έσω, από έναν συμπάσχοντα ενεργό πολίτη και διανοούμενο που δεν επαναπαύεται στις δάφνες του, αλλά ζει, κινείται, παρατηρεί, συλλέγει και μεταπλάθει δημιουργικά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στα χρόνια του Φόβου. Άνθρωποι ματαιωμένοι, πιεσμένοι, ζορισμένοι, εγκλωβισμένοι στις συμβάσεις, στις ανασφάλειες, στις φοβίες τους, άνθρωποι που κρατούν αλώβητη μέσα τους τη σπίθα του ελεύθερου πνεύματος το οποίο ζητάει επειγόντως λύτρωση ή αυτό-καταστροφή. Το ένστικτο της Ζωής που μετατρέπεται σε ένστικτο Θανάτου κι ο Έρωτας, η μόνη διέξοδος (;) για να βγούμε από το καβούκι, από τα ρούχα κι από τα κεκτημένα μας. Ο εχθρός βέβαια καραδοκεί τον γυμνοσάλιαγκα που θα εγκαταλείψει τον κοχλία του. Ο εχθρός είναι πραγματικός, ανίκητος κι αόρατος.
Κανένα συνωμοσιολογικό σενάριο δεν υποφώσκει στη γραφή του Γιώργου Μανιώτη. Πρόκειται απλώς για μια δραματική σύμβαση ή θεατρική εκμετάλλευση αστικών μύθων, στοιχείο αναπόσπαστο του μικροαστικού ή μεσοαστικού ασφυκτικού περιβάλλοντος στο οποίο κινούνται και δρουν οι ήρωές του. Προδομένα όνειρα, χαμένες ελπίδες και τσαλαπατημένες φιλοδοξίες, η απομάκρυνση από τη Φύση που έχει καταστεί οριστική και φαίνεται σα διαζύγιο από την εσώτερη ουσία μας. Οι αδύναμοι ανακυκλώνονται στη χωματερή της Ιστορίας, αλλά ο Μανιώτης δεν είναι ο παντογνώστης συγγραφέας, γράφει εν θερμώ, ιμπρεσσιονιστικά σχεδόν, υπερασπίζει τα πρόσωπά του από μέσα, μεροληπτεί μετά φιλανθρωπίας και φιλοσοφεί άνευ επιτηδεύσεως.
Είναι αληθινός, είναι σύγχρονος, είναι προβληματισμένος χωρίς να είναι προβληματικός. Κι αυτό τον κάνει αγαπητό σε θεατή κι αναγνώστη.
(Κωνσταντίνος Μπούρας)

Θεατρικό, Όστρια Βιβλίο, 2015, 302 σελ.

Αχ, και να ‘ξερα γράμματα – Γιώργος Μανιώτης

Αν ήξερα γράμματα και μπορούσα να τα γράφω και να τα λέω, θα έβαζα το μυαλό μου να δουλέψει και θα έβρισκα τη λύση. Θα έβρισκα γιατί γίνονται όλα αυτά. Από πού ξεκίνησε και πού θα φτάσει αυτό το μαρτύριο που μας φαίνεται σαν μια καλή ευκαιρία. Μια ευκαιρία που κάθε μέρα σαν λυσσασμένο σκυλί τρώει τις σάρκες μας. Πρώτη φορά μάς βάλανε στο κέντρο και μας είπανε ότι αξίζουμε κάτι, πρώτη φορά μάς κάνανε πρώτο θέμα και μας πείσανε να προσπαθήσουμε να πετύχουμε. Κι εμείς τα χάψαμε όλα αυτά. Και να ’μαστε τώρα στη μέση της ερημιάς να προσπαθούμε εσαεί μονάχοι μας και απελπισμένοι. Καλύτερα που δεν ξέρω γράμματα, καλύτερα που δεν μπορώ να τα κάνω λέξεις όλα αυτά και να τα βροντοφωνάξω στον κόσμο. Θα τα χαλούσα όλα και θα έφερνα το τέλος πιο κοντά. Τα κουκουλώνω με σιωπή και απραξία και αφήνω τη ζωή να μας σύρει και να μας ρίξει όπου θέλει.

