Ουρανία Μπάγγου

Η λέξη – Ουρανία Μπάγγου

ΑΓΑΠΗΣΑ ΚΑΙ ΟΧΙ
Νόμισα πως πρωταγάπησα το πρόσωπο της μάνας μου.
Δεν ήταν όμως έτσι: πρώτα τα μάτια και τα τρυφερά χέρια
της μαμής είδα, που με ξεγέννησαν.

Έπειτα σεβάστηκα του πατέρα το πρόσωπο.
– Όχι ακριβώς!
Τη μορφή του προστάτη θεού έβλεπα, που πλάστηκε
καθ’ ομοίωσή μας.

Κι αργότερα νόμισα πως λάτρεψα μέσα απ’ τα μάτια
των ανδρών τον κόσμο όλο.
…Κι ήταν απλά τα ψήγματα της ομορφιάς σε σας, που με είχαν
συνεπάρει για καμπόσο.

Ακόμα και στα μάτια των παιδιών που γέννησα τον εαυτό μου
είδα, σαν από μακριά.

Δηλαδή, για να λέμε την αλήθεια, αγάπησα και όχι, πίστεψα
κι απίστησα, ακόμα κι η αλήθεια που λέω τώρα,
μισή είναι κι αυτή.

Δηλαδή…;

– Προσπαθήστε να με καταλάβετε, άνθρωποί μου,
η ελαφρότητα της ψυχής φταίει, αυτή, αυτή! Όχι μόνο εγώ,
και η δική μου φιλαυτα-μφιβολία!

Ποίηση, Οδός Πανός, 2019, 36 σελ.

Σαν τη μύτη του Τζων Γουέιν – Ουρανία Μπάγγου

Και άλλα πεζογραφήματα


Και η φτώχεια ενός είδους φυλακή δε μοιάζει να είναι; Αφού δεν έχεις τους πόρους, δεν έχεις και το πέρασμα να πας πουθενά, να κάνεις οτιδήποτε. Φυτοζωείς στην κυριολεξία, είναι σα να σε κάρφωσαν στο χώμα. Και ο κύριος Παλασίδης και η Μάρθα ήξεραν τι ήθελαν, γιατί είχαν εντρυφήσει στα παραπάνω. Η ύλη, το έβλεπαν άλλωστε, δεν είναι κάτι “άψυχο”.
Άσχετα που δεν την βλέπουμε να περπατάει. Έχει δική της δομή και κίνηση. Έχει τα ηλεκτρόνια, τα νετρίνα, μετασχηματίζεται σ’ ενέργεια, κι η ενέργεια του μυαλού φανερώνεται σαν οξυδέρκεια, φρόνηση, ή μπορεί να μετατραπεί σε καλοσύνη ή κακία.
Εκεί εδράζεται και ένα μέρος της σχετικής ελευθερίας που έχει ο άνθρωπος, να παίρνει από το μετασχηματισμό της ύλης αυτό που επιθυμεί.

Πεζά, Θράκα, 2014, 240 σελ.

Γραμμένα λόγια – Ουρανία Μπάγγου

Διηγήματα που έχουν για ήρωές τους ανθρώπους καθημερινούς, της δυτικής Μακεδονίας, και ειδικότερα όσους κατοικούν γύρω από την Ορεστιάδα λίμνη.
Η συγγραφέας θέλει να μας τους γνωρίσει, να μιλήσει γι’ αυτούς και να ακουστεί η φωνή τους μέσα από τα “γραμμένα λόγια” της, για ό,τι τους αφορά. Για την καταγωγή τους, για την ζωή που σαν φυσικό ρυάκι τους έφερε μέχρις εδώ, για τα όνειρά τους, κι ας είναι κάποια από αυτά διαψευσμένα ή μισοτελειωμένα. Θέλει να οραματιστούμε το μέλλον τους που έχει σαν αφετηρία το παρελθόν τους. Και θα μπορούσε να το δει πληρέστερα κανείς μέσα από ένα μεγάλο μάτι, που μοιάζει μ’ αυτό του Θεού, όπως εικονίζεται σε κάποιες αγιογραφίες, περιβαλλόμενο από χρυσές ακτίνες. Το μέλλον τους, που συναρμολογείται, κομμάτι – κομμάτι, από πλήθος χέρια στον “ανθρωποκεντρικό εργαστήρι” της φύσης.
Είναι αλήθειες αναμφισβήτητες για μας και ζουν ανάμεσά μας, η ψυχή του παππού μας, μια Πανωραία, η κυρία με την χαμηλή φωνή στο ιατρείο, ο έρωτας του Χρήστου και της Στυλιανής. Και μοιάζουν ορατές και η θλίψη και η προσμονή που τους συνοδεύουν: γι’ αυτό που δεν ήρθε, αλλά δεν έπαψαν να ελπίζουν ότι κάποτε θα κατακτηθεί.

Διηγήματα, Αρμός, 2008, 189 σελ.