Με φόντο τη σύγχρονη Ελλάδα, μια γυναίκα παλεύει με ανήμερα θεριά για να επιβιώσει. Δεν ξέρει γράμματα κι αυτός είναι ο καημός της. Διαθέτει, όμως, το απαραίτητο τσαγανό ώστε να καταγγείλλει τον υλιστή Νεοέλληνα, και απέραντη αγάπη ώστε να στέκει οπλισμένος φρουρός δίπλα στον άντρα και στο γιο της και να τους θυμίζει ότι δικαιούνται και οφείλουν να απαιτήσουν το μερτικό τους από τη ζωή.

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2013, 374 σελ.

Ο άγνωστος στρατιώτης – Γιώργος Ν. Μανιώτης

… Πλάι στο ηρώο είχε εμφανιστεί μια γυναίκα. Ήταν χλωμή και φορούσε ένα μαύρο δερμάτινο παλτό. Τα μαλλιά της ήταν κοντά και άσπρα σαν το φως του φεγγαριού. Είχε τη ζώνη της δεμένη σφικτά και στα χέρια της κρατούσε μια λευκή βαλίτσα. Ο στρατιώτης ένιωσε την παρουσία της και ταράχτηκε. Κάνοντας τον αδιάφορο πήγε και κάθισε στο παγκάκι. Η ακίνητη, ψυχρή γυναίκα άρχισε να ψιθυρίζει κάτι παράξενο: “Νι ίσον γραμμή κλάσματος, ίσον…”, άφησε τη συνέχεια μετέωρη. Ο στρατιώτης κατάλαβε κι άρχισε να ψιθυρίζει και αυτός: “Νι ίσον ταυ επί ύψιλον”. Ο στρατιώτης σηκώθηκε “Εσύ είσαι; Είχα απελπισθεί, νόμιζα ότι δεν θα έρθεις”…

Το άχρηστο βιβλίο – Γιώργος Ν. Μανιώτης

“Kάποτε πρέπει να κοιτάξουμε τη ζωή μας από ψηλά. Kάποτε πρέπει να ανεβούμε και εμείς στα πάνω διαμερίσματα και να δούμε πώς ζουν οι άνθρωποι που εξουσιάζουν τις ζωές μας και ελέγχουν τις τύχες μας. Aπό κει ψηλά θα δούμε τι ακριβώς είναι αυτό που συμβαίνει μέσα στα διαμερίσματά μας. Tι είναι αυτό που μας κυνηγά όλη μέρα στους δρόμους της πόλης. Θα παρακολουθήσουμε τα μυστήρια που λαβαίνουν χώρα τις μεταμεσονύχτιες ώρες στα πάρκα. Tι κάνουν οι νέοι που συνάζονται κάτω από το μπρούτζινο άγαλμα του στρατηγού. Πώς έχουν βολευτεί τα άγρια θηρία μέσα στα κλουβιά του ζωολογικού κήπου. Aπό κει ψηλά θα προσπαθήσουμε να ονειρευτούμε και μετά θα προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε προς τα πίσω το παρελθόν μας για να κατανοήσουμε επιτέλους το μέλλον που μας περιμένει. Aπό κει ψηλά θα προσπαθήσουμε να αναγνώσουμε την κάτοψη της εποχής μας και να βρούμε από τι πραγματικά κινδυνεύουν οι δολοφόνοι που κλέβουν και επενδύουν τις ζωές μας.
“Πιστεύω όλα αυτά να έχουν ακόμα κάποιο ενδιαφέρον. Θα δείξει”.

Τα Σαντέ της Σαπφώς – Γιώργος Ν. Μανιώτης

Οι περισσότερες ιστορίες που θα διαβάσετε σε αυτό το βιβλίο είναι αληθινές, όσο και αν σας φανεί απίστευτο. Περιστατικά και γεγονότα που συγκράτησε η μνήμη. Αν τα βάλεις το ένα δίπλα στο άλλο, ή το ένα πίσω από το άλλο, έχεις μια επαρκέστατη κάτοψη της εποχής, των τελευταίων πενήντα μεταπολεμικών χρόνων δηλαδή. Γνώριμα πρόσωπα της ζωής μας παρελαύνουν – τα φαντάσματα των γονιών μας, η παιδική μας ηλικία, οι πρώτες μας αγάπες, οι παλιοί φίλοι, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, όλοι αυτοί που πάνω τους στηρίξαμε και στηρίζουμε τη ζωή μας. Ενα τεράστιο παζλ, ένα οικουμενικό χαλί που το πατάμε και πορευόμαστε μέσα στη ζωή. Άλλοι καταλαβαίνουν τα σχέδια που πατούν καθώς πορεύονται· άλλοι μπερδεύονται με τόσα σχήματα και χρώματα και σπανίως σκύβουν το κεφάλι τους να δούνε τι είναι αυτό· άλλοι, πάλι, φορώντας μια χάρτινη μάσκα ευδαιμονίας απλώς περνάνε…

Το γκαζόν του μπαμπά – Γιώργος Ν. Μανιώτης

Η σκληρή πραγματικότητα της εποχής μας έχει πράσινο χρώμα -χρώμα της ελπίδας κάποτε, σήμερα γκαζόν σε λευκά σανατόρια πλουσίων- και λειτουργεί ως φόντο μιας παρέλασης προσώπων που δε θυμίζει γιορτή. Είναι οι τυμπανοκρουσίες που εγκαινιάζουν το ΝΕΟ, το καινούργιο, την αναίμακτη σφαγή την οποία αποκαλούν ανάπτυξη αυτοί που κρατούν τα ηνία της ζωής μας. Όλοι συμμετέχουν σ’ αυτό τον τρελό χορό της πολτοποίησης της ύπαρξης σ’ αυτό το βουβό μακελειό των ανθρώπινων ψυχών που συγκαλύπτει η νομιμότητα και η ευπρέπεια. Παγκοσμιοποίηση, “ανάπτυξη”, “πρόοδος” ή οριστική ένταξη στον κόσμο των ζωντανών νεκρών; Στο μυθιστόρημα αυτό ο Γιώργος Μανιώτης, με καυστικό χιούμορ, στήνει το σκηνικό της σύγχρονης πραγματικότητας με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο, φωτίζοντας τα αδιέξοδα που βιώνει κάθε άνθρωπος.

Αγελάδα με φτερά – Γιώργος Ν. Μανιώτης

Σε ποιά κατάσταση βρίσκεται και πώς θα αντιδράσει τελικά ένας άνθρωπος που:
α) Εχει πολεμήσει δύο φορές για την πατρίδα του;
β) Εχει αρχίσει τρεις και τέσσερις φορές στη ζωή του από την αρχή να οικοδομεί το μέλλον του;
γ) Εχει πιστέψει στο όραμα του καινούργιου, θαυμαστού, μεταπολεμικού κόσμου;
δ) Εχει κάνει τη νύχτα μέρα, δουλεύοντας για πενήντα ολόκληρα χρόνια, προσπαθώντας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις και τις ανάγκες του καινούργιου αυτού κόσμου;
Πώς θα αντιδράσει τελικά αυτός ο άνθρωπος όταν διαπιστώσει:
α) Οτι μια ωραία πρωία βρίσκεται ξαφνικά άνεργος, πεταμένος στη μέση του δρόμου;
β) Οταν καταλάβει ότι όλες οι θυσίες του πήγαν τελικά χαμένες;
γ) Οταν προβλέψει ότι το μέλλον των παιδιών του είναι τελικά υποθηκευμένο;
δ) Οταν καταλήξει στο τραγικό συμπέρασμα ότι όλα αυτά τα χρόνια τον χρησιμοποιήσανε με το χειρότερο τρόπο;
Πώς θα αντιδράσει τελικά αυτός ο απελπισμένος άνθρωπος που δεν έχει να ελπίζει και να φοβάται τίποτα στη ζωή του; Αυτά και άλλα πολλά θα ανακαλύψει ο θαρραλέος αναγνώστης που θα διαβάσει αυτό το βιβλίο.

Σαράντα κύματα – Γιώργος Ν. Μανιώτης

Ενας σύγχρονος, αυτοδημιούργητος και επιτυχημένος άνθρωπος απαντάει με ελεύθερη βούληση και μεγάλη προθυμία σε σαράντα ερωτήσεις που του θέτει ένας μυστηριώδης δημοσιογράφος. Οι σαράντα αυτές ερωτήσεις αφορούν τα στάδια της ζωής του, από την παιδική ηλικία έως το βαθύτατο γήρας του. Ο αναγνώστης που διαβάζει αυτό το μυθιστόρημα ερώτηση προς ερώτηση παρακολουθεί τη ζωή του κεντρικού ήρωα, ενώ παράλληλα ανακαλύπτει κάποια ενδιαφέροντα μυστικά της εποχής μας…

Η γνώση των νεκρών – Γιώργος Ν. Μανιώτης

Δεκαεφτά νεκροί. Δεκάδες ζωντανοί. Δεκαεφτά ξεχωριστές ιστορίες που διαπλέκονται μεταξύ τους, γραμμένες σε δύο παράλληλες στήλες. Στην πρώτη, παρακολουθούμε τις μύχιες σκέψεις, τα μυστικά και όλες τις ενοχές που καθένας από τους πρωταγωνιστές παίρνει στον τάφο του. Στη δεύτερη, περιγράφεται πόσο επηρέασε, θετικά ή αρνητικά, ο τρόπος ζωής του κάθε εκλιπόντος τις τύχες όσων έμειναν πίσω.
Ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος στις δεκαεφτά ιστορίες; Είτε μιλάμε για το χαμό ενός ηγέτη είτε για το θάνατο μιας απλής νοικοκυράς, κοινός παρονομαστής παραμένει ότι όλοι, τελικά, νομίζοντας πως ζουν ελεύθεροι, υπηρετούν συγκεκριμένους ρόλους, καθένας από την πλευρά του, στο παιχνίδι της σύγχρονης πραγματικότητας. Ποιοι, εντέλει, είναι νεκροί; Αυτοί που πέθαναν ή αυτοί που ζουν μια άδεια ζωή;

Τα φαντάσματα του παλιού ξενοδοχείου – Γιώργος Ν. Μανιώτης

Χώρος δράσης του θρίλερ, οι πάνω όροφοι ενός παλιού υπερπολυτελούς ξενοδοχείου. Κεντρικό ήρωας ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος, προσκεκλημένος των γερασμένων ενοίκων των πάνω ορόφων του ξενοδοχείου, δισεκατομμυριούχων, ανθρώπων που κρατούν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους.
Εκεί εκτυλίσσεται μία ιστορία μυστηρίου, που η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία και τα γεγονότα και τα πράγματα μοιάζουν εξωπραγματικά.

Τώρα – Γιώργος Ν. Μανιώτης

Η εκπομπή “Οικογενειακό τραπέζι” φιλοξενεί στο πρώτο επεισόδιο την οικογένεια της παρουσιάστριας-δημοσιογράφου. Ένα ένα τα μέλη της οικογένειας κάθονται μπροστά στην κάμερα και στο μικρόφωνο και απαντούν, με κάθε ειλικρίνεια, στις ερωτήσεις που τους τίθενται, όσο τολμηρές κι αν είναι.
Από τον μικρό Νικολάκη που δηλώνει ότι οι γονείς του εμφιαλώνονται και τη δυναμική και κυρίαρχη γιαγιά, που έχει πλέον χάσει τα λογικά της, μέχρι την καταθλιπτική νύφη της δημοσιογράφου που βρίσκει καταφύγιο στα αντικαταθλιπτικά και στις εφήμερες σχέσεις και τον πρωτότοκο γιο, emo εκ πεποιθήσεως, παρελαύνουν στις σελίδες του βιβλίου άνθρωποι της διπλανής πόρτας, άνθρωποι συνηθισμένοι που συναντάμε στο δρόμο, στη δουλειά, στο σούπερ μάρκετ. Άνθρωποι σαν όλους εμάς, που υποφέρουν εγκλωβισμένοι στα γρανάζια του συστήματος και αναζητούν μια ελπίδα, μια παρηγοριά.
Ο Γιώργος Μανιώτης, με τον αιχμηρό λόγο του, εξαπολύει ένα δριμύ κατηγορώ κατά του καθημερινού παραλογισμού που βιώνουμε σήμερα, κατά της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας που μας οδηγεί συστηματικά στην απώλεια της ανθρωπιάς μας.